Η μεγάλη εβδομάδα του μπάσκετ (Sportday / Φίλιππος Συρίγος)

Ο ΠΑΟ καλείται να καθυποτάξει τον φόβο της νίκης και ο Ολυμπιακός να αντεπεξέλθει στο πρωτόγνωρο βάρος του φαβορί

Ο Παναθηναϊκός γιόρτασε προχθές την κατάκτηση του Κυπέλλου στο μπάσκετ, αλλά έχω την εντύπωση πως παίκτες, προπονητές, διοίκηση και οπαδοί θα ήταν πρόθυμοι να χαλαλίσουν αυτό το τρόπαιο αν είχαν τη διαβεβαίωση ότι μια τέτοια θυσία θα ανταμειβόταν με την πολυπόθητη νίκη μεθαύριο στην Κωνσταντινούπολη.
Ήταν ίσως η πρώτη φορά στην ιστορία τους που οι «πράσινοι» ενώ έπαιζαν έναν τελικό, είχαν το μυαλό τους κάπου αλλού? δηλαδή στο ματς με την Εφές Πίλσεν, που, ανάλογα με το αποτέλεσμά του, θα σημάνει την ανανέωση των ευρωπαϊκών ελπίδων τους ή το τέλος τους.

Κάποιοι προσπάθησαν να πουν ότι ο τελικός με το Μαρούσι χρησίμευσε στον Παναθηναϊκό σαν ένα είδος γενικής δοκιμής εν όψει της μεγάλης αναμέτρησης της Τετάρτης. Λάθος. Διότι οι συνθήκες, αλλά και το αγωνιστικό πρόσωπο του αντιπάλου δεν είχαν και τόση σχέση με ό,τι ο πρωταθλητής πρόκειται να συναντήσει μεθαύριο. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως δεν βγήκαν και κάποια συμπεράσματα, με σημαντικότερο όλων το ότι οι «πράσινοι» δεν έχουν βρει ακόμα τη χαμένη τους αυτοπεποίθηση, που στην πρώτη φάση της Ευρωλίγκας τούς έδινε τεράστιο αβαντάζ απέναντι στις περισσότερες ομάδες.

Θα περίμενε κανείς ότι σε τουλάχιστον δύο περιπτώσεις, όταν ο Παναθηναϊκός προηγήθηκε του Αμαρουσίου με 8 πόντους διαφορά, θα πατούσε τέρμα το γκάζι και με μια επίδειξη ισχύος α λα Τσιμπόνα θα τερμάτιζε μέσα σε θριαμβολογίες τον τελικό. Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε. Οχι γιατί στάθηκε εμπόδιο η πάντα καλή άμυνα του Αμαρουσίου, αλλά διότι στα ελεύθερα σουτ που πραγματοποιήθηκαν η μπάλα βρήκε σίδερο -ίσως αναχαιτισμένη από το άγχος που βασανίζει εδώ και καιρό τους «πράσινους».

Στην πραγματικότητα, ο Παναθηναϊκός από τότε που έχασε από την Τσιμπόνα στο Ζάγκρεμπ αγωνίζεται υπό τον φόβο της ήττας, ίσως επειδή από πάρα πολύ νωρίς όλοι ανεξαιρέτως τον είχαν αναγνωρίσει ως το μεγάλο φαβορί για την κατάκτηση του ευρωπαϊκού τίτλου.

Ο φόβος της ήττας, λοιπόν, είναι ένα σύνδρομο που καταλαμβάνει συνήθως μεγάλες ομάδες έπειτα από κάποιο πατατράκ. Αντίθετα, ο φόβος της νίκης είναι χαρακτηριστικό των μικρών ομάδων, κυρίως στις αναμετρήσεις τους με μεγάλους αντιπάλους, που όμως αποδεικνύονται κατώτεροι της πραγματικής αξίας τους και δίνουν δικαιώματα...

Τα ελεύθερα σουτ που έχασε ο Παναθηναϊκός στο ματς με το Μαρούσι ήταν αυτά που υποδήλωσαν ότι ο φόβος της νίκης ήταν ακόμα ζωντανός. Τα χέρια έτρεμαν υπό το βάρος των προσδοκιών και των απαιτήσεων -και ελπίζω όχι εν όψει του καθοριστικού αγώνα της Κωνσταντινούπολης. Ταυτόχρονα αυτός ο ίδιος ο φόβος όπλιζε τους παίκτες του Παναθηναϊκού με μια απίστευτη αγωνιστικότητα, χάρη στην οποία έφτασαν τελικά στη δύσκολη, αλλά καθαρή νίκη.

Όμως με μόνο σίγουρο όπλο την αγωνιστικότητα θα είναι δύσκολο για τον πρωταθλητή να επικρατήσει και στην Κωνσταντινούπολη. Διότι η Εφές Πίλσεν έχει μεγαλύτερες δυνατότητες ως ομάδα από το Μαρούσι, διότι το περιβάλλον, σε αντίθεση με το προχθεσινό, θα είναι εντελώς αφιλόξενο, διότι –τέλος– ο Παναθηναϊκός δεν κυνηγάει μια απλή νίκη, αλλά θέλει και διαφορά μεγαλύτερη των τριών πόντων, ώστε να είναι καβάλα σε όλες τις ενδεχόμενες ισοβαθμίες.

Παρ' όλα αυτά, η ομάδα του Ομπράντοβιτς έχει τον τρόπο να πετύχει τον σκοπό της. Οχι μόνο γιατί η Εφές Πίλσεν (μια ομάδα καλή, που όμως δεν έχει κερδίσει τίποτα το σπουδαίο) αναμένεται να πνιγεί μέσα σε δικαιολογημένο άγχος, αλλά και διότι, όπως αποδείχτηκε στο ματς με την Τσιμπόνα, ο Παναθηναϊκός δεν έχει καταθέσει το υπερόπλο της άμυνας, το οποίο μπορεί να τον κάνει εύκολα μάγκα και στην επίθεση.

Εκ της αμύνης άρξασθαι, λοιπόν, με στόχο πρώτα να εξουδετερώσουν τον φόβο της νίκης και κατόπιν να μεταφέρουν όλο το άγχος στο αντίπαλο στρατόπεδο. Άλλωστε δεν θα είναι η πρώτη φορά που η παρουσία τόσου κόσμου και η ύπαρξη τόσο μεγάλου φανατισμού θα γίνουν μπούμερανγκ... Εάν και εφόσον (επαναλαμβάνω) ο Παναθηναϊκός ακολούθησε τον σωστό δρόμο.

(Στον αντίποδα, δεν θα πρέπει να παραγνωρίσει κανείς το ότι ο Παναθηναϊκός τα δύο τελευταία χρόνια τίποτα το καθοριστικό δεν πέτυχε εκτός έδρας στην Ευρώπη. Για παράδειγμα, πέρυσι οι εντός έδρας νίκες ήταν εκείνες που τον πήγαν πρώτα στα πλέι οφ και κατόπιν στο φάιναλ φορ, ενώ φέτος σημείωσε 6 εκτός έδρας νίκες στη χαλαρή πρώτη φάση και 2 ήττες σε ισάριθμους εκτός έδρας αγώνες στην κρίσιμη φάση που διανύει τώρα...)

Τώρα φαβορί

Μεθαύριο, Τετάρτη, είναι η μέρα του Παναθηναϊκού και την επομένη, δηλαδή την Πέμπτη, η μέρα του Ολυμπιακού! Υπό εντελώς διαφορετικές, όμως, συνθήκες. Γιατί:
1) Οι «ερυθρόλευκοι», σε πείσμα όλων των λογικών προγνωστικών, που τους έφεραν ως ακραίο αουτσάιντερ, εξασφάλισαν από την τέταρτη κιόλας αγωνιστική την πρόκρισή τους στα πλέι οφ και τώρα πάνε απλώς για το κάτι παραπάνω!
2) Ο καθοριστικός -για την κατάκτηση της πρώτης θέσης στον όμιλο και την εξασφάλιση του πλεονεκτήματος έδρας στα πλέι οφ- αγώνας με την Μπαρτσελόνα θα γίνει όχι στα ξένα, αλλά στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, που αναμένεται κατάμεστο από έναν κόσμο ευγνώμονα για ό,τι πέτυχαν μέχρι τώρα ο Καζλάουσκας και τα παιδιά του, αλλά και γεμάτο προσδοκίες για μια ολοκληρωτική ρεβάνς επί των Καταλανών.

Ο Ολυμπιακός μέχρι σήμερα έχει ξεπεράσει τον εαυτό του. Ο Ολυμπιακός μέχρι σήμερα, περιβεβλημένος με τον τίτλο του μεγάλου αουτσάιντερ, έπαιξε χωρίς άγχος και πήρε σχεδόν άριστα παντού -ακόμα και στην ήττα από την Μπαρτσελόνα στην Ισπανία. Όμως αυτός ο ίδιος Ολυμπιακός, των εκπλήξεων και των θαυμάτων, μεθαύριο ενδέχεται να αντιμετωπίσει έναν πρωτόγνωρο κίνδυνο, που είναι ικανός να τον ισοπεδώσει. Και αυτός ο κίνδυνος θα προκύψει εάν και εφόσον οι παίκτες του νιώσουν ότι δεν έχουν απλώς δικαίωμα να χαρούν ένα ακόμα παιχνίδι, αλλά ως φαβορί –μετά τις επιτυχίες τους– είναι υποχρεωμένοι να το κερδίσουν και μάλιστα με την απαιτούμενη διαφορά (5 πόντους), ώστε να κάνουν ένα μεγάλο βήμα για την κατάκτηση της πρώτης θέσης.

Τέσσερις παίκτες του Ολυμπιακού (Σχορτσιανίτης, Βασιλόπουλος, Σεϊμπούτις, Πρίντεζης) είναι παιδιά και δεν έχουν συνηθίσει να σηκώνουν τέτοια βάρη. Ηδη φέτος έχουν κάνει πολύ περισσότερα απ' όσα θα περίμενε και ο πιο αισιόδοξος λάτρης του ταλέντου τους, γι' αυτό απαιτείται μεγάλη προσοχή. Δεν πρέπει να αισθανθούν ότι το ματς με την Μπαρτσελόνα είναι διαφορετικό από τα προηγούμενα, δεν πρέπει ούτε καν να υποψιαστούν ότι τελικά η όλη τους προσπάθεια ενδέχεται να στεφθεί με αποτυχία, αν έτσι όπως οι ίδιοι έφεραν τα πράγματα δεν κερδίσουν την πρώτη θέση και το πλεονέκτημα έδρας στα πλέι οφ.

Αν ο Ολυμπιακός ξεπεράσει τον παραπάνω κίνδυνο, νομίζω ότι έχει όλες τις δυνατότητες να πάρει αυτό που θέλει από την Μπαρτσελόνα. Γιατί η «βασίλισσα της Καταλωνίας» μπορεί να υπερέχει σε ονόματα και προσωπικότητες παικτών, αλλά ο Ολυμπιακός είναι καλύτερα δομημένος ως ομάδα, διαθέτει μεγαλύτερη σκληράδα και υπό προϋποθέσεις μπορεί να βάλει την μπάλα μέσα στην αντίπαλη ρακέτα και να κάνει πάρτι όμοιο με εκείνο εναντίον της Ζαλγκίρις.

Η Μπάρτσα, όπως και στο πρώτο ματς, θα βασιστεί στις επιθετικές αρετές του Ναβάρο, του Μπαζίλε, του Κακιούζη -ίσως και του Σαμόν Γουίλιαμς, ο οποίος δεν φάνηκε στη Βαρκελώνη. Όλοι αυτοί συνήθως δρουν από την περιφέρεια, κάτι που καθιστά την τύχη της Μπαρτσελόνα εξαρτημένη από το περιφερειακό σουτ. Τίποτε ανασφαλέστερο και μάλιστα σε ένα εκτός έδρας παιχνίδι...

Τι χρειάζεται, λοιπόν, ο Ολυμπιακός; Μα εκείνη την εξωτερική απειλή που δεν θα επιτρέπει στην Μπαρτσελόνα να ματσάρει στο μαρκάρισμα του Σχορτσιανίτη, ώστε να μπορέσει να πάει η μπάλα σ' αυτόν για να σαρώσει κάτι τύπους σαν τον Φούτσκα, τον Τρίας και τον Μαρκονάτο...

Για σκεφτείτε αν έρθουν όλα καλά τι έχει να γίνει με δύο ελληνικές ομάδες (και μάλιστα τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό) να παίζουν στα πλέι οφ της Ευρωλίγκας! Το μπάσκετ θα κερδίσει και πάλι πόντους, από ένα ποδόσφαιρο που εδώ και μήνες απέχει από το ευρωπαϊκό προσκήνιο και παράλληλα δεν προσφέρει καμία απολύτως συγκίνηση για την ανάδειξη του πρωταθλητή.