Καστίγιο, ο στρυφνός... Φλωρίδης του Θρύλου (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Δύο συν δύο, τέσσερα. Στη στεριά δεν ζει το ψάρι. Ο Καστίγιο είναι στρυφνός χαρακτήρας. Όσο αποτελούν «αποκαλύψεις» τα δύο πρώτα, άλλο τόσο είναι «είδηση» το τρίτο. Όποιος νομίζει ότι αυτό και μόνο πιστοποίησε η σαββατιάτικη «φουρτούνα» στο Καραϊσκάκη, δεν χάνει απλώς το δάσος. Μισό κλαράκι βλέπει -κι αν...

Ο Ολυμπιακός είναι η μόνη ομάδα της οποίας οπαδοί και παίκτες μπορούν άνετα να «αρπαχτούν», ακόμα και σε φιέστα τίτλου για το αν ο τάδε παίκτης κράτησε πολλή ώρα την κούπα. Στους «ερυθρόλευκους κώδικες» η ηρεμία καταντά ανία. Όσοι την κονιορτοποιούν -όχι κατ' ανάγκη ενσυνείδητα- σχηματίζουν «ουρές».

Ας θυμηθούμε τα γεγονότα: ο Καστίγιο θέτει «υποψηφιότητα» εκτελεστή του φάουλ. Ο Μπουλούτ τον απωθεί, αλλά ο νεαρός σουτάρει άψογα και σκοράρει. Σιγά το έγκλημα. Στο ποδόσφαιρο αφθονούν οι ξαφνικές, «εκτός προγράμματος», εκτελέσεις φάουλ. Πήγε η μπάλα στο δίχτυ; Καλώς καμωμένο.

Έπεται συνέχεια. Η ρίψη της φανέλας στην κερκίδα, πριν λήξει το παιχνίδι, προδίδει εγωπάθεια και άχτι. Αποκρυπτογράφηση: «Ναι, για μένα το παιχνίδι τελείωσε. Πρόλαβα να σκοράρω, αν και ο Σόλιντ πάλι δέκα ξεφτιλισμένα λεπτά μου έδωσε. Γιατί; Μήπως δεν ήμουν εξαιρετικός, προσφάτως, στο μοναδικό 45λεπτο που έπαιξα -έπειτα από μήνες- στο Καραϊσκάκη; Μήπως κρίθηκα στον βούρκο του Καυταντζογλείου, όπου όλη η ομάδα ήταν τραγωδία;».

Ασυγκρίτως απωθητικότερη της δικής του ενέργειας είναι η υστερία των «παιδονόμων»! Ο Μπουλούτ, έξαλλος, του γνέφει πως θα του κόψει το λαρύγγι (!) και στις δηλώσεις του θυμίζει κλαψιάρη μαθητή. «Ο δάσκαλος είπε να λύσω εγώ την άσκηση. Γιατί πετάχτηκε το παλιόπαιδο;». Ο Σούρερ χειροδικεί σαν «πάτερ Φαμίλιας» απηυδισμένος με το παιδί του. Δρυός πεσούσης ξυλεύονται και οι... χαρούμενοι: με ύφος κόουτς ή αρχηγού, ο Μπαμπαγκίντα ψέγει τον ατομισμό του ανταγωνιστή Καστίγιο, αντλώντας προφανώς ηθικό δικαίωμα από τον άθλο του: έκανε, επιτέλους, μεγάλο παιχνίδι. Την 27η αγωνιστική. Λίγο το 'χετε;

Ολοι, Ολα, κατά βούληση! Αυτόκλητοι αστυνόμοι, πατριοί, δικαστές. Κάπου κάπου μποξέρ (από το «Ριαθόρ» έως το επεισόδιο Σούρερ-Τουρέ-Καστίγιο) ή «παράξενοι ταξιδιώτες» («επέστρεψαν από το Κόπα Αφρικα;»). Μια «αυτοδιαχειριζόμενη» ομάδα, κατά κανόνα κεφάτη κι ενίοτε σπαρασσόμενη, μοιραία θα παράγει και ατίθασους Καστίγιο. Πάει πολύ, όμως, να ξορκίζει την «τρέλα» της ξεσπώντας, σύσσωμη, στον πλέον αδύναμο κρίκο.

Ο Καστίγιο είναι στον Ολυμπιακό ό,τι έγινε ο... Φλωρίδης στο ΠΑΣΟΚ. «Μαύρο πρόβατο», γιατί εκφράζει «χονδροειδώς» όσα πρέπει να φαίνονται με μέτρο. Ελα όμως που δεν κρύβεται αυτή η αναρχική «παλαβωμάρα», η οποία -εδώ που τα λέμε- σε κάποιες περιπτώσεις αποδεικνύεται ωφέλιμη, ως βαλβίδα εκτόνωσης. Αλλωστε, η ομάδα μάλλον την κουβαλά στα γονίδιά της.

Κατά τα άλλα, η φανέλα στην κερκίδα έμοιαζε με αποχαιρετιστήριο συμβολισμό: ο Καστίγιο κατανοεί ότι στον Ολυμπιακό δεν έχει μέλλον. Οτι θα πρέπει, επιπλέον, να απολογείται για όλα. Για την μπαλιά που δεν «έβγαλε» (κι ας έδωσε τρεις καλές).
Για τη «συμβατική» πάσα. Ακόμη και για πετυχημένες, σωτήριες πρωτοβουλίες του: «Εγώ θα του έκοβα την μπάλα κι ας σκόραρε», διακήρυττε πέρυσι, μετά το ματς με τον Ιωνικό, σεβάσμιος... παλαίμαχος. Βλέπετε, (ακόμη και) «στα πέριξ» του Ολυμπιακού περισσεύουν κήνσορες κι ειδήμονες. Ο συνήθης ύποπτος, «μουλαρωμένος» για τα καλά, τους δίνει ανελλιπώς λαβές. Αφού «μονά ζυγά» χαμένος είναι...

ΥΓ.: Επιδέξιος ο Νορβηγός καπετάνιος, όταν το πλήρωμα καβγαδίζει. Κι ας είναι νεοφερμένος στο «πλοίο των τρελών».