Το όμορφο ποδόσφαιρο αντεπιτίθεται! (SportDay/ Δ. Ελευθεράτος)

Με κριτήριο το θέαμα -το παρασχεθέν, αλλά και το προσδοκώμενο- η ανακεφαλαίωση του διημέρου στο Τσάμπιονς Λιγκ οδηγεί σε θετικό πρόσημο.

Ε, λοιπOν, αγώνες όπως αυτός ανάμεσα στην Αρσεναλ και τη Ρεάλ εγκυμονούν δημόσιους... κινδύνους. Να, σκεφθείτε τη συνήθεια της παρακολούθησης παιχνιδιών από την τηλεόραση με τη συνοδεία μπύρας και πίτσας. Οταν το παιχνίδι σε καθηλώνει και δεν σου αφήνει περιθώρια να ασχοληθείς με οτιδήποτε άλλο, το μικρότερο κόστος είναι να «τελειώσεις» την πίτσα όταν αυτή θα είναι κρύα σαν αναψυκτικό. Το μεγαλύτερο είναι να στραβοκαταπιείς -αν σε απορυθμίσει κανένα σλάλομ του Ανρί.

Αλλη συνEπεια: κονιορτοποιείται το δημοσιογραφικό κλισέ «μηδέν όλα», το οποίο συχνά επιστρατεύεται για να σχολιαστούν αναμετρήσεις που έχουν λήξει 0-0. Ορισμένα παιχνίδια, βλέπετε, κάνουν το γκολ να μοιάζει με κόσμημα μιας γυναίκας που διαθέτει μεγάλη φυσική ομορφιά: ευπρόσδεκτο, αλλά όχι απαραίτητο -ειδικά εάν συμπαθείς την Αρσεναλ...

Στο «ΧAΪμπουρι»... κονταροχτυπήθηκαν δύο «εξ ορισμού» θεαματικές ομάδες, μόνο που η μία είναι νυν (ας ελπίσουμε και «αεί») σταθερά θεαματική και η άλλη τέως. Η Αρσεναλ του Βενγκέρ έχει το καλό ποδόσφαιρο στα γονίδιά της. Είτε διαθέτει έναν Βιεϊρά είτε τον Φλαμινί, το κεκτημένο δεν αίρεται: φινέτσα και θαυμάσια εκμετάλλευση χώρου και χρόνου. Για την παρούσα Ρεάλ ο χρόνος είναι αμείλικτος κι η αντίστροφη μέτρηση προχωρημένη. Μόνος σταθερά κερδισμένος χώρος είναι αυτός που προέρχεται από το εκτόπισμα του υπέρβαρου Ρονάλντο.

Δεν προσEφερε όμως μόνο ο αγώνας του «Χάιμπουρι» άφθονη ποδοσφαιρική ομορφιά κατά τη δεύτερη ημέρα των αναμετρήσεων του Τσάμπιονς Λιγκ. Οι «τεσσάρες» της Λιόν και της Μίλαν κόμισαν άφθονο θέαμα, αλλά και μηνύματα: οι ανερχόμενοι εκρηκτικοί Γάλλοι αποδεικνύουν συνεχώς πως δεν ήταν τυχαίο κανένα από τα έως τώρα επιτεύγματά τους (θυμηθείτε, λόγου χάριν, τα δέκα γκολ στη Βέρντερ). Αποδεικνύουν επίσης ότι στο κλασικό σλόγκαν της πετυχημένης ανέλιξης «αργά και σταθερά», εάν όλα γίνονται σωστά είναι απόλυτο το «σταθερά», όχι το «αργά». Δεν διαθέτει «βαριά φανέλα» η Λιόν, θα μου πείτε. Σωστά, αλλά ποιος μπορεί να πει με βεβαιότητα πως δεν θα αποκτήσει στο μέλλον; Τα πάντα ρει...

Η «τεσσAρα» της Μίλαν -δεύτερο ιταλικό χαστούκι σε γερμανικό μάγουλο, μετά τη φιλική συνάντηση των δύο εθνικών ομάδων- υπενθυμίζει κάτι: πρόκειται για την ομάδα που δύο φορές τα τελευταία 17 χρόνια (κι όχι στην εποχή της ασπρόμαυρης TV) κατέκτησε το κορυφαίο ευρωπαϊκό τρόπαιο, νικώντας με 4-0. Θα «θυμηθεί» άραγε κι η Γιουβέντους πως δεν βγήκε ζημιωμένη όσες φορές τίμησε το δημιουργικό ποδόσφαιρο που είναι ικανή -η άτιμη- να παίξει; Εάν ναι, τότε ίσως δούμε κάτι καλό από τους αιωνίως (αλλά όχι αναίτια) παρεξηγημένους και συχνότατα αδικούντες τον εαυτό τους Ιταλούς.

Με κριτHριο το θέαμα -το παρασχεθέν, αλλά και το προσδοκώμενο-, η ανακεφαλαίωση του διημέρου στο Τσάμπιονς Λιγκ οδηγεί σε θετικό πρόσημο. Συνεχίζουν αρκετές ομάδες απ' όσες μπορούν να παίξουν μπάλα που ικανοποιεί πλήρως το μάτι. Κι αν στη συνέχεια ο πειρασμός να... κλείσουν το μάτι πονηρά στη σκοπιμότητα και στο «μη ρίσκο» είναι εντονότερος, δεν έχουμε παρά να χαρούμε τον δρόμο προς την Ιθάκη: όσα ήδη απολαμβάνουμε. Σε τελική ανάλυση, ακόμα και ποδόσφαιρο σκοπιμότητας να (δοκιμάσουν να) παίξουν Μπάρτσα ή Λιόν, κάποιες εξαιρετικές στιγμές θα τις προσφέρουν.

Η ΤσEλσι ή ακόμα και η Μπάγερν τέτοια βεβαιότητα θα επέτρεπαν; Χλωμό...