Τι μαθήματα έδωσαν και πήραν ΠΑΟ, Ολυμπιακός (Sportday / Φίλιππος Συρίγος)

Την περασμένη εβδομάδα, απ' αυτήν εδώ τη στήλη, νομίζω ότι έλεγα τα πράγματα με το όνομά τους:

1) Το μεγάλο άρμα μάχης του Παναθηναϊκού στην Κωνσταντινούπολη θα πρέπει να είναι η άμυνά του. Απ' αυτήν μπορεί να προέλθει η καθοριστική νίκη επί της Εφές Πίλσεν.
2) Το επικίνδυνο σημείο του Ολυμπιακού στον αγώνα με την Μπαρτσελόνα είναι ότι, σε αντίθεση με τα προηγούμενα ματς, τώρα φέρει τον τίτλο του φαβορί και καλείται να σηκώσει το όποιο ψυχολογικό βάρος προκύπτει απ' αυτό.
3) Στους παίκτες του Ολυμπιακού δεν θα πρέπει να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι ενδεχόμενη ήττα από την Μπαρτσελόνα θα θέσει εν αμφιβόλω τα φετινά τους επιτεύγματα, που ήδη είναι πολύ μεγάλα.

Στην Κωνσταντινούπολη, ο Παναθηναϊκός θυμήθηκε τον περσινό εαυτό του και με μία άμυνα που έσπαγε κόκαλα, δεν επέτρεψε στην Εφές Πίλσεν να γίνει απειλητική σε κανένα σημείο του αγώνα.
Στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, ο Ολυμπιακός, ομάδα από άλλο πλανήτη για 25 συνεχή λεπτά, τελικά δεν κατάφερε να διαχειριστεί με την απαιτούμενη εμπειρία την καταφανή ανωτερότητά του κι έτσι έχασε με 7 πόντους ένα ματς στο οποίο κέρδιζε με 19!

Μετά το τέλος του παραπάνω αγώνα και παρ' ότι οι περισσότεροι θεατές χειροκρότησαν (παρά την ήττα) τους παίκτες του Ολυμπιακού, άρχισε η αμφισβήτηση βασικών συντελεστών τής μέχρι τώρα εντυπωσιακής πορείας της ομάδας και κυρίως του προπονητή Γιόνας Καζλάουσκας.

ΑΠΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ

Μερικοί νομίζουν ότι για να καταλάβεις το μπάσκετ χρειάζεται να διαβάσεις ένα φορτηγό με εξειδικευμένα βιβλία. Βλακείες. Όλα τα ομαδικά σπορ, στη βάση τους είναι τόσο απλά, ώστε να μην έχουν ούτε μυστικά ούτε γρίφους. Γι' αυτό και οι καλύτεροι προπονητές δεν είναι εκείνοι που εφαρμόζουν τα πιο περίπλοκα συστήματα ή μιλάνε στους παίκτες τους με την πιο παράξενη γλώσσα, αλλά όσοι έχουν την ικανότητα να διαχειρίζονται με τη μεγαλύτερη επιτυχία πρόσωπα και καταστάσεις και να παίρνουν στον συντομότερο χρόνο τις κατάλληλες αποφάσεις.

Ο Ομπράντοβιτς λοιπόν, μπροστά στο σταυροδρόμι της Κωνσταντινούπολης, για να πάει παραπέρα είχε τον ρεαλισμό να κοιτάξει πίσω! Γύρισε, δηλαδή, στον περσινό Παναθηναϊκό, που δεν έβαζε (ούτε και προσπαθούσε να βάλει) 90 πόντους, αλλά εκ του ασφαλούς δεχόταν πολύ λιγότερους από τον φετινό κι έτσι βρήκε την ασφαλή συνταγή για να καθυποτάξει την Εφές Πίλσεν.

Δομημένο σ' αυτήν τη βάση το παιχνίδι του Παναθηναϊκού επέτρεψε ακόμα και την πολυτέλεια των 10 λαθών από τους Διαμαντίδη-Σπανούλη και το σκοράρισμα μόνο τριών πόντων από τους ίδιους παίκτες. Κι επίσης επέβαλε τη μη χρησιμοποίηση του αρχηγού Φραγκίσκου Αλβέρτη, σε μια στιγμή μάλιστα που αυτός ο παίκτης βρισκόταν σε σταθερότατη ανοδική (επιθετικά) πορεία ακριβώς επειδή ο Ομπράντοβιτς δεν ήθελε, χάριν της επιθετικής παραγωγής, να θέσει εν αμφιβόλω την αμυντική αποτελεσματικότητα της ομάδας του.

Στα μάτια των φλογισμένων οπαδών, ο Παναθηναϊκός της Κωνσταντινούπολης ήταν σούπερ και ως εκ τούτου άφησε πίσω του οριστικά και αμετάκλητα την προβληματική περίοδο που παραλίγο να τον καταστρέψει. Δεν είναι όμως έτσι. Ή μάλλον, δεν είναι ακριβώς έτσι. Απλά εναντίον της Εφές Πίλσεν ο πρωταθλητής ήταν ρεαλιστής και κυνήγησε τον στόχο του με τον πιο εφικτό τρόπο. Και βέβαια τώρα έχει περισσότερο χρόνο και καλύτερη ψυχολογία για να αναδομήσει και το υπόλοιπο μέρος του παιχνιδιού του, έτσι ώστε να ξαναγίνει εντυπωσιακός όσο στην αρχή της περιόδου, ή κι ακόμα περισσότερο.

Το «διά ταύτα» για τον Παναθηναϊκό είναι ότι από εκεί που βρισκόταν επί ξύλου κρεμάμενος, ουσιαστικά τελειωμένος στην Ευρωλίγκα μετά τις τρεις αρχικές ήττες του σε ισάριθμα παιχνίδια, τώρα ξανακρατάει, κατά ένα μεγάλο ποσοστό, την τύχη στα χέρια του κι έχει σχεδόν σίγουρη την πρόκριση στα πλέι οφ. Κι αυτή η επιστροφή του από την κόλαση νομίζω ότι είναι η πιο τρανή απόδειξη του πόσο μεγάλος είναι ως ομάδα τόσο μέσα στο γήπεδο όσο κι έξω απ' αυτό.

Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ

Στον δρόμο του Παναθηναϊκού, αλλά μέσα στη συντομία του καθαρού 40λέπτου ενός αγώνα, βάδισε και η Μπαρτσελόνα στην αναμέτρησή της με τον Ολυμπιακό.

Γύρω στο 25', όταν έχανε με 19 πόντους διαφορά, το μόνο που απέμενε για την επιβεβαίωση της επερχόμενης συντριβής ήταν να τη συνομολογήσουν οι παίκτες και ο προπονητής της. Δεν το έκαναν όμως και αλλάζοντας τακτική συνέχισαν να μάχονται απέναντι σ' έναν αντίπαλο που όπως αποδείχτηκε, δεν ήξερε με ποιον τρόπο θα μπορούσε να κλειδώσει ένα καθαρά δικό του παιχνίδι.

Τελικά, μέσα απ' αυτή την απίστευτη ανατροπή προέκυψαν, όπως ήταν φυσικό, μερικά απροσδόκητα συμπεράσματα, κυρίως υπό το κράτος των συναισθημάτων και των τελικών εντυπώσεων. Πρώτο και ανασφαλέστερο ότι η Μπαρτσελόνα είναι τάχα μια πραγματικά μεγάλη ομάδα -εφτάψυχη ακόμα κι όταν χάνει με 19 πόντους διαφορά. Και δεύτερο, αλλά εξίσου ανασφαλές, ότι ο Ολυμπιακός, παρά τις όποιες προσδοκίες δημιούργησε, αποδεικνύεται ανίκανος να βαδίσει στον δρόμο του πεπρωμένου του...

Προσοχή λοιπόν, γιατί στον αθλητισμό υπάρχουν παγίδες ή, αν θέλετε, δοκιμασίες, μέσα από τις οποίες θα πρέπει να περάσει κάθε ομάδα για να σφυρηλατηθεί και να γίνει πραγματικά μεγάλη. Τα παραδείγματα δεν έχουν τελειωμό.

Και ιδού για όποιον αμφιβάλλει:

Ο Αρης της 10ετίας του '80, πριν επιβάλει την κυριαρχία του στον ελληνικό χώρο, πέρασε από τη δοκιμασία της Κέρκυρας και κατόπιν για να εξοικειωθεί με τον δρόμο προς τα φάιναλ φορ γνώρισε την τραγωδία του Μιλάνου. Αργότερα ο Ολυμπιακός διδάχτηκε πάρα πολύ από το ναυάγιο του Τελ Αβίβ και ο Παναθηναϊκός από τους εμφυλίους του '94 και του '95, πριν και οι δύο αξιωθούν να στεφθούν (το '96 και το '97) πρωταθλητές Ευρώπης.

Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, ίσως χρειαζόταν, ή απλώς δεν μπορούσε να αποφύγει, το μάθημα της περασμένης Πέμπτης για να γίνει πιο σοφός και άρα ικανότερος στην προσπάθειά του να αναδειχτεί πρωταγωνιστής στην κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση. Ένα μάθημα το οποίο μπορεί να αποδειχθεί (σ' ένα βαθμό) αποδοτικό από φέτος, αλλά σίγουρα θα καθορίσει την πορεία του από τη νέα χρονιά, όταν θα έχει τη δυνατότητα να κάνει και τις απαραίτητες προσθαφαιρέσεις στο έμψυχο υλικό του.

ΟΙ ΠΡΟΣΘΗΚΕΣ

Το μαύρο 15λεπτο με την Μπαρτσελόνα απέδειξε ότι ο Ολυμπιακός για να παίξει χωρίς προβλήματα στους εξωπραγματικό ρυθμό του Κασλάουσκας θέλει ένα καλό «μπακ απ» του Εντνι κι έναν ακόμα πρωταγωνιστή στην περιφέρεια έτσι ώστε το «ροτέισον» να έχει την πληρότητα που απαιτούν και οι δυσκολότερες συνθήκες. Κι επίσης χρειάζεται και μία ποιοτική ενίσχυση (μ' έναν παίκτη που να διαθέτει προσωπικότητα κι εμπειρία) στη φροντ-λάιν έτσι ώστε να καταστεί, απ' όλες τις απόψεις, πλήρης.

Ένας Ολυμπιακός σαν τον παραπάνω δεν θα υπήρχε περίπτωση να κλατάρει έπειτα από 25 λεπτά αγώνα με την Μπαρτσελόνα, έστω κι αν στο ίδιο διάστημα είχε καταθέσει ακόμα μεγαλύτερη ενέργεια μέσα στο τερέν. Και φυσικά θα ήταν σε θέση να νικήσει όχι μόνο την Μπαρτσελόνα, αλλά κι οποιονδήποτε αντίπαλο.

Για να ξέρουμε τι λέμε λοιπόν: το δείγμα γραφής των πρώτων 25 λεπτών της περασμένης Πέμπτης ήταν ακόμα καλύτερο από εκείνο που παρουσίασε ο Ολυμπιακός στη Μάλαγα. Στην πραγματικότητα επρόκειτο για ένα ολοκληρωτικό μπάσκετ, ικανό να προκαλέσει τρόμο σε όποια ομάδα βρισκόταν στην απέναντι πλευρά. Κι αυτό το δείγμα γραφής θα πρέπει να διαφυλαχθεί ως κόρην οφθαλμού για τη μελλοντική πορεία της ομάδας, η οποία είναι πια υποχρεωτικά συνυφασμένη με την παρουσία του Καζλάουσκας στην τεχνική ηγεσία, έστω κι αν κάποιοι μυαλοφυγόδικοι θεωρούν ότι ο Λιθουανός δεν είναι κατάλληλος επειδή δεν οργίζεται, δεν βρίζει και δεν τραμπουκεύει...

Δηλαδή, αυτοί που άνοιξαν μέτωπο με τον Κακιούζη πριν ακόμα αρχίσει το ματς, τι απεκόμισαν πέραν της βεβαιότητας ότι όλα αυτά τα καραγκιοζιλίκια δεν φέρνουν κανένα αποτέλεσμα;