Αντίο, τελευταίε Αυτοκράτορα (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Ακόμα προσπαθώ να συνέλθω από την παραίτηση-«βόμβα» του Αλέξανδρου Λυκουρέζου και, ειλικρινά, παλεύω να καταλάβω ποιοι λόγοι τον ανάγκασαν σε αυτή την πράξη. Ποιοι άκαρδοι στενοχώρησαν τον Αλέξανδρο κι έφυγε; Και πώς θα κοιμηθούν το βράδυ από τις τύψεις;

Κάποιοι κακοί και άθλιοι, ποταποί, φθηνοί και λίγοι λένε ότι ο Αλέξανδρος δεν έκανε τίποτα στην ΕΠΑΕ. Είναι θέμα οπτικής γωνίας. Για μένα, όλα πήγαιναν μια χαρά. Ο κ. Λυκουρέζος ήταν πρόεδρος της ΕΠΑΕ χωρίς να ενοχλεί τους υπόλοιπους προέδρους και οι υπόλοιποι πρόεδροι έκαναν τη δουλειά τους χωρίς να ενοχλούν τον πρόεδρο της ΕΠΑΕ. Με λίγα λόγια, το ιδανικό σκηνικό για έναν άνθρωπο που θέλει να κάνει καριέρα στο ελληνικό ποδόσφαιρο...

Τι έφταιξε, λοιπόν, και έφτασαν τα πράγματα ως εδώ; Μήπως δεν του άρεσε η σύνθεση της Α' Εθνικής κατηγορίας; Γιατί, αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε δεν θεωρώ ότι συντρέχει σοβαρός λόγος παραίτησης. Χώρια ότι η λύση είναι πιο απλή από ό,τι φαίνεται.

Επειδή δεν θέλω να κάνω τον έξυπνο, φίλε αναγνώστη, τη λύση αυτή δεν την επινόησα εγώ, αλλά τη διάβασα σε μία από τις αγαπημένες μου στήλες, αυτή με τίτλο «Οποιος αντέξει», την οποία επιμελείται στο «Goal» ο Βαγγέλης Μπραουδάκης. Οταν λέμε «επιμελείται», στην προκειμένη περίπτωση σημαίνει βάζει σε μια τάξη τις επιστολές των αναγνωστών.

Εκεί, λοιπόν, διάβασα ποια είναι η ιδανική σύνθεση της Α' Εθνικής. Την προτείνει ο Γρηγόρης, ο οποίος θα μπορούσε να είναι ο Γρηγόρης Αρναούτογλου, ο Γρηγόρης Ψαριανός (επειδή την κόβω και λίγο επαναστατική) και τέλος, επειδή είναι και χορταστική, ο Γρηγόρης Μικρογεύματα.

«Αυτό που θα διαβάσετε πιο κάτω δεν είναι παρά ένα υποθετικό σενάριο, που κατά τη γνώμη μου είναι δύσκολο να εφαρμοστεί! Δεν είμαι της άποψης ότι για να μετέχει μια ομάδα στην Α' Εθνική πρέπει μόνο να… κουβαλά κόσμο από πίσω, καθώς είναι απαραίτητο να το αξίζει και αγωνιστικά, όμως δεν διαφωνώ και με όσους υποστηρίζουν ότι οι επαρχιακές ομάδες με κόσμο θα προσέδιδαν, αφενός, μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα στο πρωτάθλημα και, αφετέρου, θα συνέβαλλαν στην περιβόητη αποκέντρωση του Λεκανοπεδίου!».

Δεν κατάλαβα το θαυμαστικό μετά τη λέξη «λεκανοπεδίου», αλλά επειδή αυτή μου η απορία μπορεί να γεννήσει κι άλλες σοβαρότερες, συνεχίζω:

«Φανταστείτε, λοιπόν, την Α' Εθνική ως εξής: ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ, ΑΕΚ (εκ των ων ουκ άνευ, ως κύριοι εκπρόσωποι της Αθήνας). ΠΑΟΚ, ΑΡΗΣ, ΗΡΑΚΛΗΣ (οι εκπρόσωποι της συμπρωτεύουσας, αλλά δυνατοί, όχι απλώς οι συμπληρωματικοί ρόλοι σε ένα αθηναϊκό έργο). ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΟΣ, ΠΑΣ ΓΙΑΝΝΙΝΑ, ΠΑΝΑΧΑΪΚΗ (εκπρόσωποι της Δυτικής Ελλάδας, με ιστορία και πιστούς υποστηρικτές). ΟΦΗ (ο εκπρόσωπος της ηρωικής Κρήτης, αλλά να παίζει για την ιστορία του και μόνο). ΛΑΡΙΣΑ και ΝΙΚΗ ΒΟΛΟΥ ή ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΒΟΛΟΥ (εκπρόσωποι της πολυπληθούς Θεσσαλίας, που έχει στο ενεργητικό της πρωτάθλημα). ΞΑΝΘΗ, ΔΟΞΑ ΔΡΑΜΑΣ (ή ΚΑΒΑΛΑ), ΠΑΝΣΕΡΡΑΪΚΟΣ (οι γενναίοι της Μακεδονίας και της Θράκης), ΡΟΔΟΣ ή ΔΙΑΓΟΡΑΣ (ένας εκπρόσωπος των νησιών). ΙΩΝΙΚΟΣ, ΑΤΡΟΜΗΤΟΣ ή ΑΙΓΑΛΕΩ (γιατί είπαμε αποκέντρωση, αλλά μη χάσουμε και τις παλιές καλές μας συνήθειες). Δεν φαίνεται ελκυστικό;»

Για εκλογικός νόμος και κατανομή εκλογικών εδρών, απόλυτα! Για πρωτάθλημα Α' Εθνικής, μου πέφτει μεγάλο και πίστεψέ με, φίλε μου Γρηγόρη, σε αυτή την περίπτωση το μέγεθος παίζει ρόλο. Αν κάνουμε μια πρόχειρη σούμα: Το σύνολο βγάζει 20 ομάδες – ζωή να 'χουν. Αν βάλουμε και τις εναλλακτικές περιπτώσεις που προτείνεις, τότε αισίως φτάνουμε τις 23-24. Πάλι καλά που Ρόδος και Διαγόρας αποφάσισαν να συγχωνευτούν κι έτσι μας διευκολύνουν. Εκτός και αν θέλεις τη θέση που περισσεύει να την κερδίσει στη δεύτερη κατανομή μια άλλη ομάδα.

Δεκαέξι συμμετέχουν αυτή τη στιγμή στο πρωτάθλημα και δεν μπορούν να συνεννοηθούν. Πού να γίνουν και περισσότερες! Βέβαια, μια λύση θα ήταν, σε περίπτωση που κάποιοι υιοθετήσουν το υποθετικό σου σενάριο, το πρωτάθλημα αυτό να κρατάει μόνο ένα γύρο. Θα ήταν αρκετό, έτσι κι αλλιώς, με μεγαθήρια σαν τον Παναιτωλικό και την Καβάλα, για να βαρεθούμε όλοι…

Πιθανότατα γι' αυτό να έφυγε ο Αλέξανδρος από την ΕΠΑΕ. Βαρέθηκε. Δεν άντεχε τις συζητήσεις κι ένα παλιόπαιδο μου είχε πει κάποτε ότι σε μία από αυτές, που γίνονταν αργά το απόγευμα, είχε ψιλοαποστασιοποιηθεί και συζητούσε τα θέματα με έναν προσωπικό του σύμβουλο, τον Μορφέα. Περασμένα ξεχασμένα. Για μένα ήταν, είναι και θα παραμείνει ο τελευταίος αυτοκράτορας του ελληνικού ποδοσφαίρου και θα τον θυμάμαι όπως εικονίζεται στο κέντρο του σκίτσου…

Το όνειρό μου είναι να τον βρει κάποτε (σε είκοσι, τριάντα χρόνια, αν ο δημοσιογράφος είναι καλά – γιατί ο Αλεξανδρος θα είναι όπως τώρα) ο Θέμης Σινάνογλου, όπως ακριβώς συνέβη και με τον Μποτίνο, που χθες άνοιξε την καρδιά του στο «Φως».

Τρία πράγματα πρέπει να σημειώσω. Το πρώτο είναι ο πρόλογος του Θέμη: «Ποιος από τους παλιούς δεν θυμάται τον Μποτίνο… Ποιος από τους νεότερους δεν έχει ακούσει αυτό το όνομα, "Η Μποτίνα, η τρελή, η ερωτιάρα"! Ειδική περίπτωση…»

Ομολογώ ότι έχω γνωρίσει πολλές τρελές στη ζωή μου. Μποτίνα, όχι. Πρώτη φορά! Κάτι μου λέει ότι, όταν ο Θέμης έγραφε τον πρόλογο αυτό, με σκεφτότανε…

Το δεύτερο είναι η πολιτική θέση του Μποτίνου σε συνδυασμό με τη διαδρομή του. Ο πρώην ποδοσφαιριστής καταγγέλλει ότι η χούντα τού έκοψε το ποδόσφαιρο και ταυτόχρονα δηλώνει φίλος και πολιτικός θαυμαστής του έξω δεξιά Γιώργου Καρατζαφέρη. Πολιτικός σαδομαζοχισμός; Ε, ναι, λοιπόν, υπάρχουν και τέτοιου είδους διαστροφές…

Το τρίτο είναι ότι πρόκειται για μια σπάνια συνέντευξη, στην οποία ο Θέμης εμφανίζεται και χωρίς καπέλο (στη μικρή φωτογραφία) και με καπέλο. Στη μεγάλη κεντρική φώτο. Το 'κανε για τους funs που είχαν μπερδευτεί…

Αντιθέτως, δεν μπερδεύτηκαν όσοι διάβασαν το χθεσινό πρωτοσέλιδο του «Πρωταθλητή», που επισήμανε ότι γίνεται «δώρο Θεού στον Βραζιλιάνο, που περιμένει κι άλλο παιδί», πάνω ακριβώς από τη βασική είδηση, που ήταν «Σκοράρει παντού ο Ρίμπο!». Πρόκειται για κοινωνική προσφορά της εφημερίδας: το μήνυμα ήταν σαφές.

(Οχι τίποτα άλλο, αλλά η έναρξη της προβολής της ταινίας «Το μυστικό του Brokeback mountain» θα αυξήσει εντυπωσιακά τα επίπεδα του ερωτισμού και σε αυτή την πόλη, όπως συνέβη παντού όπου προβλήθηκε. Πάρτε τον καουμπόη σας και πάτε σινεμά…)