Η υποκρισία μιας απαίτησης (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Μέχρι τον 19ο αιώνα, η συνταξιοδότηση υπήρχε μόνο για ειδικές κατηγορίες ανθρώπων που είχαν προσφέρει «υπεράνω καθήκοντος» στην πατρίδα. Από τις ανώτερες τάξεις, συνήθως δινόταν σε υπουργούς ή στρατηγούς και στις λαϊκότερες σε στρατιώτες που είχαν μετάσχει σε μία σημαντική και νικηφόρα εκστρατεία. Για παράδειγμα, στην Αγγλία υπήρχε σπίτι συνταξιούχων στρατιωτών στο Τσέλσι, οι τρόφιμοί του ονομάζονταν Chelsea pentioners και φορούσαν μία μπλε σκούρα στολή. Εκτός του φαγητού και του ύπνου, οι συνταξιούχοι του Τσέλσι, αν ήθελαν να έχουν ένα επιπλέον εισόδημα σε χρήμα, δούλευαν ως πορτιέρηδες ή κλητήρες σε μουσεία και δημόσιες υπηρεσίες. Όποιος έχει πάει στο Λονδίνο σε μουσείο, πιθανότατα θυμάται τους ηλικιωμένους και κατά κανόνα λιπόσαρκους πορτιέρηδες στις εισόδους. Να προστεθεί ότι οι άνθρωποι κάνουν κανονικό οκτάωρο και δεν κοροϊδεύουν την κοινωνία. Στις υπόλοιπες κατηγορίες εργαζομένων, όταν κάποιος μεγάλωνε και δεν μπορούσε να δουλεύει ήλπιζε ότι θα τον φροντίσουν οι δικοί του. Διαφορετικά, στη γωνία του δρόμου με απλωμένο το χέρι να κάνει τον ζητιάνο.

Η μεγάλη αλλαγή έγινε τον 19ο αιώνα, όταν διάφορες κατηγορίες εργαζομένων αποφάσισαν να διαθέτουν ένα μέρος από το εισόδημά τους για να σχηματιστεί ένα ταμείο που θα τους έδινε σύνταξη, όταν πλέον δεν θα μπορούσαν να δουλεύουν. Με τον μέσο όρο ζωής κάτω από τα εξήντα και με τα βαριά επαγγέλματα, όπως του ανθρακωρύχου, να έχουν μέσο όρο προσδόκιμης ζωής κάτω των 50, η ηλικία συνταξιοδότησης ορίστηκε ανάλογα.

Σήμερα, ο μέσος όρος ζωής έχει αλλάξει καταλυτικά. «Κρίμα τον άνθρωπο, που πέθανε μικρός», είναι η συνηθισμένη φράση για όποιον πεθαίνει κάτω από τα 70. Επίσης, στα περισσότερα από τα βαριά επαγγέλματα η τεχνολογία έχει υποκαταστήσει τη δύναμη. Τη δεκαετία του '50 οι οικοδόμοι ανέβαιναν με το ζεμπίλι τρία πατώματα, περπατώντας σε δοκάρια. Σήμερα είναι αμφίβολο αν υπάρχει οικοδόμος να ξέρει τι είναι το ζεμπίλι.

Όλα τα προαναφερόμενα ήρθαν στο μυαλό με τη συζήτηση που γίνεται για την άνοδο των ορίων συνταξιοδότησης. Το ζητούμενο είναι να ορίσουμε τι σημαίνει σύνταξη. Λεφτά που παίρνει ένας εργαζόμενος που δεν μπορεί να δουλέψει άλλο ή λεφτά που παίρνει κάποιος αυτομάτως, γιατί έφτασε σε μια ορισμένη ηλικία; Και οι δύο απόψεις είναι σεβαστές. Το μόνο που δεν είναι σεβαστό είναι η υποκρισία της απαίτησης χρηματοδότησης της ζωής πενηντάρηδων, που βγαίνουν στη σύνταξη επειδή η ηλικία είχε ορισθεί την εποχή που στα 40 σε φώναζαν «μπάρμπα» και στα 50 «παππού». Το να ζητάς από τους άλλους να σε τρέφουν, ενώ μπορείς από μόνος σου να τραφείς, είναι όχι μόνο δείγμα παραίτησης από τη ζωή, αλλά και αναξιοπρέπειας.

Τα δόντια του Ροναλντίνιο άρχισαν να κροταλίζουν από τα νεύρα. «Αχρηστοι τραπεζίτες...», μουρμούρισε. «Εβαλα πέντε εκατομμύρια ευρώ για τα πρώτα έξοδα του Αρη και αυτοί κάπου θα πήγαν και τα έπαιξαν στο χρηματιστήριο. Θα βάλω αμέσως άλλα πέντε μήπως και ο Φερνάντο Σανχούρχο ανησυχήσει ότι στον Αρη μπορεί να μην έχουν λεφτά». Ο Ροναλντίνιο συνέχισε να διαβάζει το ρεπορτάζ του Αρεως. «Ρε gayρά Μωυσιάδη, πας και λουφάρεις στην προπόνηση», μούγκρισε ο Ροναλντίνιο, που έχει αρχίσει να μιλάει σαν τον Αναστόπουλο. «Αντε, ρε, να κατέβω στην Πάτρα να τους πάρω το "διπλό" και να την ανεβάσω την ομάδα μαρς». Ο Ροναλντίνιο σηκώθηκε από το πρωινό του για να πάει στην προπόνηση του Ράικαρντ. Εφτασε στο «Καμπ Νου» καθυστερημένος. «Sorry, coach Frank», είπε στον Ράικαρντ, «αλλά στη διαδρομή είπα να σταματήσω να βάλω ένα ακόμα εκατομμύριο ευρώ για τον Αρη. Και μια που το έφερε η κουβέντα... coach, θα ενδιαφερόσουν να δουλέψεις σε μια ελληνική ομάδα με θερμό κοινό;».

Την ίδια στιγμή, στο μακρινό Σίδνεϊ, μια κυρία έψαχνε τις ντουλάπες του σπιτιού της. «Guss, μπορεί να νομίζεις ότι θυμάσαι πού την έβαλες, αλλά εγώ περούκα με ράστα μαλλί δεν θυμάμαι να έχω δει στο σπίτι...». «Κάρολ, μα το πρώτο μου εγγόνι. Είχα μία περούκα ολόιδια με το μαλλί του Μάρλεϊ. Και, αγάπη μου, δεν θα σε έβαζα στη φασαρία να ψάχνεις, μέρες που είναι, αν δεν είχαμε το ματς της Κυριακής. Παίζουμε με τον Αρη, κάποιος μου είπε ότι έρχεται στην Πάτρα ο Ροναλντίνιο και αν νομίζει ότι θα με ψαρώσει με τα μαλλιά του, είναι γελασμένος».

Την ίδια στιγμή, ο ζωντανός θρύλος της ΑΕΚ Κώστας Νεστορίδης έσπρωχνε τα ρούχα στο τσαντάκι με το έμβλημα «Μαρόπουλος Σπορ». «Αν νομίζουν ότι μπορούν να με προσβάλουν και να μου ζητούν να αλλάξω θέση, είναι γελασμένοι. Πάω στην Πάτρα να δω την Πανάχα να παίζει με τον Αρη και ο Κοντός ας κάτσει στο ΟΑΚΑ να δει τον Ακράτητο με τους πέντε χιλιάδες του».

«Νιε πα νιε μάι, Γιάννης. Τι είναι αυτά τα 300 χιλιάρικα για αμοιβές Αιγύπτιων μάνατζερ. Τριακόσια χιλιάρικα, ρε Γιάννη, για έναν πιτσιρικά 19 ετών και για τον άλλο, τον αμυντικό των Judas Priest. Πώς τον λένε, μωρέ... Αυτόν τον Μέγκαχεντ, που ακούς το όνομά του και περιμένεις να δεις συγκρότημα heavy metal». Ο Γιάννης Γούμενος είχε αρχίσει να βαριέται. «Αυτά είναι τα βιβλία, Βαγγέλη, και αν θέλεις να αγοράσεις την ομάδα, έχει καλώς. Και κάνε μου μια χάρη. Σταμάτα να μιλάς ρωσικά όταν είμαστε οι δυο μας». Η διαπραγμάτευση του Γούμενου και του Μυτιληναίου είχε φτάσει σε αδιέξοδο. Ο Μυτιληναίος προσπάθησε να ψαρώσει τον Γούμενο με ένα σλόγκαν της χρυσής εποχής του χρηματιστηρίου. «Πάρε, Θανάση και Βαγγέλη. Για τα παιδιά σου». «Ρε Βαγγέλη, σε παρακαλώ. Από την ίδια πιάτσα είμαστε», είπε ο Γούμενος. Ο Γούμενος είχε μπαφιάσει να τον κυνηγούν. Μια μικρή εκδρομή στην Πάτρα θα ήταν ό,τι πρέπει για τα τσιτωμένα νεύρα του.

Συμπέρασμα; Οποιος μετράει στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, το Σάββατο στις 4 το απόγευμα θα βρίσκεται στην Πάτρα για το ματς της χρονιάς ανάμεσα στην Παναχαϊκή και τον Αρη.

Οσοι όμως δεν βρουν εισιτήρια, υπάρχει άλλο ματς την Κυριακή. Το ΟΦΗ-Πανιώνιος, που κανένας δεν μπορεί να καταλάβει τι γίνεται στο παρασκήνιο. Στον Πανιώνιο λένε ότι οι Κρητικοί δεν πρέπει να μιλούν, αφού υπάρχουν και υποχρεώσεις, όταν το 2001 στη Νέα Σμύρνη είχαν παίξει με τα δεύτερα σε μία από τις αξέχαστες ομορφιές του ποδοσφαίρου και πανηγύρισαν την ήττα με 2-0. Από την άλλη, πρόπερσι είχε γίνει ένα ματς στο Ηράκλειο που έβρεχε κλοτσιές. Για να μην το τραβήξουμε, όμως, ο λογαριασμός σε ομορφιές ανάμεσα στις δύο ομάδες είναι τόσο μακρύς, που για να μετρήσεις τις εξυπηρετήσεις χρειάζεσαι κομπιουτεράκι. Και στη θέση που βρίσκονται οι δύο ομάδες, δεν σηκώνει εξυπηρετήσεις. Η στρατηγική πάντως είναι σαφής. Ο ΟΦΗ θα πάει το ματς στον τσαμπουκά, ο Πανιώνιος ελπίζει σε έναν δεύτερο Πορφύρη και αντί να δούμε τέτοια τιτανομαχία, θα παρακολουθούμε το ΑΕΚ-Ακράτητος για να έχουμε εντύπωση από πρώτο χέρι αν ο Σάντος θα έχει δίκιο που διάλεξε τον Τσάνκο ή τον Κυριακίδη.

Το Μέγα Επαθλο Παρολί θα παιχθεί στο ματς του Αιγάλεω με τον Ακράτητο. Είναι το ιδανικό ματς για τον Κοκαλιάρη για να εφαρμόσει το αγαπημένο του σύστημα «Ζυγά, μονά, μονόζυγα». Αν το Αιγάλεω χάσει, θα είναι «μην το ξεχάσετε ότι εμείς σας βοηθήσαμε να μείνετε στην κατηγορία». Αν κερδίσει, η εξυπηρέτηση θα πουληθεί στους άλλους ενδιαφερόμενους: «είδατε που το χτυπήσαμε το ματς και ο αγώνας στην ουρά συνεχίζεται;».

Ο πυρετός της διαιτησίας έχει πιάσει πάντως όλους τους παράγοντες. Στο Jimmy's της Βαλαωρίτου πριν από το ματς του Ακράτητου με τη Λάρισα ο Big και ο Small Mac απολάμβαναν το εσπρεσάκι τους. «Πώς τη βλέπεις τη διαιτησία, Small;», ρώτησε ο Big Mac. «Δεν σε βλέπω να παίρνεις ούτε πλάγιο άουτ», απάντησε ο Small. Ο Big Mac άρπαξε το κινητό και πήρε το νούμερο του Κατάπτυστου. Καμία απάντηση. Ο Big Mac πήρε στο γραφείο. «Βιβή, δώσε μου τον Βασίλη». «Αχ, κύριε Μάκη. Ο πρόεδρος βγήκε πριν από λίγο». Ο Μάκαρος έκλεισε το τηλέφωνο, αλλά ήταν μπουρινιασμένος. Γύρισε σε έναν φίλο του που καθόταν δίπλα. «Αγαπούλα μου, κάνε μου μια χάρη. Θα πάρω ένα τηλέφωνο και εσύ θέλω να πεις ότι είσαι από την Εθνική Τράπεζα και θέλεις τον πρόεδρο».

Οταν ακούστηκε η μαγική λέξη «Εθνική», η Βιβή πήδηξε στον αέρα. «Να σας συνδέσω αμέσως». Ο Big Mac πήρε το κινητό από τα χέρια του φίλου του. «Ελα, αγαπούλα μου Βασιλάκη. Μου κρύβεσαι; Οταν σε ζητάω εγώ, δεν βγαίνεις. Οταν σε ζητάει η Εθνική, βγαίνεις με τη μία. Την επόμενη φορά που θα μου κρυφτείς, θα σε πάρω τηλέφωνο στο κινητό του Αχιλλέα, που από το πρωί μέχρι το βράδυ είσαστε μαζί».