Το τέως ατίθασο θηρίο που τώρα σχοινοβατεί... (Sportday / Ελευθεράτος)

Στα αρχικά ΠΑΟ το «Π» αποκρυπτογραφείται και ως «Πανστρατιά». Όμως το όποιο κέρδος (;) θα ακυρωθεί εάν ακολουθούν η «Ανακύκλωση» και η «Ομφαλοσκόπηση»

Είναι πολύ, πολύ συνηθισμένο: ένα κομματικό στέλεχος εκστομίζει κάτι εξεζητημένο - με γνώμονα τη γραμμή ή τα ήθη του πολιτικού φορέα του. Ο εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος τονίζει τι είναι «πολιτικώς ορθό», χωρίς κατ' ανάγκη να κατονομάσει τον «αιρετικό». Κι αυτός -ω του θαύματος- ανασκευάζει τις αρχικές δηλώσεις του, καταφεύγοντας στο κλασικό: «παρερμηνεύτηκαν»...

ΒΑλτε στη θέση του «αιρετικού» πολιτικού στελέχους τον Αλμπέρτο Μαλεζάνι και του εκπροσώπου Τύπου τον Εκι Γκονζάλες. Πώς στην ευχή είναι δυνατόν να παρερμηνευτούν οι δηλώσεις ενός προπονητή, ο οποίος καθαρά, ξάστερα και ιπποτικά συγχαίρει τον «αιώνιο αντίπαλο» για την πορεία του στο πρωτάθλημα; Ποιες... τεθλασμένες, μίζερες, νοσηρές και ανασφαλείς σκέψεις θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην εξίσωση «συγχαρητήρια στον αντίπαλο = ανεπαρκής αφοσίωση στην ομάδα»; Κι όμως. Ο Μαλεζάνι ένιωσε ότι έπρεπε να εξηγήσει και μάλιστα να ζητωκραυγάσει υπέρ του Παναθηναϊκού...

Ο γράφων είχε κατανοήσει πλήρως τον οργισμένο άνθρωπο Μαλεζάνι, τον ταύρο σε υαλοπωλείο. Ταύρο πληγωμένο από τα ακόντια που του είχαν ρίξει νωρίτερα διάφοροι υβριστές, στην αρένα μιας κακώς νοούμενης «δημοσιογραφικής κριτικής». Ο σημερινός Μαλεζάνι, αυτός που προσπαθεί να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας, μας υπενθυμίζει ότι -δυστυχώς- το εγχώριο ποδοσφαιρικό μας τσίρκο διαστρέφει τα πάντα: το ατίθασο θηρίο αναγκαστικά προσαρμόζεται στους όρους του παιχνιδιού.

Τώρα, μάλιστα, βάλθηκε να σχοινοβατεί, ισορροπώντας ανάμεσα στη φύση του και στην «παρά φύσιν» πίεση που υφίσταται...

ΑΣ βρεθοΥμε για λίγο στη θέση του: στον απόηχο των συγχαρητηρίων του προς τον Ολυμπιακό -και της σχετικής μουρμούρας- καταφθάνουν οι δηλώσεις αμέριστης «παναθηναϊκοφροσύνης» του Εκι. Του Εκι που απεχθάνεται τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ (αν η Ξάνθη κι ο Ηρακλής βρίσκονταν στη βαθμολογία πάνω από τον ΠΑΟ πιθανότατα θα αντιπαθούσε κι αυτές τις ομάδες). Του Εκι ο οποίος, όπως είπε, είναι θέμα χρόνου να μισήσει τον Ολυμπιακό. Του Εκι που ξιφουλκεί αβασάνιστα εναντίον παικτών τής «καταραμένης γενιάς» του «τριφυλλιού» κι ας μην πρόλαβε καλά καλά να τους γνωρίσει. Αν ήσασταν Μαλεζάνι, δεν θα νιώθατε αποδέκτες ενός εύγλωττου κι αυστηρού μηνύματος;
ΕνΙοτε και τα παράλογα διέπονται από λογικές αναλογίες: όταν ένας νέος παίκτης (Λεοντίου) εγκαλείται για ελλιπή «παναθηναϊκοφροσύνη» εξαιτίας του χρώματος των παπουτσιών του, πώς να μην αναγκάζεται ο τεχνικός να ανακράζει «ζήτω ο ΠΑΟ»; Για λόγους που έχουν αρκούντως αναλυθεί, στον Παναθηναϊκό αυτήν την περίοδο ενδυναμώνει η τάση του απόλυτου «πατριωτισμού της ομάδας». Ας προσέξουν όμως κάτι: εντάξει, στα αρχικά ΠΑΟ το «Π» αποκρυπτογραφείται και ως «Πανστρατιά». Ομως το όποιο κέρδος (;) θα ακυρωθεί, εάν ακολουθούν η «Ανακύκλωση» και η «Ομφαλοσκόπηση».

Ο Εκι επαναφέρει στο προσκήνιο το θέμα των παλιών παικτών, της γενιάς των «εγωιστών», οι οποίοι -όπως φαίνεται- «στοιχειώνουν» ακόμα. Ο Μαλεζάνι γυρνά πίσω το ημερολόγιο και γκρινιάζει ετεροχρονισμένα επειδή είχε διεξαχθεί την πρώτη αγωνιστική το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό -εκείνο το οποίο, κατά τον ιδιοκτήτη τής ΠΑΕ, θα ήταν «εύκολο». Προς τι τόση εσωστρέφεια και τόσο ρετρό; Το ξύσιμο των πληγών ποτέ δεν επισπεύδει την επούλωσή τους κι επιπλέον επιβεβαιώνει ότι τα τραύματα είναι ανοικτά: το πρώτο είναι ιατρικώς αποδεδειγμένο, το δεύτερο «επικοινωνιακά» άστοχο...