Παίξτε ποδόσφαιρο, όχι... κρυφτό. Συμφέρει! (Sportday / Δ.Ελευθεράτος)

Μια φορά κι έναν καιρό, στις αρχές της δεκαετίας του '90, η Ξάνθη ήταν ο ορισμός της «τρελής» ομάδας. Οι «μεγάλοι» ήξεραν (για την ακρίβεια: έμαθαν) ότι στο γήπεδό της κινδύνευαν να ηττηθούν. Όλοι το έπαθαν –ο Ολυμπιακός μάλιστα δύο φορές συνετρίβη (4-1, 5-2). Όταν όμως την αντιμετώπιζαν στη δική τους έδρα, το ζητούμενο ήταν εάν το «κοντέρ» θα σταματούσε στα δύο, στα τέσσερα ή ακόμα και στα οκτώ γκολ.

Περισσότερες πιθανότητες να «ξαφρίσουν» κάποιο βαθμό στο Καραϊσκάκη, τη Φιλαδέλφεια ή το ΟΑΚΑ είχαν ομάδες μαθημένες να στήνουν σε 90λεπτά διπλάσια ταμπούρια από όσα διέθεταν οι εμπόλεμοι στη μάχη του Σομ: η Κόρινθος, ο Εθνικός, ο Αθηναϊκός, που το 1991 υποχρέωσε κοτζάμ Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να φθάσει μέχρι την παράταση έως ότου εκπορθήσει την εστία του. Ομάδες «ρεαλιστικές», όχι η «αφελής», «ανοιχτή» Ξάνθη. Ελα όμως που η Ξάνθη «σταδιοδρόμησε» στην Α' Εθνική, μαθαίνοντας καλά να παίζει μπάλα κι όχι κρυφτό –κι ωριμάζοντας, παράλληλα. Τα «καπάτσα»... σινικά τείχη, ξέρετε δα πού βρέθηκαν. Συχνά συντρέχουν κι άλλοι λόγοι, θα πείτε: διοικητικοί, οικονομικοί, κ.λπ. Σωστά. Μόνο που καμία «νοικοκυροσύνη» δεν εξασφαλίζει ευοίωνες προοπτικές δίχως να πληρούνται ορισμένες αγωνιστικές προϋποθέσεις.

Επιστροφή στο παρόν: αποκρυπτογραφήστε ολόκληρο τον βαθμολογικό πίνακα. Λες και νουθετεί: «Προσπαθήστε να παίξετε δημιουργική μπάλα, θα επιβραβευθείτε!». Δείτε πόσο ψηλά αναρριχήθηκε ο Ηρακλής (4ος) και παραμένει η Ξάνθη (5η). Οι «Ακρίτες» είχαν επαινεθεί για το καλό τους ποδόσφαιρο στον πρώτο γύρο, ο «Γηραιός» στον δεύτερο. Έκτη η νεοφώτιστη, επιθετική κι αρκούντως ενθουσιώδης Λάρισα –κι ας ήταν ο αντίπαλος που χρειάζονταν Ολυμπιακός και ΠΑΟ για να βελτιώσουν τους επιθετικούς τους συντελεστές. Κάντε μια αντιδιαστολή της πορείας της προς εκείνη του έμπειρου πλην συντηρητικού Αιγάλεω.

Παρακολουθώντας τον κυριακάτικο αγώνα του Καραϊσκάκη, καταλαβαίνει κανείς γιατί ο Απόλλων Καλαμαριάς εξασφάλισε νωρίς τη σωτηρία του: επεδίωξε να παίξει μπάλα ακόμα και στην έδρα του Ολυμπιακού. Σύμφωνοι, οι «Πόντιοι» εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο τη μετατροπή της γιορτής των αντιπάλων σε ετεροχρονισμένο αποκριάτικο πάρτι: στις κερκίδες η «όλα» ξεκίνησε στο 60', ο Σόλιντ το «έριξε στο σορολόπ», χρίζοντας φορ τον αθέατο Μπαμπαγκίντα, Τουρέ και Τζόρτζεβιτς συναγωνίζονταν ποιος θα αποφύγει επιδεικτικότερα να μαρκάρει. Ε, και λοιπόν; Σημασία έχει το πνεύμα με το οποίο ο Απόλλων μπήκε στον αγωνιστικό χώρο, όχι τι τον διευκόλυνε.

Εάν θέλεις 100% να παίξεις δημιουργικό ποδόσφαιρο και μπορείς κατά 60%-70% να υλοποιήσεις στο γήπεδο τα σχέδιά σου, τις νίκες που χρειάζεσαι θα τις γευτείς. Διαφορετικά, γίνεσαι στην Α' Εθνική κάτι σαν τη «σιδερόφραχτη» Προοδευτική των τελευταίων ετών: βολοδέρνεις μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας κι όταν υποβιβάζεσαι, παρηγορείσαι: «Αχ, θυμάστε που νικήσαμε τον ΠΑΟ στη Λεωφόρο, τον Ολυμπιακό στον Κορυδαλλό και του πήραμε κι ένα 0-0 στη Ριζούπολη;». Οπως στον Βύρωνα θυμούνται τη Μάντσεστερ...

Το γενικΟ μας συμπέρασμα δεν θα αρθεί, ακόμα κι αν η συντηρητική σε... «βαθμό κακουργήματος» φετινή ΑΕΚ «κρατήσει» τη δεύτερη θέση (ενδεχόμενο αρκετά πιθανό). Δεν θα επικαλεστώ το γνωστό απόφθεγμα για τις εξαιρέσεις και τον κανόνα. Θα υπενθυμίσω απλώς πόσο γρήγορα εξανεμίστηκε η βαθμολογική διαφορά της ΑΕΚ από τον απίστευτα «μπερδεμένο» φετινό ΠΑΟ. Μια ελαφρά βελτίωση των «πρασίνων» ήρκεσε. Κάτι δείχνει (κι) αυτό...