Η Θεωρία του Χάους (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Πώς ξεκίνησε η καριέρα του μεγάλου Νίκου Αναστόπουλου; Επειτα από δεκάδες συνεντεύξεις στον Θέμη Σινάνογλου, έπρεπε ο μεγάλος αυτός πρωταγωνιστής να ανοίξει την καρδιά του στο «Goal» και τον Περικλή Στέλλα για να το μάθουμε. Η αποκαλυπτική συνέντευξη είναι ένα απτό παράδειγμα της Θεωρίας του Χάους, με βάση την οποία φτάνει το φτερούγισμα μιας πεταλούδας στον Ισημερινό για να αλλάξει το κλίμα στο βόρειο ημισφαίριο.

«H πρώτη μου επαφή με τον αθλητισμό ήταν με το μπάσκετ. Kαι ξεκίνησα στη Δάφνη. Tο πρωί στο ποδόσφαιρο και το βράδυ στο μπάσκετ. Eνας πολύ καλός μου φίλος, ζει στη Mύκονο σήμερα, ο Mανώλης ο Kουκάς, μου λέει "είμαστε τέσσερις, έρχεσαι για πέμπτος;". "Πού, ρε συ;" τον ρωτάω. Mου λέει στο μπάσκετ. Pε συ -του λέω εγώ- είμαι για μπάλα, δεν είμαι για μπάσκετ».

(Ευτυχώς ο «Αναστό» από μικρός ήταν κόουτς του εαυτού του κι έβλεπε μακριά! Σκεφτείτε ποια θα ήταν η ιστορία του μπάσκετ αν ισχυριζόταν ότι είναι για μπάσκετ. Ο Γκάλης δεν θα ερχόταν ποτέ. Ο Γιαννάκης θα είχε γίνει ελαιοχρωματιστής. Η Δάφνη θα είχε φτιάξει μια αυτοκρατορία! Επειδή η ιστορία μού αρέσει, σας παρουσιάζω στο σκίτσο στο κέντρο της σελίδας έναν Αναστόπουλο μπασκετμπολίστα...)

«Tελικά πήγα και με έβαλαν πλέι μέικερ. Oλα καλά, αλλά κάπου μέσα μου το σπορ δεν με τράβαγε. Mια Tετάρτη που είχε προπόνηση η ομάδα ποδοσφαίρου πήγα μια βόλτα. Προπονητής ήταν ο Bαγγέλης ο Παλέντζας. Mόλις με είδε, έγινε Tούρκος.

"Tι θέλεις εσύ εδώ, εσύ είσαι του μπάσκετ. Φύγε από εδώ". Tότε, πιτσιρικάς εγώ, τα μαζεύω και φεύγω. Tην Παρασκευή όμως ξανά. Πήγα πάλι. "Kαλά, ρε συ, δεν σου είπα να μην ξανάρθεις; Tι θέλεις εδώ;". Mε τη μεσολάβηση κάποιων παλιών ποδοσφαιριστών, όμως, τον έπεισα να ξεντυθώ για να με δοκιμάσει. Mετά το ζέσταμα ήρθε η στιγμή να παίξουμε σε δίτερμα, όπου πρώτη και δεύτερη ομάδα έκαναν μαζί προπόνηση. Mπαίνω κάποια στιγμή και πάρε και εκείνο, πάρε και το άλλο, πάρε και το τρίτο και το τέταρτο και το πέμπτο. Mόλις τελείωσε η προπόνηση τα είχαν χάσει όλοι. Mε φωνάζει που λες ο Παλέντζας και μου ζητάει να υπογράψω δελτίο στη Δάφνη. “Tώρα θα το σκεφτώ -του είπα- αν θα υπογράψω”».

(Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι όλοι γνωρίζουμε την έκβαση της ιστορίας, θα ήθελα να εκτιμήσετε ότι ο αλενατόρε δημιουργεί καταπληκτικό σασπένς! Μη μου πεις, φίλε αναγνώστη, ότι αυτή τη στιγμή δεν αγωνιάς για το αν υπέγραψε; Ε, ναι, λοιπόν, το 'κανε!)

«Θυμάμαι το πρώτο μου ματς. H πρώτη ομάδα έπαιζε στις 11 και η δεύτερη στις 9 το πρωί. Eγώ όμως πώς να φύγω από το σπίτι; Hμουν, δεν ήμουν 15

Στον πατέρα μου πού να πω για μπάλα, θα με σκότωνε. Hθελε να προχωρήσω με τα γράμματα. Oχι ότι δεν ήμουν καλός μαθητής, αλλά ο άνθρωπος γεννιέται, κλίνει κάπου. Για καλή μου τύχη, εκείνη την ημέρα έφυγε και στις 8:20 το πρωί -άσε που δεν είχαμε ούτε πενηνταράκι στην τσέπη. Kαι παίρνω ταξί από τον Aϊ-Γιάννη, όπου έμενα, και φτάνω στο γήπεδο στις 8:45, ένα τέταρτο πριν από το παιχνίδι. Tελικά πρόλαβα στο τσαφ να ξεντυθώ και να μπω στο γήπεδο. Kερδίσαμε 7-0 και εγώ είχα βάλει τέσσερα γκολ. Eπαιξα τέσσερα παιχνίδια στη δεύτερη ομάδα και από εκεί μπήκα στην πρώτη».

(Εδώ ακριβώς χωράει η Θεωρία του Χάους. Για σκεφτείτε, φίλοι μου, πόσο λεπτή υπόθεση είναι μια ποδοσφαιρική καριέρα, μια ζωή, μια ιστορία. Αν εκείνη τη μέρα ο πατέρας του «Αναστό» δεν έφευγε νωρίς από το σπίτι, αν ο «Αναστό» δεν έβρισκε πρώτα αυτό το καταραμένο πενηνταράκι και μετά το ταξί εγκαίρως κι αν δεν προλάβαινε στο τσαφ να ξεντυθεί, η καριέρα του δεν θα είχε αρχίσει ποτέ. Πιθανότατα θα είχε ασχοληθεί με τα γράμματα και θα ήταν νομπελίστας! Ομως ο Πανιώνιος δεν θα είχε κερδίσει το Κύπελλο, ο Ολυμπιακός δεν θα είχε πάρει τόσα πρωταθλήματα, το Αβελίνο πιθανότατα θα έπαιζε Α' Εθνική, αλλά η Κέρκυρα δεν θα είχε ανέβει ποτέ, η Παναχαϊκή θα διαλυόταν γρηγορότερα και ο Αρης δεν θα υπήρχε, αφού θα είχαν φτάσει οι αγωνιστικές της τιμωρίας περίπου τριάντα! Ολα αυτά δεν έγιναν, γιατί εκείνη τη μέρα ο Αϊ-Γιάννης έκανε το θαύμα του…)

Πέρα από τη Θεωρία του Χάους, υπάρχει και το αληθινό χάος. Η μεγάλη συνέντευξη που ο Αναστόπουλος παραχώρησε στον Στέλλα κλείνει με μία αποκάλυψη:

«Aμέσως μετά τη λήξη κάθε αγώνα τον οποίο ο Aρης κερδίζει, πολλοί θα έχουν παρατηρήσει πως ο διευθύνων σύμβουλος της ΠAE Aρης Λάμπρος Σκόρδας σηκώνει το δεξί του χέρι ψηλά με χαρακτηριστικό τρόπο, κοιτάζοντας τον Nίκο Aναστόπουλο.

O ίδιος εξηγεί: “Σηκώνει το χέρι του και μου φωνάζει τη λέξη oμολογώ. Kαι εγώ του απαντώ με την ίδια λέξη. Oμολογώ κι εγώ”. O Λάμπρος Σκόρδας με τον τρόπο αυτόν, δηλαδή, ομολογεί και αναγνωρίζει την αξία του Aναστόπουλου ως προπονητή. Kαι εγώ με τη σειρά μου ομολογώ πως τελικά ο Nίκος Aναστόπουλος θα πρέπει να είναι ο μοναδικός που έχει καταφέρει (χιούμορ) να συνεννοηθεί με τον Λάμπρο Σκόρδα», καταλήγει κλείνοντας τη συνέντευξη ο Περικλής.

Από τη μεριά μου κι εγώ «ομολογώ». Ομολογώ πως είναι απίστευτο το ότι κατάφερε να ανεβεί (;) ο Αρης χωρίς ακόμα να έχει γίνει παγκόσμιο επιστημονικό συνέδριο ψυχιάτρων με αυτά που συμβαίνουν εκεί. Αρκεί να δείτε τη βαθμολογία. Ο Αρης του μεγάλου αλενατόρε Νικολό σε 25 αγώνες έχει κατορθώσει να κερδίσει 12 φορές, έχει 10 ισοπαλίες και 3 ήττες. Κι όμως ανεβαίνει. Πώς να μην ομολογήσεις.

Από την άλλη, μια που τα οικονομικά στην ΠΑΕ Αρης δεν πάνε και πολύ καλά και αφού η διοίκηση ποντάρει πολύ στην αξία του Αναστόπουλου, εκτός από το να ομολογεί, καλά θα κάνει να κυκλοφορήσει τραπεζικά ομόλογα στο όνομα του αλενατόρε. Σίγουρα κάτι θα βγάλει. Τώρα, όμως, που όλα πάνε καλά. Γιατί αν στραβώσει κάτι στη συνέχεια, τότε βλέπω να γίνονται τα ομόλογα βρομόλογα, όπως και με παλιότερους προπονητές στον πάγκο του Αρη.

Αυτή η κατάθεση ψυχής δεν ήταν δυνατόν να μην κλείσει με μία προσωπική εξομολόγηση του Νικόλα. Ως γνωστόν, οι γυναίκες έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στη ζωή του και γι’ αυτές έχει κάνει πάρα πολλές τρέλες. Ετσι δεν θα μπορούσε να ήταν άλλη η απάντηση στην ερώτηση ποια ήταν η μεγαλύτερη τρέλα που έχει κάνει για το άλλο φύλο:

«Ασ' το, γιατί είναι ιστορία μου, αμαρτία μου. Το ξέρεις το τραγούδι του μεγάλου του Στράτου, που έλεγε γυναίκες–γυναίκες; Ασ' το, σου λέω, είναι πονεμένες ιστορίες. Πάμε παρακάτω».

Εγώ λέω να μην πάμε πουθενά. Να κάτσουμε όλοι, να κάνουμε κύκλο, να τραγουδήσουμε όλοι μαζί το γυναίκες–γυναίκες περάσανε κι όμως εγώ στη ζωή μου απόμεινα μόνος, να μπει τότε στον κύκλο ο Νικόλας να ρίξει μια ζεϊμπεκιά παλικαρίσια και όλοι μαζί από κάτω να φωνάζουμε «Ομολογώ, ομολογώ, ομολογώ».