Το ταξίδι του Φλορεντίνο στον πλανήτη της ουτοπίας (Sportday / Αλ.Σπυρόπουλος)

Οταν ο Φλορεντίνο Πέρεθ, Ιούλιο του 2000, διαδέχθηκε στην προεδρία τον Λορένθο Σανθ, η Ρεάλ στο αγωνιστικό κομμάτι της δεν ήταν καμιά... αναξιοπαθούσα. Μόλις δύο μήνες πριν, είχε κατακτήσει στο Παρίσι το 8ο Πρωταθλητριών. Και δύο χρόνια πριν από το 8ο, το 7ο στο Αμστερνταμ. Ο νέος εξελέγη, επενδύοντας στο οικονομικό χάος που ο απελθών είχε προκαλέσει. Εξήγγειλε τα δικά του (δύο) τρόπαια. Ενα, τη σωτηρία στο ταμείο του κλαμπ. Και (δεύτερο) συγχρόνως, όσο αντιφατικό κι αν εκ πρώτης όψεως έμοιαζε, την αγορά των κορυφαίων (παικτών) της υφηλίου.

Εξι (παρά κάτι) χρόνια μετά, το αποτέλεσμα:

•Πράγματι, η Ρεάλ εξυγιάνθηκε. Με μία υπογραφή! Ο Φλορεντίνο, χάρη στην καλή σχέση του με τον (προηγούμενο πρωθυπουργό) Αθνάρ, εξασφάλισε να πωλήσει στο ισπανικό Δημόσιο το προπονητήριο του συλλόγου και, έτσι, να πατσίσει το δυσθεώρητο χρέος.

•Πράγματι, η Ρεάλ έγινε η πλουσιότερη ομάδα στον κόσμο. Οι λαμπρές καμπάνιες της στο πεδίο του marketing εκτόπισαν εν τέλει, από την κορυφή της λίστας, τη (... μονίμως εγκατεστημένη σ' αυτήν) Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

•Πράγματι, η υπόσχεση για τους καλύτερους εκπληρώθηκε, και με το παραπάνω. Κάθε χρόνο και (τουλάχιστον) ένας galactico στην αυλή.

Ωσπου τώρα, λίγες μέρες πριν από τα 59α γενέθλιά του, πλέον ο Μαδριλένος επιχειρηματίας (γηράσκων αεί διδασκόμενος) έγινε σοφότερος κατά το ότι αυτό που έφτιαξε είναι ένα τερατούργημα, το οποίο δεν έχει τη δυνατότητα να κερδίζει απολύτως τίποτα! Θα πρέπει να ένιωσε σαν τον Dr Frankenstein. Τελευταίο ασήμι της Ρεάλ... πεισματικά παραμένει το πρωτάθλημα του 2003. Εάν την Τετάρτη αποκλειστούν στο «Χάιμπουρι», κι επειδή την Μπαρτσελόνα δεν την προλαβαίνουν ούτε σε ταινία, θα 'ναι η επισημοποίηση της τρίτης συνεχούς σεζόν δίχως (το παραμικρό) κύπελλο! Η Τετάρτη είναι η μέρα των 59ων γενεθλίων του Πέρεθ.

Στην απέναντι άκρη πια, οι «galacticos» απειλούνται ευθέως (από τον διάδοχο, επί σειράν ετών δεξί χέρι, του Φλορεντίνο) με παραδειγματικό αφανισμό. Σωστός... απογαλακτισμός! Εξι χρόνια είναι αρκετά, και τρία δίχως καμία δόξα υπεραρκετά, για να συνειδητοποιήσουν ότι εκείνο που στην πράξη στελέχωσαν ήταν στρατιά μισθοφόρων οι οποίοι δεν είχαν διάθεση να πολεμήσουν ούτε για τη μάνα τους. Εάν το φεγγάρι ευνοεί τα κέφια τους, σόου. Εάν κάτι στράβωνε, ουδείς θα ίδρωνε να το αλλάξει. Ας ιδρώσει ο διπλανός!

Εκ παραδόσεως η Ρεάλ ουδέποτε υπήρξε «ομάδα του προπονητή». Από το κλέος των '50s και των '60s, ακόμη. Η ιστορία κράτησε τον Ντι Στέφανο και τον Πούσκας, τον Χέντο και τον Κοπά, τον Σανταμαρία και τον Αμάνθιο. Δεν κράτησε κανέναν Βιζαλόνγκα και κανέναν Καρνίλια. Η ιστορία, επίσης, κράτησε (μπροστά απ' όλους) τον μυθικό πρόεδρο Σαντιάγο Μπερναμπέου. Το μοντέλο «η προεδράρα κι οι παικταράδες». Αυτό ήταν, ανέκαθεν, η Ρεάλ. Το γονίδιό της.

Ο Χίντινκ άντεξε στον πάγκο επτά μήνες, ο Τόσακ εννέα, ο Καμάτσο τρεις, ο Λουσεμπούργκο έντεκα, ο Μπέινχακερ πέντε, ο Αντιτς δέκα, ο Καπέλο (έσπασε τα ρολόγια...) έναν, ολόκληρο, χρόνο! Επί Φλορεντίνο, σε πεντέμισι χρόνια, άλλαξαν έξι προπονητές και τρεις τεχνικοί διευθυντές. Αλλά ποτέ, προ Φλορεντίνο, η ξιπασιά δεν εμφανίστηκε να πάρει την ψυχή της Ρεάλ. Αυτό μόνον ο Φλορεντίνο το πέτυχε. Το επόμενο πρωινό του τελευταίου τίτλου, το 2003, έδιωξε τον «ντεμοντέ» Ντελ Μπόσκε. Και στη θέση του Μακελελέ, του μοναδικού που (εξαιτίας της προδιάθεσής του να δουλεύει και να θυσιάζεται) κρατούσε στο παιχνίδι την ισορροπία, αγόρασε τον Μπέκαμ.

Ήταν, μάλιστα, σίγουρος. Οτι ο Μακελελέ «δεν πρόκειται να μας λείψει». Θέλετε... κι άλλα; Είναι τα γνωστά. Οταν απέτυχαν να πάρουν τον Βιεϊρά, πήραν... τον Οουεν! Οταν αποσύρθηκαν από την υπόθεση του Μιλίτο, επειδή «έχει προβλήματα στα γόνατα», πήραν τον (ναι, σφύζοντα από υγεία...) Γούντγκεϊτ. Το τελευταίο οκτάμηνο αγόρασαν τρεις δεξιούς αμυντικούς και κανένα αριστερό. Ο Οουεν όπως πήγε έτσι έφυγε, και στη θέση του μάζεψαν τον Κασάνο. Οι δε Ζιντάν και Ρονάλντο είναι εμφανέστατο ότι (από το να σκίζονται, βδομάδα μπαίνει, βδομάδα βγαίνει) πηγαίνουν όλη τη χρονιά, εν όψει Μουντιάλ, στο ρελαντί. Συντηρητικά, για να αντέξουν έως το καλοκαίρι.

Ο Πέρεθ, έξι χρόνια, ήταν ο προστάτης άγιός τους. Οποιος τους πήγαινε κόντρα, ο πρόεδρος τον αποκεφάλιζε συνοπτικά. Οταν ηττήθηκαν και στη Μαγιόρκα, όμως, εν μια νυκτί αποφάσισε να τραβήξει από το μανίκι αυτό που μοιάζει ύστατος άσος. Να τους αφήσει εκτεθειμένους, παραιτούμενος, στο έλεος των ευθυνών τους. Ούτως ή άλλως, τον Μάιο θα γίνει δραστική κάθαρση. Ως τότε, για την Τετάρτη μένει η ελπίδα της (τελευταίας;) αναλαμπής.
Το ταξΙδι του Φλορεντίνο (κόντρα σε κάθε λογική που, αρέσει ή όχι, ισχύει) στο ποδόσφαιρο ήταν σαν το ταξίδι του Πίτερ Παν στη Neverland, τη Χώρα του Ποτέ. Ενα ταξίδι στον πλανήτη της ουτοπίας.