Γιατί παριστάνει τον κακεντρεχή κλόουν; (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Γενικη θυμηδια χάρη στο αμίμητο «πέναλτι» που «είδε» ο Μέργκ! Να τι επικρατούσε εδώ στην εφημερίδα, όπως παντού φαντάζομαι, όταν έληγε ο αγώνας ανάμεσα στους ταλαντούχους σολίστ (Μπαρτσελόνα) που δεν είχαν λόγους να ρισκάρουν και την ανιαρή καλοδουλεμένη μηχανή (Τσέλσι) που έδειχνε ανίκανη να τους ανταγωνιστεί. Μόνο η αλληλεγγύη προς «τους δόλιους που είχαν παίξει "άσο"» μετρίαζε την εύθυμη διάθεση. Τρανταχτά γέλια προκάλεσε μια πρόβλεψη: «Ο Μουρίνιο θα δηλώσει ότι κακώς έληξε το ματς αμέσως μετά την ισοφάριση».

Προσ Θεου, ο Μουρίνιο δεν θα μπορούσε να εκστομίσει τέτοιο φληνάφημα. «Πέταξε» ένα περισσότερο... γελοίο: «Επί δύο σεζόν, όταν παίζουμε 11 εναντίον 11 με την Μπαρτσελόνα, δεν χάνουμε». Μάλιστα. Ο τεχνικός της ομάδας που πέρυσι απέκλεισε τους Καταλανούς χάρη σε ένα γκολ δύο φορές αντικανονικό, ο μοναδικός άνθρωπος στη Γη που θα τολμούσε να ισχυριστεί ότι η Τσέλσι έμεινε αδίκως με 10 παίκτες στο φετινό παιχνίδι του «Στάμφορντ Μπριτζ», τι (άλλο) κάνει τώρα; Παίρνει στα σοβαρά το πέναλτι με το οποίο η ομάδα του ισοφάρισε! Τεινω να πιστεψω πως ο Μεργκ «ανακάλυψε» πέναλτι όντως για να εκθέσει τον Mουρίνιο. Και μόνο η ιδέα όμως ότι (μπορεί να) ήταν αυτό το κίνητρό του, καθιστά ακόμα πιο διασκεδαστική την έπαρση του Πορτογάλου για το 1-1. Αυτό δεν είναι σαν να σε φτύνουν και να λες «βρέχει». Είναι σαν να σε φτύνουν και εσύ να κοκορεύεσαι πως η αφεντιά σου είναι τόσο «αναζωογονητική», ώστε γεμίζουν δροσοσταλίδες τα πάντα γύρω σου.

Προφανωσ η αξία του προπονητή Μουρίνιο είναι αντιστρόφως ανάλογη της σοβαρότητάς του (όχι φυσικά της ανεπιθύμητης σοβαροφάνειας). Κάποια εξήγηση υπάρχει. Η απλούστερη εκδοχή: στην εποχή της κυριαρχίας του «φαίνεσθαι», της εικόνας, το παν είναι να παραμένεις στην επικαιρότητα πάση θυσία και για κάθε λόγο. Χρόνια ολόκληρα Βενγκέρ και Φέργκιουσον τσακώνονταν σαν τα γεροντάκια του Μάπετ Σόου με αφορμές ασήμαντες. Ο Μουρίνιο «εμπλουτίζει» το παιχνίδι: δεν αρκείται στις φαιδρές αφορμές, αρέσκεται και στον φαιδρά ερειστικό λόγο. Σασ ικανοποιει η εκδοχή αυτή; Προσωπικά τη θεωρώ ανεπαρκή για να σταθεί ως αυτοτελής εξήγηση. Η εμμονή του Μουρίνιο στον ρόλο του κακεντρεχούς κλόουν μάλλον «δένει» με κάποιες ακόμα «ανάγκες»: έχει εργοδότη έναν ζάπλουτο «Τσάρο» - κι οι Τσάροι ανέκαθεν αρέσκονταν στην ιδέα πως η «άτρωτη» αυτοκρατορία τους κινδύνευε μόνο από συνεχείς δολοπλοκίες ή θεϊκούς φθόνους.

Κατι τετοια ομωσ χαϊδεύουν και τα αφτιά των υπηκόων: η Τσέλσι, η οποία κατέκτησε πέρυσι το πρώτο της πρωτάθλημα μετά το 1955, πάσχει από έλλειμμα Ιστορίας, «ειδικού βάρους». Ο ευκολότερος τρόπος να μπαλώσεις τέτοιο κενό είναι να το ρίξεις «στην τρέλα»: το δημιούργημά σου είναι το καλύτερο παγκοσμίως, απλώς ακόμα δεν... έτυχε να αποδειχθεί. Πέρυσι κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι μόνο μια ομάδα, όπως η ορθολογική και συντηρητική Λίβερπουλ του Μπενίτεθ, μπορούσε να «απονευρώσει» την «αρμάδα» του Πορτογάλου. Φέτος που την απέκλεισε... περπατώντας η πληθωρική και φινετσάτη Μπάρτσα φταίει ο Μεργκ, που δεν έδωσε «δύο πέναλτι κι η μπάλα απ' έξω»...

Ενα πραγμα ξεχνά (;) ο Μουρίνιο: η ιδιότητα του καλύτερου προπονητή είναι σαν τα Οσκαρ. Φέτος εσύ, του χρόνου κάποιος άλλος. Η «ρετσινιά» του ψυχωτικού «κλόουν» όμως απειλεί να σε ακολουθεί για πάντα...