«64'. Ατομική ενέργεια του Καστίγιο, που σουτάρει πάνω στον Κόβατς». Από το replay της χθεσινής «SportDay». Το λεπτό και το «ατομική» είναι οι κωδικές λέξεις. Το πρόβλημα μιας ομάδας και ενός παίκτη.
Εξαιρουμένων των ματς μεγάλης σπουδαιότητας και εκείνων που βρίσκεται πίσω στο σκορ, που οι τιμημένες γεράκλες σφίγγουν τα δόντια και παίρνουν τη «δεύτερη αναπνοή», ο Ολυμπιακός έχει ένα φυσιολογικό πρόβλημα αντοχής μετά το 60'. Όσοι έχουν διαβάσει τη φράση έπειτα από αγώνες βετεράνων «εάν του έδιναν τη φανέλα της πρώτης ομάδας, μισή ώρα θα την έβγαζε», καταλαβαίνουν ότι οι παίκτες του Ολυμπιακού βγάζουν τη μισή ώρα επί δύο. Για να βγάλουν όμως το ενενηνταπεντάλεπτο πρέπει να είναι κρίσιμες συνθήκες και μετά χρειάζονται γενικό ρεκτιφιέ. Η τιμή για το επίτευγμά τους να πετύχουν 16 νίκες σερί είναι δεδομένη. Ότι εφέτος όμως, αντίθετα με άλλες χρονιές, ο Ολυμπιακός έχει τύχη και η μπάλα σταματάει στα δοκάρια, είναι γεγονός.
Το «ατομική ενέργεια του Καστίγιο» να θεωρηθεί πλεονασμός. Ο Καστίγιο δεν θα χτυπούσε έμμεσο γιατί δεν θα άντεχε να δώσει πάσα σε άλλον. Ο άνθρωπος είναι ερωτευμένος με τον εαυτό του. Άντε να ανέχεται μερικούς Λατινοαμερικανούς. Ενδεικτική είναι μία φάση προς το τέλος του ματς, όταν ο Ολυμπιακός βγαίνει στην αντεπίθεση με τον Τζόρτζεβιτς στα αριστερά και τον Ριβάλντο στα δεξιά. Μπροστά στον Καστίγιο βρίσκονται τρεις παίκτες της Καλαμαριάς. Ακόμα και για τα μέτρα του Καστίγιο, η φάση δεν σήκωνε μπούκα. Όποιος δει το βίντεο μπορεί να δει τη συνέχεια. Ο Καστίγιο σηκώνει το κεφάλι και κοιτάζει στα αριστερά. Το λούκι για να βγει η πάσα είναι ελεύθερο. Κοιτάζει στα δεξιά. Για να βγει πάσα πρέπει να μπουν μισό κιλό φάλτσα. Φυσικά πασάρει δεξιά. Έτσι ώστε αν η φάση καταλήξει σε γκολ να μπορεί να γραφτεί «έπειτα από μαγική πάσα του Καστίγιο». Οχι να μας περάσουν για λαϊκούς και να πουν ότι καθαρίζουμε με απλή πάσα. Δεν χρειάζεται να προσθέσω ότι η μπάλα χάνεται.
Εάν υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει ότι ο Καστίγιο ταλαιπωρεί την μπάλα λόγω του άγχους να αποδείξει στον προπονητή του ότι αξίζει θέση στην ενδεκάδα, είναι πολύ καλοπροαίρετος. Το παλικάρι αυτό έχει για στυλ είτε ξεκινάει είτε όχι. Επίσης ακόμα και αν το πρόβλημα είναι ψυχολογικό, ο Ολυμπιακός τι είναι; Το Ψυχαναλυτικό Κέντρο Πειραιά για Λατινοαμερικανούς ποδοσφαιριστές με ψυχολογικά προβλήματα. Αυτές οι ατομικές κινήσεις ούτως ή άλλως δικαιώνονται από μόνες τους. Σου πιάνει η κίνηση; Λέγεσαι Μαραντόνα. Δεν σου πιάνει; Λέγεσαι Καστίγιο και ρίχνεις καμιά κλοτσιά σε αμυντικό για να δείξεις ότι τουλάχιστον έχεις πάθος.
Πριν από 25 χρόνια είχε δημοσιευτεί στα «Νέα» μία αγγελία. «Χάθηκε πορτοφόλι που περιείχε χρήματα και προσωπικά αντικείμενα. Παρακαλείται ο ευρών να κρατήσει τα προσωπικά αντικείμενα και να επιστρέψει τα χρήματα που έχουν μεγάλη συναισθηματική αξία». Αυτά τα κυριλέ του Χελάκη για το κλεμμένο χρηματοκιβώτιο «κρατείστε τα λεφτά και γλεντήστε για τα γενέθλιά μας και επιστρέψτε μας τα υπόλοιπα» δεν μπορώ να τα καταλάβω. Και τι στο διάολο να είχε μέσα το χρηματοκιβώτιο; Τίποτα συμβόλαια παικτών του Παναιγιάλειου, 9.998 συλλεκτικές φανέλες της Εθνικής του μπάσκετ για την κατάκτηση του Πανευρωπαϊκού από τις 10 χιλιάδες που είχαν τυπωθεί και το πρώτο χειρόγραφο του Δημήτρη Μπαλή. Να πεις «φέρτε πίσω το αμυθήτου αξίας μπαλόγραφο και κρατήστε τα λεφτά» το καταλαβαίνω, κορόιδα θα τους έχεις πιάσει τους κλέφτε. Τα υπόλοιπα παραείναι κυριλέ. Φέρτε τα φράγκα πίσω, χαμούρες, προτού ο Καρπετόπουλος πάρει τηλέφωνο τον Μάκαρο και βρεθείτε όλοι μπρούμυτα και δεμένοι με ένα πούρο, ξέρετε πού…
Η ιστορία ξεκίνησε με τον Στέφανο Χάρη, αλλά πάει να γίνει μόδα. Διάβασα στο «ΘΕΜΑ» ένα άρθρο του κριτικού κινηματογράφου Τάσου Θεοδωρόπουλου για τη στήλη όπου είχα γράψει για το «Brokeback Mountain». Θα αναφερθώ αποσπασματικά στο άρθρο του, όπως έκανε το ίδιο με το δικό μου. Γράφει, λοιπόν, ότι με κομμουνιστική τεχνική και χρησιμοποιώντας το χιούμορ -την κούνησε την αχλαδιά, το πάει το γράμμα και το διαβάζει- και τα σχετικά, περνάω ομοφοβικές τάσεις. Για όσους ψάρωσαν στο ομοφοβικός, σημαίνει κάποιος που φοβάται την ομοφυλοφιλία. Παρένθεση. Το γράφω, μην το παρεξηγήσει κανένας Μάκαρος ότι σημαίνει κάποιος που φοβάται το «Ομο» για τα ρούχα και την επόμενη φορά που γράψω κάτι ανάποδο για τον Ακράτητο, με κυνηγάει με ένα κουτί. Κλείνει η παρένθεση και επιστροφή στον Θεοδωρόπουλο. Ο οποίος αναρωτιέται προς το τέλος γιατί πήγα να δω το έργο. Μια ενδιαφέρουσα άποψη, εάν έτσι αφήνονται υπόνοιες ότι το γουστάρω και εγώ το καουμπόικο αλλά λόγω δειλίας δεν το τολμάω να πάρω τον Κάρπετ για να πάμε ψάρεμα. Είναι μια ενδιαφέρουσα άποψη ότι πηγαίνεις στις ταινίες μόνο όταν ενδιαφέρεσαι να ακολουθήσεις τα χούγια ή το επάγγελμα των πρωταγωνιστών. Εχω δει το «2001 Οδύσσεια του Διαστήματος» και το «Γορίλες στην ομίχλη». Τι σημαίνει; Οτι θέλω να γίνω αστροναύτης ή γορίλας;
Αυτό όμως που συντάραξε ήταν το τέλος του άρθρου. Οπου ο Τάσαρος γράφει ότι πηγαίνει στο γήπεδο για να δει «ιδρωμένα αγόρια με σορτς». Ας μου επιτραπεί να αμφιβάλλω. Εχει πάει Ιωνικό; Εχει δει τον Τσιπλίδη, ιδρωμένο ή στεγνό; Αν το έχει κάνει και θέλει να συνεχίζει το κούνημα οπωροφόρων, να μου επιτρέψει να πιστεύω ότι και το βίτσιο έχει όριο. Τον Ψηνάκη, τον Φιλήμονα, να στείλεις να δει τον Τσιπλίδαρο και μετά θα θέλει να βρει μια καλή κοπέλα από χωριό, να παντρευτεί, να κάνει οικογένεια. Εκτός αν θα ήθελε να δει τον Μπρέσκα. Ετσι όπως είναι ξανθός και παχιός, παχιός, έτσι όπως στο σορτσάκι έχει κάνει δίπλα στο μπούτι σαν να φοράει κορσέ, όταν τρέχει μου θυμίζει τη θεία μου τη Φιλιώ, όταν κυνηγούσε να προλάβει το 77 «Καλλίπολης-Ηλεκτρικός».
Από την άλλη, η ιδέα προσέλκυσης νέου κοινού έχει ενδιαφέρον. Το προσπάθησαν με τις μαθητικές κερκίδες και δεν έκαναν τίποτα, δεν το προσπαθούν με gay κερκίδες μήπως και κάνουν; Ιδιαίτερα ο Μάκαρος, που κάτι ξέρει από την εποχή του «Σπάρτακου» έτσι και καταλάβει ότι το gay τραβάει, κατεβάζει άνετα τον Ακράτητο στα ροζ και τους αναπληρωματικούς στον πάγκο ντυμένους σαν τους Village People.
Εκτός αν ο Τάσος το έγραψε το άρθρο για να σοκάρει την Αθήνα. Είναι ακόμα πρωί για να πάρω τον σφυγμό της πόλης, αλλά για την ώρα 50 Ιάπωνες τουρίστες στην Ακρόπολη, ένας τροχονόμος, ένας περιπτεράς και η Μαριγώ η σκύλα δεν έμοιαζαν να ασχολούνται με το τι κοιτάζει ο Τάσος. Ντόρο όταν έλεγες ότι είσαι αδελφή έκανες πριν από 30 χρόνια. Ιδιαίτερα σε ορισμένους χώρους των Μέσων, για να κάνεις ντόρο, καλύτερα να αφήνεις υπόνοιες ότι μπορεί και να μην είσαι…
Στο κάτω κάτω, το να σε πούνε αδελφή στην Ελλάδα είναι δείγμα ότι κάπου έχεις φτάσει. Πριν από μερικά χρόνια, ο φίλος μου ο Γιώτης καθόταν σε μια ταβέρνα με μια παρέα της φίλης του. Δεν ήξεραν ότι είναι δημοσιογράφος και φυσικά δεν ήξεραν ότι είναι φίλος με τον Κάρπετ και εμένα. Εκείνη την εποχή κάναμε την εκπομπή του Euro. Ο μάγκας λοιπόν της παρέας ξεκινάει την κουβέντα. «Τους έχετε δει εκείνον τον πουρό με την καράφλα και τον άλλο τον κοντό στην τηλεόραση». Ο μάγκας άφησε δύο δευτερόλεπτα για να πάρει η επόμενη φράση βάρος. «Είναι αδελφές». «Ελα καλέ και δεν τους φαίνεται…», είπε μία. Ο σούπερ μάγκας, όμως, δεν ήταν πρόθυμος να αφήσει τον απλό μάγκα να πάρει τη δόξα του γνώστη των ντεσού των Μέσων. «Αντε μωρέ, όλοι το ξέρουν. Και για να σου πω και κάτι που δεν ξέρεις. Του καραφλού του αρέσει το ξύλο…».
Θα μου πεις «Τσιμπάς, ρε Πανούτσο, επειδή σου έγραψαν ότι μπορεί να το πηγαίνεις το γράμμα»; Θα σου απαντήσω. «Σε καμία περίπτωση. Να δουλεύω και στα ΕΛΤΑ». Αυτό που με πείραξε ήταν το «κομμουνιστής». Γιατί στη γειτονιά που μεγάλωσα το λέγανε: «Εγώ πάντως αδελφή και κομμουνιστής δεν έγινα». Και τα δύο σε ένα άρθρο μου 'πεσε κομμάτι βαρύ.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
