Πτήση με τα πόδια στο έδαφος (SportDay/ Νίκος Παπαδογιάννης)

Το σενάριο μέσα από το οποίο ο Αρης εξασφάλισε την πρόκριση και βάδισε στα ημιτελικά του ULEB Cup ήταν, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ιδανικό. Οχι μόνο πέρασε, όχι μόνο νίκησε, όχι μόνο έδειξε χαρακτήρα, αλλά παράλληλα άφησε να φανούν οι εγγενείς του αδυναμίες έτσι, ώστε να μείνουν τα πόδια των παικτών, των παραγόντων και των οπαδών του καρφωμένα στο έδαφος.

Το έχω γράψει πολλές φορές, ότι το μεγαλύτερο ελάττωμα αυτής της ομάδας (σε όλες τις εκφράσεις της) είναι η ευκολία με την οποία παίρνει διαζύγιο με την πραγματικότητα. Εάν ήταν ρεαλιστής και όχι αιθεροβάμων, θα είχε αποφύγει το διπλό στραπατσάρισμα στα περσινά και προπέρσινα πλέι οφ της Α1 και θα έβρισκε πολύ πιο γρήγορα τον δρόμο προς το αύριο. Ο δρόμος προς το αύριο, δυστυχώς για τον άλλοτε αυτοκράτορα του ελληνικού μπάσκετ, δεν περνάει από το χθες. Οποιος όμως ξεστομίζει τέτοια κουβέντα στο Αλεξάνδρειο, βαφτίζεται εχθρός ή εγκάθετος.

Το παραδοσιακό πείσμα των Γάλλων έκανε το χθεσινό επαναληπτικό με τη Βιλερμπάν δυσκολότερο απ' όσο περίμεναν οι υπεραισιόδοξοι. Ο Αρης χρειάστηκε 35 λεπτά και πλέον, για να κάμψει την αντίσταση της ομάδας του (θυμήσου τον Διαμαντίδη, μεσιέ) Κλοντ Μπερζό. Το γεμάτο πλήθος και πάθος Αλεξάνδρειο αποτέλεσε εξαρχής πανίσχυρο σύμμαχο, αλλά τα γαλλάκια δεν έλεγαν να παραδοθούν. Το καμπανάκι του κινδύνου χτυπούσε αδιάκοπα.

Ο Αντρέα Ματσόν διέγνωσε γρήγορα την κόπωση των βασικών παικτών του από την υπερπροσπάθεια των αγώνων με Βιλερμπάν (στη Γαλλία) και Παναθηναϊκό, και πόνταρε με θάρρος στους εφεδρικούς του. Οι Χαριτόπουλος, Ορφανός, Ασημακόπουλος δεν έπαιξαν παρά ελάχιστα στα δύο ντέρμπι της προηγούμενης εβδομάδας. Χθες, όμως, τους είδαμε να αναλαμβάνουν κρίσιμες πρωτοβουλίες (στο β' ημίχρονο, μάλιστα) και να δικαιώνουν τον Ιταλό.

Η καταπληκτική δουλειά των πολύτιμων Ουίλκινσον, Στακ, αλλά και του Κασλ, ήταν αρκετή για να αποτελειώσει τους Γάλλους, παρά τη μετριότητα των Πάντιους, Σιγάλα. Οπως έγραφα την προηγούμενη Τετάρτη, οι τρεις από τους τέσσερις Αμερικανούς του Αρη είναι παίκτες ομάδας και όχι κυνηγοί της στατιστικής. Με τον ατομιστή Μπρούερ, βέβαια, δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει.

Ο Αρης έχει πια πολλές πιθανότητες να παίξει τελικό. Και μόνο το γεγονός ότι ο επαναληπτικός προημιτελικός Ρέτζιο Εμίλια - Χέμοφαρμ έγινε ντέρμπι (μολονότι οι Σέρβοι είχαν «μαξιλάρι» 16 πόντων από το πρώτο ματς) δείχνει ότι το τελευταίο εμπόδιο είναι συγκριτικά χαμηλό. Στην Κοζάνη το ξέρουν καλά, αφού η Χέμοφαρμ ήταν το θύμα του Μακεδονικού στα ημιτελικά του 2005. Στο Bρσατς είχε νικήσει με 23 πόντους...

Εάν όλα πάνε καλά για τον Αρη, το Σαρλερουά, όπου θα διεξαχθεί και φέτος ο τελικός, μπορεί να θυμίσει τη (γειτονική) Γάνδη του 1988! Η εικόνα του κατακίτρινου «Φλάντερς Εξπο» κοσμούσε για πολλά χρόνια τον προθάλαμο των γραφείων της FIBA. Kαιρός να μάθει και η ULEB την τρέλα των οπαδών του Αρη.

Μες στην αναμπουμπούλα έπεσε χθες από το τρένο του ULEB Cup η Λοτομάτικα Ρόμα του Nτέγιαν Μποντίρογκα. Την ώρα που θα βγάζουν τα μάτια τους μεταξύ τους τα δύο φαβορί της διοργάνωσης (Ντιναμό Μόσχας, Χάποελ Ιερουσαλήμ), ο Αρης θα ονειρεύεται ευρωπαϊκό τρόπαιο και επιστροφή στα σαλόνια της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης. Αυτής που ταιριάζει στο παρελθόν του, ενδεχομένως στο μέλλον του, σίγουρα όμως όχι στον Αρη της δεκαετίας που προηγήθηκε.