Ρέκβιεμ για έναν νόμο, απ' όσους δεν CαPEλώνονται... (Sportday / Δ.Ελευθεράτος)

Αιωνία του η μνήμη! Το περιβόητο «Συμβόλαιο Πρώτης Πρόσληψης» (CPE) καταχωνιάστηκε -κι αυτό- στο απέραντο γαλλικό θεσμικό, καθεστωτικό κοιμητήριο. Πλάι στο -ανάλογης έμπνευσης- σχέδιο Μπαλαντίρ (1993), στο μισό πρόγραμμα λιτότητας Ζιπέ-Σιράκ (1995), στο νομοσχέδιο Ντεβακιέ για την Παιδεία (1986). Τετέλεσται.

Είπαμε: εκεί είναι Γαλλία, δεν είναι παίξε-γέλασε. «Πνιγμένο» στις επίμονες λαοθάλασσες των διαδηλωτών, το CPE εγκαταλείφθηκε ακόμη κι από τους φυσικούς του συμμάχους. Πριν ακόμη εκπνεύσει επισήμως το κατασκεύασμα του πρωθυπουργού Ντομινίκ ντε Βιλπέν, το είχε αποκηρύξει ο παμπόνηρος υπουργός Εσωτερικών Νικολά Σαρκοζί. Τι κι αν πρόκειται για πολιτικό με ιδέες τρισχειρότερες από αυτές του Ντε Βιλπέν; Ο καιροσκόπος Σαρκοζί έβγαλε την ουρίτσα του απ' έξω, σκεπτόμενος την υποψηφιότητά του στις προεδρικές εκλογές.

Να όμως που και οι εργοδότες αποστασιοποιήθηκαν από την κυβέρνηση. «Τους είχα συμβουλέψει να μην προτείνουν το CPE», είπε η πρόεδρός τους Λοράνς Παριζό. Ανεξήγητο; Οχι δα. Οι εργοδότες φοβήθηκαν μήπως ο CPE παρασύρει στην πτώση του κι έναν ανάλογο, ήδη ισχύοντα, νόμο για μικρές επιχειρήσεις που απασχολούν λιγότερα από είκοσι άτομα. Είδατε; Εκεί φοβούνται και οι «έχοντες», διότι εκατομμύρια ανθρώπων δεν διστάζουν να διεκδικήσουν, να ξεσηκωθούν, να συγκρουστούν. Διότι η μοιρολατρία δεν Cα PΕ λώνει τους πάντες και τα πάντα.

Στη μεταπολεμικη Ευρωπη δύο χώρες μπορούν να χαρακτηριστούν ενδεδειγμένα, μόνιμα αντικείμενα προσοχής εκ μέρους πολιτικών επιστημόνων, κοινωνιολόγων, διανοουμένων: Ιταλία και Γαλλία. Για διαφορετικούς λόγους και σε ξεχωριστούς τομείς, κάθε μία. Η Ιταλία είναι «πειραματικό εργαστήριο» διεργασιών που αφορούν στη διακυβέρνηση: εκεί άνθησε το μοντέλο του «ιστορικού συμβιβασμού» στη δεκαετία του '70 (άλλο αν η δολοφονία του Μόρο ματαίωσε τη συγκυβέρνηση Χριστιανοδημοκρατών-Κομμουνιστών κι έτσι προσέλαβε διαστάσεις «παγκόσμιας πρωτοτυπίας» η ημέτερη κυβέρνηση Τζαννετάκη, το '89). Εκεί, αργότερα, δοκιμάστηκε ο «εμβολισμός» του παραδοσιακού πολιτικού συστήματος από τη δικαστική εξουσία («επιχείρηση Καθαρά Χέρια»), αλλά κυρίως η εκχώρηση της διακυβέρνησης απευθείας στη δύναμη του χρήματος και των ΜΜΕ. Μπερλουσκόνι, δηλαδή.

Αν η Ιταλία στο κυβερνητικό επίπεδο είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο προς μελέτη, το ίδιο συμβαίνει με τη Γαλλία στο πεδίο της κοινωνίας. Η γαλλική κοινωνία είναι μακράν η πλέον συναρπαστική στην Ευρώπη, γιατί «θρέφεται» με τις αντιθέσεις. Μπορεί να «παράγει» μπόλικο σοβινισμό και ρατσισμό, να «γεννά» Λεπέν, αλλά στον αντίποδα διαθέτει δυναμικό αντιρατσιστικό κίνημα. Τα καθεστωτικά think tanks ήταν ανέκαθεν διορατικά (τουλάχιστον μετά τον Μάη του 1968), αλλά η κοινωνία πάντα φλερτάρει -όσο καμία άλλη- με την απείθεια και εκτιμά την έννοια «εξέγερση». Εμπράκτως, όχι ως σχήμα λόγου ή πυροτέχνημα της κακιάς ώρας. Ετσι, κύριε Γιώργο Παπανδρέου;

ΥΓ.: Πρόσφατο μήνυμα-ερώτηση ακροάτριας του SuperΣΠΟΡ FM: «Καλά, πώς τόλμησαν να προωθήσουν τέτοιο νόμο εκεί κι όχι, ας πούμε, στην Ελλάδα;». Διότι στη Γαλλία η οικονομική και πολιτική εξουσία «έπρεπε» να καλύψει χαμένο έδαφος και χρόνο. Διότι στην Ελλάδα εφαρμόζονται σε εκτεταμένη κλίμακα όσα τραγικά προέβλεπε ο CPE, ακόμη κι όταν εργοδότης είναι ο ευρύτερος δημόσιος τομέας. Χωρίς να κουνηθεί φύλλο. Δυστυχώς. Ας παραφράσουμε πάλι τον Διονύση Σαββόπουλο: όταν σηκώνονται, βαριεστημένα, «από νάιλον σημαίες, πλαστικές», τότε ο κόσμος μπορεί να μην έχει τίποτε να βρει, έχει όμως πολλά ακόμη να χάσει.