Να μην κρύβονται πίσω του (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Δεν μου έκανε καμία εντύπωση ότι μια μερίδα οπαδών του ΠΑΟΚ τα έβαλε την Κυριακή το βράδυ με τον Θοδωρή Ζαγοράκη – κατά την επιστροφή του «Δικεφάλου του Βορρά» στη Σαλονίκη μετά το ματς με το Αιγάλεω. Δυστυχώς, η εξέλιξη αυτή είναι απολύτως λογική. Τον Ζαγοράκη τον βρίζουν σήμερα οι ίδιοι άνθρωποι, που το καλοκαίρι πήγαιναν στο αεροδρόμιο για να τον αποθεώσουν. Γιατί ξεχνούν γρήγορα, αλλά και γιατί πιο διασκεδαστικό και από το να βλέπεις πρωταγωνιστές, είναι να ψάχνεις ενόχους.

Γίνεται πολλή συζήτηση γύρω από τον Θοδωρή Ζαγοράκη τον τελευταίο καιρό. Ο Ρεχάγκελ και ο Γκαγκάτσης τον θέλουν στην Εθνική μέχρι τα σαράντα, ενώ έχουν υπάρξει ακόμα και πρωτοσέλιδα εφημερίδων που τον καλούν να σταματήσει – πράγμα που δεν θυμάμαι να έχει γίνει για κανέναν άλλον ποδοσφαιριστή. Ο Γούμενος του ζητάει δημόσιες παρεμβάσεις υπέρ της ενότητας του ΠΑΟΚ και της διοίκησής του. Οι ρεπόρτερ της ομάδας απαιτούν από αυτόν να παίρνει θέση για όλα: για τα αγωνιστικά, τα διοικητικά, τον Κωστίκο, τις χειρονομίες του Σαλπιγγίδη στη «Θύρα 4» κ.λπ. Μέσα στη φασαρία, έχουν ξεχάσει όλοι τι είναι ο Ζαγοράκης και για ποιον λόγο γύρισε στην ομάδα του.

Απαράδεκτο

Θυμίζω, λοιπόν, ότι ο Θοδωρής Ζαγοράκης είναι ποδοσφαιριστής και αρχηγός της πιο επιτυχημένος Εθνικής Ελλάδας όλων των εποχών. Είναι επίσης οπαδός του ΠΑΟΚ – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν τίμησε και τις φανέλες των άλλων ομάδων που αγωνίστηκε. Θα ήθελε ο ΠΑΟΚ να γίνει μεγάλος, αξιοσέβαστος, δυνατός και να κάνει πρωταθλητισμό. Δεν αμφιβάλλω επίσης ότι ο «Ζαγόρ» θα ήθελε και η Εθνική να έχει συνέχεια στις επιτυχίες της, να προκριθεί και να κατακτήσει το επόμενο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Ο ίδιος θα έκανε ό,τι μπορούσε για να βοηθήσει και την Εθνική και τον ΠΑΟΚ. Εχω την απόλυτη βεβαιότητα ότι όσο τον σηκώνουν τα πόδια του, θα τρέχει μέσα στο γήπεδο για το χατίρι όλων – όπως έκανε πάντα. Αλλά μέχρις εκεί. Το να του ζητούν πράγματα που ξεπερνούν τον ρόλο του (χαρισματικού και δημοφιλούς) ποδοσφαιριστή, είναι τουλάχιστον ηθικά απαράδεκτο.

Αντίο

Ο Ζαγοράκης δεν κάνει τις κλήσεις στην Εθνική και δεν έχει κανέναν τέτοιο σκοπό. Αποψη έχει για την Εθνική, όπως άλλωστε και όλη η Ελλάδα, αλλά ποτέ του δεν τη γνωστοποίησε στους προπονητές του, ούτε και την επέβαλε σε κανέναν. Αν τον καλούν στην Εθνική, θα δίνει το «παρών» και δεν πρόκειται ποτέ να πει «όχι». Ο χαρακτήρας του δεν του επιτρέπει να επιλέξει μια τιμητική αποστρατεία: άλλος στη θέση του θα είχε πει «αντίο» και θα έφευγε με το Κύπελλο του πρωταθλητή Ευρώπης στο χέρι. Αυτός δεν θα το κάνει.

Υστεροφημία

Φυσικά δεν πρόκειται να κρυφτεί και από τις ευθύνες του στον ΠΑΟΚ. Οσο παίζει, θα βάζει τις φωνές στους μικρούς, θα χτυπάει το χέρι του στο τραπέζι, θα πεισμώνει, θα προσπαθεί όσο μπορεί. Σε μια άλλη χώρα –με ποδοσφαιρική κουλτούρα που εμείς δεν έχουμε– ο Ζαγοράκης θα ήταν ο τελευταίος στον οποίο οι οπαδοί θα έριχναν ευθύνες για τη μέτρια πορεία μιας ομάδας. Ο άνθρωπος δεν έχει να αποδείξει τίποτα, δεν έκρυψε ποτέ του ότι γύρισε στη Σαλονίκη για να ολοκληρώσει την καριέρα του και σε κάθε ευκαιρία τονίζει ότι ήρθε να βοηθήσει με την εμπειρία του. Ούτε προκάλεσε κανέναν να χτίσει την ομάδα του ΠΑΟΚ πάνω του ούτε αυτοχρίστηκε Μαραντόνα που θα αλλάξει την ιστορία του «Δικεφάλου του Βορρά» ούτε και θυμάμαι να επιδίωξε ποτέ του να γίνει ο προστάτης του Κωστίκου ή του Γούμενου. Αυτοί θα έπρεπε να προστατέψουν την υστεροφημία του τελευταίου μεγάλου μύθου του ελληνικού ποδοσφαίρου και όχι να περιμένουν το αντίθετο.

Δουλειά

Μολονότι δεν ζω στη Σαλονίκη, βλέπω τι γίνεται και στενοχωριέμαι. Βρήκαν κάποιον να του φορτώσουν τον σταυρό του μαρτυρίου του ΠΑΟΚ (σήμερα) της Εθνικής (αύριο) και χαίρονται κιόλας οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι. Ο Ζαγοράκης αίφνης έγινε ό,τι έλειπε: ο καθοδηγητής των οπαδών, η νταντά των νέων, ο σύμβουλος του Κωστίκου, το δεξί χέρι του Ρεχάγκελ, ο προνομιακός συνομιλητής του Γκαγκάτση για τα θέματα της Εθνικής ομάδας, η ασπίδα του Γούμενου – όλα αυτά μαζί και ταυτόχρονα, μόνο και μόνο γιατί είναι ένα απλό παιδί που ντρέπεται να πει ότι είναι ένας ποδοσφαιριστής και τίποτα παραπάνω. Ενας ποδοσφαιριστής με ιστορία, με κύρος, με γνώμη, με θάρρος, με αίσθημα ευθύνης. Αλλά ποδοσφαιριστής. Ούτε προπονητής ούτε πρόεδρος ούτε εκπρόσωπος των αποδυτηρίων ούτε υπεύθυνος για την ανανέωση της Εθνικής και το μέλλον του ΠΑΟΚ: αυτά είναι άλλων δουλειά.

Κατάρα

Θα πει κάποιος γιατί δεν βγαίνει να τα πει ο ίδιος αυτά. Γιατί τότε θα τον κατηγορούσαν ότι δείλιασε στα δύσκολα, πως υποβιβάστηκε σε ναύτη την ώρα που το πλοίο έβαλε νερά, ότι δεν προσπάθησε να λειτουργήσει ηγετικά, δείχνοντας από τι πάστα είναι φτιαγμένος: μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Ο Ζαγοράκης έχει την ατυχία να είναι οπαδός του ΠΑΟΚ και στρατιώτης της Εθνικής: αν ήταν ρεμάλι, δεν θα είχε κανένα πρόβλημα. Ποιος είπε ότι αν έχεις δώσει αποδείξεις της αγάπης σου, γλιτώνεις και τις κατάρες όσων αγαπάς; Ισα ίσα, που συχνά πυκνά η αγάπη είναι κατάρα.

Σχέδια

Δεν ξέρω αν ο «Ζαγόρ» έχει σχέδια να γίνει ο Ντέμης του ΠΑΟΚ. Αν μια μέρα διεκδικήσει τον ΠΑΟΚ, η κίνησή του θα είναι μια πράξη γενναιότητας, με δεδομένο το πώς αυτή τη στιγμή του φέρονται. Αυτό που ξέρω είναι ότι μέχρι να αλλάξει πόστο και να γίνει κάτι άλλο, καλά είναι να μην ξεχνάμε ποιος είναι. Ας επισημάνουμε όλες τις αγωνιστικές αδυναμίες του. Αλλά με σεβασμό στην υπέροχη ιστορία του, της οποίας μέρος υπήρξαμε το καλοκαίρι του 2004 όλοι...

Για πες μας

Παραιτήθηκε και τυπικά ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος – ώρα ήταν. Προφανώς οι υπάλληλοι της ΕΠΑΕ τακτοποιήθηκαν όλοι – το λέω διότι προ μηνός είχε πει ότι ο μόνος λόγος που μένει στη θέση του είναι γιατί περιμένει να δει πού (εν όψει της διάλυσης της ΕΠΑΕ) θα τοποθετηθούν οι υπάλληλοι της λίγκας, στους οποίους από τον Οκτώβριο έδινε και τον μισθό του. Πέρα από καλαμπούρια, πάντως, ο Λυκουρέζος έφυγε και δεν ακούμπησε! Ούτε κατάλαβε κανένας γιατί ανέλαβε τη θέση του προέδρου στην ΕΠΑΕ ούτε και σε κανέναν θα λείψει. Κι όμως, η ιστορία του είναι αρκετά διδακτική.

Τον άκουγα χθες το μεσημέρι στις αποχαιρετιστήριες δηλώσεις του στο, SuperΣΠΟΡ FM 94,6. «Ο λόγος της παραίτησης είναι πολύ απλός, δεν μου επιτρέπει ο χρόνος. Είμαι φοβερά απασχολημένος με το δικηγορικό γραφείο μου. Δεν είχα υπολογίσει σωστά τα πράγματα. Για να κάνεις ουσιαστικό έργο στην ΕΠΑΕ, χρειάζεται πάρα πολύς χρόνος, θέληση και σκληρή αντιμετώπιση πολλών φαινόμενων. Αν δεν είχα αυτό το φόρτο εργασίας και διέθετα τουλάχιστον ένα οκτάωρο, θα συνέχιζα. Οπως είναι σκληρά δομημένη η ΕΠΑΕ, ο πρόεδρος ασχολείται με πάρα πολλά. Τον τελευταίο καιρό είχα ελάχιστη συμμετοχή και δεν είχα λόγο να συνεχίζω», δήλωσε.
Είναι να απορεί κανείς τι είχε υπολογίσει ο Λυκουρέζος, όταν είπε το «ναι». Τι πίστευε, άραγε, ότι είναι η ΕΠΑΕ; Ενα κλειστό κλαμπ φίλων που μαζεύονται και πίνουν καφέδες συζητώντας περί ανέμων και υδάτων;

Για να είμαι ειλικρινής, το τι πίστευε ο καλός αυτός κύριος δεν με ενδιαφέρει. Αν ήθελε, όμως, να προσφέρει μία τουλάχιστον υπηρεσία στο βασανισμένο ποδόσφαιρό μας, θα ήταν καλό να μας πει ποιος ήταν αυτός που του πρότεινε να αναλάβει τη σχετική θέση χωρίς ούτε καν να μπει στον κόπο να τον ενημερώσει για το ποια θα είναι τα καθήκοντά του και πόσος χρόνο απαιτείται για να φέρει την αποστολή του σε πέρας.

Οχι για κανέναν άλλον λόγο, αλλά για να μάθουμε ποιος αντιμετώπισε την ΕΠΑΕ με τόση επιπολαιότητα και απερισκεψία και να γλιτώσουμε τις μελλοντικές συμβουλές του. Κουράγιο, κύριε Αλέξανδρε, τώρα που φεύγεις, πέσ' τα όλα...