Τζαμπατζήδες οι μισοί (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

«Με περισσότερους από 10 χιλιάδες θεατές να παρακολουθούν το ματς». Στην περιγραφή του αγώνα. «Εισιτήρια: 5.855». Στο κουτάκι με τα στοιχεία. Αμφότερα για τον ίδιο αγώνα. Το προχθεσινό ματς της Λάρισας με την Ξάνθη στο Αλκαζάρ. Τώρα τι να πιστέψεις και πώς να πάρεις σοβαρά τους αριθμούς για τους θεατές που παρακολουθούν το ελληνικό πρωτάθλημα;

Δεν έχω ιδέα τι γίνεται στη Λάρισα. Πιθανότατα οι ανταποκριτές υπερβάλλουν. Μπορεί οι μισοί θεατές να είναι τζαμπατζήδες. Μπορεί παρά το ότι δεν συνηθίζεται στη Λάρισα στον γενικό αριθμό να μη μετράνε τα διαρκείας. Το να πουλάνε εισιτήρια με ατρύπητα μπλοκ δεν θα το πίστευα, γιατί είναι τριζάτη παρανομία. Πάντως κάτι συμβαίνει. Οπως συμβαίνει και στα περισσότερα ελληνικά γήπεδα, που οι θεατές μονίμως μοιάζει να είναι διπλοί από τα εισιτήρια που δηλώνονται και όποιες στατιστικές δημοσιεύονται στο τέλος της σεζόν είναι ανυπόληπτες.

Αντίθετα, αυτό που μοιάζει πραγματικό και σοκάρει είναι ο αριθμός των εισιτηρίων της ΑΕΚ στο ματς με τον Πανιώνιο. Ενώ πουλήθηκαν 17 χιλιάδες εισιτήρια διαρκείας, στο τελευταίο ματς κόπηκαν λιγότερα από εννιά χιλιάδες. Δηλαδή τα μισά. Αν συνυπολογισθεί ότι όλο και κάποιος ΑΕΚτσής θα πήγε στο γήπεδο χωρίς να έχει αγοράσει διαρκείας, φαίνεται ότι η πλειονότητα των ΑΕΚτσήδων που αγόρασαν διαρκείας σταμάτησαν να πηγαίνουν στο γήπεδο. Ο μόνος λόγος μπορεί να είναι η βαρεμάρα.

Την Κυριακή ο Σάκης Χιώτης είχε το παράπονο ότι ο κόσμος της ΑΕΚ δεν στηρίζει την ομάδα όπως πέρυσι. Το ερώτημα είναι πώς αντιλαμβάνεται τον ρόλο του οπαδού. Γιατί αν τον αντιλαμβάνεται σαν του στρατιώτη, με την ομάδα να κάνει την πατρίδα, ξεφύγαμε οριστικά. Οπως ο Χιώτης και κάθε επαγγελματίας ποδοσφαιριστής πληρώνεται για να παίζει μπάλα, ο θεατής πληρώνει. Επίσης είναι στρεβλό να διαχωρίσουμε τους θεατές σε οπαδούς και φιλάθλους, με τους πρώτους να έχουν μεγαλύτερες υποχρεώσεις από τους δεύτερους.

Οι οπαδοί της ΑΕΚ αγόρασαν σχεδόν τα ίδια εισιτήρια με την περσινή σεζόν παρά το ότι η ΠΑΕ ΑΕΚ αύξησε τις τιμές των εισιτηρίων μέχρι και 50%. Δεν άντεξαν όμως τη μιζέρια μιας ομάδας που προσπαθεί να «κλέψει» το αποτέλεσμα στημένη στην άμυνα. Αυτό που κατά πάσα πιθανότητα ζητάνε και δεν παίρνουν είναι το μεγαλείο της μεγάλης ομάδας που βγαίνει μπροστά να επιβάλλει το παιχνίδι της, έστω κι αν στο τέλος χάνει. Τι μπορεί λοιπόν να ζητηθεί από τους ΑΕΚτσήδες? να βαριούνται αγόγγυστα; Μεγάλη θυσία που δεν επιβάλλεται από καμία ανάγκη, ειδικά από οπαδούς που έφταναν στο σημείο να δηλώνουν ότι προτιμούν να πέσουν στη Γ' Εθνική παρά να μείνουν στην Α' από κρατική φιλευσπλαχνία.

Πέρυσι ήταν μια περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Οι οπαδοί της ΑΕΚ αγόρασαν διαρκείας χωρίς να ζητάνε τίποτα. Φέτος αγόρασαν ξανά, αλλά πάνω από τους μισούς ενώ έχουν πληρώσει σταμάτησαν να πηγαίνουν, γιατί αυτό που ζήτησαν δεν το παίρνουν. Αυτό είναι το ερώτημα και, όσο δύσκολη κι αν είναι η αυτοκριτική, είναι αυτό, που θα έπρεπε να προβληματίζει τον Χιώτη.

Στο πλαίσιο των πολιτιστικών ανταλλαγών, τα γενέθλια της «SportDay» εορτάστηκαν στο κοσμικό κέντρο Γκαγκάριν, Λιοσίων 205. Δύο κόσμοι που το μόνο που τους ενώνει είναι το κοινό διαβατήριο συναντήθηκαν για μια βραδιά, για να παρατηρήσουν τους τρόπους επιβίωσής τους, εξαιρουμένης της αναπαραγωγής.

Ο μέσος θαμώνας του Γκαγκάριν θεωρεί τον Αγγελάκα τραγουδιστή main stream που ειδικεύεται στις μπαλάντες. Ο μέσος συντάκτης της «SportDay» πιστεύει ότι ο Ζαφείρης Μελάς θα έπρεπε να μας εκπροσωπεί στην Eurovision. Ο μέσος θαμώνας του Γκαγκάριν μπορεί να πετύχει τον ντράμερ με μπουκάλι μπίρας. Ο μέσος συντάκτης της συμπαθούς εφημερίδας μπορεί να πετάξει τη γαρδένια με τραβέρσα και να την προσγειώσει στο κορσάζ της γλάστρας της χορωδίας. Τον ρόλο του γεφυροποιού ανάμεσα στους δύο κόσμους ανέλαβε να τον παίξει ο DJ Makis.

Υπό το συγκαταβατικό βλέμμα του γκαγκαρινιστή Απόστολου Κίτσου, ο Μάκης Διόγος, που ο παραμερισμός του από το ρόστερ της εφημερίδας κατά πολλούς είναι σκάνδαλο και κατά περισσότερους αντιβαίνει στην ευρωπαϊκή πολιτική της κοινωνικής ένταξης απροσάρμοστων αριστερών δημοσιογράφων, έπαιξε ήχους που ξεσήκωσαν. Θύελλα διαμαρτυριών. Τελευταίες και σπάνιες επιτυχίες, όπως το «Satisfaction», το «Grease», έκαναν γκαγκαρινιστές και σπορτντεϊστές να αναρωτιούνται αν έπρεπε να γίνει το Πολυτεχνείο και εάν οι άδειες να αγοράζεις πικάπ θα έπρεπε να δίνονται με τη διαδικασία των αδειών οπλοφορίας.

Η κατάσταση άλλαξε άρδην όταν στη σκηνή εμφανίστηκε η επιβλητική φιγούρα του διευθυντή της εφημερίδας Μιχάλη Τσόχου. Οσοι σηκώθηκαν όρθιοι και μπορούσαν να τον βλέπουν διέκριναν ότι στα χέρια του κρατούσε την πλήρη δισκογραφική δουλειά της εταιρείας «Η πειρατεία σκοτώνει τη μουσική. Ο,τι πάρεις πέντε ευρώ, φίλε, και Χατζηγιάννη έχω». Σφίγγοντας τα δόντια και προσπαθώντας να χαμογελάσει, ο Διόγος ξεκίνησε τη λαϊκή ώρα με το «Είσαι αμαρτωλή» στην εκτέλεση του Τερλέγκα. Το κοινό έδειχνε να αντιδρά. Παίρνοντας θάρρος, ο Διόγος συνέχισε με το «Σ' αγαπάω, κοίτα» του Ζαφείρη Μελά. Πιθανότατα επειδή πίστεψε ότι το κομμάτι είναι ξένο, το κοινό του Γκαγκάριν αντέδρασε θετικά. Οι περισσότεροι εργαζόμενοι της «SportDay» δεν αντέδρασαν. Γιατί δεν μπορούσαν να αντιδράσουν. Τους είχαν γονατίσει τα καθαρά ποτά.

Συνηθισμένοι στις μπόμπες της παραλίας, οι περισσότεροι συντάκτες της «SportDay», έχοντας καταναλώσει ποτά που δεν διυλίστηκαν και εμφιαλώθηκαν στην Αγία Ελεούσα, πέρναγαν σε άλλες διαστάσεις. Βλέποντας ότι θα αρχίσουν να πέφτουν σαν κοτόπουλα, ο Γιώργος Χελάκης τους πήρε αμέσως στο φυσικό τους περιβάλλον, σε μπουζουξίδικο της Συγγρού. Η μυρωδιά του σπιτικού Τζόνι, του φιστικιού και της γαρδένιας, αποδείχτηκε ευεργετική και η όμορφη βραδιά τελείωσε με τις πατροπαράδοτες ευχές «άντε, να τα χιλιάσει, παιδιά. Για 25η Μαρτίου η αργία πέφτει Παρασκευή ή Σάββατο;» και με διακριτικούς εμετούς ο ένας στα παπούτσια του άλλου. Στη γενική θυμηδία, κανένας δεν πρόσεξε ότι δύο από τα στελέχη της εφημερίδας έμοιαζαν βαθιά προβληματισμένα. Τι κρυβόταν κάτω από το σκυθρωπό πρόσωπο του Γιώργου Χελάκη και του Δημήτρη Μπαλή;
Το Πεταλίδι είναι ένα παραθαλάσσιο χωριό της Μεσσηνίας γνωστό για τις ψαροταβέρνες του, τα θερμοκήπιά του και την ποδοσφαιρική του ομάδα. Τον Απόλλωνα Πεταλιδίου, που την Κυριακή αντιμετωπίζει τον Παναιγιάλειο των Χελάκη, Μπαλή.

Εάν οι παράγοντες του Πεταλιδίου χθες το απόγευμα ένιωσαν να τους κόβεται η αναπνοή, ήταν η στιγμή που ο Μπαλής έσφιγγε τη γραβάτα του. «Σε στεριά -γκλλλ- ή θάλασσα -γκλλλ- η ζημιά -γκλλλ- θα γίνει», ήταν ο δελφικός χρησμός του Μπαλή, τονισμένος από το «γκλλ» με το κάθε σφίξιμο. Πώς να γλιτώσεις, κατακαημένο Πεταλίδι, που είσαι και παραθαλάσσιο; Τώρα, τι θα γίνει, ο Μπαλής δεν το εξήγησε. Ο,τι και να είναι, όμως, θα είναι τόσο τρομερό που και να το εξηγούσε δεν θα είχα το θάρρος να το γράψω.

Οχι ότι ο Γιώργος Χελάκης θα δεχόταν να κάνει οτιδήποτε που να έχει σχέση με τη διαιτησία. Οποτε ο Μπαλής ή ο γενικός αρχηγός του Παναιγιάλειου Βασίλης Ρήττης ζήτησαν από τον Χελάκη να ασχοληθεί με το θέμα, ο Γιώργος ως γνήσιος αριστερός απάντησε: «Ισα σφυρίγματα για όλους. Η πορεία, φίλε μου Δημήτρη και φίλε μου Γιάννη, σε μια σοσιαλιστική διαιτησία περνάει από το στάδιο που ο καθένας παίρνει τα σφυρίγματα που του αναλογούν για να καταλήξει στο στάδιο που δεν υπάρχει εκμετάλλευση και η κάθε ομάδα παίρνει όσα σφυρίγματα της χρειάζονται». Η καθάρια όμως μαρξιστική σκέψη του φωτεινού ηγέτη του Παναιγιαλείου δεν δείχνει να επηρεάζει την καπιταλιστική προσέγγιση των δύο συνεργατών του στο ποδόσφαιρο. «Εχουνε φτάσει στο σημείο να μας σφυράνε 50-50 στο γήπεδό μας», έλεγε με αγανάκτηση ο Μπαλής. «Ενα πέναλτι μας δώσανε που ο αντίπαλος μπακ σήκωσε το φορ μας στον αέρα, ενώ εκτός έδρας μας δώσανε πέναλτι για χέρι που το μπακ μας το είχε κολλημένο». Αγανακτισμένος ο Μπαλής έκανε μια αναπαράσταση του χεριού, που πραγματικά δεν εξείχε ούτε μισό μέτρο από το σώμα. Ιδια προσέγγιση στη διαιτησία έχει και ο Ρήττης, που μετά το τελευταίο ματς βρέθηκε απολογούμενος για τη φράση που είπε στον διαιτητή «καλά, τις κάρτες τις ξέχασες;». Σε αυτό το σημείο υπήρξε ένα πρόβλημα συνεννόησης. Ενώ ο Ρήττης προσέθεσε «...γιατί, αν τις ξεχάσατε, κύριε διαιτητά, να στείλω έναν μικρό στο περίπτερο να σας πάρει άλλες», ο διαιτητής νόμισε ότι άκουσε και σημείωσε στο φύλλο αγώνα «...μωρή καριόλα».

Ετσι όμως είμαστε οι Ελληνες. Ετοιμοι να καταδικάσουμε τον συνάνθρωπό μας ελαφρά τη καρδία. Και ο Ρήττης, θύμα της κουφαμάρας του διαιτητή, αύριο θα βρίσκεται απολογούμενος στον αθλητικό δικαστή. Ελπίζουμε όμως ότι η Δικαιοσύνη δεν θα κωφεύσει. Οτι, όπως ο Δημητρώφ βρέθηκε να κατηγορεί τους κατηγόρους του, και αυτός θα κατηγορήσει τα γεράκια με τα γαμψά νύχια που παίζουνε 50-50 εντός έδρας τον ιστορικό Παναιγιάλειο και ότι ο ιστορικός Απόλλωνας Πεταλιδίου δεν θα υποστεί το μαστίγωμα της γραβάτας του φοβερού Δημήτρη Μπαλή.

Ο κόουτς Ματζούρ είχε, πάντως, στραβώσει πριν αρχίσει το ματς στη Λάρισα. Οπως λέει, το πρωί πριν από το ματς πήγε για καφέ σε καφετέρια της πόλης Οταν κάθισε, όλοι έφυγαν από δίπλα του, κανένας σερβιτόρος δεν ερχόταν για την παραγγελία και όταν φώναξε «μπορεί να έρθει κάποιος;», ήρθε ο ιδιοκτήτης, που του είπε ότι πρέπει να φύγει γιατί δεν είναι ευπρόσδεκτος.