Ρεάλ: Η πλουσιότερη ομάδα του κόσμου (Sportday / Χρ.Χαραλαμπόπουλος)

Στην οικονομία, αρκετές φορές, τα πράγματα είναι απολύτως προβλέψιμα. Όταν, για παράδειγμα, δανείζεσαι για να ξοδέψεις, χωρίς όμως αυτή η δαπάνη να είναι προσανατολισμένη στη δημιουργία εσόδων, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ευφυΐα για να καταλάβεις το σημείο στο οποίο θα καταλήξεις. Τέτοιου είδους συμπεριφορά, αν είναι καταστροφική μία φορά για τα άτομα, είναι πολύ περισσότερο καταστροφική για τις επιχειρήσεις.

Στην ετήσια ανακοίνωση του αθλητικού τομέα της Deloitte & Touch για τις 20 πλουσιότερες ομάδες της Ευρώπης, επιβεβαιώθηκαν οι –εκ του ασφαλούς- προβλέψεις των περισσότερων για τις αλλαγές στην κορυφή της λίστας, για πρώτη φορά τα τελευταία 8 χρόνια, από τότε δηλαδή που καθιερώθηκε η δημοσιοποίησή της. Η Ρεάλ, που μπορεί στο ισπανικό πρωτάθλημα να βρίσκεται πίσω από την Μπάρτσα και τη Βαλένθια, ενώ οι αγωνιστικές της επιδόσεις είναι πολύ χαμηλότερες από ό,τι ήσαν τρία χρόνια πριν, κατάφερε να χτίσει πραγματική οικονομική αυτοκρατορία στον χώρο του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.

Μία αυτοκρατορία που οφείλεται στην τακτική του Φλορεντίνο Πέρεθ να φέρνει στη Μαδρίτη πολύ μεγάλα ονόματα, τα οποία όμως δεν του έφεραν και τους τίτλους που προσδοκούσε. Μία αυτοκρατορία που εκθρόνισε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ από την κορυφή. Φυσικά, το ερώτημα είναι αν ο Πέρεθ –που έχει μία από τις μεγαλύτερες κατασκευαστικές εταιρείες στην Ευρώπη- ενδιαφέρεται περισσότερο για τα κέρδη από τους τίτλους, γιατί στο ίδιο ερώτημα οι φίλοι της «Βασίλισσας» είναι σίγουρο ότι θα διάλεγαν τους τίτλους. Η Ρεάλ κατάφερε από το 2001 που είχε έσοδα 139,8 εκατομμύρια ευρώ, να τα διπλασιάσει το 2005, χρονιά που το ταμείο της υποδέχθηκε 275,7 εκατομμύρια ευρώ.

Η άφιξη του Μπέκαμ –του οικονομικού περισσότερο, παρά ποδοσφαιρικού φαινομένου- από το Μάντσεστερ στη Μαδρίτη το 2003 αντί του ποσού των 26,7 εκατομμυρίων ευρώ, σύμφωνα με τις επισημάνσεις της έκθεσης της Deloitte, συνέβαλε ουσιαστικά στην ανάπτυξη της οικονομικής δύναμης των Μαδριλένων. Και πώς να μη συμβάλλει, όταν η εικόνα του Αγγλου είναι αναγνωρίσιμη σε ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο σαν το διαφημιστικό πρόσωπο μιας σειράς προϊόντων, τα οποία χρησιμοποιούνται από νέους κυρίως ανθρώπους.

Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που εξαγοράστηκε από τον Αμερικανό μεγιστάνα Μάλκολμ Γκλέιζερ, ο οποίος για να τα καταφέρει δανείστηκε γύρω στα 500 εκατομμύρια ευρώ, είδε μέσα στην περίοδο 2004/05 τα έσοδά της να μειώνονται από τα 258 εκατομμύρια ευρώ στα 234 εκατομμύρια και να περνάει στη δεύτερη θέση. Η πτώση της ομάδας των «κόκκινων διαβόλων», με δεδομένη την αποτυχία τους στους αγωνιστικούς χώρους, αφού χάνουν το αγγλικό πρωτάθλημα από την Τσέλσι και έχουν αποκλειστεί από τους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ, του χρόνου αναμένεται να είναι ακόμα μεγαλύτερη. Η αγωνιστική παρακμή της Γιουνάιτεντ έφερε και άλλες οικονομικές απώλειες, όπως για παράδειγμα τον τερματισμό της συμφωνίας για τη διαφήμιση στη φανέλα με τη Vodafone.

Στα συμπεράσματα της έκθεσης της Deloitte σημειώνεται ότι σε αντίθεση με τις αγγλικές ομάδες που βελτιώνουν τα έσοδά τους από τα εισιτήρια και τα τηλεοπτικά δικαιώματα, η Ρεάλ βελτίωσε την οικονομική θέση της, αξιοποιώντας τις εμπορικές δυνατότητές της. Η καινούργια είσοδος στη λίστα των 20 είναι αυτή της Εβερτον, η οποία βρίσκεται στη 18η θέση και της οποίας τα έσοδα έφτασαν τα 88,8 εκατομμύρια ευρώ. Η Τσέλσι, παρά το πρώτο πρωτάθλημα έπειτα από 50 χρόνια, έπεσε από την τέταρτη στην πέμπτη θέση με έσοδα 220,8 εκατομμύρια ευρώ, ενώ η Αρσεναλ έπεσε από την έκτη, στη δέκατη θέση με έσοδα 171,3 εκατομμύρια.

Στη λίστα βρίσκονται ακόμα η Λίβερπουλ στην 8η θέση με 181,2 εκατομμύρια, η Νιούκαστλ στη 12η με 128,9 εκατομμύρια, η Τότεναμ στη 13η με 104,5 εκατομμύρια και η Μάντσεστερ Σίτι στη 17η με 90,1 εκατομμύρια. Στη 16η θέση της λίστας βρίσκεται η Σέλτικ με 92,7 εκατομμύρια, ενώ οι Γάλλοι έχουν έναν μόνον εκπρόσωπο, τη Λιόν στη 15η θέση, με έσοδα ύψους 92,9 εκατομμυρίων ευρώ. Οι Ισπανοί εκτός από τη Ρεάλ, έχουν ακόμα την Μπάρτσα στην 6η θέση με 207,9 εκατομμύρια και τη Βαλένθια στη 19η με έσοδα που φτάνουν τα 84,6 εκατομμύρια. Οι Γερμανοί έχουν δύο εκπροσώπους, με την Μπάγερν στην έβδομη θέση με έσοδα 189,5 εκατομμύρια και τη Σάλκε στη 14η θέση με 97,4 εκατομμύρια. Οι Ιταλοί που αρχίζουν να ανακάμπτουν οικονομικά, βλέπουν στη λίστα πέντε εκπροσώπους, τη Μίλαν 3η με 234 εκατομμύρια, τη Γιούβε 4η με 229,4 εκατομμύρια, την Ιντερ στην 9η με 177,2 εκατομμύρια, τη Ρόμα στην 11η με 131,8 εκατομμύρια και τη Λάτσιο στην τελευταία θέση με 83,1 εκατομμύρια ευρώ.

Η περίπτωση Γιάγια Τουρέ

Αυτός ο Ντιμίτρι Σέλουκ, ο μάνατζερ του Γιάγια Τουρέ, πρέπει να είναι μεγάλος γάτος. Εχει δημιουργήσει έναν ντόρο γύρω από τον πελάτη του, που όσο καλός ποδοσφαιριστής και αν είναι, δεν τ αξίζει.

Ο Τουρέ είναι ένας ταλαντούχος παίκτης, ο οποίος μπορεί να εξελιχθεί σε ποδοσφαιριστή μεγάλης κλάσης, αλλά μπορεί και όχι. Η εξέλιξη ενός ποδοσφαιριστή επηρεάζεται από πολλούς αστάθμητους παράγοντες και δεν είναι μία πορεία ευθύγραμμη. Ενας από τους βασικούς παράγοντες που επηρεάζουν την πορεία του έχει να κάνει με τον επαγγελματισμό του. Και από αυτή την άποψη δεν μπορεί κάποιος να πει τα καλύτερα λόγια, αφού η συμπεριφορά του ως ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού μέχρι τώρα είναι απαράδεκτη.

Σε μία ομάδα που θα λειτουργούσε με όρους επαγγελματισμού, ο Τουρέ θα είχε τιμωρηθεί με διακοπή συμβολαίου, με πρόστιμο ή θα είχε πάρει μεταγραφή ως ανεπιθύμητος, αφού θα είχαν αποτύχει όλες οι άλλες προσπάθειες σωφρονισμού του. Γιατί μία σοβαρή και καλά οργανωμένη ομάδα θα είχε προσπαθήσει να βοηθήσει τον ποδοσφαιριστή να ενταχθεί ομαλά στο σύνολο των παικτών που έχει. Θα κρατούσε σε απόσταση τον μάνατζερ του ποδοσφαιριστή και θα του έκανε σαφές ότι δεν γίνονται αποδεκτές τέτοιου είδους συμπεριφορές. Ο Σέλουκ είναι φανερό ότι έχει πείσει τον Τουρέ ότι ο Ολυμπιακός είναι απλώς κάτι περαστικό στη μεγάλη καριέρα που είναι προορισμένος να κάνει. Τον έχει πείσει ακόμα ότι στον Ολυμπιακό θα ανεχθούν τη συμπεριφορά του, διότι γι' αυτούς αντιπροσωπεύει ένα πολύτιμο «προϊόν» που μπορεί να φέρει αρκετά εκατομμύρια στα ταμεία του συλλόγου.
Είναι απολύτως σίγουρο ότι αυτό το σίριαλ με τη συμπεριφορά και τις δηλώσεις του Τουρέ και του μάνατζέρ του θα έχει πολλά ακόμα επεισόδια. Εκείνο όμως που έχει ενδιαφέρον είναι η στάση του Ολυμπιακού, ο οποίος, όπως στην περίπτωση του Καστίγιο, αποδεικνύει ότι δεν έχει πολιτική –και «τεχνογνωσία»- διαχείρισης των ταλέντων του. Με αποτέλεσμα να τα χάνει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.