Ο Γιάγια και το καλάμι (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Οταν σε ηλικία 20 και 22 ετών βλέπεις να τρέχουν τα σάλια επιτυχημένων ανθρώπων με τα τριπλάσιά σου χρόνια, όταν 20 δημοσιογράφοι σε περιμένουν για μια παπαριά τύπου «Θέλω να παίξω στο ντέρμπι», όταν επιχειρηματίες που, αν δεν έπαιζες κάποια μπάλα, και να περίμενες όλη σου τη ζωή δεν θα τους έβλεπες, αλλά επειδή το κλοτσάς το τόπι σε περιμένουν, τότε είναι εύκολο να το καβαλήσεις το καλάμι. Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί η περίπτωση Γιάγια Τουρέ.

Το καλοκαίρι ο Τουρέ πήγε στον Ολυμπιακό με τη συμπεριφορά κολεγιόπαιδου. Ο Τουρέ πήγε στον Ολυμπιακό στο παρακαλετό, με μια μεταγραφή που δεν είχε διαφημιστεί και μετά την καριέρα του στη Μέταλουργκ, με τη ρετσινιά του αποτυχημένου. Σκίστηκε στα φιλικά, για να μπορέσει να πάρει θέση. Μετά όμως από τα πέντε πρώτα πρωτοσέλιδα, ο Τουρέ δοκίμασε τα νύχια του. Στο πρώτο του ταξίδι στην Ακτή του Ελεφαντοστού είχε καθυστερήσει λέγοντας ότι πρέπει να πάρει μαζί τη γυναίκα του από την εμπόλεμη ζώνη. Η καθυστέρηση είχε καλυφθεί από τον Ολυμπιακό με τη συνηθισμένη γελοία δικαιολογία «πρόβλημα με τη βίζα». Σαν να βγάζει τις βίζες για την Ελλάδα η κυβέρνηση της Ακτής του Ελεφαντοστού... Απανταχού της υφηλίου οι βίζες βγαίνουν από τα προξενεία της χώρας προς την οποία ταξιδεύεις. Αν ο Κόκκαλης έχει πρόβλημα να βρει έναν υπάλληλο προξενείου να βγάλει μια βίζα, ειλικρινά λυπάμαι για ό,τι τραβάει ο πρόεδρος από την κυβέρνηση της Ν.Δ.

Τέλος πάντων, όταν το αφεντικό -όπως είναι ο Ολυμπιακός- δικαιολογεί τον υπάλληλό του, ποιος μηχανισμός ελέγχου απομένει; Η επαγγελματική συνείδηση, που -όπως με τους περισσότερους Αφρικανούς ποδοσφαιριστές- του Τουρέ δεν είναι ιδιαίτερα αναπτυγμένη ή ο σύμβουλος. Δηλαδή ο μάνατζερ του παίκτη Ντμίτρι Σέλουκ. Τώρα είναι που κονομήσαμε...

Εφόσον ο Ντμίτρι έχει συμφωνήσει με τον Ολυμπιακό να πάρει κάτι ανάμεσα σε 20-30% από τη μεταγραφή του Τουρέ, θα έπρεπε -για να μην το βοηθήσει- να έχει υπέρμετρα αναπτυγμένο το επαγγελματικό ήθος. Στοιχείο για το οποίο κανείς δεν τον έχει κατηγορήσει. Τώρα, αν το βοηθάει κάνοντας τον Τουρέ ανυπόφορο, δεν νομίζω ότι πληγώνει τις ευαισθησίες του...

Στην επιστροφή του ο Τουρέ φυγαδεύθηκε από «πίσω πόρτα», ώστε να μην κάνει τη λάθος δήλωση στους δημοσιογράφους. Στο μεταξύ, οι «σωστές» δηλώσεις, για να βγει το ντέρμπι, συντάσσονται. «Θέλω να παίξω με την ΑΕΚ», «Γυμναζόμουνα στο Αμπιτζάν και είμαι έτοιμος». Θα υπάρξουν οπαδοί να τις πιστέψουν. Και να τις συζητήσουν με τους συμμαθητές τους στην τρίτη δημοτικού. Οσο για τους υπόλοιπους, θα συνεχίζουν να πιστεύουν αυτό που πίστευαν. Οταν μια ομάδα με ιστορία 80 ετών κάνει τούμπες για έναν παίκτη με ιστορία μισού χρόνου, και αυτό που παίρνει πολύ τής είναι.

Οι προπονητές έρχονται και παρέρχονται. Οι διοικήσεις έχουν την ευθύνη της ιστορίας της ομάδας. Ρόλος του προπονητή είναι η ομάδα του να παίζει μπάλα της προκοπής και να παίρνει αποτελέσματα. Τα υπόλοιπα, από τη στιγμή που μπορεί να δουλέψει και η ομάδα του δεν θίγεται αγωνιστικά, είναι θέμα διοίκησης. Και ο Τροντ Σόλιντ στην αντιμετώπιση του Τουρέ ήταν άψογος.

Χτες το μεσημέρι ο Τροντ Σόλιντ φώναξε στο γραφείο τις μούρες της ομάδας. Γεωργάτο, Ριβάλντο και Τζόρτζεβιτς. Τους παίκτες που, κατά τεκμήριο, θα του πάρουν το ματς στο Καραϊσκάκη, αλλά κυρίως που χαράσσουν και εκφράζουν τη γνώμη των υπολοίπων. «Λοιπόν, παιδιά. Ποια είναι η γνώμη σας; Αν χρειάζεται, να βάλω τον Τουρέ την Κυριακή;». Σε αυτό σημείο οι politically correct ηθικολόγοι μπορούν να πάρουν την τσατσάρα για να στρώσουν τα μαλλιά τους, που σηκώθηκαν κάγκελο. «Πώς είναι δυνατόν ο προπονητής, ο απόλυτος αρχηγός, ο γενικός πηδάω της ομάδας να ζητάει τη γνώμη ποδοσφαιριστών για το τι πρέπει να κάνει;». Τώρα που τα έστρωσαν, ας κάτσουν να το σκεφτούν.

Για ποιο λόγο προσελήφθη ο Σόλιντ στον Ολυμπιακό; Για να φτιάξει την καλύτερη δυνατή σε σχέση με το υλικό ομάδα ή για να κάνει τον επιλοχία των αποδυτηρίων; «Αλλά μπορεί να γίνει ομάδα χωρίς πειθαρχία;» είναι μια λογική ερώτηση. Φυσικά, όχι. Αλλά η πειθαρχία δεν είναι κάτι το απόλυτο. Η πειθαρχία δεν είναι στρατηγικός στόχος, ώστε κάποια στιγμή να πεις «Πετύχαμε τον σκοπό μας. Τώρα έχουμε πειθαρχία». Η πειθαρχία είναι τακτικό μέσο. Τη χρησιμοποιείς όσο χρειάζεται για να πετύχεις τον σκοπό σου. Δύο παραδείγματα.

Ενας μεγάλος λάτρης της πειθαρχίας είναι ο Γιώργος Χατζάρας. Πέρυσι στον Αρη, σε επίπεδο παικτών η πειθαρχία ήταν απόλυτη. Ο Αρης με τη βοήθεια του λαού του πήγε άπατος στη Β' Εθνική. Οι δηλώσεις των παικτών για τον χαρακτήρα του Χατζάρα δεν πρέπει να έχουν ξαναγίνει σε ομάδα.

Τις τελευταίες σεζόν στην ΑΕΚ, ο Ντούσαν Μπάγεβιτς δεν μίλαγε με τον Στέλιο Μανωλά. Με τον Ρέφικ Σαμπανάτζοβιτς μίλαγε μόνο για να βριστεί. Οταν ο Μπάγεβιτς πήγε στον Ολυμπιακό, πήρε μαζί του τον Σαμπανάτζοβιτς και, σύμφωνα με τον Μανωλά, προσπάθησε να πάρει και αυτόν μαζί του. Στη συνέχεια, έπειτα από ένα ματς με τον Εθνικό, κόντεψε να έρθει στα χέρια με τον Ιλιε Ιβιτς. Οι ομάδες του Μπάγεβιτς έπαιξαν το καλύτερο ποδόσφαιρο. Οχι επειδή ήταν σκύλος στην πειθαρχία, αλλά επειδή ποτέ δεν έβαλε τις προσωπικές του ευασθησίες πάνω από τα συμφέροντα της ομάδας.

Το ίδιο ισχύει με τον Σόλιντ. Υπάρχει λογικός άνθρωπος που να πιστεύει ότι ο Σόλιντ έμεινε ευχαριστημένος όταν είδε τον Τουρέ, τον μόνο μαζί με τον Στολτίδη παίκτη που μαρκάρει, να εξαφανίζεται για δυο μήνες; Επίσης, υπάρχει άνθρωπος που θα έλεγε ότι ο Σόλιντ έπρεπε να πει «Ποιος ενδιαφέρεται για το πρωτάθλημα; Η πειθαρχία ενδιαφέρει». Μάλλον όχι... Ο Νορβηγός έκανε αυτό που έπρεπε. Διακριτικά, ζήτησε τη γνώμη της ηγεσίας του αγωνιστικού χώρου. Γιατί αν δεν τη ζήταγε, θα ήταν σαν να αγνοούσε την προσφορά στο γήπεδο, όταν ο Τουρέ είχε εξαφανιστεί. «Παιδιά εγώ τον θεωρώ καλό. Ανάμεσα όμως στο να τον χρησιμοποιήσω και εσείς να νιώθετε ριγμένοι, δεν τον βάζω. Ποια είναι η γνώμη σας;». «Ναι», «Si», «Ναι». Ο Σόλιντ δεν δεσμεύτηκε αν θα βάλει τον Τουρέ. Γιατί ο στρατηγός συμβουλεύεται τους επιτελικούς, αλλά είναι δειλία να τους φορτώσει τις αποφάσεις.

Ο Τροντ Σόλιντ δεν υποδέχθηκε τον Τουρέ σαν τον απολωλότα υιό, σφάζοντας μόσχους σιτευτούς και δυσαρεστώντας τα παιδιά που του στάθηκαν. Επίσης, δεν τιμώρησε τον παίκτη από τον φόβο ότι θα του πάρει τον αέρα. Ο Σόλιντ μπορεί να μην είναι ο μεγαλύτερος προπονητής, αλλά είναι πολύ μεγάλος μάνατζερ. Ο ρόλος του μάνατζερ είναι να παίρνει ό,τι καλύτερο από τους συνεργάτες του. Οσο για τις προσωπικές του ανασφάλειες και πίκρες, γι’ αυτό εφευρέθηκε το ουίσκι.