Το ποδόσφαιρο του Ορφανού (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Παρά τις αντίθετες προβλέψεις διαφόρων που την περασμένη Παρασκευή, όταν ο Ολυμπιακός έβγαλε ανακοίνωση κατά του Πανόπουλου, πανηγύριζαν, η κίνηση για τη Σούπερ Λίγκα ούτε διαλύθηκε και ούτε διασπάσθηκε. Ισα ίσα που η τελευταία συνάντηση των παραγόντων ήταν η πιο εποικοδομητική απ' όσες έχουν γίνει μέχρι τώρα, καθώς οι παρόντες δεν περιορίστηκαν μόνο στο θέμα της ενίσχυσης των ομάδων της Β' Εθνικής, που ήταν στην ατζέντα της συνάντησης, αλλά υπήρξε και μια πρώτη σοβαρή συζήτηση για το θέμα της διαχείρισης των τηλεοπτικών, ενώ έγινε για πρώτη φορά παρουσίαση του προϋπολογισμού των πιθανών εσόδων που μπορεί να υπάρξουν από χορηγικά προγράμματα. Σύμπνοια υπάρχει. Δυστυχώς όμως υπάρχει και ο Ορφανός.

Δεν ήταν καλή είδηση για την προσπάθεια δημιουργίας της Σούπερ Λίγκας η παραμονή του Γιώργου Ορφανού στο Υφυπουργείο Αθλητισμού. Μέχρι τώρα κανένας δεν έχει αναφερθεί ευθέως στον υφυπουργό και κανένας από τους πρωτεργάτες της κίνησης δεν έχει εκφράσει κάποιο παράπονο στις μεταξύ τους συναντήσεις. Ομως είναι δύσκολο να βρεις κάποιον που να συμμετέχει στο εγχείρημα και να μην εκφράζει στις of the record συζητήσεις δυσπιστία για τον ρόλο του υφυπουργού. Οσο μάλιστα οι ομάδες της Σαλονίκης μένουν μακριά από την κίνηση, ο φόβος ότι ο Ορφανός θα κρατάει εχθρική στάση απέναντι στην προσπάθεια ολοένα και περισσότερο θα μεγαλώνει.

Σοβαρά

Ο Γιώργος Σπανουδάκης, που ως πρόεδρος του Ηρακλή είχε ταχθεί υπέρ του εγχειρήματος, τον τελευταίο καιρό μου λένε ότι το ξανασκέφτεται. Κυρίως γιατί αν αλλάξει θέση τον περιμένουν κάποια χρήματα του ΟΠΑΠ που ο Ηρακλής τα έχει ανάγκη. Στον Αρη διοίκηση δεν υπάρχει και να υπήρχε όμως, πάλι θα ήταν αδύνατο να προβληματιστεί για το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου, όταν το παρόν του συλλόγου είναι αυτό που είναι. Μην ξεχνάμε ότι ο Αρης δεν βρίσκεται καν στην Α' Εθνική και ούτε και είναι 100% σίγουρο ότι θα επιστρέψει. Τέλος, ο Γιάννης Γούμενος ήταν εξαρχής αντίθετος, αφού είναι αδύνατο να συμμετάσχει στο εγχείρημα ισότιμα: δεν έχει ούτε οικονομική επιφάνεια ούτε κύρος για να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με τον Κόκκαλη, τον Βαρδινογιάννη, τον Ντέμη Νικολαΐδη, τον Πηλαδάκη, τον Πανόπουλο και τους υπολοίπους. Επί των ημερών του ο ΠΑΟΚ αποκλείστηκε από το Τσάμπιονς Λιγκ γιατί δήλωσε λάθος παίκτη, τα χρέη της ΠΑΕ έφτασαν τα 18 εκατομμύρια ευρώ, οι μισοί και πλέον οπαδοί έκοψαν το γήπεδο και η ομάδα έχει τα χειρότερα αποτελέσματα της τελευταίας πενταετίας: μόνο στην Ελλάδα ένας πρόεδρος με τέτοια κατορθώματα θα κατέθετε προτάσεις για το μέλλον του ποδοσφαίρου και κάποιος θα τις έπαιρνε σοβαρά.

Ευκαιρία

Το κακό είναι ότι ο Ορφανός τις παίρνει σοβαρά, νομίζοντας ότι έτσι θα κολακέψει τη Θεσσαλονίκη. Οι άνθρωποί του επαναλαμβάνουν κυνικά το επιχείρημα ότι «είναι καλύτερα να σε λένε υφυπουργό Αθλητισμού Θεσσαλονίκης, παρά υφυπουργό Αθλητισμού του Κόκκαλη και του Βαρδινογιάννη» και μπορεί να μην έχουν και άδικο. Το κακό είναι ότι η Θεσσαλονίκη δεν έχει παράγοντες του ποδοσφαίρου με οράματα και προτάσεις παρά μόνο μεγαλομετόχους που περιμένουν κρατική ενίσχυση. Ο Ορφανός βλέπει πιθανότατα τον εαυτό του σαν θεσσαλονικάρχη, ξεχνώντας το κάζο του Βενιζέλου, που όσο πιο πολλά έδινε τόσο πιο πολύ τον έβριζαν. Αν η κατρακύλα του ΠΑΟΚ συνεχιστεί, αν ο Αρης δεν ανεβεί στην Α’ Εθνική κι αν ο Ηρακλής συνεχίσει να ψάχνει λεφτά για να πληρώσει κάθε μήνα τις δόσεις της ρύθμισης για να μη χάσει όλους τους παίκτες του, η μπάλα θα πάρει τον υφυπουργό που στηρίζει αυτές τις διοικήσεις. Αλλά, στο μεταξύ, θα έχει χαθεί μια ιστορική ευκαιρία για το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Χειρότερο

Το ακόμα χειρότερο είναι ότι ο νέος υπουργός Πολιτισμού Γιώργος Βουλγαράκης δεν σκέφτεται να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο. Ο σκοπός του είναι να τα φορτώσει όλα στον Ορφανό και απλώς να τον ελέγχει. Μια παλιά σκέψη στελεχών της κυβέρνησης να αναλάβει αντί του Κώστα Κουκοδήμου (που θα παραιτηθεί σύντομα για να πολιτευθεί) ένας νέος γενικός γραμματέας Αθλητισμού με αρμοδιότητες στα θέματα του ποδοσφαίρου δεν φαίνεται να υλοποιείται: η παραμονή του Ορφανού σημαίνει ότι ο υφυπουργός θα συνεχίσει να διοικεί χωρίς να δέχεται κανενός είδους ψαλίδισμα των αρμοδιοτήτων του. Τρέχα γύρευε, δηλαδή.

Φωτογραφίες

Με την όλη στάση που έχει κρατήσει μέχρι τώρα ο Ορφανός δείχνει ότι είναι υπέρ της συντήρησης της υπάρχουσας κατάστασης. Λυπάμαι που το λέω, αλλά δεν βλέπω βούληση για αλλαγές ή για ρήξεις. Δεν μου φαίνεται επίσης ότι ο υφυπουργός έχει κάποιο όραμα για το αύριο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αυτό που βλέπω είναι ότι συναλλάσσεται συνεχώς με τους ίδιους και τους ίδιους ανθρώπους που έχουν οδηγήσει το ποδόσφαιρο στα σημερινά του αδιέξοδα και ότι δεν ενθαρρύνει καμία νέα προσπάθεια: ο Ορφανός λειτουργεί σαν παλιός γραφειοκράτης. Θέλει αδύναμες ομάδες, οικονομικά στραγγαλισμένες από το κράτος, που να τρέχουν πίσω του παρακαλώντας για μια επιχορήγηση από τον ΟΠΑΠ. Το όνειρο του Ορφανού είναι δυστυχώς ένα πρωτάθλημα με δεκαέξι Γούμενους που θα φωτογραφίζονται μαζί του στα εγκαίνια των γραφείων της ΕΠΑΕ στη Βόρεια Ελλάδα. Ενα ποδόσφαιρο ορφανό από όραμα.

Περίπτωση

Παρά τις «πιστολιές» στο πρωτάθλημα, παρά τον συστηματικό αγώνα που κάνουν όσοι τρέμουν στην ιδέα ότι μπορεί να υπάρξει μια νέα εποχή στην οποία οι ιδιοκτήτες των ΠΑΕ θα μπορούν να μιλήσουν απευθείας χωρίς ενδιάμεσους γύφτους και νταβατζήδες διαιτητών, η κίνηση για τη Σούπερ Λίγκα αντέχει. Οι ΠΑΕ με διαφωνίες και δυσκολίες, αλλά και με μεγάλη διάθεση συνεχίζουν να ψάχνουν τρόπους αύξησης των εσόδων τους ώστε να γλιτώσουν από τον βραχνά του κράτους, που σήμερα τις κρατάει αιχμάλωτες παίρνοντάς τους σχεδόν το 50% των εσόδων τους. Δυστυχώς αυτή τη φορά το κράτος δεν καταλαβαίνει το σημαντικό της προσπάθειας ή σκόπιμα θέλει να λειτουργούν οι ΠΑΕ σαν ασήμαντα μικρομάγαζα που ζητούν την ελεημοσύνη του. Πέσαμε στην περίπτωση...

Αξιοποιήστε τον

Ο Οτο Ρεχάγκελ κάλεσε στην Εθνική τον Σαμαρά και το αυτονόητο έγινε είδηση. Εκεί φτάσαμε. Να πληρώνει η Μάντσεστερ Σίτι 8 εκατομμύρια ευρώ να αγοράσει έναν Ελληνα ποδοσφαιριστή, να τον βάζει να παίξει (και να σκοράρει) στην Πρέμιερ Λιγκ καλά καλά πριν τον παρουσιάσει στους δημοσιογράφους και στην Ελλάδα να θεωρείται είδηση η κλήση του στην Εθνική.

Και το αληθινά παράδοξο της ιστορίας είναι ότι σωστά αναδεικνύεται το γεγονός, αφού από τον Οτο Ρεχάγκελ μπορείς να περιμένεις τα πάντα, δηλαδή ακόμα και να μην τον καλέσει.

Και ότι τον κάλεσε βέβαια δεν σημαίνει και τίποτα. Πάρα πολλούς ποδοσφαιριστές έχει κατά καιρούς καλέσει ο Ρεχάγκελ. Δεν έχει καλέσει τον Στολτίδη (που τον αγνοεί, σίγουρος όντας ότι αυτοί που χρησιμοποιούνται στη θέση του είναι καλύτεροι) και τον Μασμανίδη (τον οποίο ξέχασε!): όλους τους άλλους τους έχει πάρει στην ομάδα κατά καιρούς. Τον Ζήκο και τον Γεωργάτο τους κάλεσε στην αρχή μαζί με τον Ελευθερόπουλο. Ενα φεγγάρι καλούσε τον Χούτο. Σχεδόν πάντα τον τελευταίο χρόνο παίρνει τον Σαλπιγγίδη, τον Γκέκα, τον Μάντζιο, τον Λυμπερόπουλο. Εσχάτως ανακάλυψε τον Τζιόλη, τον Δάρλα, τον Ανατολάκη, τον Αλεξόπουλο. Εχει πάρει τον Χαλκιά, τον Κατεργιαννάκη, τον Κοτσόλη: η πόρτα δεν είναι κλειστή σε κανέναν.

Αυτή που είναι ερμητικά κλειστή είναι η πόρτα της ενδεκάδας. την περίπτωση του Σαμαρά η αξιοποίησή του είναι όχι απλώς επιτακτική ανάγκη, αλλά μπορεί να γίνει το μυστικό της επιτυχίας της νέας (;) Εθνικής ομάδας. Κανένας από τους πολλούς νέους Ελληνες επιθετικούς δεν έχει τα προσόντα του, κανείς στην ηλικία του δεν τράβηξε το ενδιαφέρον ομάδων της Πρέμιερ Λιγκ, κανείς δεν έχει προλάβει να παίξει πριν κλείσει τα είκοσι δύο του χρόνια σε δύο ξένα πρωταθλήματα.
Το παιδί είναι ο θησαυρός που περιμέναμε: μπορεί να δώσει όχι μόνο αγωνιστικές λύσεις, αλλά και ενθουσιασμό στον κόσμο. Ο Σαμαράς μπορεί να γίνει ο μεγάλος παίκτης που το κοινό (θα) αδημονεί να βλέπει, που (θα) χαίρεται να αποθεώνει.

Φτάνει να χτιστεί μια επίθεση γύρω του και να βρεθούν τρόποι να αξιοποιηθεί το ταλέντο του. Η κλήση του από μόνη της δεν σημαίνει τίποτα…