Το DNA ενός «αυτοκράτορα» (Sportday / Γιώργος Ζαχαριάδης)

Η μεγαλύτερη επιτυχία του Αρη δεν είναι η κατάκτηση του Uleb Cup, που έτσι κι αλλιώς για αρκετούς από τους ίδιους τους Αρειανούς, που γνωρίζουν τι ακριβώς σημαίνει ευρωπαϊκή διάκριση, δεν αποτελεί τη σημαντικότερη για τον επονομαζόμενο «αυτοκράτορα». Γνωρίζουν πολύ καλά τι σημαίνει η πρόκριση σε φάιναλ φορ του Πρωταθλητριών, όταν ο ανταγωνισμός ήταν πολύ πιο σκληρός και μια Ελλάδα ολόκληρη ήταν Αρης στο μπάσκετ.

Η προηγουμένη γενιά των Αρειανών, που μεγάλωσαν βαριανασαίνοντας στο ασφυκτικά γεμάτο Αλεξάνδρειο, έχει νιώσει πιο έντονα από κάθε άλλο μπασκετικό κοινό τι ακριβώς σημαίνει επιτυχία μέσα από τις τρεις συνεχείς συμμετοχές του Αρη σε φάιναλ φορ. Οπως άλλωστε ένιωσαν τι σημαίνει απογοήτευση, όταν διαπίστωσαν ότι κάποιοι δεν διαχειρίστηκαν σωστά τις επιτυχίες, αλλά επέλεξαν διαφορετικές μεθόδους για να αξιοποιήσουν ό,τι σημαντικότερο συνέβη στο μπασκετικό στερέωμα μετά τις εθνικές επιτυχίες των Ευρωμπάσκετ του '87 και του '89.

Ίσως τελικά η σημαντικότερη επιτυχία του Αρη μέσα από την πρόκριση σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης, ακόμα και μέσα από την κατάκτηση του απρόσωπου Τσάμπιονς Καπ προ τριετίας, είναι ότι έρχεται να μας θυμίσει πως εξακολουθεί να διαθέτει το DNA για να ξεχωρίσει. Για να ξυπνήσει τις μνήμες των εποχών που δεν κυκλοφορούσε ψυχή στους δρόμους της Θεσσαλονίκης όταν ο Αρης αγωνιζόταν στο Παλέ. Για να μας θυμίσει ότι ακόμα κι όταν δεν υπάρχει Γκάλης, δεν υπάρχει Γιαννάκης και Ιωαννίδης, υπάρχουν αρκετοί και σοβαροί λόγοι για να ενθουσιαστούμε. Σε μια περίοδο που δεν μας δίνεται η ευκαιρία να χαμογελάσουμε και πολύ περισσότερο να αισιοδοξούμε για το μέλλον των ομάδων της Θεσσαλονίκης, που έχουν μείνει ορφανές από ισχυρούς παράγοντες, ικανούς να βοηθήσουν στην υπέρβαση, έρχεται ο Αρης να γεμίσει το γήπεδο, να φτάσει σε τελικούς και να σηκώσει τρόπαια.

Σκεφτόμαστε τον τελικό του Σαρλερουά, στις 11 Απριλίου, και την αντίπαλο του Αρη, την Ντιναμό. Η αλήθεια είναι ότι δεν παίζουν τα μπάτζετ στον τελικό του Σαρλερουά. Η Ντιναμό ξεπερνά κατά πολύ το μπάτζετ του Αρη. Κάπου στα τρία εκατομμύρια ευρώ βρίσκεται ο Αρης, όσα δηλαδή παίρνουν για μία χρονιά ο Λάζαρος Παπαδόπουλος, ο Φώτσης και οι δύο Αμερικανοί (Τσάτμαν και Ντάγκλας). Η Ντιναμό προετοιμάζεται για την επόμενη Ευρωλίγκα εδώ και δύο χρόνια με τη γνωστή πλέον δυναμική των ρωσικών συλλόγων που έχουν ξοδέψει δεκάδες εκατομμύρια ευρώ προκειμένου να φτιάξουν ισχυρές ομάδες.

Το ότι διατηρούν ένα σημαντικό προβάδισμα έναντι του Αρη στην τελική κόντρα του Σαρλερουά είναι λογικό να πολυδιαφημίζεται από τους Ρώσους. Φαίνεται λογικό να έχουν ακόμα και σίγουρο τον τίτλο μέσα από το παιχνίδι των εντυπώσεων, για μια αναμέτρηση που θα κρίνει την προσπάθεια δύο χρόνων και αρκετών εκατομμυρίων ευρώ με τελικό στόχο να πλασαριστούν στην Ευρωλίγκα, συνθέτοντας το ρωσικό μέτωπο, με την παραδοσιακά μεγάλη ΤΣΣΚΑ.

Ο τελικός του Uleb Cup θυμίζει τον νεόκοπο Αρη της Γάνδης του '87. Της Γάνδης, που βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα μακριά από το Σαρλερουά. Τότε που οι «κίτρινοι» ήθελαν να αποδείξουν ότι ανήκουν στους μεγάλους του ευρωπαϊκού μπάσκετ μαζί με τη Γιουγκοπλάστικα, την Τρέισερ και την Μπαρτσελόνα. Τότε που έγινε το πρώτο «κρας τεστ» για τους ελληνικούς συλλόγους στις μεγάλες ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Θυμίζει την τρέλα του Αρειανού για να ταξιδέψει στο Βέλγιο =να υψώσει κιτρινόμαυρα πανό και να φωνάξει «είσαι θεός μοναδικός».