Το γερμανικό ψυχόδραμα στον διεθνή ανταγωνισμό (Sportday / Αλ.Σπυρόπουλος)

Τις προάλλες, μετά το φιλικό Ιταλίας-Γερμανίας (4-1), την επομένη το Kicker κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδο Desaster. Καταστροφή. Μία εβδομάδα αργότερα, την επομένη του Μίλαν-Μπάγερν (4-1), ο τίτλος ήταν Desaster II. Καταστροφή νούμερο δύο. Εγινε... σύνθημα. Σίριαλ. Σλόγκαν. Οταν η Βέρντερ (επιστρέφοντας απ' το Τορίνο) ηττήθηκε εντός έδρας 3-0 απ' τη Χέρτα, κι ο δημοσιογράφος του Kicker ρώτησε τον Κλάους Αλοφς τι συνέβη, ο τεχνικός διευθυντής του κλαμπ είπε Desaster III. Καταστροφή νούμερο τρία. Πικρό χιούμορ.

Κάποτε, οι τελικοί του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ ήταν γερμανικοί εμφύλιοι. Σε Πρωταθλητριών και Τσάμπιονς Λιγκ, οι Γερμανοί πάντοτε ήταν μέσα. Ως το τέλος. Εφέτος έχασαν, τον Δεκέμβριο, τη Σάλκε. Μετά έχασαν τη Βέρντερ και την Μπάγερν, σε δυο νύχτες μέσα, την περασμένη εβδομάδα στον ιταλικό βορρά. Το Sat1 και το Premiere δίνουν τα ευρώ με τα κοφίνια και δεν έχουν (γερμανική) ομάδα να δείξουν. Οι σύλλογοι χάνουν τα λεφτά, κι η ζημιά είναι διπλή, αφού αυτά πηγαίνουν κατευθείαν στην τσέπη του ανταγωνισμού.

ΜπορεΙ, για μια φορά, να συμβεί. Το έπαθαν κι οι Ισπανοί, πέρυσι. Είχαν να μείνουν δίχως ομάδα στους «8» δώδεκα χρόνια. Απ' την πρώτη σεζόν του Τσάμπιονς Λιγκ. Θα τους ξανασυμβεί, σε καμιά δεκαριά χρόνια. Στους Γερμανούς (η διαφορά είναι ότι) συμβαίνει... σερί. Στην τετραετία μετά τον τελικό της Λεβερκούζεν (2002), τρεις φορές δεν είχαν ομάδα στους «8». Και τη μία που είχαν, την Μπάγερν πέρυσι, αυτή αποκλείστηκε πριν από τους «4». Κάνει την τέλεια αντίθεση με την εποχή του Τσάμπιονς Λιγκ απ' το 1993-94 έως και το 2001-02. Τότε που, στο χειρότερο σενάριο, μία ομάδα στους «8» την είχαν αυτονόητη. Βέρντερ, Μπάγερν, Μπορούσια Ντόρτμουντ, Μπάγερ Λεβερκούζεν, Καϊζερσλάουτερν. Το 1997-98 είχαν τρεις ομάδες στους προημιτελικούς.

Τρεις μήνες πριν από το Μουντιάλ, όλο αυτό δημιουργεί ψυχισμό. Το πρωτάθλημα που σκίζει στα εισιτήρια και παίζεται στις ωραιότερες αρένες, η Μπουντεσλίγκα, δεν αντέχει στη διεθνή σύγκριση. Η Γερμανία, στο ranking της ΟΥΕΦΑ, ξέπεσε πέμπτη. Πίσω, καθαρά, κι από τη Γαλλία. Στο ranking της ΦΙΦΑ η εθνική Γερμανίας είναι έξω απ' το top-20, μία θέση... κάτω απ' την Ελλάδα. Τα ranking δεν είναι, σαν τα γκάλοπ, φωτογραφία της στιγμής. Δεν απεικονίζουν με αξιοπιστία την τρέχουσα δυναμικότητα. Αλλά περιγράφουν, με τρόπο αδρό, το ταξίδι στον χρόνο. Τα πεπραγμένα, στη διάρκεια. Στη διάρκεια, η εθνική Γερμανίας έχει αντιστρέψει πλήρως τα δεδομένα. Ο κανόνας ήταν ο ρόλος της πρωταγωνίστριας, κάθε δυο χρόνια. Η εξαίρεση ήταν το κάζο, μια φορά στο τόσο. Τώρα, ιδίως την τελευταία δεκαετία, ο κανόνας είναι το κάζο. Η εξαίρεση, πια, είναι η επιτυχία μια φορά στο τόσο, π.χ., ο τελικός του Παγκόσμιου Κυπέλλου 2002.

Είναι, λοιπόν, τα λεφτά; Είναι. Αλλά δεν αρκεί αυτό, για να εξηγήσει ικανοποιητικά την εξίσου αποθαρρυντική εικόνα (στον χαμηλό, σε σχέση με το Τσάμπιονς Λιγκ, ανταγωνισμό) του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Ούτε φτάνει, για να καταλάβουμε πώς η Μπάγερν, στα τελευταία 19 εκτός έδρας παιγνίδια Τσάμπιονς Λιγκ, έχει όλες κι όλες δύο φυματικές νίκες (κάτι απομυζημένα 1-0) στο Τελ Αβίβ κατά της Μακάμπι και στη Βιέννη κατά της Ράπιντ. Τι κάνουν οι άλλοι, οι από πάνω, καλύτερα; Οι εμπεριστατωμένες αναλύσεις των ματς της Μπουντεσλίγκα αναδεικνύουν δραματικό έλλειμμα τεχνικής. Τα στατιστικά των Γερμανών ποδοσφαιριστών, ακόμα και στα στοιχειώδη, όπως τα ποσοστά στο κοντρόλ ή την επιτυχημένη πάσα, επιδεινώνονται (από περίοδο σε περίοδο) συνεχώς. Στο ατομικό επίπεδο, έχουν χάσει την επαφή με την ελίτ.
Σιγά-σιγά, στη χώρα, συνειδητοποιούν πως μέτριοι δάσκαλοι-εκπαιδευτές κρατούν τη διαδικασία παραγωγής στάσιμη. Η μεθοδολογία υποστηρίζει την αθλητική αγωγή, όχι την (εξειδικευμένη σε τεχνική και τακτική) ποδοσφαιρική τέτοια. Δεν μαθαίνουν, παίζοντας. Μαθαίνουν, ιδρώνοντας. Από 16 ετών, στα εργομετρικά. Η αποτύπωση έρχεται στον Μερτεζάκερ και τον Χουτ. Ο Κλίνσμαν τσίμα τσίμα στελεχώνει μία ανταγωνιστική ενδεκάδα, ενώ ο Λίπι θα μπορούσε να στελεχώσει τρεις, κι οι Βραζιλιάνοι... καμιά δεκαριά. Το '90, στην ομάδα που (έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο και) κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο, τουλάχιστον οι μισοί ήταν σούπερ-πρωταγωνιστές, με αντίστοιχα συμβόλαια στη Serie A.

Σήμερα, ο μοναδικός Γερμανός διεθνής που προξενεί αγοραστικό ενδιαφέρον είναι ο Μπάλακ. Οι νέοι, δε, «τελειώνουν» στον Ποντόλσκι και τον Σβαϊνστάιγκερ.