Και το σπίτι μου μπορούσα να πουλήσω από την παραμονή του τελικού Αρης-Ντιναμό, για να ποντάρω όλα τα λεφτά υπέρ της ήττας των «κιτρινόμαυρων». Μάλιστα, λίγο πριν από την έναρξη του αγώνα, η βεβαιότητά μου έφθασε σε επίπεδο αμόκ! Ελα όμως που το «Πάμε Στοίχημα» είναι ένα παιχνίδι διαγραμμένο από τις συνήθειές μου... Κι έτσι έχασα την ευκαιρία!
Τη μεγάλη έμπνευση την είχα τη Δευτέρα το βράδυ, παρακολουθώντας από το δωμάτιο 307 της Κεντρικής Κλινικής (πάλι με έσωσε ο Παπαγιαννόπουλος!) την εκπομπή «Αρένα» του Ν. Πετρουλάκη στην ΕΤ3. Εκεί, λοιπόν, περίπου 23 ώρες πριν από τον τελικό, άκουσα τον πρόεδρο του Αρη να ξεδιπλώνει τις σκέψεις και τις θέσεις του εν όψει αυτού του αγώνα και κόντεψα να πηδήξω από τον 3ο όροφο. Και το χειρότερο, έβλεπα τον Γιάννη Ιωαννίδη, πλάι του, να παρακολουθεί απαθής τα όσα έλεγε ο πρόεδρος χωρίς να παρεμβαίνει, χωρίς να τον ανακαλεί στην τάξη.
Ποια ήταν όμως η λογική του «κιτρινόμαυρου» προέδρου που με έπεισε για το επερχόμενο αποτέλεσμα; Ιδού λοιπόν: ο κ. Τζεβελέκης δεν έκανε άλλο τίποτα από το να επιχειρηματολογεί υπέρ της συμμετοχής του Αρη στην ερχόμενη Ευρωλίγκα, στην περίπτωση που θα ηττάτο στον τελικό του Σαρλερουά (ως γνωστόν, ο νικητής του Uleb Cup αποκτά αυτομάτως δικαίωμα συμμετοχής στην επόμενη διοργάνωση της Ευρωλίγκας, ο δε ηττημένος βλέπει τους αγώνες από το σπίτι του, εκτός εάν προκριθεί διαμέσου του εθνικού του πρωταθλήματος)!
Αντί, λοιπόν, ο κύριος πρόεδρος να εκφράσει την εμπιστοσύνη του στην ομάδα του Αρη και την αισιοδοξία του ότι θα κατακτήσει το Κύπελλο και -ως εκ τούτου- αυτοδικαίως θα παίξει του χρόνου στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση της Ευρώπης, μιλούσε σταθερά για τα πλεονεκτήματα (δημοφιλία, εμπορικότητα, ιστορία) που συγκεντρώνει και τα οποία σε περίπτωση ήττας θα έπρεπε να εκτιμήσει η Ευρωλίγκα, ώστε να τον εντάξει του χρόνου στη διοργάνωση! Και φοβούμενος μήπως τελικά η επιχειρηματολογία του δεν αποδεικνυόταν αποτελεσματική, συνιστούσε στον «υπέροχο λαό», που συνόδευσε την ομάδα στο Βέλγιο, να επιδείξει την πρέπουσα συμπεριφορά. Ιδίως σε περίπτωση απώλειας του τροπαίου!
Μάλιστα... Και ερωτώ τώρα εγώ ο άπειρος και αφελής, είναι ποτέ δυνατόν ο πρόεδρος μιας ομάδας σαν τον Αρη, την παραμονή του τελικού, αντί να σαλπίζει εμβατήριο νίκης, να αναλύει τι θα πρέπει να γίνει σε περίπτωση ήττας; Και μάλιστα δημόσια, παρακαλώ;
Να την κάνει αυτή τη δουλειά στο παρασκήνιο, για να προωθήσει έγκαιρα τα συμφέροντα της ομάδας του, θα έλεγα όχι μόνο ότι είναι καλό, αλλά και ότι επιβάλλεται. Ομως το να μιλάει για ήττα από την τηλεόραση και να φτιάχνει φυσικά και το ανάλογο κλίμα, είναι ερασιτεχνικό, απαράδεκτο και δείχνει πλήρη ασχετοσύνη σε σχέση με την αθλητική ψυχολογία.
Θα πει ίσως κανείς ότι στόχος του προέδρου ήταν να νουθετήσει τους φανατικούς και να τους συγκρατήσει σε περίπτωση ήττας. Ναι, το καταλαβαίνω, αλλά και πάλι αυτά δεν τα λες στην τηλεόραση. Αν πράγματι τελικά θεωρείς επικίνδυνο τον «υπέροχο λαό» της ομάδας σου, πρώτον παύεις να τον εξιδανικεύεις χαρακτηρίζοντάς τον «υπέροχο», δεύτερον τον αποκλείεις από τους αγώνες της ομάδας και τρίτον (αν δεν μπορείς να κάνεις τίποτε από τα παραπάνω) φροντίζεις να τον μαντρώσεις και να τον καθοδηγήσεις, έτσι ώστε να μειώσεις την επικινδυνότητά του. Δεν καταρρακώνεις την ψυχολογία της ομάδας σου στην προσπάθειά σου να ηρεμήσεις τους ασυγκράτητους. Ποτέ!
Κάποιοι ασχετούληδες, με τους οποίους κουβέντιασα το θέμα ανήμερα του αγώνα, προσπάθησαν να μου πουν ότι είμαι υπερβολικός. Τάχα επειδή η ομάδα του Αρη αποτελείται κυρίως από ξένους παίκτες, στους οποίους δεν ήταν δυνατό να φτάσουν όλ' αυτά! Κούνια που τους κούναγε... Επειδή δεν είχαν καταλάβει ότι, σε σχέση με όσα είπε ο πρόεδρος από την τηλεόραση, είχε ήδη διαμορφωθεί ένα κλίμα το οποίο διαπερνούσε ολόκληρη την αποστολή του Αρη (παίκτες, προπονητές, παράγοντες, οπαδούς, δημοσιογράφους) και συνίστατο στα εξής:
«Κύριοι της Uleb, ξεχάστε ό,τι κακό μπορεί να έχετε ακούσει για μας. Τελικά μπορεί να μην έχουμε τόσο ισχυρή ομάδα, αλλά να ξέρετε, είμαστε καλά παιδιά και αξίζουμε τη συμπάθειά σας...».
Την παραμονή του αγώνα σ' αυτό το κλίμα ήταν οι περισσότερες ερωτήσεις των Θεσσαλονικέων δημοσιογράφων προς τον Ιβκοβιτς, μέχρι που αυτός τα πήρε στο κρανίο. Και το κυριότερο, στο ίδιο κλίμα ήταν, λίγο πριν από την έναρξη του τελικού, οι από μικροφώνου συστάσεις του αρχηγού των οργανωμένων οπαδών του Αρη προς τον «υπέροχο λαό». Τους είπε χαρακτηριστικά: «Σας μιλάω στη γλώσσα που καταλαβαίνετε. Επειδή έχουμε ένα στόχο, πρέπει πάση θυσία να δείξουμε αυτοσυγκράτηση. Ειδικά σε περίπτωση ήττας θα στενοχωρηθούμε, θα σφιχτούμε, αλλά, προς Θεού, μη γίνει καμιά στραβή. Οπότε, ρε πούστη μου, κάντε αυτό που σας λέμε»!
Η ξελογιάστρα η Ευρωλίγκα είχε ευνουχίσει τον Αρη, ο οποίος είχε προτεραιότητα όχι να κερδίσει, αλλά να το παίξει καλό παιδί! Αλλά στον αθλητισμό, καλό παιδί θα πει καλό Πάσχα! Δηλαδή, πάμε γι' άλλα, τελειώσαμε... «Χάσαμε», για όποιον ακόμα δεν καταλαβαίνει.
Και τι αποδείχθηκε κατά τη διάρκεια του αγώνα; Οτι ο Αρης, αν και μόνο δύο παίκτες του ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις του τελικού, κατάφερε να δυσκολέψει κατά διαστήματα μια Ντιναμό που ναι μεν, έτσι όπως εξελίχτηκαν τα πράγματα, αναδείχτηκε δίκαια νικήτρια, πλην όμως σε καμιά περίπτωση δεν έπεισε για τη χημεία, το ομαδικό της πνεύμα, τη διάθεση συνεργασίας και την αμυντική της αποτελεσματικότητα. Με λίγα λόγια, η ομάδα που κέρδισε το Uleb Cup σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσώπευε τη φιλοσοφία, την πείρα και την αξία του προπονητή της Ντούσαν Ιβκοβιτς. Ηταν μια μέτρια έως κακή ομάδα, η οποία υπό άλλες συνθήκες κάλλιστα θα μπορούσε να είχε ηττηθεί από τον Αρη. Είπαμε, όμως, όχι από αυτόν τον Αρη, ο οποίος ξεπούλησε τον χαρακτήρα του και την «πολεμική του αρετή» για να καλοπιάσει τους κουτόφραγκους.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
