Αυτός που προηγείται, μειονεκτεί (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Πριν από κάποια χρόνια συζητούσα με έναν Άγγλο προπονητή του δρόμου αντοχής. «Αυτό που επαναλαμβάνω στους αθλητές μου είναι ότι όταν νιώθουν κουρασμένοι, βρίσκονται στη δεύτερη θέση και σκέφτονται να εγκαταλείψουν το κυνήγι του πρώτου, να βάζουν τον εαυτό τους στη θέση του άλλου. Να σκέφτονται ότι αυτός που πάει μπροστά μπορεί να νιώθει περισσότερο κουρασμένος από τους ίδιους, χωρίς αυτοί να έχουν τη δυνατότητα να το ξέρουν. Και να γνωρίζουν ένα πράγμα: αυτός που νιώθει στην πλάτη του την ανάσα του δεύτερου βρίσκεται σε μειονεκτική θέση ψυχολογικά. Τη στιγμή που θα τον φτάσουν θα τα παρατήσει». Δεν ξέρω αν το ίδιο λέει στους παίκτες του Παναθηναϊκού ο Αλμπέρτο Μαλεζάνι, αλλά όσο βρίσκονται στη δεύτερη θέση, όσο προσπερνούν τα εμπόδια, όσο οι παίκτες της ΑΕΚ ακούν από το τρανζιστοράκι ότι ο Παναθηναϊκός νίκησε με την ψυχή στο στόμα σε ένα ακόμα ματς, τόσο η πίεση περνάει στους αντιπάλους.

Από το πρώτο λεπτό το ματς της Καλαμαριάς έδειχνε ότι θα κριθεί σε προσωπική μονομαχία και ότι η φάση δεν θα έχει καμία σχέση με την τέχνη. Καλαμαριά και Παναθηναϊκός είχαν την ίδια στρατηγική. Να μην αφήνουν πάνω από μισό δευτερόλεπτο σκέψης στον χαφ ή στον επιθετικό που η μπάλα έφτανε στα πόδια του. Οι αμυντικοί της Καλαμαριάς υπερείχαν στις φάσεις που η μπάλα πήγαινε σε πόδι επιθετικού του Παναθηναϊκού χαμηλά, παίρνοντας το ρίσκο να βγουν πρώτοι στην μπάλα, με τη βεβαιότητα ότι αν την έχαναν κάποιος συμπαίκτης θα τους κάλυπτε. Οι αμυντικοί του Παναθηναϊκού υπερείχαν στον αέρα χάρη στον Γιάννη Γκούμα, που, εκτός του ότι βρίσκεται σε φοβερή φόρμα, έχει αναπτύξει μια τεχνική την οποία χρησιμοποιούν κυρίως οι Αργεντινοί στόπερ. Όταν περιμένει την μπάλα με τον επιθετικό να τον έχει βάλει πλάτη, ο Γκούμας κολλάει πάνω του. Δέκατα του δευτερολέπτου πριν σηκωθούν και οι δύο για την κεφαλιά, ο Γκούμας δίνει ένα ελαφρύ σπρώξιμο με το στήθος στην πλάτη του αντιπάλου. Εάν ο αντίπαλος έχει ισιώσει το σώμα πριν από την κεφαλιά, από το σπρώξιμο πηγαίνει μπροστά και δεν έχει καμία τύχη. Εάν σκύψει κάνοντας σκαμνάκι, ο Γκούμας παίρνει την κεφαλιά περνώντας το σώμα από πάνω του. Οτιδήποτε πήγαινε ψηλά προς την περιοχή του Παναθηναϊκού, επέστρεφε από το κεφάλι του αρχηγού του.

Οτιδήποτε πήγαινε χαμηλά, πήγαινε αριστερά, με την ελπίδα ότι ο Χάρης Παππάς θα έβρισκε χώρο για να τρέξει. Μόνο που για να βρει χώρο ο Παππάς είχε φτάσει να τρέχει πάνω στη γραμμή. Μη έχοντας βοήθειες από συμπαίκτη του, τελείωνε φρενάροντας κάπου στο πλάι ή κερδίζοντας πλάγια άουτ. Χωρίς να είναι απόλυτα υπεύθυνος, είχε μια μέτρια προς καλή εμφάνιση, που σίγουρα δεν θα κάνει τον Τροντ Σόλιντ να νιώθει τύψεις για το ότι δεν τον κράτησε το καλοκαίρι. Ιδιαίτερα όταν παρατάει τις φάσεις στη μέση, όπως έγινε σε μια περίπτωση που ο Γκονζάλες τον κρατούσε από τη φανέλα, ο Παππάς ξέφυγε, αλλά μετά γύρισε να κοιτάξει ικετευτικά τον διαιτητή. Αν ο Χάρης Παππάς ψάχνει δρόμο προς την καρδιά του Νορβηγού, ας ξέρει ότι οι προπονητές λατρεύουν τον τσαμπουκά και όχι τη ζητιανιά των φάουλ.

Το ματς έδειχνε ότι θα κριθεί από μια άχαρη φάση. Κρίθηκε από ένα πέναλτι, «αποζημίωση» του διαιτητή για ένα άλλο που προηγουμένως δεν είχε δώσει. Αυτό όμως που δεν κρίθηκε είναι η δεύτερη θέση. Και όσο η ΑΕΚ δεν μπορεί να ξεκολλήσει τον Παναθηναϊκό από την πλάτη της, το ψυχολογικό πλεονέκτημα μεταφέρεται στην πλευρά των «πρασίνων».