Το όριο της τακτικής (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Ο Ροναλντίνιο κέρδισε τον δεύτερο γύρο από τον Μουρίνιο, αλλά η κόντρα τους θα συνεχιστεί και του χρόνου. Σε αυτή τη μεταξύ τους μάχη δεν υπάρχει νικητής και ηττημένος, υπάρχουν μόνο κερδισμένοι –στην προκειμένη περίπτωση τέτοιοι είμαστε όλοι εμείς που παρακολουθήσαμε κι εφέτος τη συναρπαστική μονομαχία απέναντι στον καλύτερο ποδοσφαιριστή του κόσμου και τον καλύτερο προπονητή του καιρού μας. Πέρυσι πανηγύρισε την πρόκριση ο Μουρίνιο κι έκλεψε τις εντυπώσεις ο «Ρόνι». Φέτος ο Βραζιλιάνος τα πήρε όλα κι έφυγε. Γι’ αυτό και μόνο η αντίδραση του Μουρίνιο αναμένεται με τρομερό ενδιαφέρον.

Θα τολμούσα να χαρακτηρίσω την εμφάνιση της Τσέλσι στα δύο ματς εναντίον της Μπάρτσα υποδειγματική – δεν υπερβάλλω. Θα 'λεγα ότι, με βάση τα όσα συνέβησαν στα δύο ματς, η απόδοση της πρωταθλήτριας Αγγλίας υπήρξε η καλύτερη δυνατή. Η Τσέλσι έχασε το πρώτο ματς παίζοντας πάνω από μία ώρα με έναν παίκτη λιγότερο. Αν η Μπάρτσα δεν ήταν η ομάδα που κάνει την παραγωγικότερη κατοχή μπάλας στον κόσμο, η Τσέλσι θα μπορούσε έστω και με δέκα να κρατήσει τον έλεγχο του ματς -δυστυχώς οι σατανάδες του Ράικαρντ παίζοντας με αριθμητικό πλεονέκτημα είναι άπαιχτοι. Η Τσέλσι ωστόσο δεν φοβήθηκε, δεν κλείστηκε για το 0-0, έπαιξε για να κερδίσει, άνοιξε το σκορ και θα μπορούσε να μη χάσει, αν ο Ντρογκμπά ήταν προσεχτικός στο τέλος. Η ήττα της δεν ήταν άδικη, η ομάδα του Μουρίνιο όμως έφυγε από το «Στάνφορντ Μπριτζ» έχοντας καθαρή τη συνείδησή της.

Σοφία

Δύο εβδομάδες αργότερα, η Τσέλσι πήγε στο «Καμπ Νου» κι έκανε ένα ματς γεμάτο τακτική σοφία. Ο Γκαλάς και ο Φερέιρα στο πλάι άντεξαν απέναντι σε ένα σωρό παίκτες που ήθελαν να περάσουν από εκεί, είτε συγκλίνοντας για να σουτάρουν είτε φτάνοντας στη γραμμή για να σεντράρουν. Ο Λάμπαρντ και ο Μακελελέ μάζεψαν σωστά την ομάδα στη μέση. Ο Ντρογκμπά παίχτηκε σωστά, ο Νταφ και ο Κόουλ ακολούθησαν υποδειγματικά το πλάνο και ο Μουρίνιο είχε ετοιμάσει λογιών λογιών εκπλήξεις. Ο Ρομπέν ως κρυφός φορ απέναντι στον βαρύ Εντμίλσον ήταν μια ευφυής ιδέα – ειδικά σε ένα ματς που η Τσέλσι θα’ παιζε υποχρεωτικά στις αντεπιθέσεις όπως συμβαίνει με όλες τις ομάδες του κόσμου. Ο Κρέσπο μπήκε στο ματς όταν έπρεπε, όταν δηλαδή ο Ντρογκμπά με τα σπριντ του είχε κουράσει αρκετά το κεντρικό δίδυμο των αμυντικών της Μπάρτσα. Ο Χουτ ως φουνταριστός στο τέλος ήταν μια κίνηση απόγνωσης – πλην όμως μια αντίδραση που δείχνει ότι ο κόουτς παρακολουθούσε το ματς. Ολα έγιναν σωστά, αλλά η Τσέλσι δεν έφτασε ποτέ κοντά στην πρόκριση. Η εικόνα της δεν ήταν αυτή της ομάδας που θα μπορούσε να κερδίσει με δύο γκολ διαφορά.

Γκάζι

Γιατί; Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι αυτό συνέβη γιατί ο Ράικαρντ είχε κατά νου ό,τι συνέβη πέρυσι και βάλθηκε να αποδείξει ότι ματς τακτικής μπορεί να κάνει και η δική του ομάδα. Η Μπάρτσα έπαιξε πέρυσι δύο παιχνίδια με τους Λονδρέζους με το πόδι κολλημένο στο γκάζι. Στο πρώτο υποχρεώθηκε να γυρίσει το σκορ, στο δεύτερο έπρεπε να γυρίσει από την κόλαση του 3-0 στα πρώτα είκοσι λεπτά – όταν το κατόρθωσε όπως μόνο αυτή μπορεί, δεν κατάφερε να προστατέψει το σκορ πρόκρισης (3-2), γιατί δεν έκανε ό,τι προχθές στο δεύτερο ημίχρονο: δεν είχε ένα σχέδιο. Την Τρίτη το βράδυ η παρουσία του Μότα και του Εντμίλσον μαρτυρούσε ότι ο Ράικαρντ θα ρίσκαρε όσο χρειαζόταν: αρκετά στην αρχή, λίγο στο δεύτερο ημίχρονο, σχεδόν καθόλου στο τέλος. Ακόμα και στη φάση του πέναλτι, η Μπάρτσα περιμένει την Τσέλσι αμυνόμενη το αβαντάζ των δύο γκολ. Δεν ψάχνει άλλα.

Παράδοξο

Ποιο είναι το παράδοξο; Οτι η τακτική αυτή του Ράικαρντ ήταν προβλέψιμη! Ο Μουρίνιο τελικά αποκλείεται έπειτα από ένα ματς που ο ίδιος έχει προετοιμάσει υποδειγματικά απέναντι σε έναν αντίπαλο που παίζει όπως ακριβώς η περίσταση επιβάλλει. Η Μπάρτσα δεν πιάνει σούπερ απόδοση, σχεδόν αρνείται για ένα βράδυ την επιθετική της φύση ακολουθώντας τη λογική της σκοπιμότητας, αλλά ο Μουρίνιο αυτό δεν το εκμεταλλεύεται: αντιθέτως το εκμεταλλεύεται ο Ροναλντίνιο, που με ένα γκολ-ποίημα κάνει ματ. Οπως ο Ανρί εναντίον της Ρεάλ στο «Μπερναμπέου», ή ο Μπάλακ εναντίον της Μίλαν (πριν από την απάντηση των Ιταλών με ένα συζητήσιμο πέναλτι): το σενάριο του νέου ποδοσφαίρου, έτσι όπως αυτό διαμορφώνεται, προβλέπει τακτικά παιχνίδια στα οποία τη διαφορά την κάνουν χαρισματικές μονάδες: παρακολουθούμε σε παγκόσμια μετάδοση, όχι το τέλος της τακτικής σκοπιμότητας, αλλά το όριό της.

Θέλω

Δεν νομίζω ότι αμφιβάλλει κανείς πως, αν ο Ρόναλντίνιο δεν υπήρχε στο γήπεδο, το ματς θα τελείωνε 0-0. Από την άλλη, όλοι είδαμε δύο καλοδουλεμένες ομάδες προπονητών με διαφορετικές φιλοσοφίες, διαφορετική δομή παιχνιδιού, διαφορετική νοοτροπία, ίσως, αλλά πολλά κοινά «θέλω». Προκρίθηκε εφέτος αυτή που είχε τον ποδοσφαιριστή που το σχήμα δεν πρόβλεπε – αλλά, αν ο Ροναλντίνιο μοιάζει υπεράνθρωπος και τόσο ξεχωριστός ώστε να καταργήσει τη δικτατορία του σχήματος, αυτό συμβαίνει γιατί υπάρχει ένα σχήμα που τον διευκολύνει! Μπερδευτήκατε; Κακώς, είναι απλό: για να υπερβείς ως μάγος ή μικρός θεός μια (βαρετή πολλές φορές) πραγματικότητα, πρέπει αυτή να υπάρχει. Ο Μουρίνιο και ο Ράικαρντ πιστώνονται τη δημιουργία δύο σπουδαίων ομάδων: ο Ροναλντίνιο όμως είναι αυτός που καταργεί τον κανόνα. Ο Βραζιλιάνος δεν είναι ένας απλός ζογκλέρ τσίρκου, αλλά ένας χαρισματικός τρομοκράτης που το σύστημα δεν προβλέπει. Αλλά η δράση του, όπως συμβαίνει με τις τρομοκρατικές οργανώσεις, προϋποθέτει ότι πρέπει να υπάρξουν δύο συστήματα: το ένα είναι αυτό της ομάδας του που θα τον στηρίξει, και το άλλο αυτό του αντιπάλου που καλείται να ανατρέψει!

Ερώτηση

Πέρυσι, χωρίς ένα σύστημα υποστήριξης, ο «Ρόνι» έβαλε το γκολ της ζωής του και η Μπάρτσα αποκλείστηκε. Φέτος ο Βραζιλιάνος με ένα σπουδαίο γκολ διέλυσε το σύστημα του Μουρίνιο σώζοντας το σύστημα του Ράικαρντ. Η ιστορία του ποδοσφαίρου γράφεται με όμορφες λεπτομέρειες μπροστά στα μάτια μας...

Μπαινοβγαίνοντας

Θα σας πω δυο-τρία πράγματα που ξέρω για τους νέους πίνακες των διαιτητών που ανακοίνωσε η ΚΕΔ:
- Ο Ευθυμιάδης ήταν να φεύγει εδώ και καιρό. Παιχνίδια του Παναθηναϊκού δεν μπορούσε να διαιτητεύσει, αλλά δεν τον ήθελε και ο Ολυμπιακός, που φοβόταν πως θα προσπαθεί σε κάθε παιχνίδι του να αποδεικνύει ότι δεν είναι ελέφαντας. Το μεγάλο λάθος που έγινε στην περίπτωσή του είναι ότι ο άνθρωπος έμαθε το «κόψιμό» του από τις εφημερίδες. Σε έναν διαιτητή που έχει περάσει τόσα όσα αυτός, έπρεπε να φερθούν διαφορετικά.

- Ο Κούστας και η Καλάβρια κόπηκαν μετά τις ανακοινώσεις του ΠΑΟΚ. Ο πρώτος πλήρωσε τα λάθη του στο ματς με τον Ολυμπιακό και η Σμαράγδα τη φάση του γκολ με τον Ιωνικό. Θυμίζω ότι ο ΠΑΟΚ είχε βγάλει μια ανακοίνωση με την οποία κατηγορούσε τον Γκαγκάτση ότι έχει χάσει τον έλεγχο της διαιτησίας – έπειτα από αυτούς τους πίνακες θα λεγα ότι κανείς δεν δικαιούται να το λέει. Σημασία δεν έχει ποιοι φεύγουν, αλλά ποιοι μπαίνουν. Ολοι σχεδόν είναι από Ενώσεις πιστές στον Γκαγκάτση.

- Ο Βασιλείου φαγώθηκε για το ματς Ολυμπιακός–Καλλιθέα. Η περίπτωσή του είναι διδακτική. Αμα κάνεις ό,τι σου λένε και ακούς όταν πρέπει, κάνεις καριέρα. Οταν κάνεις του κεφαλιού σου και εκθέτεις κόσμο, πας σπίτι.
- Ο Στυλιαράς πλήρωσε το ματς ΠΑΟ–Ιωνικός και το ματς Ξάνθη–Λάρισα. Το φάγωμά του θα «πουληθεί» ως εξυπηρέτηση στον ΠΑΟ. Δεν αποκλείεται σύντομα να τον ξαναδούμε στους πίνακες.
- Σημασία δεν έχει μόνο ποιοι φεύγουν και ποιοι μπαίνουν, αλλά και ποιοι μένουν στους πίνακες. Αποτελεί τεράστια έκπληξη, π.χ., το ότι φαγώθηκαν ο Στυλιαράς και ο Βασιλείου, αλλά παραμένουν ο Νικολαΐδης και ο Φωτιάδης που σε σχέση με τους δύο που κόπηκαν, έχουν κάνει εγκλήματα. Η παραμονή τους είναι ένας μικρός θρίαμβος του Κούρτη, που όχι μόνο δεν έχασε τους δικούς του, αλλά έβαλε κι άλλους δύο, δηλαδή τον διαιτητή Ζολώτα και τον βοηθό Βασιλειάδη.
- Οι πίνακες αποτελούν πρόκριμα για πιθανή διαδοχή του Γερμανάκου από τον Ψυχομάνη, που καιρό τώρα κινείται για να πάρει το χρίσμα. Είναι φανερό ότι στην ΕΠΟ επιθυμούν να υπάρξει διαδοχή του Γερμανάκου από κάποιον που είναι στην ΚΕΔ (και ξέρει το έργο) και δεν θα ήθελαν να μπει κάποιος εκτός κόλπου (σαν το Μπίκα π.χ.) και να τα διαλύσει όλα.
- Η λογική λέει ότι το καλοκαίρι θα υπάρξουν νέες κρίσεις.