Ο,τι τους φωτίσει ο θεός... (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Μέρα παρά μέρα, ο Σάντος παρουσιάζεται στο ρεπορτάζ της ΑΕΚ να σταματάει την προπόνηση για να δώσει οδηγίες. Δεν ξέρω τι ακριβώς τους λέει ο Μέγας Δάσκαλος, αλλά ένα είναι το απλό: «Οταν είμαστε άμυνα, καθόμαστε όλοι πίσω. Οταν βγαίνουμε στην επίθεση, βγαίνει στο κέντρο ο Λυμπερόπουλος, στα πλάγια ο Σοάρες, ο Σέζαρ, ο Λάκης ή ο Βενγλίνσκι –αναλόγως ποιοι δύο παίζουν– και τους πετάμε την μπάλα». Το σύστημα ονομάζεται «ό,τι τους φωτίσει ο Θεός».

Πιθανότατα, η ΑΕΚ ξεκίνησε με 4–3-3, πιθανότατα έπαιζε με ρόμβο, μπορεί να τελείωσε το ματς με 4–4–2 ή με 4–2–4. Εγώ το μόνο που είδα είναι ότι η ΑΕΚ ταμπουρώθηκε στην άμυνα όσο κρατούσε το μηδέν και βγήκε στην επίθεση όταν έφαγε το γκολ. Επίσης, όσο κρατούσε το μηδέν, τρία αμυντικά χαφ στέκονταν μπροστά από τα στόπερ και οι δύο πλάγιοι είχαν πάρει διαταγή να αντιμετωπίζουν τη γραμμή του κέντρου όπως οι φυλακισμένοι του αμερικανικού νότου αντιμετωπίζουν τη γραμμή που τους χωρίζει από τους φύλακες. Την περνάς, ακούς ένα «μπαμ» και ο Τζόνι Κας τραγουδάει ένα σπέσιαλ στη μνήμη σου. Την περνάς και ο Πορτογάλος χοροπηδάει μπροστά από τον πάγκο. Οπότε για ένα ημίχρονο οι Κατσουράνης, Τσάνκο και Εμερσον ήταν μπροστά από τα στόπερ και οι Γεωργέας, Κόντης ελλιμενισμένοι στο πλάι. Το ερώτημα λοιπόν είναι: «Γιατί τότε ο Παναθηναϊκός έκανε ευκαιρίες;». Γιατί απλώς ο Μαλεζάνι δεν φοβήθηκε το ματς.

Είδατε κάποια στιγμή τον Μαλεζάνι να φωνάζει: «Σέριτς, πίσω. Βύντρα, πίσω»; Οχι. Γιατί τι να τους κάνει πίσω, όταν ακόμα και ο Βενγλίνσκι και λιγότερο ο Λάκης γύριζαν πίσω για βοήθειες, Τους άφησε να κινηθούν ως σκεπτόμενοι άνθρωποι. Εχεις επιθετικό να φυλάξεις; Μένεις μπροστά. Δεν έχεις; Τι να μείνεις να κάνεις; Να παίζεις τη μικρή Ελένη που δεν την παίζουν οι φιλενάδες της; Για απόδειξη, θα αναφέρω το εξής. Ο Παπαδόπουλος ταλαιπώρησε τον Κόντη, αλλά με ελάχιστες βοήθειες. Γιατί ο Λάκης δεν γύριζε συχνά πίσω, οπότε ο Σέριτς έμενε πίσω να τον φυλάει. Από την άλλη πλευρά, ο έρμος ο Γεωργέας είχε να φυλάξει από δύο έως τρεις αντιπάλους. Γιατί με τον Βενγλίνσκι να γυρίζει πίσω, ο Βύντρα δεν φοβόταν να ανεβαίνει και, δυστυχώς για τον Γεωργέα, ο Ουκρανός είναι χειρότερος αμυντικός από όσο είναι επιθετικός ο Τσέχος.
Στον άξονα υπήρχε άλλη παράνοια. Πανέξυπνα ο Σάντος είχε καταλάβει ότι το παιχνίδι του Παναθηναϊκού γίνεται όταν η μπάλα να περνάει από τα πόδια του Γκονζάλες. Οπότε είχε δώσει εντολή στον Κατσουράνη να τον μαρκάρει με βοήθειες από τον Τσάνκο και τον Εμερσον, που έπαιρναν και τον Λεοντίου. Και αν κατέβει ο Μπίσκαν, τι κάνουμε; Ελα ντε... Περιμένουμε τον Μαλεζάνι να του φωνάξει «Μπίσκαν, πίσω. Μην αφήνεις τον Λυμπερόπουλο μόνο». Αν, όμως, το μόνο σχέδιό σου είναι να περιμένεις τον αντίπαλο προπονητή να σε σώσει, βλέπεις αυτό που είδε ο Σάντος στο γκολ του Παναθηναϊκού. Τον Μπίσκαν να μπαίνει προς την περιοχή και τον Εμερσον να τον κοιτάζει σαν εύζωνας: «Αυτός δεν είναι ούτε ο Γκονζάλες ούτε ο Λεοντίου. Αρα καμία υποχρέωση».

Βλέπουμε τι μπορεί να κάνει η πίεση στον άνθρωπο. Με τον Μαλεζάνι να το έχει φιλοσοφήσει ότι στο τέλος της σεζόν μπορεί και να φεύγει, ο Παναθηναϊκός παίζει μπάλα. Με τον Σάντος να έχει φάει την πίεση της ζωής του ότι πρέπει να πάει καλύτερα φέτος, η ΑΕΚ δεν παίζει. Δεν ξέρω αν ο Νικολαΐδης, ο Ιβιτς, ο Σάντος ή κάποιος άλλος είναι ο σκύλος που τη «λέει». Οι παίκτες, όμως, είναι η ουρά και την «ακούνε». Φέτος η ουρά τρέμει από την πίεση.