Το δικαίωμα στην απαίτηση (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Ολοένα και περισσότερο ακούω ενστάσεις για τη συμπεριφορά των οπαδών των ελληνικών ομάδων. Δεν αναφέρομαι σε όσα ακούγονται για τη συμπεριφορά των χουλιγκάνων. Αυτοί θυμόμαστε ότι υπάρχουν μόνο όταν κάνουν επεισόδια, όταν πλακώνονται μεταξύ τους κι όταν δέρνουν κανέναν άσχετο περαστικό. Αν δεν συμβεί τίποτε από αυτά, προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχουν. Μιλάω για τους άλλους οπαδούς. Αυτούς που πληρώνουν διαρκείας, που πάνε στο γήπεδο βρέξει-χιονίσει, που περιμένουν στωικά να δουν δύο φάσεις και να πανηγυρίσουν ένα γκολ. Και που αν έχουν απαίτηση για καλύτερο θέαμα κατηγορούνται για απιστία απέναντι στην ομάδα, τους παίκτες, τη διοίκηση, τον πρόεδρο κι όποιον άλλον δεν πρέπει να πιάνουμε στο στόμα μας.

Υπάρχει ένας μεγάλος μύθος ότι απαίτηση και μουρμούρα (πόσω μάλλον γκρίνια και περιφρόνηση από την εξέδρα) υπάρχουν μόνο στην Ελλάδα. Ο Αγγελος Χαριστέας μού έλεγε ότι όταν πήγε πέρυσι στον Αγιαξ είχε μείνει άφωνος από την απαίτηση των οπαδών για θέαμα. «Εχουν δει τόσο καλή μπάλα στη ζωή τους, που αν η ομάδα νικά μόνο 1-0 στο 30' αρχίζουν και μουρμουράνε», επισήμανε. Δεν είναι φυσικά απαιτητικό μόνο το κοινό του Αγιαξ. Στη Βαρκελώνη στον Φαν Γκάαλ κουνούσαν λευκά μαντίλια για μήνες. Στη Μαδρίτη τον Καμάτσο τον έδιωξαν κλοτσηδόν, τον Λουξεμπούργκο το ίδιο. Στην Ιταλία καλύτερα να μην το συζητήσουμε. Στη Μίλαν, την Ιντερ και τη Γιουβέντους οι πιέσεις είναι εξωπραγματικές, αλλά και οι άλλοι δεν πάνε πίσω. Στη Ρώμη δεν υπάρχει πρόεδρος που να μην έχει αποδοκιμαστεί: ο Σένσι για να πάει ξανά στο γήπεδο έπρεπε η Ρόμα να κάνει 11 σερί νίκες, ιστορικό ρεκόρ. Οι «λατσιάλι» (οργανωμένοι κι ανοργάνωτοι) βγήκαν στον δρόμο για να μην πουλήσει ο Κρανιότι τον Σινιόρι το 1994. Θυμάμαι ένα ματς εναντίον της Τζένοα ένα χρόνο αργότερα. Η Λάτσιο είχε αποκλειστεί από την Ντόρτμουντ στα προημιτελικά του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ και οι οπαδοί αποφάσισαν να μείνουν σιωπηλοί ως ένδειξη διαμαρτυρίας για μισή ώρα. Ο απόλυτος σουρεαλισμός! Η Λάτσιο είχε βάλει τρία γκολ και τα πανηγύριζαν μόνο οι παίκτες της. Σαράντα πέντε χιλιάδες άνθρωποι ήταν βουβοί στις εξέδρες.

Μπεστ

Πού δεν είναι απαιτητικοί οι οπαδοί; Στην Αγγλία, θα πει κάποιος. Τρίχες. Πριν από δύο εβδομάδες όλο το «Χάιμπουρι» αποδοκίμαζε τον Πασκάλ Σιγκάν κάθε φορά που ακουμπούσε την μπάλα: ο κόσμος τον θεωρεί λίγο για την Αρσεναλ. Για τον Κράουτς, που δεν σκόραρε, οι οπαδοί της Λίβερπουλ τύπωναν μπλουζάκια. Πάντα ο κόσμος ήταν σκληρός και απαιτητικός: τον Μπεστ τον έδιωξε από το Μάντσεστερ ο κόσμος της Γιουνάιτεντ, που δεν άντεχε τη συμπεριφορά του. Και μιλάμε για τον μεγαλύτερο θρύλο του βρετανικού ποδοσφαίρου.

Θέαμα

Βρίσκω υγιέστατο το ότι ο κόσμος απαιτεί καλύτερο θέαμα. Κυρίως χαίρομαι για την απαίτηση του κόσμου της ΑΕΚ, που έχει δει καλό ποδόσφαιρο, το εκτιμά και αποδεικνύει ότι δεν αγάπησε τη συγκεκριμένη ομάδα επειδή κερδίζει ματσάκια της πλάκας. Μου αρέσει αυτή η συνέπεια: δείχνει -αν μη τι άλλο- σεβασμό στον ιστορικό χαρακτήρα της ομάδας. Μακάρι ανάλογη απαίτηση να είχαν και όλοι οι άλλοι: θα βλέπαμε σίγουρα κάποια στιγμή ένα καλύτερο πρωτάθλημα.

Βολικά

Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω για ποιον λόγο χειροκροτεί κανείς το κακό θέαμα. Καταλαβαίνω ότι η έλλειψη απαιτήσεων βολεύει μια διοίκηση, μόνο που τα ωσαννά σε μια διοίκηση δεν συνεπάγονται αυτόματα θεαματική βελτίωση μιας ομάδας. Μια ομάδα με διοίκηση, η οποία παίρνει πολλά μπράβο για τις πρακτικές της, δεν σημαίνει ότι αυτόματα παίζει ή θα παίξει και καλό ποδόσφαιρο: καλό ποδόσφαιρο παίζεις όταν το θες! Δείτε τον Ηρακλή του Κωφίδη: οι μισοί είναι απλήρωτοι, αλλά μέσα στο Καυταντζόγλειο επιτίθενται κατά κύματα.

Στασιμότητα

Η έλλειψη απαιτήσεων δημιουργεί στασιμότητα. Αν έχεις ένα χαμαιτυπείο και είναι φίσκα, γιατί να του κάνεις ανακαίνιση; Αν οι πελάτες είναι πάντα εκεί, όταν μάλιστα πληρώνουν και το αναλογικά ακριβότερο εισιτήριο στην Ευρώπη, γιατί να ψάξεις τρόπους να τους ικανοποιήσεις; Ας το δούμε αλλιώς. Τι θα γινόταν αν οι οπαδοί δήλωναν ευχαριστημένοι από το φτωχό αυτό θέαμα που παρακολουθούν; Θα γίνονταν καλύτερες οι ομάδες ως διά μαγείας; Θα έπιανε το φιλότιμο τον κάθε πρόεδρο να αγοράσει καλύτερους παίκτες; Θα παρουσίαζε ο εκάστοτε προπονητής μια πιο επιθετική ομάδα γιατί θα βαριόταν να τη βλέπει να νικά με μισό μηδέν; Δεν νομίζω. Η πρόσφατη ιστορία της ΑΕΚ αποδεικνύει το αντίθετο.

Συγκινητική

Πέρυσι υπήρξε μια αληθινά συγκινητική συμπεριφορά των οπαδών της ΑΕΚ. Στο παγωμένο ΟΑΚΑ υπήρχαν σε κάθε ματς –το λιγότερο– είκοσι πέντε χιλιάδες άνθρωποι έτοιμοι να πανηγυρίσουν ένα γκολ και να ζεσταθούν με μια-δύο ευκαιρίες. Εξήντα εννέα χιλιάδες είδαν το χειρότερο ντέρμπι της ιστορίας, αυτό με τον Ολυμπιακό. Οποιος προσάψει σε αυτούς τους ανθρώπους έλλειψη πίστης στην ΑΕΚ, κινδυνεύει να τον κάψει ο Θεός. Εναν ολόκληρο χειμώνα πέρυσι, κάθε φορά που έγραφα ότι το παιχνίδι του Σάντος πρέπει να γίνει πιο θεαματικό, λάμβανα από 30 έως 100 mail (κόσμιας) διαμαρτυρίας από οπαδούς της «Ενωσης», που μου θύμιζαν τα προβλήματα της ομάδας και διακήρυτταν τη βεβαιότητά τους ότι του χρόνου η ομάδα θα παίξει και καλή μπάλα. Πώς αντάμειψε ο Σάντος αυτή την πίστη; Παρουσιάζοντας μια ομάδα πιο βαθμοθηρική, πιο κουραστικά τετράγωνη, πιο δυσκατάβλητη, αλλά και πιο βαρετή. Οπως ακριβώς περίμενα. Οχι γιατί είμαι Κασσάνδρα που έβλεπε το κακό να πλησιάζει, αλλά διότι ο Πορτογάλος είναι προπονητής και το 90% των προπονητών, αν δεν έχεις απαιτήσεις, σου φτιάχνουν ομάδες σαν τη φετινή ΑΕΚ. Στέρεες ώστε να φαίνεται το χέρι τους και οργανωμένες στην άμυνα ώστε να γίνεται κατανοητή η δουλειά τους. Σόρι, κόουτς, αλλά στον κόσμο αυτό δεν φτάνει πια…

Κόσμος

Ο κόσμος γκρινιάζει και απαιτεί. Αλλά και αποθεώνει και αγοράζει διαρκείας και είναι εκεί στα δύσκολα. Αυτός ο κόσμος είναι η δύναμη της κάθε ομάδας. Οποιος τον κουράζει, απλώς τον χάνει…

Ξεκατινιάσματα

Ο εξ αποστάσεως καβγάς του Μαλεζάνι με τον Ρεχάγκελ δείχνει ότι σε αυτή τη χώρα μπορούμε να τρελάνουμε τους πάντες. Δεν ξέρω πραγματικά τι είναι πιο εξωφρενικό: η απαίτηση του Μαλεζάνι να καλέσει ο Γερμανός τον Λυμπερόπουλο ή η απάντηση του Ρεχάγκελ ότι θα φροντίσει στα δύο φιλικά που θα δώσει η Εθνική στην Κύπρο να μην κουραστούν οι παίκτες του ΠΑΟ;

Δεν ξέρω πώς θα ένιωθε ο Μαλεζάνι αν αύριο ο Ρεχάγκελ άρχιζε να του κάνει κριτική με βάση το δικό του συμφέρον. Δεν νομίζω ότι ο Ιταλός θα χαιρόταν αν άκουγε τον ομοσπονδιακό τεχνικό να λέει ότι ο προπονητής του ΠΑΟ κατέστρεψε τον Θεοδωρίδη, άργησε να καθιερώσει τον Δάρλα, δεν συμπεριφέρεται σωστά στον Γκούμα, δεν κατάλαβε πόσο περισσότερο από τον Φλάβιο μπορεί να βοηθήσει ο Τζιόλης, δεν χρησιμοποιεί ως βασικό τον Μάντζιο, δεν πίστεψε ευθύς εξαρχής στον Παπαδόπουλο και άλλα τέτοια. Τυπικά ο Οτο θα μπορούσε να έχει και δίκιο κι αν μάλιστα σε όλα αυτά πρόσθετε και μια πινελιά πατριδολαγνείας, θα έβρισκε πολλούς έτοιμους να πάρουν το μέρος του. Θα ήθελε ο Μαλεζάνι να του γίνει μια τέτοια κριτική; Δεν νομίζω. Το πιθανότερο είναι ότι θα του απαντούσε να μη μιλάει, θα του θύμιζε ότι αυτός είναι υπεύθυνος για την πορεία του ΠΑΟ και τη διαχείριση του υλικού του και θα του ζητούσε συναδελφικά να σεβαστεί τη δουλειά του ακόμα κι αν διαφωνεί με τις επιλογές του. Το ίδιο ακριβώς θα έπρεπε να κάνει κι αυτός: να σεβαστεί τις επιλογές του Ρεχάγκελ και να μη δημιουργεί προβλήματα στο έργο του ομοσπονδιακού με κρίσεις που μπορεί να ταράξουν τον σχεδιασμό του έργου του.

Το θέμα είναι ποιο ακριβώς είναι το έργο του Ρεχάγκελ. Διότι αν ο σκοπός του ομοσπονδιακού είναι να φροντίζει ποιοι παίκτες θα κουραστούν και ποιοι όχι, κάποιο λάθος γίνεται. Η Εθνική ταξίδεψε στην Κύπρο για να μπορέσει ο προπονητής να κάνει τις δοκιμές του: αν πήγε για να κουραστούν κάποιοι και να ξεκουραστούν κάποιοι άλλοι, να μας το πουν να το ξέρουμε για να προετοιμάσουμε τον κόσμο να μην την παίρνει στα σοβαρά.

Ο ΠΑΟ είναι «αιμοδότης» της Εθνικής, αλλά δεν βγήκε και χαμένος επειδή στην ομάδα του Ρεχάγκελ παίζουν πολλοί παίκτες του. Γυρνώντας από την Κύπρο, ο Οτο και ο Αλμπέρτο καλό είναι να καθίσουν ως άνθρωποι σε ένα τραπέζι να μιλήσουν. Δεν αντέχει η χώρα άλλα ξεκατινιάσματα…