Ο «καβαλιέρε» ψάχνει ψήφους (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Μπορεί να τον «πρόδωσαν» (έως και) οι Ιταλοί βιομήχανοι, οι συνήθειες και τα «κουσούρια» του όμως δεν τον εγκαταλείπουν ποτέ! Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι οδεύει προς τις εκλογές σαν αγκιστρωμένο ψάρι: κάθε του κίνηση είναι σπασμωδική και «χώνει» βαθύτερα το αγκίστρι. Τι ακριβώς κάνει, εδώ και καιρό; Ο,τι γνωρίζει καλά: τον κλόουν στην ΤV, βαρύγδουπες κι ανόητες δηλώσεις, πολιτικά «ανοίγματα» στην ακροδεξιά και πολλά ακόμη. Τι δεν θα μπορούσε να παραλείψει; Κινήσεις στη σκακιέρα του ποδοσφαίρου, φυσικά...

Η προεκλογική περίοδος δεν είχε εισέλθει στην τελική ευθεία όταν ο Ιταλός πρωθυπουργός επισκέφθηκε στο «κρεβάτι του πόνου» -μετά βαΐων, κλάδων και φωτογραφικών φακών- τον τραυματισμένο άσο της Ρόμα, Φραντσέσκο Τότι. Δεν ήταν δα τόσο ευαίσθητος έως τότε ο «καβαλιέρε». Τουλάχιστον όχι σε περιπτώσεις ποδοσφαιριστών που δεν ανήκαν στη Μίλαν, της οποίας -ως γνωστόν- έχει διατελέσει πρόεδρος επί 18 χρόνια και 9 μήνες. Αλλά, είπαμε, οι ημέρες τούτες είναι κρίσιμες: εκλογές και «στο βάθος» Μουντιάλ. Ο Τότι είναι εξέχον στέλεχος της «Squadra Azzura» και -επιπλέον- απαστράπτουσα προσωπικότητα του ιταλικού «σταρ σίστεμ». Το «καθήκον» του Ιταλού πρωθυπουργού ήταν δεδομένο...

Το τραυματισμένο πόδι του Τότι δεν μπορούσε ασφαλώς να το θεραπεύσει ο Σίλβιο -εντάξει, έχει δηλώσει ότι θεωρεί τον εαυτό του ικανότερο του Βοναπάρτη, αλλά τα «θαύματα του Ιησού» δεν τα κάνει, ακόμη τουλάχιστον. Είχε φροντίσει όμως, μερικές εβδομάδες νωρίτερα, να τονώσει ακόμα περισσότερο την υγεία ενός ήδη σφριγηλού... ταμείου: της δημοφιλέστερης ιταλικής ομάδας, της Γιουβέντους. Μία άκρως εντυπωσιακή κίνησή του είχε ωθήσει την «Gazzeta dello Sport» να κυκλοφορήσει με τον κάπως υπερβολικό τίτλο: «όταν ο Μπερλουσκόνι αγόρασε τη Γιουβέντους». Η εταιρεία Mediaset που του ανήκει εξασφάλισε το δικαίωμα να μεταδίδει τηλεοπτικά τους αγώνες της ομάδας αυτής για τις σεζόν 2007-08 και 2008-09, αντί του αδρότατου ποσού των 218 εκατομμυρίων ευρώ, το οποίο υπό προϋποθέσεις ενδέχεται να φθάσει τα 250 εκατ. Το σχεδόν αστρονομικό αυτό αντίτιμο ερμηνεύτηκε ως πολυτιμότατη αρωγή του Σίλβιο Μπερλουσκόνι στην απόπειρα του διάσημου συλλόγου να ισχυροποιηθεί ακόμη περισσότερο, αφήνοντας πίσω τους άλλους αξιόλογους εγχώριους ανταγωνιστές. Αυτοί στο εγγύς μέλλον μάλλον θα βλέπουν τη Μπερλου-σκόνη της Γιούβε.

Φαίνεται πως η πολιτική εκμετάλλευση του ποδοσφαίρου είναι σαν την αντίστοιχη των πηγών ενέργειας: κάποια στιγμή εξαντλούνται και πρέπει να ανακαλύψεις άλλες. Ο «καβαλιέρε» αποφάσισε λοιπόν να ρίξει γέφυρες στη Γιουβέντους και «δίχτυα» στους οπαδούς της. Ούτως ή άλλως (ευελπιστεί ότι) οι φίλοι της Μίλαν νιώθουν ακόμη ευγνώμονες για τις μεγάλες στιγμές του παρελθόντος και δύσκολα θα τον μισήσουν. Ε, είναι έξυπνο να «κρατάς» κάποιους που ψελλίζουν «thank you for the memories» και ταυτοχρόνως να κερδίζεις και ορισμένους απ' όσους ανακράζουν πανευτυχείς «thank you for the money». Αν μπορείς...

Ναι, ήταν έμμεσο πλήγμα στην «αγαπημένη» του Μίλαν, την πλέον ισχυρή ανταγωνίστρια της Γιούβε, αλλά τι να κάνεις; Στη νεότερη πολιτική ιστορία έχουν καταγραφεί αρκετές περιπτώσεις ηγετών που έκαναν ποδοσφαιρικές παρασπονδίες για το καλό της εξουσίας τους. Κάποτε ο πρόεδρος της Αργεντινής, Κάρλος Μένεμ, φανατικός οπαδός της Ρίβερ Πλέιτ, πίεσε την κόρη του να «αγαπήσει» την αιώνια αντίπαλο της δικής του ομάδας, την Μπόκα Τζούνιορς, ούτως ώστε να «παίζει σε δύο ταμπλό». Ο τέως πρωθυπουργός της Βρετανίας, Τζον Μέιτζορ, πείσθηκε από τους συμβούλους του να «αλλαξοπιστήσει»: συμπαθούσε την Αρσεναλ, υποχρεώθηκε να «αγαπήσει» την Τσέλσι και να εμφανίζεται μάλιστα στο γήπεδό της. Βλέπετε, η Τσέλσι ήταν περισσότερο συμβατή προς το target group των Συντηρητικών, όπως τουλάχιστον έκρινε η επικοινωνιακή «αυλή του». Οι εν λόγω ηγέτες του παρελθόντος, όμως, δεν είχαν σκεφθεί πως κάθε «αλλαγή πλεύσης» αποδίδει πολύ περισσότερο όταν την επισφραγίζει το χρήμα. Το άφθονο και το επιδεικτικό. Ο Σίλβιο αυτό δεν το ξεχνά ποτέ.

Κανείς άλλος πολιτικός, πουθενά, δεν κέρδισε εκλογές και κυβερνητική εξουσία, ηγούμενος κόμματος που είχε ως τίτλο ένα κλασικό, αμιγώς ποδοσφαιρικό σύνθημα! Το «Forza Italia» του Μπερλουσκόνι είχε θριαμβεύσει εκλογικά την άνοιξη του 1994, έτος το οποίο έμοιαζε με το φετινό: λίγους μήνες αργότερα, το καλοκαίρι, η εθνική Ιταλίας θα ριχνόταν στη μάχη του Μουντιάλ, στις ΗΠΑ. Στις εκλογές εκείνες το «Forza Italia» είχε μόλις λίγους μήνες ζωής, αλλά ευφυέστατο -ομολογουμένως- τίτλο. Ιδανικά πολιτικά «βαφτίσια», την κατάλληλη στιγμή...

Πολύ πριν σπεύσει να αξιοποιήσει «επικοινωνιακά» τον τραυματία Τότι, ο «καβαλιέρε» είχε αδράξει την ευκαιρία κι έκανε μία λακωνική διακήρυξη αρχών με αφορμή δικό του «ποδοσφαιρικό» τραυματισμό. Τον Αύγουστο του 2004, στην έπαυλή του στη Σαρδηνία, έπαιζε μπάλα με τον Τόνι Μπλερ, τον οποίο φιλοξενούσε. Ενεκα αγαρμποσύνης ασύμβατης προς το ενδεδειγμένο φλέγμα Αγγλου πρωθυπουργού, κάποια στιγμή ο Μπλερ τον κλότσησε άσχημα. Ο Μπερλουσκόνι έμεινε για λίγο κουτσός, αλλά το ιδιότυπο -κι ενίοτε χοντροκομμένο- χιούμορ του αποδείχθηκε ακάθεκτο: «είδατε, τραυματίστηκα στο αριστερό πόδι. Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά μ' οτιδήποτε αριστερό».

Λοιπόν, ανακεφαλαιώνουμε τις προσδοκίες του: οι φίλοι της Γιούβε θα εκτιμήσουν τα χρήματά του, οι της Μίλαν την πολυετή προσφορά του, οι της Ρόμα την επίσκεψη στον Τότι και οι απανταχού νεοφασιστικοί πυρήνες οπαδών τον πολιτικό του «έρωτα» με την εγγονή του Μουσολίνι. Με τόσο δυσοίωνες (για τον ίδιο) δημοσκοπήσεις, πάλι καλά που δεν τον είδαμε να αλλάζει στοργικά επιδέσμους στο πόδι του Τότι! Ο «καβαλιέρε Βοναπάρτης» δύσκολα θα αποφύγει το Βατερλώ- κι ας είναι... ικανότερος του αυθεντικού Ναπολέοντα.