Η Λάρισα έχει ήδη βγει Ευρώπη (...με τα εισιτήριά της!) (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Η Λάρισα, και δεν χρειάζεται να περιμένουμε τα αγωνιστικά αποτελέσματα, έχει ήδη βγει Ευρώπη. Οχι, δεν τρελάθηκα (εξ όσων... μου λένε, τουλάχιστον). Οχι, δεν κοιτάζω τη βαθμολογία. Οχι, δεν είδα καν το ματς χθες το βράδυ με την Ξάνθη.
Η Λάρισα έχει ήδη βγει Ευρώπη, διότι είναι τέταρτη (πίσω από Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ). Στα εισιτήρια! Και δεν χάνεται, έως το φινάλε τον Μάιο, αυτή η «προνομιούχος» θέση. Μέσος όρος, στο Αλκαζάρ, κάπου 7.000 ανά ματς. Κι ακόμα δεν το 'χουν επισκεφθεί ο ενδιαφέρων Ηρακλής και οι υψηλής απήχησης Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός.

Το εγχείρημα της «ομάδας Πηλαδάκη», συνεπώς, κρίνεται κιόλας επιτυχημένο. Διότι έχει (αυταπόδεικτο) αντίκρισμα. Διεισδύει ακριβώς εκεί όπου απευθύνεται. Θα μπορούσε να είναι τεχνοκρατικώς άριστο, κι όμως να εύρισκε σε τοίχο. Θα ήταν αποτυχημένο.

Η Λάρισα έχει ήδη βγει Ευρώπη, και τούτο δεν είναι φραστικό εύρημα που υποτιμά τη σημασία να ξαναδούν το ερχόμενο φθινόπωρο οι Θεσσαλοί... κατά κυριολεξίαν ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Αυτό, το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο στη Λάρισα δηλαδή, αργά ή γρήγορα θα έλθει ως φυσιολογική εξέλιξη. Οχι ως πρώιμο όνειρο, «εκτός προγράμματος» (ahead of schedule, για να το περιγράψουμε εις την επιχειρηματικήν), που είναι τη στιγμή ετούτη.

Η επιτυχία, που αποτυπώνεται στα εισιτήρια, δεν είναι ποσοτική μόνον. Έχει, το επίσης άκρως σημαντικό, αξιοπρόσεκτα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Από την εποχή που το Mega είχε τα δικαιώματα στο ελληνικό πρωτάθλημα, κι αργότερα για τρία χρόνια στο FilmNet, αλλά και από (πριν) τα μέσα της δεκαετίας του '80 στις εφημερίδες, έζησα την τύχη να γυρίσω όλη την Ελλάδα.

Από το Ηράκλειο και τη Ρόδο έως την Καλαμάτα, τον Πύργο, την Κόρινθο, τα δύο γήπεδα της Πάτρας. Από τα Γιάννενα και τη Λιβαδειά έως τον Βόλο, τη Λάρισα, τα Τρίκαλα. Έδεσσα, Βέροια, Κατερίνη, Σέρρες, Δράμα, Καβάλα, Ξάνθη, Νάουσα. Εννοείται, όλα (τα γήπεδα) στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη. Παντού. Σχημάτισα, από τις πολλές φορές στο καθένα, εικόνα. Και γνώμη, για την πάστα των ντόπιων θαμώνων. Οχι την καλύτερη, οφείλω να ομολογήσω, για τους Λαρισαίους τότε.
Αυτή η γνώμη, λίγο - λίγο, κλονίστηκε. Εχει, πια, αλλάξει. Επιστρέφοντας οικογενειακώς νωρίς τα μεσημέρια της Κυριακής από Θεολόγο Αθήνα, πολλές φορές έπεσα σε καραβάνια αυτοκινήτων με τα βυσσινί κασκόλ. Ωραίες φάτσες. Παρέες. Οικογένειες. Βλέπω και στην TV τα ρεπορτάζ, από το Αλκαζάρ, της λεγόμενης παρακάμερας. Ιδια αύρα. Καλού κόσμου.

Με τη σωστή μενταλιτέ. Πάνε στο γήπεδο επειδή παίζει η ΑΕΛ. Οχι επειδή παίζει καλά και είναι ψηλά. Επίσης, όχι επειδή παίζει με την ΑΕΚ ή με τον ΠΑΟΚ. Μ' όποιον και να παίζει. Οπου και να παίζει. Οπως και να παίζει. Είτε είναι ψηλά είτε στη μέση ή προς τα χαμηλά. Ο,τι πιο κοντινό, σημαίνει αυτό, στο αγγλικό μοντέλο. Οπου πόλη και κλαμπ φτάνουν να ταυτίζονται.

Η πόλη, εδώ, είναι ολοφάνερο ότι πάλλεται με το κλαμπ. Τέτοιο ποσοστό ταύτισης, ο κόσμος της πόλης να θεωρεί την ομάδα δική του υπόθεση και να 'ναι μόνον ΑΕΛ (όχι ΠΑΟΚ, ή Ολυμπιακός, άντε και λίγο ΑΕΛ), δεν συναντάται αλλού στην επικράτεια. Ούτε στο Ηράκλειο, τα καλά χρόνια του ΟΦΗ. Ούτε στην Ξάνθη, τώρα με τα καλά χρόνια της Skoda. Μόνο στη Λάρισα. Και, η μοναδική άλλη περίπτωση, στα Γιάννενα.

Οι δεσμοί, της ομάδας με την πόλη, μέρα την ημέρα γίνονται όλο και πιο σφιχτοί. Τα μπασκετόπαιδα στην εφημερίδα μου έλεγαν τις προάλλες ότι ο Πηλαδάκης έτρεχε από το πρωί έως το βράδυ για το All Star Game, έγινε χορηγός του event, ως και μέλος της κριτικής επιτροπής... στον διαγωνισμό των καρφωμάτων, κι από πάνω είχε βάλει και πούλμαν να μεταφέρουν κόσμο από το Αλκαζάρ στο κλειστό.

Η Λάρισα παίζει ποδόσφαιρο αρχών και προοπτικής, έχει σειρά στα πράγματα, έχει τεχνογνωσία, έχει οργανόγραμμα και ιεραρχία. Εχει, με μια φράση, τα (πολύτιμα και κρίσιμα) αυτονόητα. Δίνει σεβασμό στον πελάτη. Διόλου παράξενο ότι εισπράττει σεβασμό. Οχι μόνον από τον πελάτη. Απ' όλους μας.