Η σπάνια αρετή του Ηρακλή (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Το αξιοσημείωτο του ματς του Καυταντζογλείου ήταν ότι η ποιοτικότερη ομάδα νίκησε. Οχι η πιο δυνατή, όχι αυτή που ήθελε περισσότερο τη νίκη, αλλά η ποιοτικότερη. Και αν ο Παναθηναϊκός έχει φιλοδοξίες να χτυπήσει το επόμενο πρωτάθλημα, αυτό που του χρειάζεται είναι περισσότερη ποιότητα.

Με τον Γκονζάλες να συνεχίζει το παρατεταμένο ντεφορμάρισμά του, ο Παναθηναϊκός είχε ένα άλυτο πρόβλημα. Δεν υπήρχε χαφ να βγάλει την ομάδα μπροστά. Από τα πρώτα λεπτά φάνηκε ότι όταν η μπάλα βρισκόταν στον αέρα, έπειτα από ελεύθερο του γκολκίπερ για παράδειγμα, ο Μπίσκαν και ο Τζιόλης κέρδιζαν κατά κανόνα τις κεφαλιές. Τα ζόρια άρχιζαν όταν χρειαζόταν να κατεβάσουν την μπάλα. Χωρίς ταχύτητα και εμπνεύσεις, χωρίς βοήθειες από τους πλάγιους, έσπρωχναν την μπάλα εμπρός, μέχρι το μαρκάρισμα του παίκτη που τους ακολουθούσε να ντουμπλαριστεί. Οπότε αναγκάζονταν να φρενάρουν και να ψάξουν παίκτη στις γωνίες με ψηλή μπαλιά, την οποία οι πλάγιοι του Ηρακλή μπορούσαν να «διαβάσουν» σαν ανοιχτό βιβλίο.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Παναθηναϊκού βρισκόταν αριστερά στην άμυνα. Παρά τις όποιες προβλέψεις ότι ο Λαγός θα χόρευε τον Νίλσον, η ζημιά γινόταν από την πλευρά του Σέριτς. Οταν ο Επαλέ βγήκε αριστερά, σε συνεργασία με τον Γ.Χ. Γεωργιάδη έσκασαν τις πρώτες ντρίμπλες στον Κροάτη. Με το ένστικτο που έχουν οι ποδοσφαιριστές, τα στόπερ και τα χαφ του Παναθηναϊκού βγήκαν αριστερά, να βοηθήσουν τον πιεσμένο συμπαίκτη τους. Το αποτέλεσμα ήταν η δεύτερη γραμμή επίθεσης του Ηρακλή και όποιος έμπαινε από αριστερά προς το κέντρο να βρίσκει από ένα μέχρι κανένα στόπερ και τον καλό αλλά αδύναμο σωματικά Νίλσον. Ετσι έρχεται και η φάση του μοναδικού γκολ, όταν μετά τη σέντρα στην περιοχή η μπάλα πηγαίνει στον σβέρκο σχεδόν του Ερέρα, με τον Νίλσον να αδυνατεί να τον βγάλει από τη φάση.

Ο Ηρακλής, όμως, έχει μια σπάνια για το ελληνικό ποδόσφαιρο αρετή. Αντίθετα με κάποιες άλλες ομάδες, που ξεκινούν τα καλοκαιρινά φιλικά από τον Απρίλιο, ο Ηρακλής μοιάζει έτοιμος να κυνηγήσει τη νίκη ακόμα και σε ματς φιλανθρωπικού χαρακτήρα. Και οι οπαδοί του το καταλαβαίνουν. Ενώ είναι η τρίτη σε οπαδούς ομάδα της Θεσσαλονίκης, γεμίζει το Καυταντζόγλειο έχοντας δώσει τη βεβαιότητα στους οπαδούς ότι ανεξαρτήτως αποτελέσματος θα παλέψει το ματς. Οτι δεν θα δώσουν το εικοσάρικό τους για να δουν μια «ομορφιά» του ποδοσφαίρου, με δύο ομάδες να βολοδέρνουν στο κέντρο του γηπέδου επειδή τις βολεύει η ισοπαλία. Οπως στις επιχειρήσεις, που «η φήμη και η πελατεία» είναι αλληλένδετες έννοιες. Με τον Σάββα Κωφίδη στον πάγκο ο Ηρακλής κατόρθωσε να δημιουργήσει τη φήμη της ομάδας που δεν χαρίζεται και η πελατεία ήρθε. Και η σύγκριση μπορεί αυτόματα να γίνει με το ματς του Περιστερίου. Προφανώς χωρίς τηλεοπτική μετάδοση δεν μπορώ να έχω άποψη, πόσω μάλλον να υπονοήσω ότι ο Ατρόμητος δεν «χτύπησε» το ματς. Δεν είναι, όμως, το ζητούμενο, ούτε μάλλον ενδιαφέρει τον πρόεδρο του Ατρομήτου Γιώργο Σπανό. Αυτό που θα πρέπει να τον καίει είναι ότι, δικαίως ή αδίκως, σύμφωνα με το ρεπορτάζ οι οπαδοί της ομάδας ξεφώνισαν τους παίκτες ότι έδωσαν το ματς. Και για μια ομάδα που προσπαθεί να δημιουργήσει ξανά κοινό, η εμπιστοσύνη στη διοίκηση και τους παίκτες είναι πολυτιμότερη από την πιο ακριβή μεταγραφή.

Οσο για την ΑΕΚ, που καθάρισε το ματς πριν καν ζεσταθεί, κάποιος από τη διοίκηση θα πρέπει να ζητήσει συγγνώμη για τις όποιες υπόνοιες εκφράστηκαν εις βάρος του Ηρακλή. Χωρίς πριμ, χωρίς πρακτικό όφελος, με μια διοίκηση που δεν μπορεί να εγγυηθεί την οικονομική ασφάλεια, οι παίκτες έπαιξαν ακριβώς όσο δυνατά είχαν παίξει όταν έριχναν τα τέσσερα στην ΑΕΚ και τα δύο στον Ολυμπιακό. Μια μεγάλη «συγγνώμη» είναι απαραίτητη, όσο μεγάλο ήταν το λάθος να αμφισβητηθεί η εντιμότητα μιας μεγάλης, όχι στο όνομα, αλλά στην αξιοπρέπεια ομάδας.