Το μόνο που έλειπε ήταν το πνεύμα του Εκι (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Εάν θέλεις κάτι πάρα πολύ, ολόκληρο το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να το πετύχεις. Αν ο Πάολο Κοέλιο κυκλοφορεί περήφανος για το τσιτάτο του, είναι μόνο επειδή δεν έχει δει τον αγώνα του Παναθηναϊκού στην Ξάνθη.

Μόνο μίζεροι και μετά Χριστόν προφήτες θα μπορούσαν να επιρρίψουν ευθύνες στους παίκτες και τον προπονητή του Παναθηναϊκού για την ισοπαλία στην Ξάνθη. Οι παίκτες έκαναν εμφάνιση υπεράνω καθήκοντος. Εκτός του Λαμπριάκου, ο Κιντάνα και ο Μάνσο ανήκουν στην κατηγορία των «διαβολικών νάνων», που με ένα σπρώξιμο τα πόδια τους γίνονται καρούλια, αλλά στην κοφτή ντρίμπλα δεν περνάνε τον αντίπαλο: τον εκθέτουν. Οι παίκτες του Παναθηναϊκού έπαιρναν συνεχώς το ρίσκο να βγαίνουν πρώτοι στην μπάλα, μαρκάροντας με το σώμα τους δύο κοντούς της Ξάνθης, που το μόνο που πετύχαιναν ήταν να παίρνουν φάουλ σε «ανώδυνα» σημεία του γηπέδου. Με τη διάθεσή τους να μαρκάρουν, οι Παναθηναϊκοί πέτυχαν έναν παράπλευρο στόχο. Οι παίκτες της Ξάνθης μετά τα πρώτα μαρκαρίσματα σταμάτησαν να έχουν τη διάθεση να τρέξουν την μπάλα, πετώντας τη βιαστικά μπροστά σε αναζήτηση άλλου ήρωα. Το αποτέλεσμα ήταν ότι συνήθως η μπάλα κατέληγε στα πόδια παίκτη του Παναθηναϊκού, που την κατέβαζε, δίνοντας στην ομάδα του την αριθμητική υπεροχή στην επίθεση. Σε αυτόν τον τομέα έλαμψε το άστρο του Χαραλαμπίδη, ο οποίος έπαιξε για δύο.

Από τακτική ή ένστικτο, ο Χαραλαμπίδης διέγνωσε τον αδύναμο κρίκο στην άμυνα του Παναθηναϊκού. Ο Νίλσον μπορεί να μην ήταν κακός, αλλά ήταν από τους ελάχιστους παίκτες του Παναθηναϊκού που δεν μπορούσαν να ψαρώσουν με τη δύναμή τους τους επιθετικούς της Ξάνθης. Ο Χαραλαμπίδης, λοιπόν, κατέβαινε στην άμυνα, έδινε βοήθειες στον Νίλσον και όταν έπαιρναν την κατοχή της μπάλας αναλάμβανε να την κατεβάσει 50 και 60 μέτρα, σεντράροντας ή πασάροντας σε επιθετικό. Το ίδιο έκανε και από την άλλη πλευρά ο Σέριτς, αλλά χωρίς το «φαρμάκι» που είχε στις κινήσεις του ο Κύπριος.

Την ίδια διάθεση αυταπάρνησης είχαν στον άξονα ο Τζιόλης και ο Μπίσκαν, ενώ στην επίθεση ο Παπαδόπουλος, τρομοκρατώντας τον Τοροσίδη, προσπαθούσε να βάλει πλάτη στον όποιο αμυντικό της Ξάνθης ήθελε να τον μαρκάρει. Το αποτέλεσμα ήταν από τα πλάγια να «βρέχει» μπαλιές στην περιοχή της Ξάνθης και αν δεν υπήρχε ο Παβιό, το ματς θα είχε τελειώσει στο ημίχρονο. Το μόνο που έλειπε από τον Παναθηναϊκό ήταν η απόδοση του Εζεκίελ Γκονζάλες να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Δεν είναι ότι ο Γκονζάλες έκανε κακή εμφάνιση. Το γκολ του Παναθηναϊκού ήρθε από τρύπα του Αργεντινού, που τη στιγμή που έχανε την ισορροπία του έφερε την μπάλα από το δεξί στο αριστερό για να πασάρει στον Γκέκα. Είναι ότι ο Γκονζάλες δεν μπήκε στο πνεύμα του αγώνα. Ενός ματς που απαιτούσε κάτι παραπάνω από το 100% της απόδοσης κάθε παίκτη.

Εάν, εκτός της γκίνιας, υπάρχει λόγος για τον οποίο ο Παναθηναϊκός έχασε τους τρεις βαθμούς, ήταν η κούραση από την υπερπροσπάθεια. Μετά το 70' ο Χαραλαμπίδης περπατούσε και ο Μπίσκαν σερνόταν. Εάν υπάρχει λοιπόν μια προπονητική ευθύνη, είναι ότι ο Μαλεζάνι δεν τόλμησε τις αλλαγές, κάνοντας την αλλαγή του Μπίσκαν, που προηγουμένως σε αντεπίθεση της Ξάνθης είχε παραδώσει πνεύμα, στις καθυστερήσεις. Αλλά με το χέρι στην καρδιά: είναι εύκολο να αλλάξεις τους παίκτες που έδωσαν σώμα και ψυχή όσο η ομάδα ακόμα προηγείται; Οποιος απαντήσει «ναι» και έχει δει το ματς, ας σκεφτεί αν θα έλεγε το ίδιο πριν από το γκολ της Ξάνθης. Και όποιος απαντήσει και πάλι «ναι», ας σκεφτεί ότι τους μετά Χριστόν προφήτες κάποτε τους έκαιγαν στην πυρά.