Για μια χαμένη υπόθεση (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

«Τα πήρα» λίγο χθες στο ράδιο και ζητάω συγγνώμη γιατί δεν πιστεύω ότι προσωπικές σκέψεις ή απόψεις πρέπει να εκφράζονται με αυτόν τον τρόπο. Παραφέρθηκα και ως εκ τούτου χάνω το όποιο δίκιο μου. Το ξέσπασμα πάντως στάθηκε αιτία για να μου στείλουν στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο λογιών λογιών επιστολές, μερικές από τις οποίες θέλω να δημοσιεύσω σήμερα. Είναι επιστολές που δείχνουν και τη δυσκολία της δουλειάς που κάνουμε και τη δικαίωσή της. Και είναι και πολύ καλογραμμένες.

Για να μην υπάρξει παρεξήγηση, το θέμα δεν είναι ο Ζωγράφος ή η Λάρισα, ο Ολυμπιακός κ.λπ. Οι περισσότερες επιστολές είναι επί προσωπικού. Μερικά από τα ονοματεπώμυμα μπορεί να είναι και λάθος, γιατί υπήρξαν ανυπόγραφα mail. Απλώς ονομαστικοποίησα τις ηλεκτρονικές διευθύνσεις.

Παχυδερμισμός

Μου γράφει ο Βασίλης Αρμένης: «(…)Το μόνο πράγμα που πραγματικά μου κάνει εντύπωση είναι η επιμονή σου σε μια υπόθεση που το ξέρεις πρώτος εσύ ότι είναι χαμένη. Ως ακροατής και αναγνώστης σου, έχω καταλάβει ότι είσαι ο τελευταίος που θα είχε πρόβλημα να κλείσει τη σελίδα ή να γεμίσει το δίωρο της εκπομπής. Βάζω στοίχημα ότι θα μπορούσες να μιλάς δύο ώρες εξηγώντας πώς ο Σόλιντ διαχειρίσθηκε το αριθμητικό μειονέκτημα. Είμαι βέβαιος ότι θα μπορούσες να εξηγήσεις γιατί η Λάρισα έκανε πιο πολλές φάσεις όταν έμεινε κι αυτή με δέκα. Δεν έχεις κανένα πρόβλημα. Κι όμως, φθείρεσαι μπλέκοντας με ανύπαρκτα ανθρωπάκια κι αγωνίζεσαι μόνος σου για μια χαμένη υπόθεση. Αφού αυτό το ποδόσφαιρο θέλουν, ρε Αντώνη, τι ψάχνεις; (…). Κανονικά, σε μια πολιτισμένη χώρα, πρόεδρος της ΕΠΟ που γυρνάει με Κύπελλο πρωταθλητή Ευρώπης και γιουχαΐζεται από πεντακόσιους χιλιάδες ανθρώπους θα πήγαινε σπίτι του. Εδώ ο παχυδερμισμός είναι τρόπος ζωής. Οταν κάνουν όλοι αυτοί δημόσιες σχέσεις στις σουίτες, τι περιμένεις από τους Ζωγράφους; Γράψ' τους κι ασχολήσου με το ποδόσφαιρο που ξέρεις καλά».

Διπλανός

Επισημαίνει ο Νίκος Μπαλίδης: «Το ζήτημα δεν είναι η κριτική, αλλά ο λόγος που αυτή γίνεται. Αν γίνεται για να αλλάξουν αντιλήψεις και νοοτροπίες, συγγνώμη, φίλε μου, αλλά πρέπει να σου πω ότι είσαι βαθιά νυχτωμένος, γιατί δεν θα αλλάξει τίποτα. Χθες, όταν ο Ζωγράφος έδωσε το πέναλτι, ο διπλανός μου στο Καραϊσκάκη πανηγύριζε σαν να έχει μπει γκολ. Οταν κάποιος τόλμησε να πει ότι "δεν υπήρχε τίποτα στη φάση", του είπε "καλύτερα"! Δέκα χρόνια πριν θα ντρεπόμασταν με τη συμπεριφορά του συγκεκριμένου. Θα λέγαμε δεν είναι Ολυμπιακός, να σηκωθεί να φύγει από εδώ και να πάει να βλέπει ομάδες που γουστάρουν να τις αβαντάρουν. Τώρα σχεδόν όλοι βλέπουν αυτή την αντίδραση φυσιολογική. Δυστυχώς όσο πιο πολύ αβαντάρεται μια ομάδα τόσο περισσότερο κακομαθαίνει».

Φταίτε

Τονίζει ο Γιώργος Καραλιόπουλος: «Ο κόσμος είναι πλέον φρικαρισμένος, ποτισμένος αθλιότητες. Εχεις δίκιο, η διαιτησία έχει γίνει πολιτική θέση, αλλά σε αυτό φταίτε πολύ κι εσείς οι δημοσιογράφοι. Στην αποβολή του Σούρερ κάποιος δίπλα μου έβριζε τον Λιράκη, λέγοντάς του ότι έστησε τον διαιτητή μέσα στο Καραϊσκάκη -να τρελαίνεσαι! Αν αύριο ένας διαιτητής αδικήσει τον Ολυμπιακό, ο κόσμος του θα μπει μέσα πιστεύοντας ότι αλλάξανε τα κόζια».

Πέναλτι

Διαφορετική είναι η τοποθέτηση του Αντρέα Σταματόπουλου: «Δεν καταλαβαίνω πραγματικά γιατί ένας διαιτητής πρέπει να αδικήσει τον Ολυμπιακό. Για να χαρείτε όλοι εσείς οι αντιολυμπιακοί; Πού ήσασταν εσείς όταν μια φορά έδιναν τρία πέναλτι στον Παναθηναϊκό μέχρι να προκριθεί στο Κύπελλο; Ο Ολυμπιακός πληρώνει τα περισσότερα λεφτά για παίκτες, έχει το καλύτερο γήπεδο, τους περισσότερους φιλάθλους και πρέπει να παίρνει και τα πρωταθλήματα και τα Κύπελλα. Οποιος δεν γουστάρει ας ασχοληθεί με άλλα. Και να ξέρεις και κάτι άλλο. Αν γίνει κανένα λάθος και αδικηθεί η ομάδα, εσείς θα το φάτε το ξύλο πρώτα και μετά οι διαιτητές. Σ’ το λέω φιλικά, γιατί σε διαβάζω. Δεν γυρίζει πίσω το ποτάμι της ιστορίας ό,τι και να λέτε».

Αληταράδες

Στο ίδιο μήκος κύματος είναι και η τοποθέτηση του Γρηγόρη Βορειάδη: «Οσα λεφτά πήρατε, πήρατε, λαμόγια. Γουστάρουμε, ρε, να τα δίνουμε για την προστασία της ομάδας, σ' εσάς δεν θα δώσουμε φράγκο. Κι ο διαιτητής χθες ένα μόνο λάθος έκανε: κακώς απέβαλε τον Σούρερ. Ποια είναι η Λάρισα δηλαδή που θα αφήσει τον Ολυμπιακό με δέκα παίκτες; Η Ρεάλ; Κι εσύ ειδικά τις νύχτες εκεί που περπατάς να προσέχεις. Που θέλετε και 50-50, αληταράδες –άκου ίσα κι όμοια ο Ολυμπιακός με τη Λάρισα».

Κοράκι

Δημοσιεύω ενδεικτικά mail από τα πολλά που μου έστειλαν για να πάρετε μια ιδέα. Ο Γιάννης Ευσταθίου μου γράφει: «Δεν με ρωτήσανε ποτέ αν θέλω να ασχολούνται με τους διαιτητές. Θα ήθελα την επόμενη φορά που θα γίνει ψηφοφορία μεταξύ των μελών να κατεβάσει ο καθένας κι ένα πρόγραμμα για να ξέρουμε τι ψηφίζουμε. Να λέει, για παράδειγμα, ο Σάββας ψηφίστε με γιατί μπορώ να προστατέψω την ομάδα καλύτερα από τον Αρη. Να ξέρουμε τι μας περιμένει από πριν και να μη στενοχωριόμαστε όταν ένα κοράκι μας εκθέτει. Δεν νομίζω ότι είναι άσχημη ιδέα. Τι λες;».

Μίμηση

Ο Κώστας Ιωάννου με ρωτάει το εξής: «Πριν από λίγο καιρό είχες γράψει ότι όλοι μιμούνται τις πρακτικές του Κόκκαλη. Αν όμως αυτός μιμείται ή μιμήθηκε τις πρακτικές του Βαρδινογιάννη υπάρχει πρόβλημα. Μήπως τελικά, ρε Αντώνη, γίναμε όλοι Παναθηναϊκοί;».

Λάθος

Τέλος, ο Χρήστος από τον Πειραιά συνοψίζει το θέμα ως εξής: «Κάθε φορά που σ’ ακούω σκέφτομαι ότι δεν μεγαλώσαμε λάθος. Οταν τσακώνομαι με φίλους μου για κάτι που έχεις πει, τους λέω ότι ο Καρπετόπουλος ανήκει σε άλλες εποχές και πιστεύει σε ένα ποδόσφαιρο που δεν υπάρχει. Μόνο που εκείνο το ποδόσφαιρο που αυτός θυμάται γιατί το αγάπησε ήταν καλύτερο από το τωρινό που δεν γουστάρει κανένας μας. Συνέχισε να μας θυμίζεις ποιοι ήμασταν».

«Σιριάνα»

Η καλύτερη ταινία που είδα τις τελευταίες μέρες είναι η «Σιριάνα». Ψάχνω και το σχετικό βιβλίο πάνω στο οποίο βασίστηκε, για να διαβάσω ακόμα πιο πολλές λεπτομέρειες. Γιατί η «Σιριάνα» έχει πολλές λεπτομέρειες: λεπτομέρειες που αφορούν στη δράση των Αμερικανών πρακτόρων στη Μέση Ανατολή, λεπτομέρειες που αφορούν στον τρόπο σκέψης των Αράβων εμίρηδων, λεπτομέρειες που αφορούν στη δράση της Χεζμπολάχ, τη στελέχωσή της, την ύπαρξή της. Η «Σιριάνα» είναι ένα ψηφιδωτό, ένα μωσαϊκό από λεπτομέρειες, ένα τεράστιο παζλ: χρειάζεται να βάλεις όλα τα κομμάτια στη θέση τους για να δεις πίσω τους ότι δεν υπάρχει μόνο η Αμερική του Τζορτζ Μπους, αλλά υπάρχει και μια Αμερική με δημοκρατική ψυχή, αξιολάτρευτη.

Η «Σιριάνα» είναι η πιο αντιαμερικανική ταινία όλων των εποχών, διότι είναι φτιαγμένη πολύ αμερικανικά από Αμερικανούς με συνείδηση. Νομίζω ότι σε ελάχιστες χώρες του κόσμου θα μπορούσε να γυριστεί μια τέτοιου είδους ταινία –ακριβώς γιατί η δημοκρατική συνείδηση είναι δύσκολη υπόθεση. Μην μπλέκετε τη συνείδηση με την πρακτική, τη δημοκρατικότητα με τη δημοκρατία. Αλλο πράγμα είναι το σύστημα οργάνωσης του πολιτεύματος ή ο σεβασμός στην ελευθερία του λόγου κι άλλο η ψυχή: το να τολμάς να κριτικάρεις τις πρακτικές της χώρας σου, όταν μάλιστα αυτή έχει πέσει θύμα ενός από τα μεγαλύτερα τρομοκρατικά χτυπήματα όλων των εποχών, δείχνει ένα αληθινό μεγαλείο ψυχής που ελάχιστοι έχουν. Οι Αμερικανοί –προς Θεού όχι όλοι κι όχι σίγουρα οι κυβερνώντες– αυτό το έχουν: δείτε τη «Σιριάνα» και θα με καταλάβετε.

Αν στην Ελλάδα είχε γυριστεί μια ταινία με θέμα τη δράση Ελλήνων πρακτόρων στα Βαλκάνια, με ταυτόχρονες αναφορές στις δυσκολίες της τουρκικής μειονότητας ή στην καταπίεση οικονομικών μεταναστών, θα είχε ξεσηκωθεί το σύμπαν! Ακόμα θυμάμαι τι είχε τραβήξει ο Αγγελόπουλος όταν στο «Μετέωρο Βήμα του Πελαργού» είχε τολμήσει να υπαινιχθεί την κατάργηση των συνόρων στη λογική της κοινής μοίρας των φτωχών.

Θα πει κάποιος ότι η «Σιριάνα» είναι κάτι σαν άλλοθι –ίσως. Σίγουρα δεν είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα των σύγχρονων αμερικανικών αντιλήψεων και σίγουρα δεν είναι πολλοί αυτοί που συμφωνούν με το πνεύμα των δημιουργών της –όμως το ζητούμενο δεν είναι το πνεύμα, αλλά το θάρρος: οι Αμερικανοί στέκονται επικριτικά και θαρραλέα απέναντι στην ευθύνη της πολιτικής τους και βραβεύουν με Οσκαρ τη δύσκολη «Σιριάνα», ενθαρρύνοντας ουσιαστικά τους δημιουργούς της να πάνε και πιο μακριά. Και το σπουδαιότερο, δεν επιδιώκουν καμία απολύτως συγγνώμη. Απλώς ντρέπονται.