Ένας δρόμος χωρίς γυρισμό (Sportday / Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Αν η Μπάρτσα αγωνιζόταν στην Ελλάδα, είναι πολύ πιθανό να κουβεντιάζαμε για το πόσα πέναλτι έχει κερδίσει φέτος, πόσες κίτρινες ή πόσες κόκκινες έχουν δεχθεί οι ποδοσφαιριστές της, ενδεχομένως και το πόσα φάουλ έχουν σφυριχτεί υπέρ της. Είναι επίσης πολύ πιθανό να αγνοούσαμε το γεγονός ότι μια ομάδα που παίζει τόσο επιθετικά όσο η Μπάρτσα, είναι λογικό να κερδίζει περισσότερα φάουλ ή πέναλτι και να φορτώνει με κάρτες τους αντιπάλους της, οι οποίοι αναγκάζονται να αμύνονται. Δεν είμαι σίγουρος, αλλά τέτοιας μορφής στατιστικά μπορεί να έχουν περάσει στις μέσα σελίδες της «Marca», ιδίως φέτος.

Μετά την ήττα της Μπάρτσα από τη Βαλένθια για το πρωτάθλημα, την περασμένη εβδομάδα, οι ισπανικές εφημερίδες έγραψαν το περίφημο Hay Liga, κάτι σαν «το πρωτάθλημα ξαναρχίζει». Η ήττα των Καταλανών ήρθε μ' ένα «δώρο» του Βαλντές, παρά το γεγονός ότι έπαιξαν καλύτερα, ενώ η ομάδα δεν είχε στη σύνθεσή της τους Ροναλντίνιο, Ντέκο, Τσάβι και Μέσι, αλλά και ο Ζιουλί αποσύρθηκε τραυματισμένος πριν από το ημίχρονο. Μετά τα αποτελέσματα του Σαββατοκύριακου, η διαφορά παρέμεινε στους 6 βαθμούς και η Μπάρτσα πέτυχε μία εντυπωσιακή νίκη με 5-1, αλλά η αμυντική λειτουργία της πρέπει να προβλημάτισε όσους είδαν τον αγώνα. Από την προηγούμενη αγωνιστική, ο Ράικαρντ, όταν του επισήμαναν ότι η διαφορά μειώθηκε στους 6 βαθμούς, απάντησε πως «προτιμώ να είμαι έξι βαθμούς μπροστά, παρά να είμαι έξι βαθμούς πίσω». Νομίζω ότι η Βαλένθια είναι πολύ πιο επικίνδυνη από τη Ρεάλ, αν υποτεθεί ότι η Μπάρτσα κινδυνεύει να χάσει από κάποιον τον τίτλο, καθώς οι Μαδριλένοι θα πρέπει να ταξιδέψουν τόσο στο «Μεστάγια» όσο και στο «Καμπ Νου», αλλά παράλληλα δεν πιστεύω ότι έχουν και τη δύναμη να κυνηγήσουν μέχρι τέλους τη Βαλένθια και την Μπάρτσα. Οι «νυχτερίδες» είναι σε πολύ καλή κατάσταση και το πρωτάθλημα «ξανάρχισε», τουλάχιστον γι’ αυτούς.

Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, η συμπεριφορά της Μπάρτσα στο ισπανικό πρωτάθλημα θα επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από το τι θα συμβεί στα παιχνίδια με την Τσέλσι. Ενας πιθανός αποκλεισμός θα βαρύνει το κλίμα στην ομάδα και το βάρος θα φανεί πόσο διαχειρίσιμο θα είναι από τον τρόπο που θα συμβεί το «κακό». Αν ο αποκλεισμός είναι σαν τον περσινό, η Μπάρτσα θα τον ξεπεράσει, έστω και οδυνηρά. Αν η Μπάρτσα περάσει, θα πρέπει να διαχειριστεί την αγωνιστική πίεση που θα έχει στο πρωτάθλημα και αυτήν από τα παιχνίδια του Τσάμπιονς Λιγκ. Και είναι μια πίεση που θα καταφέρει να την αντέξει, αν δεν υπάρξει κάποια απώλεια λόγω τραυματισμού, ιδιαίτερα στους αμυντικούς. Βέβαια, όλες αυτές είναι ενδιαφέρουσες σκέψεις, αλλά η μεγάλη πρόκληση είναι η Τσέλσι.

Αν οι Καταλανοί δεν μπορέσουν να περάσουν φέτος την ομάδα του Μουρίνιο, δεν γνωρίζω αν θα έχουν τη δύναμη να κυνηγήσουν το Τσάμπιονς Λιγκ του χρόνου, με δεδομένο ότι είναι περισσότερο πιθανό η Τσέλσι να ενισχυθεί αγωνιστικά τη νέα χρονιά, απ' όσο η Μπαρτσελόνα. Το σημερινό παιχνίδι είναι η σύγκρουση δύο διαφορετικών σχολών ποδοσφαίρου και τα πρόσωπα που θα πρωταγωνιστήσουν είναι από τη μία ο Ροναλντίνιο και από την άλλη ο Μουρίνιο. Η πειθαρχία, ο προγραμματισμός, η δύναμη και η συνεχής πίεση είναι τα χαρακτηριστικά της Τσέλσι, που θα αντιπαρατεθούν με ένα ποδόσφαιρο περισσότερο ελεύθερο, πιο θεαματικό, πιο χαλαρό και λιγότερο προγραμματισμένο. Μου αρέσει το ποδόσφαιρο της Μπάρτσα, αλλά η προτίμησή μου δεν συνιστά αξιολογική κρίση. Ξέρω ότι η άμυνα της Μπάρτσα έχει προβλήματα και δεν είμαι σίγουρος ότι θα αντέξει την πίεση. Αλλά ποδόσφαιρο βλέπω για να γοητευτώ από το απίθανο, το απρόσμενο, το αναρχικό, το εκτός συστήματος, το οποίο είναι πιθανότερο να έρθει από την πλευρά της Μπάρτσα. Ολοι γνωρίζουμε ότι στο ποδόσφαιρο δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος. Ομως, στο ποδόσφαιρο του σήμερα, σίγουρα καλύτερος δεν θεωρείται ο θεαματικότερος. Αν όμως το παιχνίδι έχει απονευρωθεί σε τέτοιο βαθμό που να εξορίζει το θέαμα, τότε θα έχει μεταλλαχθεί σε μια χρηματιστηριακή πράξη που δεν βλέπω για ποιο λόγο πρέπει να πληρώνουμε για να την παρακολουθήσουμε.

Ένας ινδιάνικος πονοκέφαλος για τις ΗΠΑ

Ο Εβο Μοράλες (φωτό κάτω) είναι ο πρώτος αυτόχθων πρόεδρος της Βολιβίας από τότε που ιδρύθηκε η χώρα, εδώ και 180 χρόνια δηλαδή. Ο Μοράλες, Ινδιάνος Αυμάρα, επικεφαλής του κινήματος για τον σοσιαλισμό, του δεύτερου μεγαλύτερου σχηματισμού στο Κοινοβούλιο της χώρας του, εκπρόσωπος των «κοκαλέρος», των καλλιεργητών κόκας, από πολύ μικρός εντάχθηκε στη βολιβιανή εργατική συνομοσπονδία. Υπήρξε ποδοσφαιριστής και τρομπετίστας σε μια τοπική μπάντα.

Δεν φορά ποτέ γραβάτα και λέει για τον εαυτό του ότι είναι «ένας άσχημος Ινδιάνος με μύτη παπαγάλου». Δεν ήταν ούτε είναι πολιτικός καριέρας, αλλά ήταν πάντα, σαν απλός εργάτης, στο πλευρό των αυτοχθόνων κατοίκων της Βολιβίας, που εδώ και χρόνια αγωνίζονται για περισσότερη δημοκρατία και για τον σεβασμό των στοιχειωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων και ελευθεριών. Ο Μοράλες επιδιώκει την εθνικοποίηση των εδαφών όπου βρίσκονται τα κοιτάσματα φυσικού αερίου της χώρας του, αφού πιστεύει ότι αυτοί που πρέπει να επωφελούνται από τον φυσικό πλούτο μιας χώρας είναι, πρώτα απ' όλους, οι πολίτες της.

Αυτή η επιδίωξή του θα επιφέρει τη μείωση των κερδών κάποιων μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων και την απώλεια των προνομίων τους σε ό,τι αφορά στην πρόσβαση και την εκμετάλλευση των ενεργειακών πηγών της Βολιβίας. Θαυμαστής του Μπολιβάρ, υπερασπίζεται το δικαίωμα των Ινδιάνων χωρικών να καλλιεργούν ελεύθερα την κόκα (που θεωρείται ιερό φυτό στην περιοχή των Ανδεων) και έχει σχέσεις με ινδιάνικα κινήματα σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής, όπως επίσης με τον Τσάβες της Βενεζουέλας και τον Λούλα της Βραζιλίας.

Δεν ανταποκρίνεται στο κλασικό πρότυπο των πολιτικών με τους οποίους έχει συνηθίσει να συνδιαλέγεται ή να ελέγχει η διεθνής διπλωματία και κυρίως η Ουάσινγκτον. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, αλλά και για το γεγονός ότι οι «νέοι» ηγέτες των χωρών της Λατινικής Αμερικής κοιτούν προς τα αριστερά και ηγούνται χωρών που είναι σημαντικές για τις ΗΠΑ –κυρίως για τον ενεργειακό τους πλούτο– είναι σίγουρο ότι οι Αμερικανοί θα τους δαιμονοποιήσουν πολύ γρήγορα και θα τους ονοματίσουν ως πιθανούς μελλοντικούς στόχους.