Oλα είναι θέμα ποιότητας (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Ο Δημήτρης Παπαδόπουλος έχει κάτι το παλιομοδίτικο, ακόμα και στην εμφάνισή του. Σε μια εποχή που νομίζεις ότι οι ποδοσφαιριστές συμβουλεύονται επικοινωνιολόγους με ποιον χαρακτήρα θα βγάλουν τα περισσότερα λεφτά, ο Παπαδόπουλος από εμφάνιση και στυλ παιχνιδιού είναι αυθεντικός. Από τον μύτο του, που ο τελευταίος ποδοσφαιριστής που τον είχε συναγωνιστεί ήταν ο Χατζής της ΑΕΚ, μέχρι την κίνησή του να στέκεται επιτόπια και να «κουρδίζει» μπροστά στον αντίπαλο αμυντικό, ο «Παπ» είναι τόσο ποιοτικός όσο και sui generis. Ακόμα και το γκολ που έβαλε κόντρα στον ΠΑΟΚ, περνώντας και πιάνοντας την κεφαλιά κάνοντας την μπάλα να πηδήσει, όπως η πέτρα όταν πετάγεται παράλληλα με το νερό, ήταν ένα αριστούργημα συγχρονισμού. Κατά τ' άλλα, τα αναμενόμενα... Λάθη στα πλάγια, επιστροφή του Μόρις σε φόρμα και ένας άψογος Γκούμας να καθαρίζει φάσεις.

Ενδιαφέρουσα ήταν η απόδοση του Μπίσκαν. Η οποία δείχνει ότι ο Κροάτης προσαρμόστηκε στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Στο οποίο το αμυντικό χαφ κρίνεται από την απόδοσή του στην επίθεση και όχι από το πόσο εύκολα πουλάει την μπάλα. Ο Μπίσκαν επιθετικά ήταν καλός. Η ελαφρότητα όμως με την οποία έχανε την μπάλα με τους Μίετσελ και τους Εγκωμίτες μπορεί να μη σημαίνει τίποτα, αλλά με τους Ροναλντίνιο και Ντέκο είναι συνταγή ευρωπαϊκής καταστροφής.

Ο ΠΑΟΚ είναι «μεγάλη ομάδα». Στη Θεσσαλονίκη, αν αφαιρεθεί ο Ηρακλής. Ολο και περισσότερο στον ΠΑΟΚ μοιάζει να μετράει το τι μοστράρεις και όχι το τι είσαι. Από τον αρχηγό Ζαγοράκη μέχρι τον χθεσινό Ντουμιτρέσκου, στον ΠΑΟΚ μοιάζουν όλοι να πουλούν ΠΑΟΚοφροσύνη. Πολύ περισσότερο όμως από πίστη, ο ΠΑΟΚ χρειάζεται ποιότητα, που αφαιρουμένου του Χριστοδουλόπουλου και του Χαραλάμπους, ο οποίος όμως μοιάζει να χαλάει, δεν υπάρχει.

Το κυνήγι των ρεκόρ στον Ολυμπιακό μοιάζει να εμπνέει τους παίκτες του λιγότερο από το όνειρο των διακοπών. Στο ματς με την αποδεκατισμένη Καλαμαριά ο Ολυμπιακός έδειξε τα καλύτερα και τα χειρότερα στοιχεία του τονισμένα. Το μεγάλο όπλο του Ολυμπιακού είναι η ποιότητα των παικτών του. Με την μπάλα στα πόδια τους ή σε ακτίνα πέντε μέτρων οι περισσότεροι παίκτες του Ολυμπιακού μπορούν να κάνουν ό,τι και οι μεγαλύτεροι παίκτες παγκοσμίως. Το ερώτημα είναι τι κάνουν οι παίκτες του όταν χάνουν την μπάλα. Η απάντηση είναι ότι κοιτούν. Ο Ριβάλντο με στωικότητα, ο Τζόρτζεβιτς με την ένταση που δίνει ο τσιγαρόβηχας, ο Γεωργάτος με το ιδρωμένο πρόσωπο του παίκτη για τον οποίο εδώ και χρόνια η προπόνηση είναι βασανιστήριο και ο Στολτίδης με το ταλαιπωρημένο ύφος του μάρτυρα, που ήρε τις αμαρτίες των χαφ. Οι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού κοιτούν. Οταν ο Τουρέ διαλέγει φάσεις να τρέξει και ο Ριβάλντο να κουνηθεί, το αποτέλεσμα είναι αυτό που ήταν στο ματς με την Καλαμαριά. Μία ομάδα που θα μπορούσε να προηγηθεί με τρία γκολ και να ισοφαριστεί, αν οι φορ των αντιπάλων αποφάσιζαν να τρέξουν την μπάλα. Αν παρατηρήσετε τη φάση που ο Κλέιτον κερδίζει το πέναλτι, βλέπετε έναν παίκτη που κάνει 30 μέτρα τρέχοντας διαγώνια. Και αν ο Ολυμπιακός δεν ενισχυθεί με νεότερους, του χρόνου στην Ευρώπη θα υπάρξει αντίπαλος παίκτης που θα ξεκινήσει από το δικό του σημαιάκι του κόρνερ για να καταλήξει στο διαγώνιο απέναντι.

Η ΑΕΚ, το ίδιο αγχωμένο παιχνίδι, το ίδιο μέτριο θέαμα, όπως στα προηγούμενα ματς. Και μην προβληθούν τα τελευταία 10 λεπτά. Στα τελευταία 10 λεπτά και η F.C. Kantilanaftes εναντίον του Πανιωνίου, δύο γκολ θα του έριχνε. Επίσης, στην ΑΕΚ έχουν μια περίεργη συνήθεια να εκδηλώνουν την ομόνοια που έχουν στα αποδυτήρια. Ρίχνουν καντήλια ο ένας στον άλλον, όπως φάνηκε να ρίχνει ο Κατσουράνης στον Ιβιτς. Το μόνο κακό είναι ότι καμιά φορά τα παρεξηγούν και χρειάζεται να έρθει ένας Κόντης να βάλει τα πράγματα στη θέση τους...