Ο Σόλιντ τρέχει στο δικό του πρωτάθλημα (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Το τοπίο στη Θράκη έχει φυσική ομορφιά που κόβει την ανάσα. Το θυμάμαι απ' τα χρόνια που ανέβαινα στην Ξάνθη για τις μεταδόσεις των αγώνων, και μ' άρεσε να μένω (έξω απ' την πόλη, στον δρόμο προς την Κομοτηνή) στο Πόρτο Λάγος. Να ξυπνάς το πρωί, ν' αφήνεις το μάτι να ταξιδεύει ως το τέλος του ορίζοντα, και να δοξάζεις Οποιον ευλόγησε τον τόπο. Να σου φτιάχνει η μέρα, πριν καν ξεκινήσει να συμβαίνει το οτιδήποτε.

Μιλώντας για τουρισμο στη Θράκη, δεν ξέρω πού συνηθίζει να καταλύει ο Ολυμπιακός. Ο Σόλιντ, πάντως, στην πρες κόνφερανς το Σάββατο δεν έμοιαζε ακριβώς εκστασιασμένος με τη γοητεία του τοπίου. Τουρίστες, λοιπόν; 'Η «μας έλειπε μόνο το γκολ», όπως είπε ο Ανατολάκης, δίπλα στον Σόλιντ, για τον Σόλιντ, αμέσως μετά τον Σόλιντ; Διότι, συνήθως, στους ποδοσφαιριστές-τουρίστες λείπουν πολύ περισσότερα από «μόνο το γκολ».

Ο παικτησ εχει την έμφυτη τάση του εξωραϊσμού. Της δικαιολογίας. Φαίνεται, ακόμη και στην κρατούσα ορολογία. Οπου η αποτυχία (στην περίφημη «γλώσσα του ποδοσφαίρου») έχει κατοχυρωθεί να μετονομάζεται, με την αφαίρεση των δύο ενοχλητικών («π» και του «ο») γραμμάτων, σε ατυχία. Ατυχο αποτέλεσμα, άτυχη στιγμή, άτυχο ματς, άτυχη βραδιά. Ελάχιστοι είναι που δεν φοβούνται να πουν αποτυχημένο αποτέλεσμα, στιγμή αποτυχίας, αποτυχημένο ματς, βραδιά αποτυχίας.

Ο προπονητής παλι, καμιά φορά, φτάνει στην άλλη άκρη. Είναι η εύλογη διάσταση, όταν ο κόουτς προσεγγίζει μαξιμαλιστικά το (ίδιο) επικείμενο παιγνίδι που οι παίκτες το προσεγγίζουν, απεναντίας, μινιμαλιστικά. Ο Ολυμπιακός ηττήθηκε:

• Πρωτον, διοτι... νίκησε η Ξάνθη. Δηλαδή αυτή που ήταν, είναι και διαθέτει τις βάσεις για να είναι πάντοτε (υπεράνω των προσώπων, προπονητών και ποδοσφαιριστών) καλή ομάδα. Ιδίως, πολύ καλή γηπεδούχος ομάδα.
• Δευτερον, διοτι δεν γίνεται, ο Ολυμπιακός, όπως και ο καθένας, να νικά εσαεί.

Με τον τιτλο στην τσέπη από νωρίς, έρχεται εκείνη η στιγμή που όλα τα κίνητρα (και όλα τα τρικ που επινοούν κίνητρα) σώνονται. Στερεύουν. Αντε μία, με τις επιταγές του προέδρου. Αντε δύο, με τα εξτρά ρεπό-μπόνους του προπονητή. Αντε τρεις, με τα ρεκόρ. Αντε κι άλλη μία, με τα έξυπνα λογύδρια... τι θα διηγούνται (οι σημερινοί, όταν γεράσουν) στα εγγόνια τους. Κάποτε, η λίστα με τα νοητικά κόλπα εξαντλείται. Αυτό έγινε.

Λαπαδιασε το κινητρο. Η αντιδιαστολή με το πρόσφατο ματς Κυπέλλου, και τότε Ξάνθη-Ολυμπιακός, αλλά με τον Ολυμπιακό να «θέλει» τον αγώνα, έρχεται προφανής. Είναι η, πριν από τέσσερα χρόνια, ιστορία των δύο τελικών Ολυμπιακού-ΑΕΚ, πρωταθλήματος και Κυπέλλου, σε δύο διαδοχικά Σάββατα στο Μαρούσι. Στον πρώτο, το «κόκκινο» κίνητρο έκαιγε. Στον δεύτερο, όχι και τόσο. Είχε γίνει, μετά την επιτυχία στον πρώτο, χλιαρό.
Τιποτα το αφυσικο. Εδώ, με το +12, λαπάδιασε το μαχητικό φρόνημα του κυρ Σάββα (Θεοδωρίδη). Πόσο καιρό έχει ν' ακουστεί ότι πήγε στην κλήρωση των διαιτητών; Οτι έκανε δηλώσεις για το επόμενο («δύσκολο») ή το μεθεπόμενο («εύκολο») ματς; Πόσον καιρό έχει να πει στους αντίπαλους, για να τους κουρντίσει, «να σας δω αν θα παίξετε έτσι και με τον Παναθηναϊκό».

Προσ τι, τοτε, η υπερβολή του Σόλιντ; Ο μαξιμαλισμός, σημειώσαμε ήδη. Το κίνητρο του Νορβηγού παραμένει φλογερό. Δεν είναι το πρωτάθλημα. Είναι το πρωτάθλημα (και, εννοείται, το Κύπελλο) με τρόπο πιο πειστικό από ποτέ. Με αριθμούς πιο επιβλητικούς και θεαματικούς από ποτέ. Ειδάλλως, πώς να κάνει τη διαφορά, όταν το πρωτάθλημα την τελευταία δεκαετία το πήραν άπαντες, πλην Αλέφαντου, οι προπονητές του Ολυμπιακού;

Ο Ολυμπιακοσ μετέχει στο πρωτάθλημα Α' Εθνικής. Το έχει, κιόλας, κατακτήσει απ' τον Φεβρουάριο. Ο Σόλιντ τρέχει στη δική του κούρσα. Περνώντας τη γραμμή τερματισμού τον Μάιο με το γκάζι σανιδωμένο, δεν παίρνει ακόμη ένα τρόπαιο. Εδραιώνει τη θέση του. Απέναντι στον πρόεδρο. Στους φαν. Στον Τύπο.