Σάντος: Συντηρητικός θέσει, όχι φύσει... (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Είναι άραγε ο Φερνάντο Σάντος συντηρητικός προπονητής, όπως και όσο δείχνει το «καλούπι» της σημερινής ΑΕΚ; Ανενδοίαστα θα απαντούσε οποιοσδήποτε καταφατικά, εάν έκρινε με μοναδικό γνώμονα την αγωνιστική φυσιογνωμία της ομάδας.

Ομάδα σφιχτοδεμένη στα μετόπισθεν, αλλά ανεπαρκώς παραγωγική, λες και θεωρεί άσκοπη σπατάλη δυνάμεων τη δημιουργία κάμποσων ευκαιριών και καθήκον της να ωθεί τους οπαδούς της στην υπέρμετρη κατανάλωση... τσιγάρων, έως ότου «κλειδωθεί» η νίκη. (Το αυτοσαρκαστικό περί μπόλικης νικοτίνης παράπονο το διατυπώνουν αρκετοί φίλοι της «Ενωσης» στα ερτζιανά: οι «χτικιασμένες» νίκες -πλην όμως... νίκες- κάνουν καλό στο καλαμπούρι!)

Ο Σάντος αντιμετωπίζει, λοιπόν, την αιτίαση ότι είναι υπέρμετρα συντηρητικός. Είναι ή γίνεται; Διαφορά υπάρχει -και μεγάλη: ο θέσει κι όχι φύσει συντηρητικός τεχνικός υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να δημιουργήσει ομάδα ικανή να ικανοποιεί το μάτι που αναζητεί ποδοσφαιρική αισθητική. Στην περίπτωση του Σάντος δεν χρειάζονται εικοτολογίες. Η προϊστορία προσφέρει άφθονο υλικό για κρίσεις.

ΕπΙ των ημερών του η Πόρτο έπαιζε ποδόσφαιρο πληθωρικό και όμορφο -εάν κάτι της έλειπε, τότε, ήταν η σιγουριά και ο ορθολογισμός στον ανασταλτικό τομέα. Η θεαματικότερη ΑΕΚ των τελευταίων ετών ήταν επίσης έργο Σάντος: η ομάδα της σεζόν 2001-02, η οποία μάλιστα είχε εξασφαλίσει, ύστερα από χρόνια, τη 2η θέση που οδηγούσε στο Τσάμπιονς Λινγκ. Τότε που ο τίτλος χάθηκε σ' ένα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό των πάμπολλων, έμπειρων, αλλά όχι ακόμα «σιτεμένων» άσων. Μήπως τη σύντομη και οδυνηρή περιπέτεια του Σάντος στον Παναθηναϊκό χαρακτήρισε κανένα συντηρητικό «σαράκι»; Το αντίθετο: ο Πορτογάλος έκανε την αποκοτιά να επιχειρήσει να αλλάξει γρήγορα πολλές παγιωμένες συνήθειες ετών.
Σύμφωνα με τον παλιό Αμερικανό πολιτικό Γούντροου Ουίλσον, ο συντηρητικός «κάθεται και το σκέφτεται, κυρίως όμως... κάθεται!». Θα ήταν άδικο να κατηγορηθεί για αδράνεια τέτοιου τύπου ο Σάντος. Στην αρχή της σεζόν ανακάτεψε «τράπουλες» και συστήματα, κατά καιρούς έλαβε ορισμένες ξαφνικές αποφάσεις: ας θυμηθούμε την αναπάντεχη εμφάνιση του Γεωργέα στην αριστερή πτέρυγα. Καταστάλαξε σε ό,τι ο ίδιος θεωρεί ως πλέον λειτουργικό, με το υπάρχον έμψυχο υλικό.

Ο Φερνάντο δεν έχει τον συντηρητισμό στα γονίδιά του. Κάθε άλλο. Το αγωνιστικό στυλ της φετινής ΑΕΚ δεν αντανακλά τη φιλοσοφία του, αλλά μάλλον φόβους που κυοφορούνται στις «μαύρες τρύπες» του έμψυχου υλικού. Η φθινοπωρινή ευφορία βρήκε δικαίωση στις προσθήκες ουσίας (Σορεντίνο, Τσιρίλο), παρέδωσε όμως στην εύκολη λήθη τις «εκροές» (Ασουνσάο, Αλβες). Κάπως έτσι, στον νου του μέσου οπαδού το ισοζύγιο των εκτιμήσεων εξιδανικεύτηκε. Οι προσδοκίες διογκώθηκαν.

Θα μπορούσαμε να συζητάμε... μήνες για πολλά επιμέρους: κάνει καλά που επιμένει στον Σοάρες; Γιατί δεν δοκιμάζει δύο επιθετικές αιχμές, τώρα που η παρουσία του Εμερσον στα χαφ μπορεί να απελευθερώσει την «εμπροσθοφυλακή»; Λογικά ερωτήματα, δεν αναιρούν όμως τη βασική διαπίστωση: ο Σάντος φέτος προτάσσει μία συνταγή την οποία πιθανότατα θεωρεί «αναγκαίο κακό». Και «προσωρινό»; Οι προσεχείς μεταγραφές θα δείξουν.

Η ΑΕΚ διεκδικεί τίτλο και τη 2η θέση θα τη χάσει μόνο αν... προσπαθήσει. Είναι ένδειξη υγείας η απαίτηση των οπαδών της για καλύτερο θέαμα. Η υγεία... των πνευμόνων τους όμως πώς θα ήταν, εάν μια ελκυστικότερη ΑΕΚ φιγουράριζε σήμερα τρίτη; Φοβάμαι ότι το κάπνισμα θα ήταν πολύ περισσότερο!