Σωτήρης και κάμπος, αίμα και άμμος! (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Λίγα εικοσιτετράωρα μετά τη γιορτή των ερωτευμένων -πείτε με διεστραμμένο, πείτε με ανέραστο- μου ήρθε το συναίσθημα. Διόλου απίθανο η πραγματική ημερομηνία εορτασμού του Αγίου Βαλεντίνου να είναι η 15η Φεβρουαρίου, αλλά το διεθνές μάρκετινγκ να επέλεξε για κάποιο άγνωστο σ' εμάς λόγο τη 14η.

Αναζητώντας λοιπόν κι εγώ να διοχετεύσω κάπου την ανάγκη αυτή για συναίσθημα, που αργά το απόγευμα έφτασε να με πνίγει, το ζεστό βαθύ βυσσινί χρώμα του επίσημου αθλητικού περιοδικού των φιλάθλων της Λάρισας «Crimson Coach» μου τράβηξε για μία ακόμα φορά την προσοχή. Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες του, έπεσα πάνω σε μια πραγματική αποκάλυψη, η οποία εκείνη τη στιγμή λειτούργησε σαν λύτρωση στο συναισθηματικό μου κενό.

Στη στήλη «sexy sport story», στην οποία φιλοξενούνται αληθινές ιστορίες αγάπης που γεννήθηκαν μέσα στις τέσσερις γραμμές του Αλκαζάρ, βρήκα αυτό που έψαχνα ολόκληρη μέρα. Μια ερωτική περιπέτεια που κάλλιστα θα μπορούσε να γίνει κινηματογραφική ταινία με τίτλο «Στο 432 παρακαλώ». Σκέφτηκα μάλιστα προς στιγμήν μήπως ο σεναριογράφος Απόστολος Ρήγας έχει κλέψει το σενάριο της σειράς του Mega «Κόκκινο δωμάτιο» από εκεί. Ολα είναι πιθανά.

«Ξημέρωνε και η ζωή στη Λάρισα άρχισε να κινείται έστω και νωχελικά. Δεν ήταν πάντως λίγοι εκείνοι που ξύπνησαν νωρίς για να διαβάσουν πρωί πρωί τις εφημερίδες. Ο πρώτος μεγάλος άθλος της ΑΕΛ ήταν σίγουρο πως θα προκαλούσε τεράστια αφιερώματα στον αθηναϊκό Τύπο και ήταν μια πρόκληση αυτό. Στη γωνία όμως Παπαναστασίου και Βενιζέλου, δύο άνθρωποι μάλλον δεν έμοιαζε να νοιάζονται για την ποδοσφαιρική επιτυχία της «Βασίλισσας» και ας ήταν από τους πρωταγωνιστές της. Συζητούσαν χαμηλόφωνα και αφού φάνηκε ότι κάτι αποφάσισαν, μπήκαν ξανά στο αυτοκίνητο. Σε λίγα λεπτά, ένας άλλος τύπος, με… γυναικείο περπάτημα, έσκυβε στο παράθυρο και αφήνοντάς του μια πλαστική τσάντα, εξαφανίστηκε με τον ίδιο... θηλυκό τρόπο. Ηταν ο γνωστός κομμωτής που χαράματα ξύπνησε για να κάνει χάρη στους πελάτες και φίλους του. Τι είχε μέσα η τσάντα; Τίποτα ιδιαίτερο. Μια… περούκα. Ο ερωτοχτυπημένος μεσοεπιθετικός τη φόρεσε αναψοκοκκινισμένος, βγήκε από το αυτοκίνητο και σηκώνοντας τον γιακά του πέρασε στο εσωτερικό του «Διβάνη Παλάς».
- Θα ήθελα τη δεσποινίδα…
- Μισό λεπτό, κύριε, μόλις γύρισε από το κέντρο. Το ξέρει ότι τη ζητάτε;
- Ασφαλώς, με περιμένει…
Ακολούθησε η τηλεφωνική επικοινωνία του διεθνούς άσου με τον ρεσεψιονίστ και σε λίγα δευτερόλεπτα όλα… έπαιρναν τον δρόμο τους.
- Στο 432, κύριε…
- Ευχαριστώ.
Ο πεπειραμένος ξενοδοχοϋπάλληλος έσκυψε και πάλι στα χαρτιά του, χωρίς να δώσει ιδιαίτερη σημασία στον μελαψό μακρυμάλλη, παρ' ότι είχε μια περίσσια ευγένεια. Αλλωστε, ούτε που τον είχε ξαναδεί και σίγουρα δεν έμοιαζε με Λαρισαίος. Κι όμως, συνομίλησε με τον κορυφαίο των κορυφαίων της εποχής, χωρίς φυσικά το μυαλό του να σκεφτεί πως πριν από λίγο εκεί, μπροστά του, στεκόταν αυτός από τον οποίο το περασμένο απόγευμα προσπάθησε μάταια να πάρει ένα αυτόγραφο!».

Ερωτοχτυπημένος μεσοεπιθετικός, αναψοκοκκινισμένος μεσοεπιθετικός, περούκες, κομμωτές, τραγουδιάρες, κορυφαίοι της εποχής και ανυποψίαστοι ρεσεψιονίστ. Αυτό είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο και όλα αυτά τα μυστήρια θα θέλαμε κάποτε να μας αποκαλυφθούν. Λίγο μας ενδιαφέρουν οι παράγκες και τα στημένα παιχνίδια.

Κάτι μου λέει ότι αυτές θα ήταν οι επόμενες μεγάλες αποκαλύψεις του Κυριάκου Θωμαΐδη και γι' αυτό έσπευσαν να τον κόψουν. Είμαι σίγουρος ότι η επόμενη αποστολή του Σωτήρη Γιαννάτου δεν θα ήταν στην Ελβετία, αλλά στον θεσσαλικό κάμπο. Είχα έτοιμο και το σύνθημα: Σωτήρης και κάμπος, αίμα και άμμος!

Θα θεωρούσα πάντως μεγάλη παράλειψη να μη δημοσιεύσω σήμερα μια μικρή, πλην όμως ζουμερή επιστολή που διάβασα στο «Sportime» προχθές με τίτλο «Η άρνηση του Μίμη»:

«Κύριε Δομάζο,
Ημουν – είμαι – και θα είμαι ένας θαυμαστής σας. Στο παιχνίδι με τους παλαίμαχους της Καλαμάτας στις 02/02/2006 ήμουν στην κερκίδα μαζί με τον 12χρονο υιό μου και του εκθείαζα το ταλέντο σας. Πράγματι, κύριε Δομάζο, είστε χάρμα ιδέσθαι ακόμα και τώρα. Στο τέλος ο υιός μου σας πλησίασε (σημειωτέον ότι στο ημίχρονο έβγαλε φωτογραφία μαζί σας και σας ευχαριστούμε) και σας ζήτησε (τρέμοντας από το δέος) τη φανέλα σας. Θα ήθελα να βλέπατε την απογοήτευση στο προσωπάκι του όταν του αρνηθήκατε. Αλήθεια, ΓΙΑΤΙ; Ημουν – είμαι – και θα είμαι ένας θαυμαστής σας».

Δεν ξέρω τι γίνεται με τα ταχυδρομεία στην Ελλάδα, αλλά αυτή η επιστολή έφτασε με μία σημαντική καθυστέρηση, μεγαλύτερη από την καθυστερημένη εκτίμηση του πατέρα στο πρόσωπο του Δομάζου. Καλά, δεν ντράπηκε να πάει να ζητήσει τη φανέλα μεγάλου ανθρώπου; Δεν πήγε μάλιστα ο ίδιος, έστειλε τον γιο του. Ελπίζω την επόμενη φορά που θα ζητήσει μέσω του γιου του τη φανέλα του Νεστορίδη να σταθεί πιο τυχερός. Και στη φανέλα και στην επιστολή.

Το παν είναι να ξέρεις σε ποιον απευθύνεσαι και με ποιον μιλάς. Η Γιάννα Αγγελοπούλου π.χ. ανακάλυψε προχθές ότι η συμπαθητική κυρία που την πλησίασε στο φουαγιέ της Λυρικής Σκηνής του Τορίνου, το λατρεμένο μου Teatro Regio, ήταν δημοσιογράφος της ιταλικής εφημερίδας «Ρεπούμπλικα». Δεν μου κάνει εντύπωση ότι δεν το είχε υποψιαστεί. Για τη lady Γιάννα μια ιταλίδα μπορεί να την πλησιάσει για να της ζητήσει αυτόγραφο, να της φιλήσει τα χέρια και να της εκφράσει τον θαυμασμό της.

Αλλωστε, ποια γυναίκα σε αυτόν τον κόσμο δεν θα ήθελε να είναι η lady Γιάννα; Λίγο είναι να έχεις μια χώρα στα πόδια σου για τέσσερα χρόνια και στο τέλος να λες ότι σου πέφτει και λίγη; Εδώ μια γκόμενα έναν άντρα βρίσκει που τρέχει για πάρτη της και τον εξευτελίζει. Σκέψου να βρει μια χώρα τι έχει να γίνει…

Ειλικρινά δεν κατάλαβα τι κακό είπε η Γιάννα και το διέψευσε με τέτοιο πάθος. Στη συνέντευξη που διάβασα στην «Espresso» λέει ότι η Ελλάδα δεν είναι μια βολική χώρα. Αμφιβάλλει κανείς ότι μέρος από τα χρήματα που ξοδεύτηκαν για να είναι λειτουργική η Αθήνα στους Αγώνες ξοδεύτηκαν τσάμπα;

Ο μόνος λόγος που θα έκανε τη Γιάννα δικαιολογημένα έξαλλη είναι η μειωτική αναφορά στα σκουλαρίκια της, τα οποία περιγράφονται από την Ιταλίδα συνάδελφο σαν «καρύδια που κρέμονται». Από τη στιγμή που στην Ελλάδα ο όρος «καρύδια» παραπέμπει σε απαράδεκτους σεξουαλικούς συνειρμούς (του στυλ «θα σε πιάσω από τα καρύδια και θα στα στρίψω» ή «ήρθε η ώρα να δείξετε αν έχετε καρύδια κ.λπ.» η Γιάννα πρέπει να κάνει μήνυση.

Στο μεταξύ, ας βρει μια ιπτάμενη σκούπα να πετάει από την Ελλάδα στο εξωτερικό, όπως στο σκίτσο στο κέντρο της σελίδας. Ετσι ώστε να χαίρεται την ομορφιά της χώρας από ψηλά και να λένε οι κολλητοί της που τη λατρεύουν ότι άρχισε πάλι τα μαγικά…