Δίπλα στις δύο (αναγνωρισμένες στη διεθνή κοινότητα) μορφές που πέρασαν τα τελευταία χρόνια από τον πάγκο της Εθνικής Ανδρών, τον Ανγκελ Ιορντανέσκου και τον Οτο Ρεχάγκελ, οι άνθρωποι (ιδίως του Τμήματος Εξωτερικών Υποθέσεων, αλλ' όχι μόνον αυτοί) της ΕΠΟ έμαθαν τα δύο πιο... αντιφατικά πράγματα.
Απ' τον Ρουμάνο, που περισσότερο κι από απλός επαγγελματίας προπονητής είχε εξελιχθεί σε ειδικευμένο επαγγελματία προπονητή Εθνικής ομάδας, διδάχθηκαν την ψύχωση με το πρόγραμμα των αγώνων! Ο Ιορντανέσκου απέδιδε απόλυτη σημασία στο καλεντάρι του ομίλου και, σε διαβουλεύσεις όπως η χθεσινή στην Κωνσταντινούπολη, πήγαινε (διαβασμένος μέρες πριν, εβδομάδες ίσως, έτοιμος για όλα τα σενάρια, κι ως εκ τούτου) εφοδιασμένος με καμιά... εικοσαριά εναλλακτικά προγράμματα. Στην πράξη ήταν αδύνατον, Ανγκελ παρόντος στο στρογγυλό τραπέζι, να μην επέλθει ομοφωνία. Οποια αντίρρηση και να προβαλλόταν απ' τον οποιονδήποτε, ο Ιορντανέσκου απέσυρε το ένα κι έβγαζε απ' τον χαρτοφύλακα το άλλο, το εκάστοτε κατάλληλο καλεντάρι. Ωσπου, στο τέλος, εξουθένωνε κάθε αντίσταση!
Με τον Γερμανό πάλι, 30 χρόνια προπονητή συλλόγων (και μόνο συλλόγων) σ' ολόκληρη την ποδοσφαιρική πυραμίδα της πατρίδας του απ' τη Ρακενχάουζεν ως την Μπάγερν Μονάχου, έζησαν το άκρο αντίθετο. Την πλήρη... απαξίωση της υπόθεσης-πρόγραμμα. Μαθημένος απ' την Μπουντεσλίγκα, όπου όλοι κάπου-κάποτε παίζουν με όλους, δεν έδινε δεκάρα (στα προηγούμενα δύο τουρνουά) για το ποιος, πού, πότε, με ποιον. Ετούτα τα στρογγυλά τραπέζια, τα θεωρούσε άσκοπα. Σπατάλη χρόνου. Στην Πόλη, τώρα, δεν ήθελε καν να ταξιδέψει. «Πήγαινε μόνος σου», είπε στον Γκαγκάτση. Ταξίδεψε, με το ζόρι.
Τον Ιορντανέσκου το πρόγραμμα, μολονότι (δεν θα μπορούσε παρά να είναι) ευνοϊκό, δεν τον έσωσε στα προκριματικά του Eυro 2000. Σεπτέμβριο ξεκίνησαν τα παιγνίδια, Μάρτιο η ελληνική περιπέτειά του είχε κιόλας τελειώσει. Τον Ρεχάγκελ το πρόγραμμα, μολονότι ξεκίνησε με απότομο ανήφορο και 2/2 ήττες στα προκριματικά του euro 2004, δεν τον πτόησε. Την αξία τού πνεύματος-Ιορντανέσκου, ο Ρεχάγκελ την ανακάλυψε μετά τον θρίαμβο της Πορτογαλίας. Στη σκέψη, πόσο διαφορετική θα ήταν η ιστορία εάν στην αφετηρία, αντί για Τίρανα+Τουρκία, είχαμε π.χ. ρεπό+Καζαχστάν. Τώρα, για εκκίνηση ήθελε ρεπό+εύκολο (κατά προτίμηση, εντός).
Ακόμα μια φορά, η μέση οδός θριάμβευσε. Η επιβεβαίωση της κοινής λογικής. Ολα, μεγάλα ή μικρά, έχουν τη σημασία τους. Αρκεί, σε τίποτα να μην αποδίδουμε σημασία μεγαλύτερη (ή μικρότερη) απ' την αληθινή. Τούτη τη φορά, η ελληνική αντιπροσωπεία πήγε στον Βόσπορο με συγκεκριμένο σχέδιο:
• Πρώτον, δεν θα γινόμασταν ρέζιλοι να διεκδικήσουμε να παίξουμε νωρίς-νωρίς εκτός έδρας με (ώστε να προλάβουμε τιμωρημένη) την Τουρκία, μπας και μειωθεί, που εμείς ξέρουμε ότι δεν θα μειωθεί, η ποινή τους στην έφεση. Είναι η γυφτιά που δεν μπόρεσαν να κρύψουν ότι το επεδίωκαν πάση θυσία οι Νορβηγοί.
• Δεύτερον, θα παραχωρούσαμε ακριβώς αυτό (το να παίξουμε «όποτε θέλετε» εκτός έδρας με την Τουρκία), με αντάλλαγμα να εξασφαλίσουμε ό,τι ζήτησε ο Ρεχάγκελ. Ρεπό και με αδύνατο αντίπαλο για αρχή, τον ερχόμενο Σεπτέμβριο.
Το σίγουρο είναι ότι, σε τέτοιες διαπραγματεύσεις, δεν γίνεται να τα έχεις όλα δικά σου. Δίνεις κάτι για να πάρεις κάτι άλλο. Το σίγουρο, επίσης, είναι ότι όταν σε τέτοιες διαπραγματεύσεις εμπλέκονται αδιάλλακτοι τύποι όπως ο Ολεγκ Μπλαχίν ή ο Φατίχ Τερίμ, που τα θέλουν όλα δικά τους, η συναίνεση δεν επιτυγχάνεται ποτέ. Πιθανότατα, ούτε καν με κάποιον... Ιορντανέσκου μέσα στην αίθουσα. Ο Μπλαχίν είχε εξωθήσει τα πράγματα σε κλήρωση, στα προκριματικά του Μουντιάλ 2006. Απ' τη στιγμή που δεν του βγήκε σε κακό, για γούρι και μόνον, δεν είν' έκπληξη ότι ακριβώς τα ίδια έκανε και τώρα (για την Ουκρανία στα προκριματικά του EURO 2008). Οι εταίροι στο γκρουπ Γάλλοι και Ιταλοί, που δεν τον ήξεραν, έφριξαν με τα καμώματά του!
Πήγαμε κι εμείς, χθες βράδυ, σε κλήρωση. Οπως βγήκε το πρόγραμμα, σαν ραντεβού στα τυφλά, λίγα θα μπορούσαμε να... βελτιώσουμε (εάν ήταν όλα στα χέρια μας, και τίποτα στα χέρια των άλλων έξι του ομίλου). Προέκυψε έξω/Μολδαβία+ρεπό. Θα το κάναμε, το πολύ-πολύ, ρεπό+Μολδαβία/μέσα.
Είναι τύχη ότι και το επόμενο ρεπό έρχεται τον (ευαίσθητο) Σεπτέμβριο (του 2007), είναι ατυχία ότι αμέσως μετά πηγαίνουμε στο Οσλο, είναι τύχη ότι τον (επίσης ευαίσθητο) Ιούνιο (του 2007) έχουμε δύο «εύκολα» μέσα (Ουγγαρία και Μολδαβία), είναι ατυχία ότι το τελευταίο ματς το δίνουμε στη Βουδαπέστη (... το πάθημα του '87, πάλι τελευταίο ματς-πρόκριση, με την Ουγγαρία υποτίθεται αδιάφορη, καλώς τα τα παιδιά, 3-0, παραμένει αλησμόνητο!)
Το σημειωσαμε ήδη, δεν γίνεται να τα έχουμε όλα δικά μας. Υπάρχουν τα υπέρ και τα κατά.
Το κυριότερο (και, συνάμα, το τρόπον τινά απρόοπτο) είναι ότι κληρονομήσαμε, από χθες, τον σπάνιο μπελά που μας έρχεται σ' ένα χρόνο: Ελλάδα-Τουρκία στον Πειραιά, παραμονή 25ης Μαρτίου! Μόνο με Ελληνες στις κερκίδες, θα 'ναι δύσκολο. Εάν θέλουν να έρθουν και Τούρκοι, θα 'ναι ο ορισμός της καυτής πατάτας.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
