Η καταδίκη να ψάχνεις άκρη στον (φαύλο) κύκλο (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Το αισθάνθηκα την περασμένη εβδομάδα, ήθελα να το γράψω, δεν ευκαίρησα, όμως ποτέ δεν είναι αργά: σε τι κόσμο, σε ποιο περιβάλλον έχουμε καταδικάσει να ζουν νέα παιδιά σαν τα κρύα τα νερά, να δραστηριοποιούνται, να πασχίζουν να βρουν την άκρη στον (φαύλο) κύκλο. Η περίπτωση του Κώστα Κατσουράνη. Τα... πηγαδάκια, η... πρόκληση, τα... αρρωστάκια, οι... επανορθώσεις.

Ένα Ένα. Για αρχή, τα «πηγαδάκια». Ομολογώ ότι τέτοιας μορφής ειδησεογραφία δεν απαντάται πουθενά (αλλού) στον ευρωπαϊκό κόσμο. Ουδέποτε έχει συμβεί, πάνω από 20 χρόνια τώρα, να διαβάσω στη «Μάρκα», στην «Α Μπόλα», στους «Τάιμς», στο «Κίκερ», στην «Γκατζέτα» ή στην «Εκίπ» τι έλεγαν (ποδοσφαιριστές ή προπονητές) σε πηγαδάκια. Εκείνο που καταγράφεται είναι τι λένε οι πρωταγωνιστές στις (καθημερινές!) πρες-κόνφερενς, στις εξτρά (αποκλειστικές) συνεντεύξεις, στις μικτές ζώνες μετά τα ματς κ.λπ.
(Ένας πόντος στο ταμπλό, υπέρ του Κατσουράνη.)

Μετά, οι «προκλήσεις». Μολονότι ο απλούστατος κανόνας είναι ότι είδηση συνιστά το να πει κάποιος «πάμε για ήττα», η Ελλάδα είναι η μοναδική, στο δικό μου γνωστικό πεδίο, χώρα όπου (από τα... '50s έως και σήμερα) όταν έρχεται να παίξει Τσάμπιονς Λιγκ η Ολιμπίκ Λιόν ή η Ουντινέζε κι οι άνθρωποι δηλώνουν «ήρθαμε για τη νίκη», αυτό αντί να το παραλείψουμε ως αυτονόητο, το υπερτονίζουμε στις εφημερίδες και το χαρακτηρίζουμε προκλητικό. Υπερφίαλο. Τα διαβάζαμε πριν από 30-40 χρόνια, τα διαβάζουμε, πολύ φοβάμαι πως θα εξακολουθήσουμε να τα διαβάζουμε ακόμα για πολύ.

Δεν θα ήταν ιδιαίτερο πρόβλημα, εάν ο αναγνώστης μάς έπαιρνε, απλώς, στο ψιλό. Το χειρότερο είναι ότι αυτά, ύστερα από συστηματική πλύση εγκεφάλου επί δεκαετίες, ατυχώς «περνάνε» στον κόσμο. Την είχαν πληρώσει κι οι Παναθηναϊκοί, προ Καραϊσκάκη.

Όπου ο Γκαλίνοβιτς εμφανίστηκε (σε... πηγαδάκια, εννοείται!) να δηλώνει «δεν τρώω γκολ» ή άλλοι «είναι η τελευταία ευκαιρία μας, πάμε για νίκη» και τους ζητήθηκαν, ούτε λίγο ούτε πολύ, τα ρέστα. «Περνάνε», οι ίδιες σαχλαμάρες, έως και στα αποδυτήρια των ομάδων. Πολύ συχνά προπονητές κολλάνε στον πίνακα ανακοινώσεων αποκόμματα με δηλώσεις αντιπάλων, για να «ξυπνήσουν» τους παίκτες ότι οι άλλοι έρχονται την Κυριακή «για νίκη»! Στο ελληνικό περιβάλλον, πιο άνετα σε παίρνει να πεις «πάμε για νίκη» στο «Ολντ Τράφορντ» ή στο «Ντέλε Αλπι», παρά στην Τούμπα και στο Καραϊσκάκη.
(Δύο-μηδέν υπέρ του Κατσουράνη.)

Ύστερα, τα «αρρωστάκια». Εδώ δεν χρειάζονται πολλά πολλά. Πέρυσι στα δύο (ματς πρωταθλήματος) ΑΕΚ-Ολυμπιακός, στο ένα την άκουσε ο Γεωργάτος επειδή, ανταλλάσσοντας στο τέλος φανέλες, εμφανίστηκε να κάνει δηλώσεις με την κίτρινη ριγμένη επάνω του, στο άλλο για τον ίδιο λόγο ο Κατσουράνης.

Ο Λεοντίου την άκουσε για τα κόκκινα παπούτσια, ο Γιώργος Βαρδινογιάννης κι ο Ψαριανός επειδή εθεάθησαν, στο τσακίρ κέφι, να τραγουδούν «Περαία μου». Τελεία.

(Τρία-μηδέν, ο Κατσουράνης.)

Στο προκείμενο, τώρα. Ο Κατσουράνης είπε (ή δεν είπε, αλλά προβλήθηκε ότι είπε, λίγη σημασία έχει, οπωσδήποτε σε... πηγαδάκι πάντως!) ότι «πάμε για το διπλό», ή κάτι τέτοιο, στο Καραϊσκάκη. Την επομένη, κρίθηκε σκόπιμο να το διαψεύσει. Μπορώ να δεχθώ την τακτική χαμηλών τόνων, ως σκοπιμότητα της Κυριακής. Επίσης, μπορώ να κατανοήσω και να δικαιολογήσω την ανάγκη της ΑΕΚ να παίξει στο Τσάμπιονς Λιγκ (και να εισπράξει τα χρήματα), ως σκοπιμότητα της σεζόν.

Τι δεν μπορώ; Να υπερασπιστώ ότι απάδει στα χρηστά ήθη, στο ήθος και στο ύφος της προσωπικότητας, να λες (ή, έστω, να παρουσιάζεται ότι είπες) το αυτονόητο «πάμε για τη νίκη». Πολύ περισσότερο, δεν μπορώ να επαινέσω την άποψη, άρα και να συμμετέχω στην αναπαραγωγή της κουλτούρας, ότι κάτι τέτοιο θα 'ταν πρόκληση μες στα μούτρα του αντιπάλου!
(Αυτογκόλ-τρίποντο, 3-3 το σκορ.)

Διότι, πάνω από τις σκοπιμότητες της Κυριακής ή της σεζόν, από νέα παιδιά όπως ο Κατσουράνης η προσδοκία είναι να μας πάρουν από το χέρι, να μας ξεκολλήσουν και να μας περάσουν απέναντι. Στην επόμενη εποχή.