Και τώρα πώς θα βάψουμε αυγά; (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Ανώμαλη και οδυνηρή η «προσγείωση» της εβδομάδας που τελειώνει. Ημασταν προετοιμασμένοι για τριήμερο θαυμάτων, αλλά αίφνης είμαστε υποχρεωμένοι να χωνέψουμε ένα τριήμερο τραυμάτων. Εξω ο Παναθηναϊκός από το φάιναλ φορ της Πράγας, έξω και ο Ολυμπιακός. Εξω (κατ’ αρχάς) ο Αρης από την επόμενη Ευρωλίγκα, έξω το ελληνικό τρίο από τον χορό των ευρωπαϊκών τροπαίων. Εξω, έξω, έξω. Μηδέν εις το πηλίκον. Μοναδική κληρονομιά της σεζόν που φεύγει, οι υποσχέσεις του Ολυμπιακού για λαμπρό αγωνιστικό μέλλον, του Παναθηναϊκού για θεαματική ενίσχυση εν όψει 2007 (όταν ο τελικός της Ευρωλίγκας θα γίνει στην Αθήνα), του Αρη για αγωνιστική και εξωαγωνιστική συμμόρφωση. Με υποσχέσεις όμως δεν βάφονται αυγά. Και το Πάσχα πλησιάζει.

Τουλάχιστον αποφεύχθηκε η εξαγωγή αλητείας. Για να είμαι ειλικρινής, το σενάριο διπλής εκπροσώπησης στο φάιναλ φορ με στοίχειωνε εδώ και καιρό. Θα προτιμούσα μία ελληνική ομάδα (και τους οπαδούς της) στην Πράγα, παρά δύο. Προτιμώ καμία, παρά δύο. Μπορεί η Ελλάδα να είναι αγωνιστικά έτοιμη για μεγαλεία, αλλά αυτή είναι η μία μόνο όψη του νομίσματος. Η λαμπερή. Σε ό,τι έχει να κάνει με τις εκτός γηπέδων επιδόσεις είμαστε ακόμα σε αθλητικό μεσαίωνα. Εάν η πρασινοκόκκινη έχθρα μεταφερόταν στους δρόμους της Πράγας, το μπάσκετ μας θα έβγαινε ηττημένο ακόμα στην περίπτωση που το τρόπαιο ερχόταν στην Ελλάδα.

Αλλά ας εγκαταλείψουμε τον υποθετικό λόγο του απρα-γματοποίητου. Οι ομάδες μας είχαν τις ευκαιρίες και τις άφησαν να ξεγλιστρήσουν μέσα από τα χέρια τους. Ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να αποκλείσει την Τάου με «όπλο» το αβαντάζ έδρας, αλλά αποδείχθηκε κατώτερος των περιστάσεων και της ισπανικής ομάδας. Ο Ολυμπιακός προδόθηκε από την απειρία του όχι μόνο στους αγώνες του Τελ Αβίβ, αλλά και στο εντός έδρας ντέρμπι με την Μπαρτσελόνα, αυτό που τον ανάγκασε να ψάξει το «εισιτήριο» μακριά από το ΣΕΦ. Το μόνο που τους έμεινε για φέτος είναι η μεταξύ τους αναμέτρηση για το τρόπαιο του πρωταθλητή Ελλάδας. Η χαρά του χουλιγκάνου...

Αύριο-μεθαύριο ο Παναθηναϊκός θα κληθεί να προχωρήσει σε αυτοκριτική και να ενισχυθεί, μιας και δύο συνεχόμενες χρονιές αποδείχθηκε... λίγος για την Ευρώπη. Θα χρειαστεί να βρει έναν παίκτη-στήριγμα μέσα στις ρακέτες, όπως βρήκε κάποτε η Τάου τον Σκόλα, η Μακάμπι τον Βούιτσιτς, η ΤΣΣΚΑ τον Αντερσεν. Οι καλοί σέντερ είναι δυσεύρετοι και ακριβοί, αλλά, διάβολε, υπάρχουν. Ο Σχορτσιανίτης δεν εμφανίστηκε στο λιμάνι με παρθενογένεση.

Ο Ολυμπιακός, από την άλλη, νομίζω ότι θα χρειαστεί έναν πόιντ γκαρντ καταλληλότερο από τον Εντνι, κάποιον με πόδια γρήγορα και πνευμόνια ευρύχωρα, ικανό να βγάλει στο παρκέ τον καλύτερο εαυτό των Σχορτσιανίτη, Βασιλόπουλου, Σεϊμπούτις. Ο Εντνι του 1999 θα ήταν ιδανικός, αλλά ο Εντνι του 2006 είναι η αχίλλειος πτέρνα αυτής της -ώρες ώρες πυρηνοκίνητης- ομάδας. Σκεφτείτε τον Ολυμπιακό με ηγέτη τον Πεν της Τσιμπόνα ή τον Πριτζιόνι της Τάου ή τον Σάμοντ Ουίλιαμς της Μπαρτσελόνα και θα καταλάβετε αμέσως τη διαφορά. Οχι ότι θα έβλαπτε ένας Παπαλουκάς, έτσι δεν είναι κύριε Σούμποτιτς;

Επειδή ο Εντνι έχει εγγυημένο συμβόλαιο για άλλη μια χρονιά στον Πειραιά, υποψιάζομαι ότι βρισκόμαστε μπροστά σε καυτό σίριαλ. Οποιος δεν προσέχει πού βάζει την υπογραφή του, αυτά παθαίνει.