Σαν ματς του κρίκετ (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Οσο η Λάρισα βρισκόταν κλεισμένη στην άμυνα, ο μόνος λόγος για επευφημίες ήταν οι αποκρούσεις του Χέλντερ-και για να συνεχίζεις να φωνάζεις όταν η ομάδα σου είναι κλεισμένη στην άμυνα, δεν πρέπει να έχεις γεννηθεί στον Κάμπο αλλά τα Middlands της Μεγάλης Βρετανίας. Σε εκείνο το σημείο φάνηκε το πλεονέκτημα του Ολυμπιακού, που πήγε στη Λάρισα χωρίς την ενίσχυση του κόσμου του. Γιατί όλο και κάποιοι Ολυμπιακοί θα φώναζαν τι κάνει η Λάρισα και ο κάμπος, όλο και κάτι Λαρισινοί θα απαντούσαν ότι ακριβώς το ίδιο κάνει ο Θρύλος και ο Πειραιάς, και το μαχητικό πνεύμα της κερκίδας θα διατηρείτο. Μπορεί και για καλό. Γιατί ένα ματς που αναμενόταν να παιχτεί με κολασμένο πάθος, παιζόταν σαν ματς του κρίκετ. Στο 45ο λεπτό, με τις ομάδες να πηγαίνουν για τσάι (έτσι λέμε εμείς οι κρίκετερς το ημίχρονο), κάθε υγιής φίλαθλος ήλπιζε να γίνει κάτι για να τον απαλλάξει από την αφόρητη βαριεστημάρα. Εστω κάποια σεμνά επεισόδια. Εστω ένα μπουκάλι στον επόπτη.

Χίλια χρόνια να ζήσει ο γίγαντας Γιώργος Δώνης που, αντίθετα με τους περισσότερους Ελληνες προπονητές, δεν περίμενε μέχρι το 60' για να κάνει κάτι. Σε ολόκληρο το πρώτο ημίχρονο, του ονόματος του Γκαλίτσιου προηγείτο η πρόθεση «από». «...περνάει δίπλα από τον Γκαλίτσιο», «...κερδίζει την μονομαχία από τον Γκαλίτσιο». Κάθε παίκτης του Ολυμπιακού που ήθελε να μπει στους διακριθέντες πήγαινε στα δεξιά της άμυνας της Λάρισας και περνούσε τον Γκαλίτσιο. Ο Δώνης μοιάζει να σκέφτηκε ότι καλή η παράδοση -να διαιωνίζεται η δυναστεία των Γκαλίτσιων στη Λάρισα-, καλό είναι να έχεις έναν που να δηλώνει δεξί μπακ, αλλά -από τη στιγμή που το μπακ σου είναι κάτι σαν τα κοκόρια στις σκεπές, που δείχνουν τον άνεμο και, όποιος κι αν τα περνάει, το μόνο που κάνουν είναι να γυρίζουν προς την κατεύθυνσή του- έβαλε στη θέση του Γκαλίτσιου τον Καλαντζή. Για ένα περίπου τέταρτο και μέχρι η άμυνα του Ολυμπιακού προσαρμοσθεί να παίζει εναντίον δεύτερου επιθετικού, η Λάρισα μπόρεσε να πιέσει. Από τη στιγμή όμως που προσαρμόστηκε, η Λάρισα έγινε πάλι ακίνδυνη. Ο Δώνης έκανε τη δεύτερη τολμηρή κίνηση. Εβγαλε τον κατά τεκμήριο καλύτερό του παίκτη αλλά ανύπαρκτο στο συγκεκριμένο ματς Σέρμπαν, για να βάλει στη θέση του τον Χλωρό. Εκεί όμως το ένστικτο ήταν καθοριστικό. Αν σας πετάξουν ένα αντικείμενο, θα δείτε ότι ενστικτωδώς θα απλώσετε το χέρι να το πιάσετε. Βλέποντας ότι η μπάλα τον προσπερνάει, νιώθωντας την αναπνοή του Ντάνι στην πλάτη του, ο Νταμπίζας άπλωσε το χέρι και χτύπησε την μπάλα. Πέναλτι και αποβολή. Ακόμα και το ότι το πέναλτι ήταν κακοχτυπημένο από τον Τζόρτζεβιτς, δίνοντας στον Κοτσόλη τη δυνατότητα να αποκρούσει, δείχνει ότι το ματς, στα σοβαρά τουλάχιστον, είχε τελειώσει. Τελευταία ελπίδα για κάτι δραματικό ήταν ο πανηγυρισμός του Καστίγιο μετά το γκολ. Από τη στιγμή, όμως, που οι συμπαίκτες του, με το πρόσχημα του πανηγυρισμού, τον καθήλωσαν στο χορτάρι, το show αναβάλλεται. Μέχρι οι μαχητές της ΑΕΚ και του Ολυμπιακού να συναντηθούν στην Κρήτη.

O πολιτισμός δεν είναι κάτι που σου επιβάλλεται, αλλά το επιλέγεις. Η κίνηση του Ολυμπιακού να μην πάρει εισιτήρια με τη Λάρισα δεν ήταν εκδήλωση πολιτισμού, αλλά ανάγκη που του επιβλήθηκε από τους χειρισμούς της διοίκησης των αντιπάλων. Από τη στιγμή λοιπόν που σε φέρνουν προ τετελεσμένου γεγονότος, από τη στιγμή που ο Πηλαδάκης και ο Λυράκης αποφασίζουν να μοιράσουν τα εισιτήρια πριν από τον αγώνα και μετά να σκαρφιστούν μια ντουζίνα δικαιολογίες για τον λόγο που θα μπορούσαν να το κάνουν, το να δεχτείς τον ρόλο του «πολιτισμένου» είναι σαν να δέχεσαι τον ρόλο του κορόιδου. Η κίνηση είναι casus belli. Κι εκτός από το λατινικό υπάρχει και το γαλλικό. A la guerre, comme a la guerre. Στον πόλεμο, όπως στον πόλεμο. Οταν βρίσκεσαι σ' εμπόλεμη κατάσταση και τον πόλεμο σού τον έχει κηρύξει ο άλλος, έχεις δικαίωμα να χρησιμοποιείς κάθε νόμιμο μέσο, αλλά και να καταφεύγεις σε κάθε dirty trick που σου επιτρέπει ο νόμος. Αυτά. Πολλές φορές έχω καταγγείλει τον Ολυμπιακό επειδή παρακάμπτει τους νόμους, αλλά αυτή τη φορά βρέθηκε στον ρόλο του αδικημένου.

Φυσικά, έτσι όπως είναι διαμορφωμένη η κατάσταση στον χώρο των οργανωμένων, θα προτιμούσα να απαγορευθούν όλες οι μετακινήσεις οπαδών. Αυτό που είχε πάει να κάνει ο Γιώργος Λιάνης και είχαν πέσει όλοι να τον φάνε, γιατί «η απόφαση παραβιάζει τα συνταγματικά δικαιώματα των Ελλήνων για ελεύθερη μετάβαση σε όποιον χώρο επιθυμούν» και όποια άλλη παπαρολογία βόλευε για να συνεχιστούν οι επιδρομές που κατ’ ευφημισμόν ονομάζονται «μετακινήσεις οργανωμένων». Οχι ότι όλα όσα έκανε ο Λιάνης, όσο καλή πρόθεση κι αν είχε, αποδείχθηκαν επιτυχημένα…

«Τους έδωσα το γήπεδο προπόνησης της Εθνικής στον Αγιο Κοσμά, τους έφτιαξα κοιτώνες και τώρα τους έχουν αφήσει να καταστρέφονται. Εχεις πάει τελευταία;». Μου το έλεγε την προηγούμενη εβδομάδα ο Γιώργος Λιάνης, μετά τις δηλώσεις που έκανε για την ποινική δίωξη κατά του Βασίλη Γκαγκάτση. Οχι, δεν έχω πάει πρόσφατα. Ο λόγος δεν είναι ότι βαριέμαι -περνάω απ’ έξω καθημερινά πηγαίνοντας στο γκολφ της Γλυφάδας-, αλλά ότι μου πιάνεται η ψυχή για το μεγαλύτερο έγκλημα που έγινε στην ιστορία του μεταπολεμικού ελληνικού αθλητισμού. Την απαλλοτρίωση του μοναδικού χώρου μαζικής άθλησης των Αθηναίων για χάρη ενός τριψήφιου αριθμού επαγγελματιών αθλητών που, όταν ανεβαίνουν σ' επιδόσεις, τον σνομπάρουν.

Για παράδειγμα, όσοι αθλητές του στίβου μπορούν, φθινόπωρο, χειμώνα και άνοιξη φεύγουν εκτός Ελλάδας σε χώρες με πιο ζεστό κλίμα. Εκτός του ότι, όταν είσαι μόνος σου, είναι δυσκολότερο να περάσεις αντιντόπινγκ τεστ, ενώ όταν είσαι με όλους τους άλλους μαζί, γίνεσαι πρόβατο επί σφαγή για τη WADA. Στον Αγιο Κοσμά όμως υπάρχουν δύο χώροι στίβου. Ο ένας, που έχει και ταρτάν, είναι ό,τι πρέπει για τρέξιμο. Μόνο που για να τον χρησιμοποιήσεις πρέπει να είσαι αθλητής σε ομάδα που αναγνωρίζεται από τον ΣΕΓΑΣ. Υπάρχουν λοιπόν πραγματικοί ερασιτέχνες αθλητές, που δεν έχουν βλέψεις για πρωταθλητισμό, οι οποίοι αναγκάζονται να βρουν ομάδα για να γραφτούν. Επειδή όμως οι σύλλογοι ενδιαφέρονται μόνο για αθλητές με πρωταθληματική στόφα, βρίσκουν ομάδες που τους χρεώνουν 30 ευρώ εγγραφή, παίρνουν την ταυτότητα, αναγκαζόμενοι να πληρώσουν για κάτι που φυσικά θα έπρεπε να παρέχεται δωρεάν.

Μετά το θέμα της φθίνουσας πορείας του Αγίου Κοσμά, διάβαζα στις στήλες των Media της «SportDay» ότι, αντίθετα με τα κοριτσίστικα περιοδικά που σκίζουν σε κυκλοφορία, τα ανδρικά περιοδικά πουλάνε όλα μαζί όσο το «Glamour». Για μένα ο λόγος είναι σαφής. Αταβιστικά τα κορίτσια νιώθουν την υποχρέωση να γίνουν κάτι περισσότερο συγκεκριμένο από τα αγόρια. Το οποίο έχει σχέση με την εμφάνιση και το σεξ. Οπότε, άρθρα τύπου «μάθε να βάζεις κραγιόν» πρέπει να γράφονται από την εποχή που εφευρέθηκαν τα περιοδικά. Η μόνη διαφορά είναι ότι πριν από 40 χρόνια η δεύτερη πιο δημοφιλής κατηγορία άρθρων ήταν αυτή της μαγειρικής. Σήμερα το «Μάθε να κάνεις πετυχημένο μουσακά» έχει αντικατασταθεί από το «Μάθε να κάνεις στοματικό έρωτα». Τώρα με τα χρόνια κρυφοκοιτάζω όλο και περισσότερο ποιες διαβάζουν το άρθρο για τον μουσακά. Δεν κακίζω όμως και τη νεολαία για τα ενδιαφέροντά της.

Οπως δεν κακίζω και το αναγνωστικό κοινό για το ότι δεν ασχολείται πλέον με τα μουσικά περιοδικά. Εχω βγάλει μουσικό περιοδικό, μου έφαγε περισσότερα λεφτά απ' όσα το αλκοόλ, και πριν από 15 χρόνια που το έκανα κατάλαβα κάτι. Με τη δορυφορική τηλεόραση, τα video clips και το Ιnternet ένα μουσικό περιοδικό μπορεί να κάνει ελάχιστα πράγματα στην πληροφόρηση. Επίσης υπάρχει ένα εγγενές πρόβλημα με τη ροκ μουσική. Η φόρμα του ροκ μοιάζει να έχει κλείσει εδώ και χρόνια. Πριν από 40 χρόνια οι ροκάδες πιτσιρικάδες τσακωνόντουσαν για τους Stones και τους Beatles. Πριν από 30 για τους Genesis και τους Yes. Πριν από 20 για τους Happy Mondays και τους Metallica. Τώρα για ποιον να τσακωθείς; Για έναν ράπερ που μιλάει για τα προβλήματα του Bronx σε μία γλώσσα που πρέπει να είσαι ντόπιος για να την καταλάβεις; Υπάρχουν ακόμα καλά ροκ κομμάτια, αλλά δυστυχώς η φόρμα δεν παράγει κάτι ολοκληρωτικά καινούργιο. Και αν θέλετε τη γνώμη μου, ο κύκλος της ροκ μουσικής έκλεισε στα τέλη του '70 με τους Sex Pistols. Ηταν η επιστροφή στο garage, του '50 και τον ήχο του Hasil Adkins. Επιστροφή όμως σημαίνει ότι γυρίζεις σε κάτι που βρισκόσουν πριν. Οπότε, παύει να είναι καινούργιο.

Οπως έχει πάψει να είναι «καινούργιο» αυτό που συμβαίνει στον Ολυμπιακό. Ο Νέρι Καστίγιο έχει κάνει τα ίδια πράγματα σε διαφορετικές παραλλαγές και ο Γιάγια Τουρέ έχει βαλθεί να ξεπεράσει τον συμπαίκτη του. Γιατί, συγγνώμη, αλλά με τον «τραυματισμό στους προσαγωγούς» δεν ψήνομαι. Το παλικάρι αποφάσισε να λείψει από τον αγώνα της Λάρισας επειδή στράβωσε με τον αδερφό του. Επειδή την προηγούμενη φορά είχε μείνει στην Ακτή του Ελεφαντοστού, στραβωμένος επειδή ο Ολυμπιακός δεν έβγαζε βίζα και για τη γυναίκα του. Επειδή είχε μείνει και πάλι στην πατρίδα του μετά το Παναφρικανικό, περιμένοντας το λίαρ τζετ να τον φέρει. Επειδή η οικογένεια Τουρέ έχει οκτώ αδέλφια, ας μου επιτραπεί να πιστεύω ότι ο Τουρέ θα στραβώνει στο μέλλον και για πάντα. Κι ένα πράγμα που δεν καταλαβαίνω είναι, όταν πιάνεις δουλειά κάπου, η εργοδοσία αναλαμβάνει να σου αποκαταστήσει και τον αδερφό; Επίσης ο Ντιμίτρι Σέλουκ δεν είχε πει για τον Ιμπραήμ Τουρέ ότι έχει προτάσεις κι από άλλες δύο ευρωπαϊκές ομάδες; Ας διαλέξει τη μία από τις δύο και στο καλό. Και η γνώμη μου θα ήταν οικογενειακώς, γιατί, όταν ο παίκτης σου στραβώσει και του κάνεις το χατίρι, δεν ξαναϊσιώνει πια… Το τελευταίο φυσικά είναι ευθύνη του Σάββα Θεοδωρίδη. Γιατί μπορεί να νιώθει πατέρας απέναντι στους παίκτες, αλλά αν ο πατέρας δικαιολογεί τις κοπάνες, στούρνος θα μείνει το παιδί.