Τα λερωμένα, τ' άπλυτα, τα παραπεταμένα (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Το χθεσινό «Goal» δημοσίευσε δύο γραφήματα. Το ένα αφορούσε στην οργανωτική δομή της ΕΠΑΕ (όπως υπάρχει αυτή τη στιγμή) και το άλλο στην οργανωτική δομή της Σούπερ Λίγκας, έτσι όπως την έχουν παρουσιάσει οι εμπνευστές της. Ξέρετε ποιο είναι το αστείο; Τα δύο γραφήματα είναι σχεδόν όμοια! Δεν ισχύει ούτε καν το «γδύθηκε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς». Ο Μανωλιός τα έβγαλε και τα ξαναέβαλε! Οπως ακριβώς ήταν: λερωμένα, άπλυτα και παραπεταμένα. Επειδή είμαι από αυτούς που πήραν πολύ νωρίς θέση υπέρ της ανάγκης να γίνει κάτι καινούργιο –και το ξέρετε–, δράττομαι της ευκαιρίας να συγχαρώ τους πρωτομάστορες του σχεδίου για την πρωτοτυπία: μόλις στήσετε το νέο μαγαζί, με το καλό να φωνάξετε και τον Βίκτωρα να σας το τρέξει.

Η ιστορία της Σούπερ Λίγκας είναι η πιο σοβαρή παραγοντική κίνηση που έχει γίνει στο ελληνικό ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια. Κινδυνεύει δυστυχώς να καταστραφεί όχι από έλλειψη καλών προθέσεων, αλλά από έλλειψη ιδεών: το οργανόγραμμα του νέου οργάνου μαρτυρά ότι για την ώρα το μόνο πράγμα που θέλουν οι εμπνευστές του είναι μια ΕΠΑΕ χωρίς τον Βίκτωρα, ένα εισπρακτικό όργανο που να μαζεύει χρήματα από χορηγούς και να τα μοιράζει στις ομάδες. Σόρι, αλλά αυτό δεν αποτελεί πρόταση αναβάθμισης του πρωταθλήματος και ό,τι δεν αρχίζει σοβαρά, η ζωή διδάσκει πως εξελίσσεται χειρότερα.

Σχήμα

Ποια ήταν η πρώτη διακήρυξη των εμπνευστών; Ενα ευέλικτο διοικητικό σχήμα, που δεν θα κοστίζει όσο η ΕΠΑΕ! Μάλιστα. Ακούστε τι περιέχει το «ευέλικτο σχήμα»: έναν γενικό διευθυντή αντί για γενικό γραμματέα, που είχε η ΕΠΑΕ. Τρεις διευθύνσεις (διεύθυνση προγραμματισμού, οικονομική διεύθυνση και εμπορική διεύθυνση), ακριβώς όπως και η ΕΠΑΕ! Οκτώ υποδιευθύνσεις (ή τμήματα) που υπάγονται στις γραμματείες, ίδιες ακριβώς με αυτές που έχει και η ΕΠΑΕ! Σε σύγκριση με την ΕΠΑΕ, η Σούπερ Λίγκα όχι μόνο δεν έχει λιγότερη γραφειοκρατία, αλλά έχει και δύο υπηρεσίες παραπάνω: την υπηρεσία παρακολούθησης κεντρικών συμβάσεων και χορηγιών (που, αν κρίνω από τον τίτλο της, είναι η πιο σοβαρή από όλες) και την υπηρεσία εσωτερικού ελέγχου (που από όνομα είναι κάτι σαν την ΕΥΠ του ποδοσφαίρου)!

Διευθύνσεις

Θα πει κάποιος ότι το βασικό δεν είναι οι υπηρεσίες, οι διευθύνσεις, τα τμήματα, αλλά ο αριθμός των υπαλλήλων που τα απαρτίζουν. Πολύ σωστά. Σήμερα η ΕΠΑΕ έχει 54 υπαλλήλους. Από τη διάσπασή της θα προκύψει –εκτός από τη Σούπερ Λίγκα– μια λίγκα για τις ομάδες της Β' Εθνικής, η οποία θα έχει κι αυτή ανάλογες διευθύνσεις και ανάλογη ανάγκη υπαλλήλων και στελεχών. Αν υπολογίσουμε ότι για καθένα από τα τμήματα, τις γραμματείες και τις διευθύνσεις απαιτούνται τρεις μόνο υπάλληλοι (που είναι πραγματικά οι λιγότεροι που μπορώ να φανταστώ...), τότε τα δύο νέα όργανα, η Σούπερ Λίγκα και η λίγκα των ομάδων της Β', χρειάζονται στην καλύτερη των περιπτώσεων γύρω στους 65 υπαλλήλους! Βάζω στοίχημα ότι σε ένα χρόνο οι υπάλληλοι των δύο νέων οργάνων θα ξεπερνούν τους 80, μιας και συνεχώς θα προκύπτουν νέες ανάγκες.

Μηχανισμός

Το θέμα, φυσικά, δεν είναι οι υπάλληλοι. Απλώς πιάνομαι από αυτή τη λεπτομέρεια για να κάνω κατανοητό ότι αυτό που βλέπω να προκύπτει με βάση τις προτάσεις είναι ένας νέος γραφειοκρατικός μηχανισμός, που σε χρόνο ρεκόρ θα έχει ανάγκη τον Βίκτωρά του, μπορεί και τον ίδιο τον Βίκτωρα! Ο Βίκτωρας δεν την έφτιαξε την ΕΠΑΕ και κάλεσε τους υπολοίπους: τον γέννησε η ανάγκη να διοικηθεί ένα τρομερό γραφειοκρατικό σύστημα, με το οποίο είναι αδύνατον να αναμετρηθείς αν δεν ασχολείσαι με το ποδόσφαιρο 24 ώρες το 24ωρο. Επειδή κάτι μου λέει ότι ούτε ο Γιάννης Βαρδινογιάννης ούτε ο Πέτρος Κόκκαλης ούτε ο Πανόπουλος ούτε ο Ντέμης ούτε ο Πηλαδάκης πρόκειται να ασχοληθούν με τα γραφειοκρατικά της Σούπερ Λίγκας, σε χρόνο ρεκόρ το ίδιο το σύστημα που προτείνουν θα γεννήσει πάλι ένα τέρας. Γιατί είναι ένα σύστημα απαρχαιωμένο, αντιπαραγωγικό και σε τελική ανάλυση ξεπερασμένο.

Θλίψη

Οι άνθρωποι αυτοί προβληματίστηκαν επί δύο μήνες και παρουσίασαν την αναπαλαίωση της ΕΠΑΕ –με έπιασε θλίψη. Φυσικά, ακόμα μεγαλύτερη θλίψη προκαλεί το γεγονός ότι για να κάνουν πράξη το σχέδιό τους συνθηκολογούν με τον Βασίλη Γκαγκάτση –τον άνθρωπο που πεντακόσιες χιλιάδες Αθηναίοι αποδοκίμασαν όταν γύρισε από την Πορτογαλία με τον τίτλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης για την Εθνική. Αντί να του πουν «φύγε, δεν θέλει να σε βλέπει ο κόσμος», πάνε και πέφτουν στα πόδια του! Ο Ολυμπιακός, το καταλαβαίνω: δικηγόρος του Κόκκαλη ήταν ο Γκαγκάτσης, οκτώ πρωταθλήματα έχει κερδίσει επί των ημερών του, μια χαρά βολεύεται να τον δει αυτοκράτορα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Οι άλλοι όμως;

Πέναλτι

Αν κρίνω από το οργανόγραμμα της Σούπερ Λίγκας, οι άλλοι απλώς δεν έχουν ιδέες. Ή βολεύονται με τον Γκαγκάτση. Μπορεί και τα δύο. Ο ΠΑΟ το πολύ πολύ του χρόνου να βγάλει ένα καινούργιο DVD, η ΑΕΚ νιώθει βαθιά υποχρέωση, ο ΠΑΟΚ διοικητικά δεν υπάρχει, οι μικρότεροι προσδοκούν κάνα πέναλτι στα μεταξύ τους ματς. Η Σούπερ Λίγκα ξεκίνησε σαν παραγοντική προσπάθεια για να γίνει μια νέα αρχή και καταλήγει ως το άρμα του θριάμβου του προέδρου της ΕΠΟ, που σήμερα τους έχει όλους γονατιστούς στα πόδια του. Ξέρετε τι θα κάνει στη συνέχεια; Θα τους αφήσει να προσπαθήσουν να στελεχώσουν το μαγαζί και μόλις αποτύχουν θα τους πλασάρει τους δικούς του. Ο Πατρίκ, ο Φαρφαρέλης, ο Κουρίδης, η πεθερά κ.ά. καλό είναι να ετοιμάζονται για νέες καριέρες.

Λυκουρέζος

Δεν είμαι απαισιόδοξος, ξέρω ότι χειρότερα δεν γίνεται. Απλώς επισημαίνω ότι καλό είναι αυτό το πρώτο σχέδιο που κυκλοφόρησε να πάει κατευθείαν στο καλάθι των αχρήστων. Αν είναι να γίνει ανακαίνιση της ΕΠΑΕ, ας φέρουν πίσω τον συμπαθέστατο Λυκουρέζο…

Χειροκρότημα για τον ιδρώτα

Χθες το βράδυ η Μίλαν και η Μπαρτσελόνα έπαιξαν ένα φιλικό ματς τιμώντας τον Ντεμέτριο Αλμπερτίνι, που σταμάτησε το ποδόσφαιρο αφού προηγουμένως αγωνίστηκε και στις δύο ομάδες. Στο παιχνίδι πήραν μέρος παλιοί συμπαίκτες του κάποτε αρχηγού της Μίλαν (ο Γκούλιτ, ο Μπαρέζι, ο Ντοναντόνι κ.ά.), αλλά και όλοι σχεδόν οι τωρινοί αστέρες των ομάδων που είχαν την τιμή να αγωνιστούν μαζί του: ο Ροναλντίνιο, ο Σέβτσένκο, ο Πουγιόλ, ο Ετό, ο Μαλντίνι, ο Ιντσάγκι κ.ά. Το ματς (μολονότι στο Μιλάνο κάνει πολύ κρύο και υπήρχε τηλεοπτική μετάδοση) παρακολούθησαν πάνω από 50 χιλιάδες άνθρωποι. Το γεγονός ότι οι δύο ομάδες έχουν σημαντικές υποχρεώσεις δεν τους οδήγησε στο να το ματαιώσουν. Επίσης, δεν μέτρησαν το γεγονός ότι μπορεί να βρεθούν αντιμέτωπες στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Οι δύο προπονητές, ο Αντσελότι και ο Ράικαρντ, που άλλωστε τον Αλμπερτίνι τον γνώριζαν καλά, δεν είχαν καμία αντίρρηση για το γεγονός: κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε επειδή φορτώνονται οι παίκτες με ένα επιπλέον παιχνίδι και κανείς δεν τα έβαλε με τη διοίκηση διότι προτίμησε να στείλει την ομάδα να πάρει μέρος σε μια εκδήλωση που θα μπορούσε να γίνει αργότερα, για παράδειγμα μέσα στο καθολικό Πάσχα, όταν μπορεί να υπάρξει ή στη μία ή στην άλλη χώρα διακοπή του πρωταθλήματος. Ολοι τίμησαν όχι έναν σούπερ σταρ (ο Αλμπερτίνι δεν υπήρξε ποτέ τέτοιος), αλλά ένα καλό παιδί, έναν εξαιρετικό χαμάλη, έναν τύπο που δεν έκανε ποτέ δημόσιες σχέσεις με την εξέδρα: στο τέλος η αποθέωση που του επιφυλάχθηκε ήταν δίχως προηγούμενο.

Σκέφτομαι το «αντίο» που δεν διοργανώθηκε ποτέ για τον Μανωλά, τον Μητρόπουλο, τον Βαζέχα, τον «Αναστό», τον Μαύρο και τους άλλους πολύ μεγάλους δικούς μας. Πιθανότατα δεν έγινε κάτι για να μην το συγκρίνουμε με τις πραγματικά υπέροχες γιορτές που γίνονται αλλού –αυτός μπορεί να είναι ένας λόγος. Φυσικά, στην Ελλάδα δεν θα γινόταν ποτέ φιέστα αποχαιρετισμού για παίκτες που έγραψαν χιλιόμετρα. Για τον Μαραγκό π.χ. ή τον Κουσουλάκη, τον Λιβαθηνό, τον Παπαϊωάννου: εδώ δεν εκτιμούμε τα γκολ, θα εκτιμήσουμε τον ιδρώτα;