Ο προορισμός του Ανρί (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Κοιτάζω τους νικητές του Τσάμπιονς Λιγκ στο πρόσφατο παρελθόν. Η διοργάνωση δεν είναι τόσο παλιά ώστε να μη θυμόμαστε πρωταγωνιστές και ομάδες. Η μνήμη δεν μπορεί ακόμα να ντριμπλάρει τη λογική, διότι όλα (επιτυχίες και αποτυχίες, κατορθώματα και δράματα) είναι ακόμα πολύ κοντά μας. Όσο κι αν σπάω το κεφάλι μου, ομάδα που να μοιάζει στη φετινή Αρσεναλ δεν θυμάμαι. Καμία δεν έχει έναν παίκτη τόσο καθοριστικό όσο ο Τιερί Ανρί.

Οι νικήτριες του Τσάμπιονς Λιγκ θα 'λεγα ότι δεν έχουν κανένα απολύτως μυστικό. Στις ιστορίες τους κρύβονται μύθοι: ήταν όλες ομάδες. Οχι απαραίτητα με κεφαλαία γράμματα, όχι πάντα ομάδες που γράφουν ιστορία, αλλά ομάδες. Η τελική τους επιτυχία εν τέλει δεν δημιούργησε καμία απολύτως έκπληξη. Όλες χάρη στο υλικό τους, την οργάνωσή τους και τη διοίκησή τους βρίσκονταν στον άτυπο πίνακα των φαβορί. Οι λίγες που πήγαν να κάνουν την έκπληξη (η Μπάγερ Λεβερκούζεν, η υπέροχη Βαλένθια, η Μονακό), στο τέλος λύγισαν. Η τελική επιτυχία ανήκει στις ομάδες που μάθαμε να αποκαλούμε μεγάλες από μικροί.

Ηγέτης

Σε μερικές από τις ομάδες αυτές ο προπονητής είχε σημαίνοντα και καθοριστικό ρόλο. Ο Αγιαξ του Λουίς φαν Γκάαλ, η Πόρτο του Μουρίνιο, η περσινή Λίβερπουλ του πραγματιστή Μπενίτεθ, η Μπορούσια του Χίτζφελντ, ακόμα και η Γιούβε του Λίπι δεν θα έφταναν στον στόχο χωρίς ένα μεγάλο ηγέτη στον πάγκο. Άλλες ομάδες κεφαλαιοποίησαν τεράστιες επενδύσεις σε χρήματα και χρόνο: η Ρεάλ Μαδρίτης, η Μίλαν, η Μπαρτσελόνα, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Μπάγερν Μονάχου πρωταγωνιστούν χρόνια τώρα χάρη στην οργάνωση και τον πλούτο τους. Ήταν προϊόν σχεδιασμού και επενδύσεων, υπομονής και δουλειάς. Όλες θα βρίσκονται στις επάλξεις του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου και σε δέκα χρόνια από τώρα, γιατί είναι αληθινά μεγάλες εταιρείες που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτε από άλλες επίσης εισηγμένες στα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια. Αυτά έγραφε η ιστορία, μέχρι που εμφανίστηκε η καταπληκτική και μοναδική περίπτωση του Ανρί.

Σόου

Δεν θυμάμαι καμία ομάδα από αυτές που διακρίθηκαν τα τελευταία χρόνια στην οποία να υπάρχει ένας ποδοσφαιριστής με τόσο καθοριστική παρουσία. Υπάρχουν διάφοροι σούπερ άσοι που μετέβαλαν κατά καιρούς το Τσάμπιονς Λιγκ σε προσωπικό σόου. Οι Ολλανδοί της Μίλαν ήταν εξαιρετικοί και συμπληρωματικοί -ήταν όμως τρεις. Ο Ζιντάν στη Ρεάλ Μαδρίτης είχε δίπλα του έναν γαλαξία αστέρων.

Ο Ροναλντίνιο όντως κάνει τη διαφορά στην τωρινή Μπαρτσελόνα, όμως γύρω του έχει χτιστεί μια ολόκληρη ομάδα καθόλου τυχαία –πώς και γιατί έχουν γίνει οι επιλογές του Ετό, του Λάρσον, του Ζιουλί, του Ντέκο, του Μέσι το έχω επαρκώς εξηγήσει.

Μόνος του ο «Ρόνι» δεν έφτανε στην Παρί. Ο Σεβτσένκο έχει φορτώσει γκολ τις άμυνες που τον βρήκαν μπροστά του, όμως μην υποτιμάτε την προσφορά του Νέστα και του Μαλντίνι, του Κακά, του Ζέεντορφ, ακόμα και του Ιντσάγκι. Όλοι αυτοί θα χωρούσαν άνετα σε όλες τις ευρωπαϊκές ομάδες που ψάχνουν για παίκτες με προσωπικότητα. Δεν μπορώ να πω το ίδιο για τους συμπαίκτες του Ανρί στη φετινή Αρσεναλ.

Αστέρια

Αν αύριο οι Λονδρέζοι έβγαζαν στο σφυρί τα αστέρια τους, πιθανότατα θα εμφανίζονταν αρκετοί για να επενδύσουν στο μέλλον του Ρέγιες, του Φάμπρεγκας, του Φαν Πέρσι. Και οι τρεις είναι ταλαντούχοι και υπέροχοι, κανείς όμως φτασμένος. Ο Χλεμπ θα ενδιέφερε διάφορες μεγάλες ομάδες που ψάχνουν έναν καλό ρολίστα για το ρόστερ τους –μολονότι κάνει τρομερή χρονιά, δεν παίρνω όρκο ότι θα έπαιζε βασικός. Το ίδιο και ο Κόλο Τουρέ ή ο Σίλβα. Μεγάλοι παίκτες υπήρξαν ο Λιούνγκμπεργκ, ο Μπέργκαμπ, ο Πιρές –τώρα ήρθε ο καιρός να αφήσουν την Πρέμιερ Λιγκ και να ψάξουν ευκολότερα πρωταθλήματα. Αυτό που προσπαθώ να κάνω κατανοητό είναι ότι η φετινή Αρσεναλ είναι χειρότερη όχι μόνο από την προπέρσινη (που ήταν μία από τις καλύτερες ομάδες στην Ευρώπη), αλλά και από την περσινή, που είχε μόλις αρχίσει να δείχνει τα σημάδια της επερχόμενης παρακμής της.

Μισό βήμα

Κι όμως, ο Ανρί την έχει φτάσει μισό βήμα από τα ημιτελικά και ένα βήμα από τον τελικό. Η Αρσεναλ θα παίξει με τον νικητή του Ιντερ – Βιγιαρεάλ. Οποιος κι αν προκριθεί, θα είναι λιγότερο δυνατός από τη Γιουβέντους, την οποία την Τρίτη το βράδυ ο Ανρί διέλυσε. Γιατί ο Ανρί τα έκανε όλα κι ας έκανε λιγότερα απ' όσα στο ματς με τη Ρεάλ: ο Καπέλο, προσπαθώντας να τον σταματήσει, αποσυντόνισε την «Κυρία», την έκανε ασυνήθιστα (για φέτος) παθητική και με μια λέξη τη χάλασε: τρομοκρατημένος από τον Γάλλο έπεσε στην παγίδα του.

Ιστορία

Αν ο Ανρί κερδίσει το Τσάμπιονς Λιγκ, βάζει υποψηφιότητα για να περάσει στην ιστορία ως ένας από τους μεγαλύτερους όλων των εποχών. Οδηγώντας στον τελικό μια αρμάδα παικτών που χωρίς αυτόν θα χάνονταν στο γήπεδο, βάζει υποψηφιότητα για να βρεθεί στο πάνθεον των πραγματικά μεγάλων ποδοσφαιρικών προσωπικοτήτων, των μοναχικών καβαλάρηδων, όπως ο Μαραντόνα, ο Κρόιφ Α και Ω του μεγάλου Αγιαξ, ο Ρομπέρτο Μπάτζιο, ο οποίος υπήρξε κάποτε μια εθνική Ιταλίας μόνος του.

Προορισμός

Το καλοκαίρι λήγει το συμβόλαιό του. Μέχρι τώρα η Αρσεναλ και η καριέρα του υπήρξαν το ίδιο πράγμα. Ο Ανρί δεν έσκισε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002, δεν ήταν μεταξύ των μεγάλων Γάλλων πρωταγωνιστών που κέρδισαν το Μουντιάλ του 1998, έφυγε νύχτα από τη Γιουβέντους, αλλά στο Λονδίνο βρήκε τον προορισμό του. Αν κερδίσει το Τσάμπιονς Λιγκ με τους «κανονιέρηδες», η λέξη «προορισμός» στην περίπτωσή του αποκτά έναν παράξενο -θρησκευτικό τολμώ να πω- χαρακτήρα...

Εκκλησίασμα

Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης προχθές κάλεσε τους οργανωμένους για να συζητήσει μαζί τους το παρόν και το μέλλον του ΠΑΟ. Το ραντεβού υπήρξε για όλους τόσο σημαντικό ώστε ήρθαν συνδεσμίτες του Παναθηναϊκού απ' όλη την Ελλάδα. Περίπου την ίδια ώρα κάποιοι πιτσιρικάδες (σύμφωνα με το ρεπορτάζ των συναδέλφων που κάλυψαν το φιλικό του Ολυμπιακού με τον Αστέρα Τρίπολης) πλησίασαν τον Σωκράτη Κόκκαλη και του ζήτησαν αυτόγραφο! Από κάποιες τέτοιου είδους αντιδράσεις των οπαδών καταλαβαίνει κανείς ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι προεδροκεντρικό. Για τους οπαδούς ένα αυτόγραφο του Κόκκαλη μετράει όσο του Ριβάλντο και πιθανότατα μια συζήτηση με τον Τζίγκερ είναι πιο σημαντική απ' ό, τι μια γνωριμία με τον Γκονζάλες.

Δεν ξέρω άλλη χώρα στην οποία οι ισχυροί άνδρες προτιμούν να συνομιλήσουν με τους οργανωμένους και όχι με τους κατόχους των ακριβών διαρκείας. Στην Ελλάδα αυτό το κάνουν όλοι: δεν ξέρω αν είναι δυσλειτουργία του συστήματος, έκφραση σεβασμού σε αυτά τα παιδιά «που τρέχουν παντού» ή απλή διπλωματία μ' εκείνους που ψιλοφοβόμαστε. Αυτό που ξέρω είναι ότι αν κάποιον τον κάνεις συνομιλητή σου σήμερα δεν μπορεί αύριο να τον αποστρέφεσαι επειδή προκαλεί επεισόδια ή επειδή σε αποδοκιμάζει. Δεν ξέρω αν το όνειρο του Τζίγκερ είναι να δίνει κάποια μέρα κι αυτός αυτόγραφα όπως ο Κόκκαλης, αυτό που εγώ βλέπω είναι ότι γενικώς δεν πάμε πολύ καλά: αν ο ποδοσφαιρικός εκσυγχρονισμός προβλέπει νταλαβέρι με οργανωμένους, τότε πιο πολύ και από Σούπερ Λίγκα θα μας προκύψει Σούπερ λίμπα. Αργά ή γρήγορα.

Δεν νομίζω επίσης ότι υπάρχει οπαδός της Τσέλσι που θα ζητούσε αυτόγραφο από τον Αμπράμοβιτς. Παίρνω επίτηδες το παράδειγμα της αγγλικής ομάδας, επειδή ο μεγιστάνας ιδιοκτήτης της την έβαλε στον χάρτη –μπορεί από πολλές απόψεις να θεωρηθεί ο σημαντικότερος της ιστορίας της. Κι όμως, δεν νομίζω ότι κανένας θα του ζητούσε να του υπογράψει στην μπλούζα λες και είναι σούπερ σταρ: ο θαυμασμός και η εκτίμηση περιορίζονται στο «μπράβο, πρόεδρε».

Οι ελληνικές ΠΑΕ είναι «μαγαζιά» -έτσι μάθαμε να τις αποκαλούμε κι έτσι τις καταλαβαίνουμε. Ο μαγαζάτορας πάντα είναι καλή άκρη –δεν είναι κακό να τα έχεις καλά μαζί του. Μόνο που η συμπεριφορά του οπαδού δεν θυμίζει πελάτη που απαιτεί, αλλά εκκλησίασμα: δεν θα αργήσει η μέρα που οι πρόεδροι θα θεωρούν φυσιολογικό ο λαός τους να τους φιλάει το χέρι...