Φτιάξτε μια ομάδα για τον Ριβάλντο (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Ο Σωκράτης Κόκκαλης είχε αποφασίσει να κρατήσει τον Ριβάλντο από τα Χριστούγεννα και σας το είχα γράψει. Το είπε στα παιδιά του, το συζήτησε με τους φίλους του, το είχε αποφασίσει μετά τις χειμερινές διακοπές του. Θεωρεί την απόκτηση του Βραζιλιάνου μία από τις πιο σοφές κινήσεις που έχει κάνει στην καριέρα του – και έχει δίκιο. Μόνο που τώρα πρέπει διακριτικά να θυμίσει στον Τροντ Σόλιντ ότι ακριβώς επειδή έμεινε ο Ριβάλντο, πρέπει στο επόμενο Τσάμπιονς Λιγκ ο ίδιος να προσέξει τι Ολυμπιακό θα παρουσιάσει. Και να μην κάνει τα περσινά ατοπήματα. Γιατί για να πάρει ο Ριβάλντο την ομάδα από το χέρι στα δύσκολα, θα πρέπει ο προπονητής να φτιάξει μια ομάδα που να του το επιτρέπει.

Ας θυμηθούμε πώς ξεκίνησε η σεζόν. Τον περασμένο Σεπτέμβρη, ο Σόλιντ στο Τσάμπιονς Λιγκ παρουσίασε έναν Ολυμπιακό που ήταν στημένος λες και ο προπονητής του ήθελε να εκθέσει τον Ριβάλντο. Στο 4-3-3 της πρώτης περιόδου του Σόλιντ (που ξεκινάει από τη μέρα της προετοιμασίας και ολοκληρώνεται στο ματς με τη Λιόν στο Καραϊσκάκη), ο Ριβάλντο χρησιμοποιείται ως μέσα αριστερά ή μέσα δεξιά. Στον αγώνα με την Καλλιθέα εξηγεί στον προπονητή του πως σε αυτή τη θέση δεν μπορεί να παίζει, στο δε ματς με τη Λιόν ισοπεδώνεται. Οι τρεχαλατζήδες Γάλλοι τον κυνηγούν σε όλο το γήπεδο και του βγάζουν το λάδι, ο ίδιος δεν μπορεί να παίξεις ένας με έναν τον Ζουνίνιο, πουλάει μπάλες, χάνει τον παίκτη του και άθελά του συμμετέχει στην αγωνιστική κατάρρευση του Ολυμπιακού. Στην εξέδρα ακούγονται συνθήματα του στυλ «Πάρε παίκτες οέ, οέ, οέ» και η ομάδα στήνεται στον τοίχο γιατί ο προπονητής της δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα για να καμουφλάρει τις αδυναμίες της. Δημιουργείται η εντύπωση ότι ο Ολυμπιακός έχει τελειώσει. Στην πραγματικότητα έχει τελειώσει ο Ολυμπιακός του Σόλιντ, γιατί από την επομένη κιόλας εμφανίζεται ο Ολυμπιακός του Ριβάλντο και των υπόλοιπων παικτών, ο οποίος φτάνει μέχρι την Ξάνθη αήττητος.

Μαγικά

Ο Σόλιντ ως έξυπνος άνθρωπος βάζει πολύ νερό στο κρασί του, προσαρμόζοντας τις δικές του απαιτήσεις στα χούγια των παικτών. Ο «Ρίμπο» είναι ο πιο ευνοημένος αυτής της αλλαγής και χαρίζει στον προπονητή του ένα πρωτάθλημα, αφού με τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ κυρίως –αλλά και όπου αλλού χρειαστεί- είναι μπροστάρης και πρωταγωνιστής. Η δική μου εντύπωση –ειδικά μετά το ματς με τον Ατρόμητο– είναι ότι ο Ολυμπιακός θα έπαιρνε το πρωτάθλημα ακόμα κι αν συνέχιζε να παίζει με το άκαμπτο 4-3-3 του Σόλιντ που βλέπαμε μέχρι το ματς με τη Λιόν. Πιθανότατα θα το κέρδιζε και χωρίς τον Ριβάλντο: όμως η παρουσία και η απόδοση του Βραζιλιάνου μετέτρεψαν την επικράτηση σε θρίαμβο και αυτό είναι εξίσου σπουδαίο. Περισσότερο από ποτέ η φίλαθλη κοινή γνώμη πιστεύει πως ο Ολυμπιακός κέρδισε τον τίτλο γιατί ο Ριβάλντο έκανε μεγάλα ματς: αυτό το βρίσκω απολύτως υγιές. Το ποδόσφαιρο (και ειδικά το δικό μας) έχει ανάγκη από διακριτούς πρωταγωνιστές και ο «Ρίμπο» είναι τέτοιος. Ενα πρωτάθλημα χωρίς τα μαγικά του μπορεί τελικά να μη συγκινούσε απολύτως κανέναν, πέρα από εκείνους που μπορεί να χαρούν με την ορθή εφαρμογή του 4-3-3. Πόσοι είναι αυτοί; Σε σύγκριση με εκείνους που χαίρονται το γκολ του «Ρίμπο» με τον ΟΦΗ, ελάχιστοι.

Χαρακίρι

Ποιο είναι το πρόβλημα της ιστορίας; Ότι μπορεί ο Ολυμπιακός του Σόλιντ που ταλαιπωρούσε τον Ριβάλντο να απέτυχε παταγωδώς στην Ευρώπη, αλλά και ο Ολυμπιακός του Ριβάλντο (αυτός που κέρδισε εύκολα το πρωτάθλημα) δεν προκύπτει από κάπου ότι μπορεί να κάνει στην Ευρώπη κάτι σπουδαίο. Η πρόσφατη ιστορία του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ διδάσκει ότι το άναρχο ποδόσφαιρο που στηρίζεται σε σολίστες που κάνουν κόλπα, όχι απλώς δεν έχει βοηθήσει την ομάδα να έχει αποτελέσματα, αλλά έχει σταθεί και αιτία για συμφορές και σφαλιάρες που ο κόσμος δεν αντέχει. Το «σύστημα–τρενάκι» που παίζει εδώ και καιρό ο Ολυμπιακός, με τον Στολτίδη μπροστά από τα στόπερ και πίσω από τον Τουρέ, τον Τουρέ πίσω από τον «Ρίμπο» και τον Ριβάλντο πίσω από τους επιθετικούς, δημιουργεί προϋποθέσεις για ένα ιδανικό χαρακίρι. Τα άκρα μένουν ακάλυπτα και αν ο Ντομί και ο Ζεβλάκοφ δεν είναι τα παιδιά του Σούπερμαν (που δεν είναι), θα τρέχουν όλοι και δεν θα φτάνουν, πόσω μάλλον αν βρεθούν σε έναν όμιλο εξίσου δύσκολο με τον φετινό. Ανάμεσα στο κλισαρισμένο 4-3-3 που ταιριάζει σε ρομποτάκια και το σύστημα του... Μπακούνιν που είδαμε στο δεύτερο μισό της περιόδου πρέπει να υπάρξει μια χρυσή τομή. Αλλιώς η παραμονή του Ριβάλντο δεν έχει -αγωνιστικά- νόημα.

Ελευθερία

Στα δύο αυτά χρόνια είδαμε πολλές φορές τι μπορεί να κάνει ο Ριβάλντο. Είδαμε γκολ-ποιήματα με τον ΟΦΗ, τον Αρη και τον ΠΑΟΚ. Είδαμε καθοριστικές performances στα ντέρμπι με τον ΠΑΟ και την ΑΕΚ και κυρίως στιγμές τρόμου των αντιπάλων κάθε φορά που στηνόταν η μπάλα στο ύψος της περιοχής: όλα αυτά είναι για τον Ολυμπιακό πολυτελή και ταυτόχρονα απαραίτητα. Είδαμε όμως και τι δεν μπορεί να κάνει ο Ριβάλντο. Δεν μπορεί να παίζει στο πλάι, δεν είναι κόφτης, δεν είναι τρεχαλατζής, δεν είναι απόλυτα πειθαρχημένος, δεν του αρέσει να νιώθει γρανάζι ενός σχηματοποιημένου ποδοσφαίρου που στηρίζεται στην επανάληψη κάποιων κινήσεων. Θέλει να έχει την ελευθερία να δημιουργεί και τη δυνατότητα να παίζει κοντά στην περιοχή, εκεί όπου σπέρνει τον πανικό με την παρουσία του. Από την άλλη, ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να παίξει Τσάμπιονς Λιγκ με τον τρόπο που παίζει στα ματς με τον ΟΦΗ, την Καλλιθέα, τον Ακράτητο, τον Πανιώνιο κ.λπ. Η τακτική αναρχία πληρώνεται πολύ ακριβά κι αυτό οι παλιοσειρές του Ολυμπιακού το ξέρουν.

Διαφορά

Ελπίζω ο Κόκκαλης να εξηγήσει στον Σόλιντ ότι ο Ριβάλντο έμεινε για να μπορέσει να κάνει τη διαφορά. Μόνο που δίπλα του χρειάζεται μια ομάδα πολύ τετράγωνη, πολύ πειθαρχημένη, πολύ οργανωμένη...

Σχεδόν δεν υπήρξε

Η δήλωση του Γκαγκάτση χθες στον SuperΣΠΟΡ FΜ ότι η Παράγκα «σχεδόν δεν υπήρξε» είναι από εκείνες που έγραψαν ιστορία. Το «σχεδόν δεν υπήρξε» θυμίζει ως έκφραση το «λίγο έγκυος», ωστόσο είναι απολύτως συμβατή με τη διαλεκτική του προέδρου της ΕΠΟ: αν κάποιος έπρεπε να πει αυτή την ιστορική φράση, είναι αυτός! Μην ξεχνάτε ότι έχει πει πως ο λόγος που ο Ολυμπιακός κέρδισε επτά πρωταθλήματα είναι ότι ο Κόκκαλης έφτιαξε το Καραϊσκάκη! Στο κεφάλι του Γκαγκάτση όλα μπερδεύονται γλυκά.

Τι εννοούσε λέγοντας αυτή τη μεγαλοπρεπέστατη κοτσάνα; Ως μελετητής των λόγων του, πιστεύω ότι υπονοούσε δύο πράγματα. Το πρώτο ότι η Παράγκα ναι μεν υπήρξε, πλην όμως η παρεμβατικότητά της δεν ήταν αυτή που ο κόσμος νομίζει: έτσι προέκυψε το «σχεδόν δεν υπήρξε». Ηθελε να πει ότι ήταν κάτι που επί της ουσίας δεν έπαιξε μεγάλο ρόλο. Το δεύτερο που ο Γκαγκάτσης υπονοεί είναι ότι η ίδια η Παράγκα δεν είχε αυτόνομη λειτουργία –δεν έκαναν δηλαδή τα μέλη της ό,τι γούσταραν. Για τον Γκαγκάτση πιθανότατα η Παράγκα ήταν ένα είδος think tank του ελληνικού ποδοσφαίρου -κάτι σαν μασονία παραγόντων που ένιωθαν την ανάγκη να μαζευτούν σε ένα συγκεκριμένο μέρος για να πουν τον πόνο τους!

Πώς είμαι τόσο βέβαιος ότι αυτό εννοούσε; Θα σας το εξηγήσω. Από μια σειρά συνεντεύξεων του Γκαγκάτση έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι θεωρεί τον εαυτό του κάτι σαν τον Καραμανλή του ελληνικού ποδοσφαίρου, ένα είδος Εθνάρχη που έφερε στη χώρα τη Μεταπολίτευση και διαδέχτηκε το προηγούμενο καθεστώς! Ως διάδοχος του καθεστώτος, ο Γκαγκάτσης νιώθει την ανάγκη να ετεροπροσδιορίζεται, να ξέρει και ταυτόχρονα να μην ξέρει. Αυτός είναι ο λόγος που κάνει διάκριση ανάμεσα στα πεπραγμένα της ΕΠΟ τον καιρό που είναι αυτός πρόεδρος και στα πεπραγμένα της ομοσπονδίας τον καιρό που ήταν γραμματέας: στο κεφάλι του έχει πειστεί ότι πρόκειται για δύο διαφορετικές εποχές των οποίων υπήρξε ο συνδετικός κρίκος. Εξ ου και το «σχεδόν δεν υπήρξε»: κατά τον Γκαγκάτση, η απόδειξη της πιθανότητας κάτι τέτοιο να μην υπήρξε είναι ο ίδιος!

Θα έχει πλάκα τι θα πει στον εισαγγελέα –γιατί είναι βέβαιο ότι στο πλαίσιο της έρευνας μετά τον Φλωρίδη και τον Κούγια θα καλέσουν κι αυτόν. Κι εκεί το «σχεδόν δεν υπήρξε» ως απάντηση δεν συγχωρείται. Θα πρέπει να βρει να πει κάτι άλλο, εκτός αν ψήσει τον ανακριτή ότι στην Παράγκα σχεδόν δεν υπήρξε κι ο ίδιος...