Έλειπε από την ιστορία (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Γιατί ο Μιχάλης Κωνσταντίνου έπιασε αμέσως στον Ολυμπιακό, ενώ στον Παναθηναϊκό δυσκολευόταν τόσο πολύ να δείξει την αξία του; Η περίπτωση του Κύπριου είναι μία από τις λίγες που μπορεί κάποιος να πει ότι ο παίκτης ήταν γεννημένος για να παίξει στον Ολυμπιακό και απλώς άργησε να βρεθεί στο λιμάνι του.

Ο Κωνσταντίνου κράτησε ζωντανό το ενδιαφέρον σε τέσσερα τουλάχιστον πρωταθλήματα. Κέρδισε με τον ΠΑΟ μόνο ένα, αλλά διεκδίκησε μέχρι τις τελευταίες αγωνιστικές άλλα τρία. Φέτος, που δεν παίζει στον ΠΑΟ, αλλά στον Ολυμπιακό, το πρωτάθλημα κρίθηκε από τα Χριστούγεννα. Η δική του απουσία–παρουσία ήταν ο πιο μεγάλος λόγος.

Λίγοι

Στον Παναθηναϊκό λίγοι κατάλαβαν τον Κωνσταντίνου –πολύ λίγοι. Ο Γιάννης Κυράστας που τον έφερε, ο Αγγελος Φιλιππίδης που έκανε τη διαπραγμάτευση με τον Ηρακλή και ο Γιτζάκ Σουμ που στήριξε πάνω του την επίθεση θα 'λεγα ότι ήταν οι μόνοι. Ο Σέρτζιο Μαρκαριάν ήθελε έναν επιθετικό που να ντριμπλάρει τρεις παίκτες και να σκοράρει παίζοντας αβοήθητος μπροστά –ο Ολισαντέμπε ταίριαζε περισσότερο στο εντελώς άναρχο παιχνίδι του. Ο Βέλιμιρ Ζάετς στραβομουτσούνιαζε κάθε φορά που τον έβλεπε να κάνει λάθος κοντρόλ και (πιθανότατα όχι άδικα) ισχυριζόταν ότι με τα χρήματα που ο ΠΑΟ ξόδεψε, ο ίδιος θα μπορούσε να αγοράσει έναν καλύτερο παίκτη. Τα χρήματα που πληρώθηκαν ήταν η κατάρα που τον κυνηγούσε: ακόμα κι ο Γιάννης Βαρδινογιάννης θεωρούσε υπερβολικά τα χρήματα που δαπανήθηκαν για την απόκτησή του.

Αγχος

Στον ΠΑΟ ο Κωνσταντίνου γέμισε άγχος επειδή έπρεπε να αποδείξει ότι λογικά έγινε τόσος θόρυβος γύρω από το όνομά του. Αλλά και γιατί έπρεπε να αντικαταστήσει στην ενδεκάδα αυτό το τέρας που λέγεται Βαζέχα και που για δέκα χρόνια ήταν μια επίθεση μόνος του. Ο Κωνσταντίνου δεν έχει κανένα πρόβλημα να παλεύει με δυο-τρεις αμυντικούς κρεμασμένους πάνω του, αλλά ποτέ του δεν ήταν ο στράικερ που προτιμά να μην έχει κοντά του κανέναν για να τελειώνει τις φάσεις, όπως έκανε ο Βαζέχα. Για δύο τουλάχιστον χρόνια –τα πρώτα– ο ΠΑΟ συνέχιζε να παίζει σαν να έχει τον Κριστόφ στην επίθεσή του. Οι χαφ έψαχναν τον μοναδικό προωθημένο με βαθιές μπαλιές, κανείς πλην του Λυμπερόπουλου δεν έβγαινε κοντά του και όλοι περίμεναν να δουν πώς θα τελειώσει τις φάσεις. Δεν χωράει αμφιβολία ότι αυτό το κάνει χειρότερα από τον Βαζέχα.

Σκότωνε

Ο Σουμ κατάλαβε ότι ο Κύπριος παίζει για τον συμπαίκτη του πιο πολύ απ' ό,τι για τον εαυτό του. Του κόλλησε δίπλα τον γρήγορο Παπαδόπουλο, ζήτησε από τον Μάριτς (τον θυμόσαστε;) και τον Γκονζάλες (που ήρθε αργότερα) να βγαίνουν στην πλάτη του, απαίτησε από τον Μινχ όχι γεμίσματα, αλλά πλαγιοκοπήσεις κι ο ΠΑΟ έκανε νταμπλ. Δεν υπήρχε άμυνα του πρωταθλήματος εκείνη τη χρονιά που να μην της έβγαλε το λάδι ο Μιχάλης. Οταν έβγαινε από το γήπεδο κατάκοπος, φρόντιζε ο φρέσκος Ολισαντέμπε να σκοτώσει τα «πτώματα» που είχε αφήσει πίσω.

Γύρω του

Ο Κωνσταντίνου έχει ένα «κακό». Επειδή δεν αφήνει μπάλα χωρίς να την κυνηγήσει, οι μέσοι συχνά-πυκνά αρχίζουν τα γεμίσματα στα τυφλά για πάρτη του. Σου λένε αν την πάρει την μπάλα κάτι θα την κάνει και δεν έχουν άδικο. Στην πραγματικότητα, όμως, ο Κύπριος θέλει κοντά του κόσμο, γύρω του παίκτες: όσο πιο ορθόδοξη είναι η ανάπτυξη μιας ομάδας, όσο πιο πολύς χρόνος δίνεται στους συμπαίκτες του να τον πλαισιώσουν, τόσο πιο επικίνδυνος γίνεται ο ίδιος. Και τόσο ευκολότερα σκοράρει.

Κρούση

Αυτό στον Ολυμπιακό ο Σόλιντ το κατάλαβε πολύ νωρίς. Γι' αυτό χρησιμοποιεί στη γραμμή κρούσης τον Τζόρτζεβιτς (που έχει τη συνήθεια να καταλήγει στην περιοχή), γι' αυτό χρησιμοποιεί τον Μπαμπαγκίντα και τον Οκκά σαν έξω δεξιά: ποντάρει στο ότι επειδή είναι σέντερ φορ και οι δύο, αργά ή γρήγορα θα καταλήξουν κοντά του, ακόμα κι αν δεν κάνουν όπως πρέπει τις συγκλίσεις που το σχήμα απαιτεί. Και γι' αυτό άφησε και τον Ριβάλντο να παίζει όπου γουστάρει: γύρνα γύρνα, κοντά στον Μιχάλη θα βγει κι αυτός! Δείτε όλα τα φετινά γκολ του Κύπριου: με τον Ατρόμητο, την ΑΕΚ, τον Ακράτητο, την Καλαμαριά, τον Πανιώνιο, τη Λάρισα, τον ΠΑΟΚ -παντού όπου έχει σκοράρει το έχει κάνει γιατί δεν βρίσκεται στην περιοχή μόνος του! Οσο πιο συμπαγής είναι στην επίθεση ο Ολυμπιακός κι όσο πιο πολλούς παίκτες βγάζει από τις πίσω γραμμές, τόσο πιο πολύ διευκολύνεται ο Κωνσταντίνου.

Ψυχολογία

Φυσικά συντελεί πολύ στην καλή του απόδοση και η εξαιρετική του ψυχολογία. Στον Ολυμπιακό δεν παίζει για να αποδείξει ότι σωστά πληρώθηκε αδρά, αλλά πως είναι ένας απ' όλους. Κι επίσης δεν υπάρχουν ιερά τέρατα που να συγκρίνονται μαζί του. Με ποιον από τους μεγάλους φορ του Ολυμπιακού θα μπορούσε να συγκριθεί ο Κύπριος; Με κανέναν! Ο «Αναστό» ήταν μαμούνι και σίγουρα καλύτερος τεχνίτης, αλλά δεν είχε το μπόι του. Ο Μητρόπουλος είχε το μπόι του, αλλά έπαιζε χαφ. Ο Προτάσοφ ήταν πιο κλασάτος παίκτης, αλλά πολύ άνευρος: χορευτής και όχι τανκ. Ο Γκόγκιτς και ο Αλεξανδρής, όπως άλλωστε και ο Ζιοβάνι, δεν ήταν σέντερ φορ και άνετα θα μπορούσαν να παίξουν μαζί του. Οσο το σκέφτομαι, τόσο πιο πολύ καταλήγω στο συμπέρασμα ότι ο Κωνσταντίνου όχι μόνο χρειαζόταν στον Ολυμπιακό, αλλά έλειπε σαν φιγούρα και από την ιστορία του. Είναι το μοναδικό τέτοιου τύπου φορ τα τελευταία τριάντα χρόνια!

Αρρωστοι

Πάλι καλά που στον Ολυμπιακό δεν άκουσαν τους άρρωστους που τον φώναζαν «παλτό». Το γεγονός ότι αυτοί που φώναζαν το καλοκαίρι δεν καταλαβαίνουν ότι με σέντερ φορ τον Ντάνι ο Ολυμπιακός δεν θα κέρδιζε το πρωτάθλημα είναι το λιγότερο. Το ότι η ομάδα θα έχανε έναν παίκτη που η ιστορία της έχει ανάγκη θα ήταν ασυγχώρητο…

Τρόμος

Η πρόβλεψη ότι οι διαιτητές του τριημέρου θα βρεθούν και πάλι στο επίκεντρο της προσοχής ήταν η ευκολότερη που θα μπορούσε να κάνει άνθρωπος στην Ελλάδα. Πολλά είδαν τα μάτια μου, αλλά αυτά μου φέρνουν τρόμο.
- Τσαχειλίδης (Λάρισα-Ηρακλής 0-0). Εγραφα πως «η λογική λέει ότι μετά τον Ζωγράφο η Λάρισα θα πάρει κατιτίς παραπάνω απ' ό,τι περιμένει» και πρόσθετα «σόρι, αλλά δεν το πιστεύω, γιατί ο Τσαχειλίδης παίζει 50–50». Κακώς δεν ακολούθησα τον δρόμο της λογικής. Ο Τσαχειλίδης έπαιξε όντως 50-50, αλλά ο επόπτης σηκώνει βλακωδώς τη σημαία όταν ο Χερέρα είναι μόνος απέναντι από τον Κοτσόλη. Και η πλάκα είναι ότι παραπέμφθηκε ο άλλος!
- Αργυρόπουλος (ΠΑΟΚ-Καλλιθέα 2-1). Σας τα είχα πει από το Σάββατο: «Η ανακοίνωση του ΠΑΟΚ κατά του μεγάλου Πορφύρη βρήκε ανταπόκριση». Τι φωνάζει ο Σαλευρής; Δεν βαρέθηκε;
- Κοντογιαννίδης (ΟΦΗ-Πανιώνιος 1-1). Υπενθυμίζω απλώς τι έγραφα: «Είναι περίεργη περίπτωση ο Ρωμανός ο Μελωδός. Μετά την επιστροφή του από τη φθινοπωρινή τιμωρία του, οι φιλοξενούμενοι που είχαν την τύχη να τον έχουν supervisor δεν είχαν παράπονο».
- Βασσάρας (Ιωνικός-Skoda Ξάνθη 0-0). Ελεγα απλώς ότι τον έστειλαν «στο μόνο ματς αυτής της αγωνιστικής που το "Χ" βολεύει και τους δύο…».
- Πολατιάν (Λεβαδειακός-Αιγάλεω 2-1). Καλά τα πήγε, μολονότι του έτυχαν και κάμποσα δύσκολα. Τέλος καλό, όλα καλά…
- Δέτσης (ΑΕΚ-Ακράτητος 2-0). Αφού και τώρα δεν πήρε πέναλτι, η ΑΕΚ αρχίζω να πιστεύω ότι δεν πρόκειται φέτος να πάρει κανένα...
- Κάκος (Απόλλων Καλαμαριάς-Παναθηναϊκός 0-1). Εγραφα ότι «ο Κάκος πάει στην Καλαμαριά με τις ευχές του ΠΑΟ, αλλά δεν νομίζω ότι τα έχουν μετρήσει καλά». Τελικά αποδείχτηκε ότι τον είχαν μετρήσει εξαιρετικά. Μόνο που αν νομίζει ότι με τέτοιες αποφάσεις θα γίνει διεθνής πλανάται πλάνην οικτράν…
- Νταμπώσης (Ολυμπιακός-Ατρόμητος 3-0). Ελεγα ότι «τα κάνει εύκολα τα λάθη ο άτιμος και αυτός και οι επόπτες του», αλλά για να είμαι ειλικρινής, ούτε κι εγώ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα κάνει τόσα πολλά…