Η ποικιλία στο ψηφιδωτό των ημιτελικών (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Ναι, οι ημιτελικοι θα 'ναι Μπαρτσελόνα εναντίον όλης της Ιταλίας. Οπως το είχες προβλέψει, άσχετε (...στον εαυτό μου απευθύνομαι!) δημοσιογράφε, που τόσα έχεις δει και, πάλι, μυαλό δεν βάζεις.

Οπου, στην πραξη, απ' «όλη την Ιταλία»:

• Οι μεν Γιουβέντους και Ιντερ έφυγαν κατηφείς, απαθείς, δίχως καμία μάχη και καμία δόξα, δηλαδή το συνηθισμένο των ευρωπαϊκών περιπλανήσεών τους. Ηταν ο τρόπος (του αποκλεισμού) που, περισσότερο κι απ' τους ίδιους τους αποκλεισμούς, έκανε τους τιφόζι να ανακράξουν (σε κερκίδες και αεροδρόμια) επακριβώς το αυτό, διόλου συμπτωματικά, σύνθημα. Andate a lavorare. Τσακιστείτε να δουλέψετε.

• Η δε Μιλαν ήταν, επίσης, έξω έως το 88'.

Εν τελει, εάν σε κάτι πέσαμε (μεγάλε...) μέσα, ήταν ότι ο (ένας) ημιτελικός θα 'ναι, πράγματι, Μπαρτσελόνα εναντίον Ιταλίας. Οχι όλης, αλλά της πιο Ευρωπαίας απ' τις ιταλικές ομάδες. Κατά παράδοσιν. Μετράει, αποδεικνύεται επανειλημμένα, η παράδοση. Η Μίλαν, μετά τα πέντε της Ρεάλ και τα δύο της Μπενφίκα, έγινε η πρώτη ομάδα της Ιταλίας που πήρε το τρόπαιο με τα μεγάλα αυτιά. Το '63 στο Ουέμπλεϊ. Κρατάει, από τότε. Τότε, έπαιζε μπάλα ο πατέρας Μαλντίνι. Θα κρατάει κι όταν θα παίζει μπάλα ο εγγονός Μαλντίνι.

Κι αντι για την... υπόλοιπη Ιταλία, που θα πάει να lavorare, οι δύο που (ενάμιση μήνα πίσω) δεν τις περίμενε κανείς. Ούτ' οι προπονητές τους, εάν αυτό δίνει (άσ' το, μεγάλε!) ελαφρυντικό. Σύμφωνοι, αλλά τουλάχιστον έχω την αυτογνωσία να μην παίζω Στοίχημα. Δεν ξέρω, καν, πώς συμπληρώνεται το κουπόνι. Και ντρέπομαι, πια, να ρωτήσω (ποιος αντέχει τ' απαξιωτικά βλέμματα;) για ν' αρχίσω να το κάνω τώρα.

Ειν' ευτυχημα ότι η εκτίμηση διαψεύσθηκε παταγωδώς. Διότι το ψηφιδωτό της διοργάνωσης, έτσι όπως διαμορφώνεται εν όψει των δύο εβδομάδων πριν και μετά το Πάσχα, είναι πολύ πιο πλούσιο. Εχει ποικιλία. Κατ' ουσίαν, τα 'χει όλα.
Εχει, για αρχη, την Μπαρτσελόνα. Το δημιούργημα που σήμερα όλοι το ζηλεύουν και συνάμα όλους τους τρώει η περιέργεια ποιος μπορεί να το νικήσει. Δεν ήταν, πάντοτε, έτσι. Το καλοκαίρι του 2003, ο Λαπόρτα παρέλαβε οικονομική (να το θέσουμε κομψά) αστάθεια. Προσέλαβε τον συνομήλικό του Ράικααρντ και τα πρώτα Χριστούγεννα ο Ράικααρντ ήταν με το ένα πόδι στην έξοδο απ' το «Καμπ Νου». Πλέον, όταν «πωλήσουν» τη φανέλα στον χορηγό, θα γίνουν και στο εμπορικό κομμάτι οι πρώτοι στον κόσμο. Μάλλον, στο εμπορικό. Οχι «και» στο εμπορικό. Διότι, στο αγωνιστικό, δεν έχουν γίνει (τέτοιοι) ακόμα.

Μετα, εχει (το ψηφιδωτο) την Ηρεμη Δύναμη. Τη μοναδική καταξιωμένη δύναμη. Τη Μίλαν. Την ομάδα που ξέρει, όσο καμία άλλη, να περιμένει τη στιγμή. Να δουλεύει για να προκαλέσει τη στιγμή και να επωφεληθεί απ' τη στιγμή. Την ομάδα που διαθέτει το ένα και το δύο στη λίστα των (εν ενεργεία) σκόρερ των Κυπέλλων Ευρώπης. Κι επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο, το τρία σε τούτη τη λίστα το 'χει η Αρσεναλ. Το τέσσερα, η Μπάρτσα. Ιντσάγκι, Σεβτσένκο, Ανρί, Λάρσον.
Αυτο θα 'χει, πρωτίστως, να αντιμετωπίσει η Μπαρτσελόνα. Την ηρεμία της Μίλαν. Δεν αρκεί να παίξει όσο καλά χρειάζεται για να νικήσει. Το αρκετό, μόνο, θα είναι να παίξει όσο καλά χρειάζεται για να κατανικήσει τη Μίλαν. Κι η Μπάρτσα, εάν μπορούμε να χωρίσουμε τη σεζόν σε φεγγάρια, εμφανώς δεν διανύει το καλύτερό της. Το ξέραμε, το είδαμε, το επιβεβαιώσαμε. Αισθάνεσαι ότι έχει μπει στη φάση που... σκέπτεται. Οσο σκέπτεται τόσο περισσότερο φοβάται. Τη Μίλαν, τη φοβάται.

Κι επειτα είναι οι αιώνιοι, αλλ' όχι πια αφού έσπασαν το ταμπού και ξαλάφρωσαν, underachievers. Η δίψα των underachievers. Η Αρσεναλ. Φρέσκοι, διεκδικητικοί, κατακτητικοί. Νηφάλιοι. Σφύζουν, όταν οι άλλοι κουράζονται και γονατίζουν μες στον κυκεώνα των νεύρων τους.

Κι ειναι και το (πάντοτε απαραίτητο) παραμύθι της Σταχτοπούτας. Βιγιαρεάλ. Η οικογενειακή ιστορία. Ο Φερνάντο Ροτζ, βασιλιάς της κεραμικής, της ντόπιας σπεσιαλιτέ. Ιδιοκτήτης της Pamesa. Η κορύφωση του πρότζεκτ. Η δικαίωση, για τον χρόνο που του έδωσαν ώσπου να 'ρθει η ώρα να το καμαρώσουν. Ο (πρόεδρος) Ροτζ, ο γιος του Ροτζ που τρέχει την καθημερινότητα του κλαμπ, η κόρη του Ροτζ που τρέχει τις διεθνείς σχέσεις.

Ομολογω, καμια εικονα το διήμερο δεν με άγγιξε, έως συγκίνησε, όσο στη λήξη τα πλάνα των ντόπιων στην εξέδρα του «Μαδριγάλ». Η ταύτιση. Οπου το ποδόσφαιρο δεν είναι η παράπλευρη υπόθεση στη ζωή του τόπου. Εγινε η ίδια η ζωή του τόπου. Κι επειδή δεν θα κρατήσει για πάντα, όσο το έχουν γνωρίζουν να το εκτιμούν και να το απολαμβάνουν. Η χαρά του ταπεινού. Μεγαλειώδες.

Συγκινηθηκα, επειδή θυμήθηκα τα... νιάτα μου, τη διετία της Βαλένθια στο Μεστάγια. Ηταν σαν να ξανάβλεπα, στο βίντεο, Μεστάγια 1999-2001. Δεν υπάρχουν αναλογίες, απλώς. Υπάρχει ο ταυτόσημος πυρήνας. Οπου Κούπερ, Πελεγρίνι. Οπου Μενδιέτα, Σένα. Οπου Κλάουδιο Λόπες, Ρικέλμε. Η μοναδική διαφορά είναι στο μέγεθος. Της πόλης, του πληθυσμού, του γηπέδου.