Τα δυόμισι «κίτρινα» σκορ και το... μισό «πράσινο» (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Η ΑΕΚ απόψε προσέρχεται στο τραπέζι να παίξει για δυόμισι αποτελέσματα, σε προφανή σειρά προτίμησης: Νίκη, ισοπαλία, ήττα με ένα ή δύο (το πολύ) γκολ διαφορά. Ο Παναθηναϊκός, οικοδεσπότης στο ίδιο τραπέζι, προσέρχεται να παίξει ρέστα για το υπόλοιπο... μισό αποτέλεσμα, με την ελπίδα ότι (άμα του κάτσει, που λένε) αυτό το μισό μπορεί να γίνει και ένα. Ολόκληρο. Η συγκυρία μοιάζει, απ' την οπτική της ψυχολογικής διαχείρισης, άνετη για την ΑΕΚ. Στενόχωρη για τον Παναθηναϊκό. Δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι έτσι, κιόλας, είναι.

Ο Παναθηναϊκός έχει, μες στο μυαλό, καθαρό τον στόχο. Να επιτεθεί. Να νικήσει. Ν' ανατρέψει (γιατί όχι;) το 3-0 του πρώτου γύρου. Και το πρώτο γκολ του ματς να δεχθεί, δεν αλλάζει κάτι. Ξανά θα κληθεί να επιτεθεί, να νικήσει, ν' ανατρέψει. Είτε θα τα καταφέρει είτε όχι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν γίνεται να μπερδευτεί. Ούτε μικρό παιδί θα μπερδευόταν. Ο κίνδυνος του μπερδέματος είναι μόνο μες στο μυαλό της ΑΕΚ. Εάν νικήσει, είναι (πολύ) καλά, αλλά κι η ισοπαλία, πάλι, καλά είναι. Επιπλέον, στην ήττα «δεν χάθηκε ο κόσμος» και στη βαριά (με τρία ή τέσσερα γκολ διαφορά) ήττα «οι άλλοι έχουν πιο δύσκολο πρόγραμμα στη συνέχεια».

Είναι η νοητική παγίδα που επαναφέρει στο προσκήνιο την ατέλεια της ανθρώπινης φύσης. Όταν απολαμβάνεις το περιθώριο που κόπιασες να δημιουργήσεις για τον εαυτό σου και τη (σχετική, έστω) άνεση, η τάση δεν είναι να κάνεις το περιθώριο μεγαλύτερο. Η τάση είναι ν' αρχίσεις να το ξοδεύεις, ώσπου να το εξαντλήσεις κι ύστερα να τρέχεις «όλο πάλι απ' την αρχή». Δεν έχει λογική, αλλά –το σημειώσαμε ήδη– είναι ατέλεια. Ο περσινός Ολυμπιακός ξεπούλησε πάμφθηνα, δύο φορές, το περιθώριο της άνεσής του. Κι άλλη μία, στα μέσα του πρώτου γύρου, εφέτος. Εν τέλει, με την... τέταρτη, στο ξεκίνημα του δεύτερου γύρου, επέκτεινε το περιθώριο αντί να επαναπαυθεί σ' αυτό.

Πηγαίνει όπως στον πόλεμο, όταν περιμένεις επίθεση, με τις γραμμές άμυνας. Δεν επιτίθεσαι, καλώς ή κακώς, πρώτος. Οργανώνεις τα οχυρά. Εάν πέσει το πρώτο, στα 500 μέτρα, δεν αντεπιτίθεσαι να το πας στα 1.000. Οργανώνεις το δεύτερο, στα 300. Αν πέσει και το δεύτερο, αναδιπλώνεσαι στο τρίτο, στα 100 μέτρα. Και μετά μπαίνει ο εχθρός στο σπίτι! Είναι η (δυνητικά καταστροφική) ιδιαιτερότητα, να παίζει κανείς για δυόμισι αποτελέσματα. Στον Παναθηναϊκό, την έχουν ζήσει. Πριν από τρία, παρά κάτι, χρόνια στη Ριζούπολη. Ξέρουν.

Ο Φερναντο Σάντος δεν είναι ότι δεν ξέρει, είναι ότι φαίνεται δύσκολο να κονταροχτυπήσει την απτή πραγματικότητα της βαθμολογίας του πρωταθλήματος, να την εξαφανίσει από τον ατελή εγκέφαλο των ποδοσφαιριστών της «Ενωσης» και να τους βάλει την (εικονική) ιδέα ότι, κι αυτοί, για μονάχα ένα αποτέλεσμα παίζουν. Αφήστε δε ότι η ΑΕΚ είναι αποδεδειγμένα άγουρη (ν' αντέχει την πίεση) να παίζει για μονάχα ένα αποτέλεσμα! Ενώ ο Μαλεζάνι δεν χρειάζεται να βάλει μες στον εγκέφαλο των δικών του τίποτα. Είναι όλα απλά (όχι εύκολα αλλά απλά) και τα ξέρουν.

Είναι ξεκάθαρο, λοιπόν, ότι ο Παναθηναϊκός θα επιτεθεί κι η ΑΕΚ θα περιμένει. Συνεπώς, γίνεται άλλο τόσο ξεκάθαρο ότι το ματς, κατ’ αρχάς, θα παιχθεί στο γήπεδο όπου ο Παναθηναϊκός είναι ισχυρός. Έπειτα από μήνες περιπλάνησης σε λαβυρίνθους, ο Μαλεζάνι δείχνει ότι βρήκε τη (δι)έξοδο στο «επιθετικό κομμάτι». Κίνηση, ρυθμός, ισορροπία. Οι άφοβες μπούκες του Παπαδόπουλου απ' τ' αριστερά, η πληθωρική ενέργεια του Χαραλαμπίδη απ' τα δεξιά, η σπάνια ικανότητα του Γκέκα στο ξεπέταγμα. Είναι οι τρεις που κάνουν τα (δυσάρεστα για τον αντίπαλο) πράγματα να συμβαίνουν, δίχως να «κρέμονται» απ' την ποιότητα της τροφοδοσίας όπισθεν. Μπορούν, που λέει ο λόγος, και μόνοι. Εάν λειτουργήσει κι η τροφοδοσία, είναι μπόνους.

Μετά από εκείνο το δραματικό 2-2 με τον Ηρακλή στο Μαρούσι, τη βραδιά που θα νόμιζε κανείς ότι επήλθε το τέλος του πράσινου σύμπαντος, είχαμε επισημάνει εδώ ότι το καλύτερο δώρο που οι ανταγωνιστές έχουν στον Παναθηναϊκό να κάνουν, είναι να τον ξεγράψουν. Η συνέχεια είναι ότι ο Παναθηναϊκός, ήδη, σκοράρει σε εννέα συνεχόμενα παιγνίδια (μετά την ήττα, 1-0, στο Περιστέρι), μόνο σε ένα απ' αυτά τα εννέα έχει βάλει ένα γκολ (με τον Ιωνικό), στα υπόλοιπα οκτώ έχει βάλει δύο ή τρία ή τέσσερα γκολ, κι απ' τα τελευταία οκτώ παιγνίδια έχει νικήσει στα επτά (μόνο και μόνο επειδή μεσολάβησε η ήττα στο Καραϊσκάκη). Είναι το οφθαλμοφανές, κεκτημένο χάρη και στην καινούργια διάταξη μπροστά, momentum. Το σερί, δηλαδή, που στη ροή των γεγονότων έφτασε να κοστίσει (τη θέση στην ενδεκάδα) στον ένα απ' τους τρεις πιο ποιοτικούς Έλληνες σέντερ-φορ που έχουν γεννηθεί απ' το '80 και μετά. Τον Μάντζιο.

Η ΑΕΚ, αναμένοντας την καταιγίδα, έχει δύο πράγματα να κάνει. Το ένα είναι να οργανώσει τα διαδοχικά οχυρά της, σε άμυνα και μεσαία γραμμή. Τα αλληλένδετα, ορισμένα και double, μαρκαρίσματα. Το δεύτερο είναι... να κάνει την προσευχή της. Οτι, στο transition προς την (αντ)επίθεση, θα πάρει απ' την αυτονόητη αιχμή της, τον Λάκη, όσα δεν πήρε στο Νέο Φάληρο κατά του Ολυμπιακού. Είναι και το τρίτο, που προέχει των άλλων δύο. Να υπάρχει, εκ των προτέρων, σαφής συνεννόηση προπονητή-παικτών, τι κάνουν στο σενάριο που ο Παναθηναϊκός βάζει νωρίς το 1-0. Δεν είναι... ντροπή ούτε ένδειξη ηττοπάθειας, να το 'χουν συζητήσει (απ' το ξενοδοχείο, ακόμη) και συμφωνήσει. Ισα-ίσα, αχρείαστο να 'ναι, θα ωφελήσει να μη χαθούν, μετά, στους δικούς τους (όπως Καυταντζόγλειο ή Καραϊσκάκη) λαβυρίνθους.