Η λογική της δεύτερης θέσης (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

O Μαλεζάνι κέρδισε το ντέρμπι με την ΑΕΚ όπως περίπου είχε κερδίσει το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό πέρυσι στη Λεωφόρο. Φόρτωσε τη δεξιά πλευρά της επίθεσης, ζήτησε πολλή κίνηση εκεί και πολλές σέντρες στην περιοχή της ΑΕΚ και βρήκε στο πρόσωπο του Ιγκόρ Μπίσκαν το ψηλό παιδί που χρειαζόταν για να σπρώξει την μπάλα στα δίχτυα. Κάποτε ο Γιάννης Ιωαννίδης είχε πει ότι είναι καλό οι αντίπαλοι να νομίζουν ότι μια ομάδα έχει μια ορατή αδυναμία, κυρίως γιατί προσπαθώντας να την εκμεταλλευθούν γίνονται προβλέψιμοι. Ετσι, είχε πει ο σοφός ξανθός, νομίζουν ότι σε έχουν στο χέρι, ενώ στην πραγματικότητα παίζουν το παιχνίδι σου. Ο Παναθηναϊκός φαινόταν να έχει την ανάγκη να κερδίσει το ματς στα πρώτα εξήντα λεπτά -όταν η ΑΕΚ πίστεψε ότι η θύελλα πέρασε, έχασε το παιχνίδι. Ο Παναθηναϊκός έκανε ένα υποδειγματικό παιχνίδι τέμπου, σταθερής, ας πούμε, ταχύτητας. Δεν επιτάχυνε, δεν πάτησε γκάζι, αλλά έλεγχε συνεχώς τον ρυθμό και έψαχνε τις φάσεις με μεθοδικότητα, ό,τι δηλαδή δεν είχε αυτή τη φορά η ΑΕΚ του μαστρο-Σάντος. Η ΑΕΚ αντέδρασε, προσπάθησε να εκμεταλλευθεί τα λάθη της άμυνας των «πρασίνων», σπεκουλάρισε στις αδυναμίες τους, αλλά ο Σάντος ξέρει καλύτερα από όλους ότι η αντίδραση δεν αποτελεί οργανωμένο παιχνίδι και ότι αν ο άλλος σε παρασύρει στον ρυθμό του, αργά ή γρήγορα χάνεις.
Η ΑΕΚ αφήνει πίσω της τα δύο χαμένα ντέρμπι με μια κραυγή ανακούφισης: δεν είναι σίγουρα φτιαγμένη για να παίζει αυτού του είδους τα παιχνίδια. Εδώ και καιρό έχω επισημάνει ότι η ΑΕΚ κάνει ένα πρωτάθλημα για να τερματίσει δεύτερη. Η λογική της δεύτερης θέσης επιτρέπει και χαμένα ντέρμπι. Τώρα η ΑΕΚ θα πρέπει να δικαιολογήσει τη δεύτερη θέση, κερδίζοντας όσα ματς απομένουν. Αυτά που «επιτρεπόταν» να χάσει, τα έχει ήδη χάσει.