O ήλιος βγήκε στις έντεκα (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Είδαμε για πρώτη φορά φως στο βάθος του τούνελ στις 11 παρά 2 λεπτά ώρα Ελλάδας. Εκείνη τη στιγμή, ο Παναθηναϊκός καθόταν προσωρινά, με την ψυχή στα δόντια, στο τρένο των προημιτελικών και μάλιστα στη θέση του οδηγού. Το σκορ στο ΟΑΚΑ είχε μόλις γίνει 41-37 με τα λέι απ των Τομάσεβιτς και Χατζηβρέττα. Την ίδια στιγμή στο Ζάγκρεμπ η Εφές Πίλσεν προσπερνούσε με καλάθι του Πρκάτσιν, 52-53. Εάν τελείωναν έτσι τα δύο χθεσινοβραδυνά θρίλερ, ο Παναθηναϊκός προκρινόταν ως πρώτος του ομίλου του και έδινε ραντεβού με την Τάου, την Τρίτη στο ΟΑΚΑ. Ηταν το παρθενικό χαμόγελο της βραδιάς, ο πρώτος καλός οιωνός. Ως τότε, ο πρωταθλητής Ελλάδας ήταν σταθερά εκτός νυμφώνος.

Μέσα σε δέκα λεπτούλια, στις 11.10, είχε κιόλας μπει το νερό στο αυλάκι. Ο Παναθηναϊκός ήταν στο +9 (στο φινάλε της γ' περιόδου) και η Εφές, με πρωταγωνιστή τον Νίκσα Πρκάτσιν μες στο παλιό του σπίτι και ήρωα απ' το πουθενά τον 21χρονο Ερμίς, που έβαλε δύο καθοριστικά τρίποντα, έφτανε στο +10, 59-69, έξι λεπτά πριν από το τέλος! Ελλάς, Τουρκία, αίφνης συμμαχία.

Ηταν πια φανερό ότι οι θεοί της πορτοκαλί μπάλας χαμογελούσαν στον Παναθηναϊκό και στο ελληνικό μπάσκετ. Οχι μόνο προκρίθηκε ο ΠΑΟ, αλλά τερμάτισε και... πρώτος, πρώτος μεταξύ ίσων έστω, πρώτος που επέστρεψε από ξεκίνημα με 3 ήττες, πρώτος που διέψευσε όσους έσπευσαν να τον ξεγράψουν προ 20ημέρου. Η Τάου θα είναι σκληρό καρύδι, αλλά αύριο είναι μια άλλη μέρα. Το αβαντάζ της έδρας έχει αποδειχθεί εχέγγυο θριάμβων τα τελευταία χρόνια για τον Παναθηναϊκό. Και το 0-3 των πρώτων εβδομάδων μετατρέπεται πια σε μακρινό (διδακτικό, ωστόσο) εφιάλτη.
Θυμάμαι μια συζήτηση με συναδέλφους στο Ζάγκρεμπ, παραμονή του τζάμπολ της α' φάσης. «Μάγκες, μπορεί να περάσει ομάδα και με 3-3», τους έλεγα. Εκείνοι επέμεναν ότι απαιτούνται 4, μίνιμουμ, νίκες. Να όμως που μπορεί να προκιρθούν και οι δύο ελληνικές ομάδες με 3-3! Οτι αυτός ο απολογισμός θα έδινε και αβαντάζ έδρας (για Παναθηναϊκό μιλάμε), βέβαια, αυτό μοιάζει με σενάριο αρρωστημένης φαντασίας. Πόσα λεφτά δίνει τούτο το πράγμα, εσείς που σκαμπάζετε από στοίχημα;

Για ένα ολόκληρο ημίχρονο, για 25-27 λεπτά μάλλον, το θέαμα που παρουσίαζε ο Παναθηναϊκός ήταν απογοητευτικό. Ταυτόχρονα, δικαίωνε όσους πιστεύουν ότι ο πρωταθλητής Ελλάδας έχει προβληματική χημεία και πληρώνει (στις κακές του μέρες) την ξεροκεφαλιά του Ομπράντοβιτς. Ο Ντέιβιντ Μπλατ έδωσε εντολή να περάσει συστηματικά η μπάλα μέσα στη ρακέτα, όπου η μέτρια κατά τάλλα Μπενετόν είχε πληθώρα λύσεων: τον πανέξυπνο και δυναμικό Γκόρι, τον πολυτάλαντο τινέιτζερ Μπαρνιάνι, τον φουνταριστό Πόποβιτς, ακόμα και τον ικανότατο στο «λόου ποστ» Σισκάουσκας. Ο Παναθηναϊκός αγκομαχούσε, αλλά βρήκε τη λύση σε απονενοημένα διαβήματα, σε εκλάμψεις ατομικού ταλέντου (πρώτο βιολί εδώ ο σχεδόν ξεχασμένος εσχάτως Σπανούλης), στην άμυνα απέναντι στον τοπ-σκόρερ Νίκολας και στην αδυναμία των Ιταλών να διαβάσουν και να αντιμετωπίσουν μια κίνηση-καρμπόν.

Ευτυχώς για τον Παναθηναϊκό και για εμάς που ετοιμάζουμε βαλίτσες για Πράγα, η Μπενετόν ήταν η παραδοσιακή εκπρόσωπος του ιταλικού μπάσκετ. «When the going gets tough, the tough get going», λένε στη δεύτερη πατρίδα του Μπλατ. Μόλις αγριεύουν τα πράγματα, δείχνουν τα νύχια τους οι σκληροί. Οι σκληροί, αλλά όχι οι Ιταλοί. Κλιμάμιο 2005, Μπενετόν 2006. Μακάρι να βρίσκουμε μια ιταλική ομάδα στο δρόμο μας κάθε φορά που χρειαζόμαστε μια μεγάλη νίκη...