Καλή πατρίδα, σύντροφε… (SportDay/ Αντώνης Καρπετόπουλος)

Η ανάλυση του Μουρίνιο για το ματς της Τσέλσι με την Μπάρτσα ήταν ξεκάθαρη. «Το παιχνίδι απόψε χάθηκε γιατί παίζαμε 10 εναντίον 11. Μπορείτε να δείξετε την αντίδραση του Μέσι; Θα το προβάλετε διακόσιες φορές την εβδομάδα; Προσπαθήστε να πείσετε την ΟΥΕΦΑ να ξαναγίνει το παιχνίδι. Μπορείτε να το κάνετε αυτό;». Το αν ο Μέσι έκανε στον Ντελ Ορνο την ίδια ντρίμπλα που έκανε ο Ντιρσέου στον Ζμούντα στο Μουντιάλ του 1978 δεν έχει σημασία. Ο Μουρίνιο γι' αυτά δεν ενδιαφέρεται. Προτιμά τον πόλεμο από το παιχνίδι.

Είναι αλαζόνας ο Ζοσέ Μουρίνιο; Ενας άνθρωπος που έχει τόσο πολύ μέσα στο μυαλό του τη νίκη και βλέπει το ποδόσφαιρο ως ένα εξουσιαστικό παιχνίδι, στο οποίο σημασία έχει μόνο η τελική επικράτηση, δεν μπορεί να μη γίνει αλαζόνας. Η αλαζονεία στην προκειμένη περίπτωση δεν έρχεται ως συνέπεια της επιτυχίας, αλλά είναι «εργαλείο» της δουλειάς του κόουτς. Αλλοι προπονητές πρέπει να είναι καλοί ψυχολόγοι, να κανακεύουν τα παιδιά και να τους διαβάζουν παραμύθια για να κοιμηθούν γλυκά. Αλλοι πρέπει να είναι «σφουγγάρια», άνθρωποι που μπορούν να αντέξουν πιέσεις, που μαθαίνουν να συμβιβάζονται με τα χούγια του εκάστοτε προέδρου. Ο Μουρίνιο πρέπει να είναι αλαζόνας για να μπορεί να διοικήσει την ομάδα του.

Βιογραφία

Δεν του κάνω ψυχογράφημα εξ αποστάσεως, σας λέω τι λέει ο ίδιος. Αν διαβάσετε τη βιογραφία του, που κυκλοφορεί και στην Ελλάδα με τίτλο «Προπονητής από ατσάλι», θα διαπιστώσετε ότι όλη η στρατηγική του βασίζεται στην επιβολή. Ο Μουρίνιο δεν ψάχνει φίλους, ούτε εχθρούς. Προτιμά να τους έχει όλους απέναντι και να τους ψαρώνει με το «εγώ» του. Στο βιβλίο περιγράφει μια σκηνή μετά την ήττα της Πόρτο από τον ΠΑΟ στο «Ντας Αντας». Ο Σέρχιο Μαρκαριάν, συγκλονισμένος από το τελικό αποτέλεσμα, σηκώνει τα χέρια και ευγνωμονεί τον Θεό. Ενας άλλος στη θέση του Μουρίνιο θα ένιωθε κατανόηση, ίσως και δέος, μιας και η σκηνή ήταν όντως από τις σπάνιες. Ο Πορτογάλος δεν προλαβαίνει ούτε να τα σκεφτεί όλα αυτά. Πλησιάζει τον Μαρκαριάν και με τη σιγουριά της αλαζονείας του τού λέει ότι δεν χρειάζεται να πανηγυρίζει, διότι υπάρχει και η ρεβάνς και εκεί θα μιλήσει αυτός! Ενας άλλος Μουρίνιο θα πλάκωνε τον Μουρίνιο στο ξύλο. Ο καλός Μαρκαριάν απλώς συμφώνησε μαζί του. Δεν αποκλείω να του ζήτησε και συγγνώμη για το θράσος του να ευχαριστήσει τον Θεό.

Καινούργιο

Ο Μουρίνιο δεν δέχεται την ήττα διότι γνωρίζει πως αν αρχίσει να το κάνει ο μύθος του θα ξεφτίσει. Δεν είναι ούτε δάσκαλος (η Τσέλσι δεν έχει κάτι καινούργιο στο παιχνίδι της σε σχέση με άλλες μεγάλες ομάδες του παρελθόντος) ούτε στρατηγός (αφού σπάνια παρεμβαίνει στο ματς ή διαφοροποιεί την τακτική της ομάδας του). Τι είναι; Ενας φοβερός διοικητής, που στηρίζει την επιτυχία του στην επίδειξη της κατοχής της απόλυτης γνώσης: τη μέρα που θα δεχτεί ότι μπορεί και να χάνει θα έχει ολοκληρώσει την παρουσία του, διότι θα έχει εμμέσως παραδεχτεί ότι πλέον η γνώση του τίθεται υπό αμφισβήτηση.

Ρήτορας

Ο Μουρίνιο μου θυμίζει αρκετά τον Γιάννη Ιωαννίδη. Είναι κάτοχος μιας αλήθειας την οποία οι παίκτες του οφείλουν να δέχονται σαν Ευαγγέλιο. Δεν σηκώνει αμφισβήτηση, κριτική, αντίρρηση: επιβάλλει να τον δέχεσαι όπως είναι. Αλαζόνα και χαρισματικό. Ρήτορα και λωποδύτη. Ούτε απαίτησε ποτέ του να είναι παράδειγμα προς μίμηση ούτε το θέλησε ούτε τον ενδιαφέρει. Εχει κι άλλους.

Μπροστάρης

Ολα αυτά ξενίζουν τους Αγγλους, σκανδαλίζουν τους Ευρωπαίους, ενοχλούν όσους ισχυρίζονται ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι πόλεμος, αλλά ένα σύνθετο και ενδιαφέρον παιχνίδι. Νομίζω ότι ο προορισμός του Μουρίνιο είναι να έρθει κάποτε στην Ελλάδα: θα θεοποιηθεί. Η συμπεριφορά του είναι ό,τι θα λάτρευε ο μέσος Ελληνας φίλαθλος, που θέλει τον προπονητή της ομάδας μπροστάρη, δημαγωγό, τσαμπουκά και παθιασμένο.

Σε όλες

Το σε ποια ομάδα θα δούλευε δεν έχει σημασία. Θα μπορούσε να είναι στον Ολυμπιακό και να επιτίθεται σε δημοσιογράφους στις συνεντεύξεις Τύπου ή να καταγγέλλει τα μαγειρεία της ΟΥΕΦΑ που τον έστησαν: θα τον λάτρευαν όλοι. Θα μπορούσε να δουλεύει στον ΠΑΟ και να αποκαλεί τον Οκκά θεατρίνο, τονίζοντας ότι στον Πειραιά υπάρχει το γνωστό δημοτικό θέατρο: θα έβγαζαν DVD με τη ζωή του. Θα μπορούσε να δουλεύει στην ΑΕΚ και να δηλώνει ότι με αυτά που κάνουν στην «Ενωση» οι δύο «απαταιώνιοι» σκέφτεται στα ντέρμπι να βάλει τους αναπληρωματικούς: θα άλλαζαν όνομα στην «Original» και θα της έδιναν το όνομά του. Θα μπορούσε να δουλεύει στον ΠΑΟΚ και να καταγγέλλει κάθε Κυριακή το κράτος της Αθήνας: θα τον έκαναν δήμαρχο Θεσσαλονίκης και μπορεί και υπερνομάρχη.

Αποτέλεσμα

Ο Μουρίνιο είναι ο προπονητής που ψάχνουμε. Το παιχνίδι που διδάσκει είναι αποτελεσματικό, δηλαδή το απολύτως πρέπον σε μια χώρα στην οποία μόνο το αποτέλεσμα μετράει και λατρεύεται. Οι ομάδες του παίζουν απλοϊκά 4-4-2, δεν έχουν πολλά τακτικά μυστικά, αποτελούνται από δυνατά παιδιά που τα δίνουν όλα. Η πρακτική του φανατίζει και διχάζει: εμείς και οι άλλοι –ό,τι δηλαδή γουστάρει ο Ελληνας. Δεν δέχεται παρεμβάσεις από προέδρους, δεν έχει πρόβλημα να τα βάλει με διαιτητές, δεν τον χαλάει να παίζεται μπάλα σε αγωνιστικούς χώρους-βούρκους –ελπίζω να είδατε σε τι χάλια κατάσταση ήταν το «Σταμφορντ Μπριτζ». Επίσης, ζητάει συνεχώς παίκτες (όπως θέλουν οι οπαδοί), έχει κερδίσει διεθνείς τίτλους (οπότε τι να του πουν;) και είναι και γοητευτικός, που σημαίνει ότι θα τον γουστάρουν και οι γκόμενες. Αν ήταν εδώ, δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι θα σκαρφάλωνε στα κάγκελα, θα πλακωνόταν με τον Χατζάρα, θα έκανε επιθέσεις στον Γκαγκάτση, θα έπινε καφέ στο Κολωνάκι όπως ο «Αναστό».

Πατρίδα

Την επόμενη φορά που θα τον στενοχωρήσουν θυμίζοντάς του ότι πρέπει να μάθει και να χάνει, ας έρθει στην Ελλάδα. Στην πραγματική πατρίδα του…