Ο Σεβτσένκο και οι εν υπνώσει συνειδήσεις (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Μίλαν-Ιντερ παίζουν αύριο. Παίζουν, σε μεγάλο βαθμό, το ποιος θα γλιτώσει να τρέχει τον Αύγουστο στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Και το πρωτάθλημα να έπαιζαν, δεν θα άλλαζε κάτι. Το πνεύμα αλληλεγγύης δεν εξαρτάται από τη συγκυρία. Μόνον από την κουλτούρα. Και, φυσικά, την κοινή λογική.
(Επιστρέφουμε, εκεί, εντός ολίγου.)

Εδώ: ο Κώστας Κατσουράνης υποστηρίζει, στις δημόσιες τοποθετήσεις του, την κουλτούρα της κοινής λογικής. Οτι το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι στο οποίο, όταν παίζεις, μπορεί να βγεις δεύτερος, τρίτος, πέμπτος, 18ος, μπορεί να βγεις και πρώτος. Οτι, όταν παίζεις ποδόσφαιρο, παίζεις ποδόσφαιρο. Δεν δίνεις, ούτε χρωστάς, απαντήσεις. Δεν ζητείς, ούτε οφείλεις, συγγνώμες.

Εκτοτε, τα βήματα ένα ένα:

•Ο οπαδικός Τύπος τού την έπεσε, ότι (εν ολίγοις) δεν συμμερίζεται την ψύχωση.
•Ο... άλλος Τύπος, ότι αμείβεται πολύ καλά για να βλέπει το ποδόσφαιρο σαν (απλώς) παιχνίδι!
•Οι κάφροι έβραζαν.
•Μετά την Τούμπα, όπου ο Κατσουράνης έκανε ένα από τα πολύ καλά παιχνίδια του, γι' αυτόν τον (οπαδικό και... άλλο) Τύπο ήταν ο χειρότερος παίκτης, ο αδύναμος κρίκος, η απογοήτευση! Αμπαλοι που δεν το είδαν ή στημένοι που το είχαν προαποφασίσει, το ίδιο κάνει.
•Επιστρέφοντας από την Τούμπα, οι κάφροι τον κυνήγησαν έως το πάρκινγκ του αεροδρομίου. Να του διαμηνύσουν ότι... προς το παρόν τον/τους αφήνουν να πάνε σπίτι σώοι, αλλά εάν δεν πάρουν το Κύπελλο στην Κρήτη, θα τον (τους), δεν ξέρω ακριβώς τι. Μαχαιρώσουν; Σκοτώσουν; Γδάρουν; Κρεμάσουν;

Επιστρέφουμε εκεί: ο Σεβτσένκο, που φυσιολογικά αμείβεται στο (υπερ)πολλαπλάσιο, είναι επίσης φυσιολογικό ότι (...αφού αμείβεται) είναι υποχρεωμένος να βλέπει το ποδόσφαιρο... ακόμα λιγότερο, έως καθόλου μάλλον, σαν παιχνίδι. Τι παιχνίδι, όταν παίρνει πέντε-έξι εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο;
Εννοείται ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο γκα-γκα από το επιχείρημα «εισπράττεις άρα...» άρα τι; Ο Σεβτσένκο, αλληλέγγυος των συναδέλφων του στην Ιντερ μετά τα αεροδρομιακά στο Μαλπένσα, έφτασε να απευθύνει κάτι σαν δραματική έκκληση, που έγινε το πρώτο θέμα στην «Γκατζέτα» της Τρίτης:

•Είμαστε ποδοσφαιριστές, παίζουμε μπάλα, θα νικήσουμε ή θα ηττηθούμε, δεν είμαστε μονομάχοι στην Αρχαία Ρώμη, για να κομματιάζεται ο ηττημένος από τα άγρια θηρία.
•Δεν γίνεται στη νίκη να είμαστε οι σούπερ σταρ και στην ήττα οι κρετίνοι.
•Σήμερα είναι η Ιντερ, αύριο θα 'μαστε εμείς, μεθαύριο η Γιούβε.

Τα Αμεσα ανακλαστικά της Μίλαν ήταν, την επόμενη κιόλας ημέρα, να μπουν οι παίκτες της στο γήπεδο με δεκάλεπτη καθυστέρηση, συμπαράσταση στους παίκτες της Ιντερ και διαμαρτυρία για τις εις βάρος τους επιθέσεις στο αεροδρόμιο. Ακολούθησε... καταιγίδα μηνυμάτων ευαισθητοποίησης. Ο Σέιντορφ, συνέντευξη. Ο Κακά, συνέντευξη. Φορείς και όργανα. Το συνδικάτο των ποδοσφαιριστών. Παλαίμαχοι. Βγήκαν μπροστά. Φώναξαν για την ανάγκη (αν όχι ολόκληρης πολιτιστικής επανάστασης, οπωσδήποτε) να αλλάξει η αρρωστημένη οπτική γωνία απέναντι στα πράγματα. Ουδείς σκέφτηκε να τους πει ότι πληρώνονται άρα (...) ή ότι είναι εσωτερική υπόθεση της Ιντερ και να μην ανακατεύονται. Οσα είπαν, φυσιογνωμίες όπως ο Ματσόλα, ο Τύπος τα μπουμπούνισε με τα πιο μεγάλα γράμματά του.

Υπήρξε ένα ολόκληρο σύστημα, μια ολόκληρη κοινωνία, που συνταράχθηκε. Με αφετηρία τα επεισόδια και τις απειλές. Με όχημα την κλάση της Μίλαν, που τους πήρε, άπαντες, από το χέρι και τους αφύπνισε. Δεν «συμβαίνουν παντού». Δεν «είναι νορμάλ». Ούτε είναι «εσωτερικό ζήτημα» του εκάστοτε παθόντος. Το καφριλίκι δεν έχει χρώμα. Και δεν είναι αποδεκτό να νοείται ως φυσιολογικό, έστω αναπόφευκτο, κομμάτι της αρχιτεκτονικής του τοπίου. Φυσιολογικό είναι, μόνον, το αυτονόητο δικαίωμα του οπαδού στη διαμαρτυρία. Στη δυσφορία. Το να σφυρίξει. Το να εκφραστεί διά της (βροντερής) σιωπής του. Να κουνήσει το μαντίλι. Να μην πάει στο γήπεδο. Ή να πάει και... αφού δεν κρατιέται (ας το δεχθούμε κι αυτό) να γαμοσταυρίσει. Τελεία.

Εδώ, χυδαία απειλήθηκαν ποδοσφαιριστές. Ηταν (απροστάτευτοι) στο έλεος, στη... διακριτική ευχέρεια, αυτών των αποβρασμάτων. Απειλήθηκε ποδοσφαιριστής-θησαυρός της Εθνικής. Ασχολήθηκε, πέρα από τον Τύπο και τον πρόεδρο της ομάδας του, κανείς; Συνάδελφοι άλλων ομάδων, συμπαίκτες στα γαλανόλευκα; Ακούσατε κάτι; Ο Γκαγκάτσης, ο πρόεδρος όλων των διεθνών; Ο Αντωνιάδης, ο (εργατο)πατέρας όλων των ποδοσφαιριστών; Ο... Ρεχάγκελ, διάολε, ο οικογενειάρχης της Εθνικής;

Συνειδήσεις, στην ύπνωση της ατομικότητας.